Noem me vanaf nu maar Bridget.

Ik denk dat het mijn lot is om de Bridget Jones van mijn generatie te zijn. Voor zover er zoiets als een lot bestaat natuurlijk. Anders wordt het gewoon mijn doel. Voor wie Bridget niet kent: ze is een single dertiger, houdt een dagboek bij, verkiest corrigerend huidskleurig ondergoed boven sexy lingerie, drinkt veel wijn, brengt haar avonden door in pyjama in het gezelschap van Céline Dion en flessen wijn, rookt als een ketter, wordt bij elke mogelijkheid die zich aandient door haar familie aan een nieuwe husband-to-be voorgesteld, maar is helaas een nul met alles wat een -sorry moeke- lul heeft, begint dan uiteindelijk een affaire met haar -het moet gezegd- uiterst charmante baas, die dan verloofd blijkt te zijn (met iemand anders, uiteraard), en is een filmfiguur. Waarschijnlijk stevent ze dus ook af op een happy end, maar ik heb de film nog niet uitgekeken, dus daar kan ik geen details over geven. En toch vind ik nu al, in amper de helft van de film, dat ik de Bridget Jones van mijn generatie ben.

Ook ik draag, gelukkig maar soms, ik wil namelijk ook af en toe nog wel eens kunnen ademhalen, bomma-ondergoed, kwestie van een buikje te verdoezelen (alleen is het buikje er bij mij echt, terwijl het bij Bridget Jones zelve nogal fictief is, maar och, dan ben ik ten minste realistisch). Ik drink ook al eens graag een glaasje wijn, ik luister al eens graag naar Céline Dion, en een pyjama is ook mijn favoriete outfit, al heb ik dan de drie tot op heden nog niet gecombineerd. Daarnaast heb ik dan ook nog eens een familie die het blijkbaar beu is dat ik altijd alleen op familiefeestjes verschijn en die mij dus ook aan elke mossel die ik maar tegenkom willen linken. Dat werkt zo niet, enfin, bij mij toch niet, maar de pogingen zijn er, zijn goedbedoeld, en tot op heden nog niet genant, dus ik leg mij er maar bij neer. Verder ben ik uiteraard ook hopeloos met zo goed als alle venten. Nu, daar houdt het voorlopig op, ik héb namelijk geen verloofde baas waar ik een affaire mee kan beginnen, ik heb zelfs helemaal geen baas, en van rook- of andere verslavingen heb ik ook geen last. Godzijdank.

Maar toch vind ik dat de gelijkenissen aanwezig genoeg zijn, en dus verklaar ik mezelf bij deze tot dé Bridget van mijn generatie, met deze blog als mijn diary. Ik ga er dan ook wel vanuit dat er ook voor mij een happy end is weggelegd, dat lijkt me nu niet te veel gevraagd. Ik kan al niet wachten tot het zich aandient. Maar in afwachting daarvan ga ik nu nog wat playbackshows cadeau doen aan de kamerplanten hier. In pyjama. Met een glas wijn erbij.

Cheers,
L