Onlangs las ik in de krant iets over een vrouw (een Hollandse, uiteraard) die naar eigen zeggen leefde als een holbewoner. Nu, die vrouw, een journaliste, had volgens mij gewoon een acuut aandachtstekort, want haar laptop gebruiken mocht nog steeds en ze leefde nog steeds in een meer dan fatsoenlijk appartement in Amsterdamcity. Wilma Flinstone zou zich omdraaien in haar graf. Mijn theorie is dat ze eigenlijk gewoon een excuus zocht om op blote voeten te kunnen lopen en haar haar niet meer te hoeven wassen. Die vrouw heeft me ook niet geïnspireerd of zo, ik loop namelijk al geregeld op blote voeten, en haren wassen hoeft voor mij ook niet elke dag, en ik vond haar eerlijk gezegd gewoon een mafketel, maar de eigenaardige jongedame was wel een mooie inleiding tot mijn project. Ik ga mezelf namelijk iets soortgelijks aandoen. In nog mindere mate (misschien is préhistorie wat overdreven en noem ik het beter project 2004), en waarschijnlijk ook minder lang dan de dame, maar ah well, niet elk project hoeft even spectaculair te zijn.
Het plan is ontstaan op een zonnige zomermiddag (vanmiddag namelijk) op een iets te warme tram 3 richting Zwijndrecht, ongeveer ter hoogte van de Groenplaats (maar dan onder de grond). Niet dat dat er allemaal toe doet, maar zo kunnen jullie het verhaal toch een beetje reconstrueren, da's altijd leuk. Ok, dus ik zat op de tram, met tussen mijn benen een zakje van Phone House. Nee, geen zakje, een grote zak, want kleine zakjes hebben ze daar niet (raar voor een winkel die hoofdzakelijk kleine dingen verkoopt, maar enfin, daar gaat het nu niet over). Ik had namelijk net een gsm gekocht. Een goedkoop bakje, genre Nokia 3310 maar dan lichter, kleiner en met een kleurenscherm. Ik kocht het ding eigenlijk omdat ik te slordig, te onhandig en te onvoorzichtig ben om een smartphone, al is het dan mijn uiteenvallend, (in smartphonejaren) bejaard exemplaar, mee te nemen naar het buitenland. Daarbovenop komt nog eens dat ik al typend, swipend en schermstarend in staat zou zijn om ruim de helft te missen van wat er te zien valt, en ik kijk nog zo graag naar (mooie) nieuwe dingen.
En vanuit die laatste bedenking is mijn plan ontstaan, daar op tram 3. Ik vertrek namelijk binnenkort op een familiale vakantie, en hoewel ik Nieuwpoort blind zou kunnen tekenen, mocht ik in het bezit zijn van ook maar een flintertje tekentalent (ben ik niet, jammer), en er daar dus niets nieuws te zien valt voor mij, tenzij misschien de inhoud van de grijperbakken in het lunapark, ga ik toch mijn oh zo dierbare, onmisbare smartphone thuislaten, alleszins, dat is het plan. Want hoe leuk jullie ook zijn, jullie facebookposts, tweets of mails zijn niet half zo amusant als de nieuwste dijkmode, politiepatrouilles die illegale straatverkopers verrassen of een grootse duinzoektocht naar een vermiste hond. En hoewel ik dat hier nu zo heel vlot kan zeggen, en het nog menen ook, weet ik dat ik als ik dat vervloekte slimme telefoonding meeneem, toch meer dan geregeld ga checken of er bij uitzondering niets interessants verteld wordt, en dat vind ik zo irritant van mezelf (there there, ik ben nog steeds niet perfect) dat ik hem gewoon dump. Voorlopig toch. Sorry lief foontje van me!
In de plaats van mijn lieve i-telefoon neem ik mijn nieuwe bakkie mee. Ik kan er mee bellen, sms'en, en er staat zelfs een spelletje op (weliswaar een dat pas geladen is tegen dat ik al lang van de wc ben, de enige plaats waar ik gsm-spelletjes speel). Dus bij deze: al jullie whatsappen, facebookberichten of andere crap gaan professioneel genegeerd worden voor op z'n minst 2 weken. Wie mij nodig heeft, mist of gewoon iets (liefs) wil zeggen mag me altijd bellen, want bellen kan ie als de beste, dat bakkie van me.
