Vake

Ons vake, mijn grootvader, papa van mijn mama is ons beetje bij beetje aan het verlaten. Ik heb geen behoefte aan het schrijven van een triest in memoriam, een klaagzang over de vergankelijkheid van het leven, daar zal ik binnensmonds wel even gewoon over vloeken, maar die mooie herinneringen, die mogen gerust gedeeld, want ten slotte heb ik, samen met broers, zus, nichten en neven de allerleukste grootvader die ooit heeft bestaan. Trek dat voor jezelf gerust in twijfel, wij weten wel beter.

Ons vake is de laatste jaren niet meer altijd even aanwezig, gevangen in zijn eigen hoofd, op een andere wereld. Noem het zoals je wil, feit is dat mijn grootvader dement is. Vaak zijn er momenten dat ik zou willen schreeuwen tot hij terug op aarde komt, dat ik hem door elkaar zou willen schudden en vragen waarom hij plots zo verdrietig is, maar even talrijk zijn de momenten dat we plots in schaterlachen uitbarsten, en al lacht hij dan om wat anders dan wij, die momenten koester ik. Want op die momenten zijn de pretlichtjes er weer. De pretlichtjes die ik herken van vroeger, toen hij ons onder tafel jippekes toestopte, zogenaamd onopgemerkt voor strenge mama-ogen. De pretlichtjes van toen hij met zijn kleine jongens het bos introk om hen daar, zogenaamd onopgemerkt voor strenge mama-ogen, te leren hoe je een boom omlegt. De pretlichtjes waardoor keer op keer weer bevestigd wordt dat ons vake nog steeds ons vake is. En de pretlichtjes waarvan ik hoop dat we ze allemaal kunnen bewaren, ook als ons vake er plots niet meer is.

Ons vake, die een wandelende encyclopedie was (en soms verrassend genoeg ook nog is), en kruiswoordpuzzelwoorden opsomt alsof het niks is. Ons vake, die zijn kleinkinderen leerde kaarten voor ze deftig konden tellen. Ons vake, die als het even kon tot in de eeuwigheid bospaadjes zou blijven rijven in zijn geliefde Pulle. Ons vake, die patatjes met ei maakte als geen ander -en die vervolgens met de patattenstoemper op ons bord kwakte, want anders was de beleving niet compleet. Ons vake, die eindeloze fietstochten maakte met mijn kleine broertje. Ons vake, die mij leerde hoe je een perfecte Duvel uitschenkt nog voor ik 10 was.

Maar nog meer dan dat is ons vake natuurlijk de opper-Van Houtven. Geen clan zo sterk als die van ons, geen familie die meer pret maakt dan wij. Was dat het geval geweest met een stel asociale grootouders die weigerde wekelijks zijn deuren te openen voor dochters, kleinkinderen en aanhangsels? Ik denk het niet. Meer nog, ik weet zeker van niet. Merci dus, vake en moeketje van mij, voor dat heerlijke gevoel van een familie hebben, van altijd ergens thuis kunnen komen, van altijd samen te staan.

Meneer Van Houtven voor alle ex-collegegangers, maar voor ons gewoon ons vake. Walter voor alle collega's en vrienden, maar voor ons gewoon ons vake. Wally voor dochters die iets nodig hadden, maar voor ons gewoon en altijd ons vake. Ik zweer hier en nu, op het wereldwijde web dat in onze pretlichtjes, de perfecte Duvels, de kaartspelletjes, de patatjes met ei, maar vooral in onze clan altijd een beetje vake aanwezig zal blijven. 

Deeltijds volwassen

Heel even overviel mij vandaag de angst dat ik volwassen aan het worden was. Ik zat namelijk aan mijn bureau in het kantoor waar ik minstens nog een jaar door zal brengen (het klinkt zo al eng, en ik ben nog niet eens aan de clou), en tijdens een moment van beperkte concentratie begon ik mezelf af te vragen hoe ik mijn avond weer eens zou invullen. Slapen stond hoog bovenaan het lijstje, dat hoeft niet te verbazen, maar verder stonden daar ook dingen op als 'opruimen', 'bankzaken regelen', 'energie- en internetaanbieders vergelijken' of 'mijn verzekeringen in orde brengen'. En nogmaals slapen, maar dat hoeft wederom niet te verbazen. Nu, als ik een paar weken, misschien maanden geleden een lijstje had moeten maken met 'volwassen dingen waarvan ik hoop dat ik ze pas over een jaar of 20 tegenkom in het leven', dan zouden 'bankzaken regelen', 'energie- en internetaanbieders vergelijken' en 'mijn verzekeringen in orde brengen' de top 3 vormen. 'Opruimen' eigenlijk ook, maar dat dat ijdele hoop was wist ik toen ook al. En dan plots verschijnt die top 3 als niet onwaarschijnlijke avondinvulling, natuurlijk werd ik dan bang, want ik die altijd gezworen heb om nooit volwassen te worden, was plots wel heel goed op weg.

Gelukkig kon ik mij beroepen op een gigantische database aan andere denkbeeldige lijstjes die mij er snel genoeg van konden overtuigen dat die volwassenheid, ondanks mijn avondactiviteiten van vandaag, nog niet voor meteen is. Zo vond ik op het lijstje 'dingen die ik vanaf de start van mijn volwassen bestaan ongetwijfeld nooit meer zal doen' ook elementen als 'stoelendans spelen tijdens het eten' en 'enthousiast en ongecontroleerd van de duinen beginnen spurten zodra ik de zee zie'. Op het lijstje 'domme dingen die je vast niet meer doet als je volwassen bent' stonden dan weer puntjes als 'overdreven enthousiast met ongepaste dingen gooien wanneer je baas voorbijloopt', 'de deur uitgaan zonder paraplu op een regenachtige dag' en 'het woord spauwlelijk gebruiken in een professionele omgeving'. En je raadt het al, geen van die laatstgenoemde puntjes ging de laatste dagen aan mij voorbij. En dan heb ik mij nog beperkt tot een paar voorbeelden. Ik heb met alle genoemde voorbeelden trouwens ook schandalig onvolwassen hard gelachen. Behalve met die regen.

Dus geen paniek, want hoe veel verzekeringen ik ook afsluit, hoe goedkoop ook de internetaanbieder die ik kies, zo lang mijn enthousiasme voor zee, mijn voorliefde voor belachelijke spelletjes en mijn aanleg voor stommiteiten niet verdwijnen -of ik me er niet voor begin te schamen in plaats van er de slappe lach over de krijgen- verklaar ik mezelf niet volwaardig volwassen. En dat is goed, want ik vind het sowieso al oneerlijk dat je meer tijd van je leven volwassen moet doorbrengen dan dat onvolwassenheid aanvaard wordt, en oneerlijkheid moet je bestrijden, dat weet elk volwassen persoon.

Trek ten strijde!
L