Vake

Ons vake, mijn grootvader, papa van mijn mama is ons beetje bij beetje aan het verlaten. Ik heb geen behoefte aan het schrijven van een triest in memoriam, een klaagzang over de vergankelijkheid van het leven, daar zal ik binnensmonds wel even gewoon over vloeken, maar die mooie herinneringen, die mogen gerust gedeeld, want ten slotte heb ik, samen met broers, zus, nichten en neven de allerleukste grootvader die ooit heeft bestaan. Trek dat voor jezelf gerust in twijfel, wij weten wel beter.

Ons vake is de laatste jaren niet meer altijd even aanwezig, gevangen in zijn eigen hoofd, op een andere wereld. Noem het zoals je wil, feit is dat mijn grootvader dement is. Vaak zijn er momenten dat ik zou willen schreeuwen tot hij terug op aarde komt, dat ik hem door elkaar zou willen schudden en vragen waarom hij plots zo verdrietig is, maar even talrijk zijn de momenten dat we plots in schaterlachen uitbarsten, en al lacht hij dan om wat anders dan wij, die momenten koester ik. Want op die momenten zijn de pretlichtjes er weer. De pretlichtjes die ik herken van vroeger, toen hij ons onder tafel jippekes toestopte, zogenaamd onopgemerkt voor strenge mama-ogen. De pretlichtjes van toen hij met zijn kleine jongens het bos introk om hen daar, zogenaamd onopgemerkt voor strenge mama-ogen, te leren hoe je een boom omlegt. De pretlichtjes waardoor keer op keer weer bevestigd wordt dat ons vake nog steeds ons vake is. En de pretlichtjes waarvan ik hoop dat we ze allemaal kunnen bewaren, ook als ons vake er plots niet meer is.

Ons vake, die een wandelende encyclopedie was (en soms verrassend genoeg ook nog is), en kruiswoordpuzzelwoorden opsomt alsof het niks is. Ons vake, die zijn kleinkinderen leerde kaarten voor ze deftig konden tellen. Ons vake, die als het even kon tot in de eeuwigheid bospaadjes zou blijven rijven in zijn geliefde Pulle. Ons vake, die patatjes met ei maakte als geen ander -en die vervolgens met de patattenstoemper op ons bord kwakte, want anders was de beleving niet compleet. Ons vake, die eindeloze fietstochten maakte met mijn kleine broertje. Ons vake, die mij leerde hoe je een perfecte Duvel uitschenkt nog voor ik 10 was.

Maar nog meer dan dat is ons vake natuurlijk de opper-Van Houtven. Geen clan zo sterk als die van ons, geen familie die meer pret maakt dan wij. Was dat het geval geweest met een stel asociale grootouders die weigerde wekelijks zijn deuren te openen voor dochters, kleinkinderen en aanhangsels? Ik denk het niet. Meer nog, ik weet zeker van niet. Merci dus, vake en moeketje van mij, voor dat heerlijke gevoel van een familie hebben, van altijd ergens thuis kunnen komen, van altijd samen te staan.

Meneer Van Houtven voor alle ex-collegegangers, maar voor ons gewoon ons vake. Walter voor alle collega's en vrienden, maar voor ons gewoon ons vake. Wally voor dochters die iets nodig hadden, maar voor ons gewoon en altijd ons vake. Ik zweer hier en nu, op het wereldwijde web dat in onze pretlichtjes, de perfecte Duvels, de kaartspelletjes, de patatjes met ei, maar vooral in onze clan altijd een beetje vake aanwezig zal blijven.