Wie weet bevalt het iphoneloze leven me zo dat ik 'm nooit meer terugwil. Of net andersom natuurlijk. Pronostieken over mijn volhouden en een eventueel vervolg zijn toegestaan, maar elke winst moet met mij gedeeld worden. Zo, en nu ga ik mij weer even verbazen over een batterij die meer dan 1 dag meegaat, de eenvoud van een echt toetsenbord en het genot van een goeie ouwe sms.
Bel me, sms me, of schrijf me een brief,
L
Noot: Hé facebookverslaafden, geen nood, er gaat ook wel een laptop mee op vakantie, dus ik beloof dat ik heel af en toe nog eens een vleugje onzin meepik, goed?
15.7.13
12.7.13
Ik ben blij
-Deze post kan nogal melig overkomen, mensen die daar kotsneigingen van krijgen kunnen beter in de buurt van hun toilet blijven of gewoon stoppen met lezen-
Ik heb een fantastische meter. Zo fantastisch zelfs dat ik er vroeger vast van overtuigd was dat ik eigenlijk een dochter van haar was, en niet van mijn mama. Enfin, die tijd ligt achter mij, en ik ben er ondertussen al vrij zeker van dat dat niet zo is, maar de gelijkenissen die mij dat toen deden vermoeden zijn nog steeds aanwezig. Zo ben ik bijvoorbeeld minstens even goed als mijn metertje in disciplines als pannenkoekproppen, sporthaten en boekverdrinken (Om misverstanden te vermijden: hiermee bedoel ik het verdrinken in boeken, en niet het verdrinken van boeken). En naast al die niet-te-missen eigenschappen die wij delen is mijn metertje ook nog eens diegene die een hele boze, en misschien een beetje onredelijke tienjarige ik er meer dan eens van heeft proberen te overtuigen dat niet heel de wereld tegen mij was, maar ik wel tegen de hele wereld (ik was een raar kind).
Terecht dus, dat zij al 21 jaar lang de kroon van beste meter ter wereld draagt, maar helaas, het zal niet blijven duren, want de concurrentie komt eraan. In december zal er namelijk een petekind geboren worden dat nog schoner, nog liever, nog intelligenter en nog toffer is dan ik, en dan zal zijn/haar meter niet anders kunnen dan in de voetsporen van haar eigen meter treden en zelf de beste meter ter wereld worden, gewoon omdat dat kind niets minder verdient. That's right. Ik, koningin van de onzin, gevorderde spraakwaterval en bovenal overlopend vat vol liefde, word meter, en ik vind het superzalig, megaspannend en een keigrote eer. Voila. Voor al diegenen die dus een angstje hebben dat ik niet meer terugkeer uit Nicaragua (en dat zijn er blijkbaar wel wat, ik denk dat iedereen denkt dat ik stiekem gewoon ga om een vent te zoeken), daar is geen reden toe, want ik moet en ik zal terug zijn voor mijn eigenste petekind geboren wordt.
Voor alle volledigheid, en ook gewoon omdat het een grappige foto is krijgen jullie hier, in alle exclusiviteit, een duoportret van respectievelijk meter en moeder van het awesomeste kind-to be. Voila. Het lengteverschil is nog steeds ongeveer hetzelfde, trouwens.
Maar, liefste metertje van mij, geen nood, net als onze aftredende vorst zal ook jij als voormalig beste meter van de wereld niet vergeten worden en net als Filip aan Albert II, zal ik een zeer zeer zeer groot voorbeeld hebben aan jou.
Tot hier de meligheid,
L
Noot: Deze post is eigenlijk ook een beetje om bij mezelf te doen doordringen dat het echt echt echt waar is dat ik echt echt echt meter mag worden. Ik heb in mijn hoofd al honderd keer het bandje van gisteren teruggespoeld, om er zeker van te zijn dat ik mij niet vergist heb, maar ik heb me niet vergist. Ik ben blij. Heel blij.
Ik heb een fantastische meter. Zo fantastisch zelfs dat ik er vroeger vast van overtuigd was dat ik eigenlijk een dochter van haar was, en niet van mijn mama. Enfin, die tijd ligt achter mij, en ik ben er ondertussen al vrij zeker van dat dat niet zo is, maar de gelijkenissen die mij dat toen deden vermoeden zijn nog steeds aanwezig. Zo ben ik bijvoorbeeld minstens even goed als mijn metertje in disciplines als pannenkoekproppen, sporthaten en boekverdrinken (Om misverstanden te vermijden: hiermee bedoel ik het verdrinken in boeken, en niet het verdrinken van boeken). En naast al die niet-te-missen eigenschappen die wij delen is mijn metertje ook nog eens diegene die een hele boze, en misschien een beetje onredelijke tienjarige ik er meer dan eens van heeft proberen te overtuigen dat niet heel de wereld tegen mij was, maar ik wel tegen de hele wereld (ik was een raar kind).
Terecht dus, dat zij al 21 jaar lang de kroon van beste meter ter wereld draagt, maar helaas, het zal niet blijven duren, want de concurrentie komt eraan. In december zal er namelijk een petekind geboren worden dat nog schoner, nog liever, nog intelligenter en nog toffer is dan ik, en dan zal zijn/haar meter niet anders kunnen dan in de voetsporen van haar eigen meter treden en zelf de beste meter ter wereld worden, gewoon omdat dat kind niets minder verdient. That's right. Ik, koningin van de onzin, gevorderde spraakwaterval en bovenal overlopend vat vol liefde, word meter, en ik vind het superzalig, megaspannend en een keigrote eer. Voila. Voor al diegenen die dus een angstje hebben dat ik niet meer terugkeer uit Nicaragua (en dat zijn er blijkbaar wel wat, ik denk dat iedereen denkt dat ik stiekem gewoon ga om een vent te zoeken), daar is geen reden toe, want ik moet en ik zal terug zijn voor mijn eigenste petekind geboren wordt.
Voor alle volledigheid, en ook gewoon omdat het een grappige foto is krijgen jullie hier, in alle exclusiviteit, een duoportret van respectievelijk meter en moeder van het awesomeste kind-to be. Voila. Het lengteverschil is nog steeds ongeveer hetzelfde, trouwens.
Maar, liefste metertje van mij, geen nood, net als onze aftredende vorst zal ook jij als voormalig beste meter van de wereld niet vergeten worden en net als Filip aan Albert II, zal ik een zeer zeer zeer groot voorbeeld hebben aan jou.
Tot hier de meligheid,
L
Noot: Deze post is eigenlijk ook een beetje om bij mezelf te doen doordringen dat het echt echt echt waar is dat ik echt echt echt meter mag worden. Ik heb in mijn hoofd al honderd keer het bandje van gisteren teruggespoeld, om er zeker van te zijn dat ik mij niet vergist heb, maar ik heb me niet vergist. Ik ben blij. Heel blij.
9.7.13
Noem me vanaf nu maar Bridget.
Ik denk dat het mijn lot is om de Bridget Jones van mijn generatie te zijn. Voor zover er zoiets als een lot bestaat natuurlijk. Anders wordt het gewoon mijn doel. Voor wie Bridget niet kent: ze is een single dertiger, houdt een dagboek bij, verkiest corrigerend huidskleurig ondergoed boven sexy lingerie, drinkt veel wijn, brengt haar avonden door in pyjama in het gezelschap van Céline Dion en flessen wijn, rookt als een ketter, wordt bij elke mogelijkheid die zich aandient door haar familie aan een nieuwe husband-to-be voorgesteld, maar is helaas een nul met alles wat een -sorry moeke- lul heeft, begint dan uiteindelijk een affaire met haar -het moet gezegd- uiterst charmante baas, die dan verloofd blijkt te zijn (met iemand anders, uiteraard), en is een filmfiguur. Waarschijnlijk stevent ze dus ook af op een happy end, maar ik heb de film nog niet uitgekeken, dus daar kan ik geen details over geven. En toch vind ik nu al, in amper de helft van de film, dat ik de Bridget Jones van mijn generatie ben.
Ook ik draag, gelukkig maar soms, ik wil namelijk ook af en toe nog wel eens kunnen ademhalen, bomma-ondergoed, kwestie van een buikje te verdoezelen (alleen is het buikje er bij mij echt, terwijl het bij Bridget Jones zelve nogal fictief is, maar och, dan ben ik ten minste realistisch). Ik drink ook al eens graag een glaasje wijn, ik luister al eens graag naar Céline Dion, en een pyjama is ook mijn favoriete outfit, al heb ik dan de drie tot op heden nog niet gecombineerd. Daarnaast heb ik dan ook nog eens een familie die het blijkbaar beu is dat ik altijd alleen op familiefeestjes verschijn en die mij dus ook aan elke mossel die ik maar tegenkom willen linken. Dat werkt zo niet, enfin, bij mij toch niet, maar de pogingen zijn er, zijn goedbedoeld, en tot op heden nog niet genant, dus ik leg mij er maar bij neer. Verder ben ik uiteraard ook hopeloos met zo goed als alle venten. Nu, daar houdt het voorlopig op, ik héb namelijk geen verloofde baas waar ik een affaire mee kan beginnen, ik heb zelfs helemaal geen baas, en van rook- of andere verslavingen heb ik ook geen last. Godzijdank.
Maar toch vind ik dat de gelijkenissen aanwezig genoeg zijn, en dus verklaar ik mezelf bij deze tot dé Bridget van mijn generatie, met deze blog als mijn diary. Ik ga er dan ook wel vanuit dat er ook voor mij een happy end is weggelegd, dat lijkt me nu niet te veel gevraagd. Ik kan al niet wachten tot het zich aandient. Maar in afwachting daarvan ga ik nu nog wat playbackshows cadeau doen aan de kamerplanten hier. In pyjama. Met een glas wijn erbij.
Cheers,
L
Maar toch vind ik dat de gelijkenissen aanwezig genoeg zijn, en dus verklaar ik mezelf bij deze tot dé Bridget van mijn generatie, met deze blog als mijn diary. Ik ga er dan ook wel vanuit dat er ook voor mij een happy end is weggelegd, dat lijkt me nu niet te veel gevraagd. Ik kan al niet wachten tot het zich aandient. Maar in afwachting daarvan ga ik nu nog wat playbackshows cadeau doen aan de kamerplanten hier. In pyjama. Met een glas wijn erbij.
Cheers,
L
6.7.13
Ninjasurfen en tamzakkerij
Een risicopost. Mijn batterij is het namelijk aan het begeven (nog 42 minuten zegt 'm, maar da's gelogen, echt waar, ik denk dat mijn laptop in een andere tijdszone leeft of zo), en ik begin nog maar nét te typen. Living on the edge heet dat dan. Of ook 'te lui zijn om een oplader te gaan halen'. Maar dat moet je begrijpen, mijn oplader ligt op 'den bureau' (uitzonderlijk ook wel dat ik weet waar hij is), en dat is welgeteld 3 trappen van mijn kamer, waar ik nu ben, verwijderd. 3 trappen, om half 1, als ik morgen om 8 uur uit mijn nest moet (om te ontbijten, eten is namelijk zowat het enige waarvoor ik in mijn vakantie een wekker wil zetten), dat is een no go. Maar goed ook, want als ik nog batterij over zou hebben, zou ik het slapengaan nog langer uitstellen (het internet blijkt ook altijd opeens zo groot als ik eigenlijk geen tijd heb) want ik kom toch al niet meer aan 8 uur slaap, dus dan kan ik even goed nog wat wakker blijven. Mijn redeneringen zijn grandioos.
Ik ben trouwens al heel erg trots dat ik het eens door heb, dat mijn batterij zijn laatste adem is aan het uitblazen. Dat batterij-icoontje wordt wel rood en mijn computertje meldt ook altijd wanneer het echt tijd is om een oplader te gaan halen, maar ik ben echt heel erg goed in dat ding wegklikken om dan nog geen seconde erna vergeten te zijn dat het er geweest is. Met als gevolg dat mijn scherm 10 minuten daarna zwart wordt, ik eerst in een blinde paniek schiet, om dan heel erg langzaam te beseffen dat mijn batterij 10 minuten daarvoor al bijna leeg was. Ik zou mezelf echt heel veel minihartattackjes kunnen besparen door gewoon eens te luisteren naar mijn laptop. Maar dat doe ik niet, want ook dat is living on the edge. Want je weet ook nooit of het document waar je aan bezig was wel opgeslagen is, als die batterij ineens leeg is. Zo weet ik ook niet of deze blog ooit gepubliceerd zal raken, maar die onwetendheid maakt het leven net spannend. Een beetje. Voor mezelf. Want feit is dat jullie het nooit zullen weten als deze post kwijtraakt door mijn batterijproblemen. Tenzij ik het jullie vertel, maar ik hoop voor al mijn toekomstige gesprekspartners dat ik boeiendere verhalen te vertellen heb dan dat.
Ik ga hier zelfs al afronden, want als ik heel snel ben, wat ik wel kan, want op het internet ben ik een ninja, kan ik zelfs nog én facebook, én twitter, én mijn mails checken voor ik ga slapen. Optimaal batterijgebruik heet dat dan.
Sneller surfend dan het licht,
L
Noot: Niemand hoeft mij trouwens te vertellen dat ik op de tijd dat ik dit heb geschreven even goed mijn oplader had kunnen halen, dat weet ik namelijk. Maar dat vergt fysieke inspanning, en dat doe ik niet.
Ik ben trouwens al heel erg trots dat ik het eens door heb, dat mijn batterij zijn laatste adem is aan het uitblazen. Dat batterij-icoontje wordt wel rood en mijn computertje meldt ook altijd wanneer het echt tijd is om een oplader te gaan halen, maar ik ben echt heel erg goed in dat ding wegklikken om dan nog geen seconde erna vergeten te zijn dat het er geweest is. Met als gevolg dat mijn scherm 10 minuten daarna zwart wordt, ik eerst in een blinde paniek schiet, om dan heel erg langzaam te beseffen dat mijn batterij 10 minuten daarvoor al bijna leeg was. Ik zou mezelf echt heel veel minihartattackjes kunnen besparen door gewoon eens te luisteren naar mijn laptop. Maar dat doe ik niet, want ook dat is living on the edge. Want je weet ook nooit of het document waar je aan bezig was wel opgeslagen is, als die batterij ineens leeg is. Zo weet ik ook niet of deze blog ooit gepubliceerd zal raken, maar die onwetendheid maakt het leven net spannend. Een beetje. Voor mezelf. Want feit is dat jullie het nooit zullen weten als deze post kwijtraakt door mijn batterijproblemen. Tenzij ik het jullie vertel, maar ik hoop voor al mijn toekomstige gesprekspartners dat ik boeiendere verhalen te vertellen heb dan dat.
Ik ga hier zelfs al afronden, want als ik heel snel ben, wat ik wel kan, want op het internet ben ik een ninja, kan ik zelfs nog én facebook, én twitter, én mijn mails checken voor ik ga slapen. Optimaal batterijgebruik heet dat dan.
Sneller surfend dan het licht,
L
Noot: Niemand hoeft mij trouwens te vertellen dat ik op de tijd dat ik dit heb geschreven even goed mijn oplader had kunnen halen, dat weet ik namelijk. Maar dat vergt fysieke inspanning, en dat doe ik niet.
1.7.13
Zomerpost vol haakjes
Dat lijkt hier precies een eeuwigheid geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, bij deze, sorry aan allen die al maffe afkickverschijnselen vertoonden of die weggekwijnd zijn tijdens deze Little Lotte-loze week, ik schuif de schuld af op de zomer en de vakantie. De zomer is namelijk mijn favoriete seizoen (het huidige seizoen is eigenlijk altijd mijn favoriete seizoen, ik ben flexibel), en vakantie hebben is mijn favoriete bezigheid (daar ben ik minder flexibel in).
Ondertussen ben ik officieel afgestudeerd, compleet met (voorlopig) getuigschrift, schoon kleedje, nieuwe schoenen en receptie. Geen nood, jullie mogen nog gewoon Lotte zeggen, ik beloof plechtig mijn best te doen om het gewone superleuke meisje te blijven dat ik altijd al was. Het feit dat iedereen, met of zonder diploma, kan zeggen dat hij/zij journalist is helpt. Verder heb ik een halve duim geofferd voor (overheerlijke, al zeg ik het zelf) spaghettisaus, ben ik beginnen werken in een paarse tent in het park, en heb ik mijn jubilerende grootouders gevierd met 3 uren rechtstaan op de hierboven vernoemde nieuwe schoenen. Ik weet niet welk van de bovenstaande activiteiten nu net het pijnlijkst was, maar naast de pijnen (ik geef ook grif toe dat ik een pussy ben, trouwens, en ook dat ik misschien af en toe overdrijf. Er is een velletje van mijn duim, werken in het park is niet zo heel vermoeiend, en die schoenen konden daarna ook meteen weer uit) waren ze wél allemaal fijn.
Nu, over die paarse tent in het park, dat is daar dus gezellig hé. Want naast de tent staan tafeltjes en stoeltjes en theelichtjes, en de zon schijnt er altijd (misschien gelogen). In de tent staat daarbovenop nog eens een bar, die (meestal) bemand wordt door nog extra zonnetjes die de beste pinten tappen (niet altijd waar), de klantvriendelijkste bediening verzekeren (meestal waar, tenzij de klanten zelf niet vriendelijk zijn), en altijd bereid zijn tot een praatje (naargelang wie er voor de toog staat en waarover het gaat ook niet altijd waar). Met andere woorden, de ideale plek om van de zomer te genieten, ja, tot volgende week allemaal!
Zo, verder nog even melden dat ik voor de komende maanden ook meer reisplannen heb dan de afgelopen 21 jaar opgeteld (licht overdreven), dus verwacht u alvast aan doldwaze verslagen (of ook niet, als de tijd mij ontbreekt). Nog op de planning: 2 weken Nieuwpoort (ik wil hier geen denigrerende verzuchtingen over horen, want onze zeeweken zijn in 99% van de gevallen leuker dan de duurste, luxueuste, decadentste all inclusive-Thomas Cook-reis, gezelschap doet veel, I say), 1 week Wortel (even exotisch als Nieuwpoort, en nog steeds wil ik geen verzuchtingen horen, want hier ga ik om te werken (lees: musicalkinders animeren). En ook een beetje voor het gezelschap. En omdat de kinders er zo tof zijn.), 1 week Griekenland (specifieker: Mykonos, in navolging van ons YOLO-weekend, nu een week met als thema 'feestjes en beestjes'. 5 losgeslagen wijven op een appartement, zon, zee, strand (én het eiland waar Mamma Mia is opgenomen), binnen wandelbereik (of bootbereik)) en dan in oktober, goh ja, nog een beetje verder, maar daar ga ik eens een postje over zwijgen, kwestie van jullie niet al te jaloers te maken.
Vol zomerheid,
L (Gediplomeerd journalist)
Ondertussen ben ik officieel afgestudeerd, compleet met (voorlopig) getuigschrift, schoon kleedje, nieuwe schoenen en receptie. Geen nood, jullie mogen nog gewoon Lotte zeggen, ik beloof plechtig mijn best te doen om het gewone superleuke meisje te blijven dat ik altijd al was. Het feit dat iedereen, met of zonder diploma, kan zeggen dat hij/zij journalist is helpt. Verder heb ik een halve duim geofferd voor (overheerlijke, al zeg ik het zelf) spaghettisaus, ben ik beginnen werken in een paarse tent in het park, en heb ik mijn jubilerende grootouders gevierd met 3 uren rechtstaan op de hierboven vernoemde nieuwe schoenen. Ik weet niet welk van de bovenstaande activiteiten nu net het pijnlijkst was, maar naast de pijnen (ik geef ook grif toe dat ik een pussy ben, trouwens, en ook dat ik misschien af en toe overdrijf. Er is een velletje van mijn duim, werken in het park is niet zo heel vermoeiend, en die schoenen konden daarna ook meteen weer uit) waren ze wél allemaal fijn.
Nu, over die paarse tent in het park, dat is daar dus gezellig hé. Want naast de tent staan tafeltjes en stoeltjes en theelichtjes, en de zon schijnt er altijd (misschien gelogen). In de tent staat daarbovenop nog eens een bar, die (meestal) bemand wordt door nog extra zonnetjes die de beste pinten tappen (niet altijd waar), de klantvriendelijkste bediening verzekeren (meestal waar, tenzij de klanten zelf niet vriendelijk zijn), en altijd bereid zijn tot een praatje (naargelang wie er voor de toog staat en waarover het gaat ook niet altijd waar). Met andere woorden, de ideale plek om van de zomer te genieten, ja, tot volgende week allemaal!
Zo, verder nog even melden dat ik voor de komende maanden ook meer reisplannen heb dan de afgelopen 21 jaar opgeteld (licht overdreven), dus verwacht u alvast aan doldwaze verslagen (of ook niet, als de tijd mij ontbreekt). Nog op de planning: 2 weken Nieuwpoort (ik wil hier geen denigrerende verzuchtingen over horen, want onze zeeweken zijn in 99% van de gevallen leuker dan de duurste, luxueuste, decadentste all inclusive-Thomas Cook-reis, gezelschap doet veel, I say), 1 week Wortel (even exotisch als Nieuwpoort, en nog steeds wil ik geen verzuchtingen horen, want hier ga ik om te werken (lees: musicalkinders animeren). En ook een beetje voor het gezelschap. En omdat de kinders er zo tof zijn.), 1 week Griekenland (specifieker: Mykonos, in navolging van ons YOLO-weekend, nu een week met als thema 'feestjes en beestjes'. 5 losgeslagen wijven op een appartement, zon, zee, strand (én het eiland waar Mamma Mia is opgenomen), binnen wandelbereik (of bootbereik)) en dan in oktober, goh ja, nog een beetje verder, maar daar ga ik eens een postje over zwijgen, kwestie van jullie niet al te jaloers te maken.
Vol zomerheid,
L (Gediplomeerd journalist)
Abonneren op:
Posts (Atom)