Vanochtend had ik de (voor mij twijfelachtige) eer om deel uit te maken van de ochtendpendelaars. De ochtendpendelaars, dat is die selecte groep treinreizigers die de luxe van twee zitplaatsen heeft, en die -naar believen- gebruikt om de krant te lezen zonder elleboogstoten uit te delen of om, nog steeds zittend, maar wel comfortabeler dan met een buur die je liever niet wil aanraken, een dutje te doen. Een ware kunst wel, dat dutten, want ook zij moeten in staat zijn om bij de juiste halte fluks recht te veren, al hun spullen die verspreid liggen over die volle 2 zitplaatsen bijeen te graaien en voor het sluiten der treindeuren weer op het perron te staan. Dat klinkt te mooi om waar te zijn? Dat is het ook, want het grote nadeel aan een ware ochtendpendelaar zijn is dat zij 's ochtends voor zevenen al onderweg zijn.
En dat was ik dus vandaag. Nog niet zo'n doorwinterde ochtendrot als mijn coupégenoten, die nog voor het laatste fluitsignaal voor vertrek om 20 over 6 al verzonken waren in een diepe slaap/een saai uitziende krant, maar ik heb mijn best gedaan om te leren. Want na het observeren van mijn overbuurvrouw die, met het abonnement netjes naast haar hoofd op het krappe treintafeltje vastbesloten was haar nacht nog wat te verlengen, heb ook ik het mijzelf gemakkelijk gemaakt op mijn 2 zetels. Het plan leek waterdicht: treinticket niet open op het tafeltje, want dan vergeet ik het gegarandeerd bij het overstappen, maar toch al binnen handbereik, muziek aan, wereld uit. Maar dat liep nog niet bepaald van een leien dakje. Want door mijn wantrouwen tegenover de mensheid (onterecht, want ochtendpendelaars zijn natuurlijk enkel bezig met zichzelf en het strijden tegen de ochtend) moest ik elke 2 minuten checken of mijn handtas er nog was en door mijn heilige angst voor het kwijtspelen van mijn ticket graaide ik bij het minste krakje in een reflex naar mijn jaszak uit angst voor een naderende conducteur in combinatie met een onvindbaar ticket, mijn ergste nachtmerrie.
Een ochtendpendelaar praat niet met lotgenoten, een ochtendpendelaar blijft verzonken in zijn eigen ochtendritueel. Een ochtendpendelaar ontbijt, leest, of werkt zelfs, in uitzonderlijke gevallen, maar een ochtendpendelaar communiceert niet. Sommige ochtendpendelaars lijken zelfs niet écht opgestaan te zijn tot ze aan hun eindhalte komen. Dan komt er een einde aan hun nacht en kan hun ochtend beginnen. Handig lijkt me dat, maar ik kan het blijkbaar niet. Met een beetje oefening zou het misschien ooit lukken, maar helaas ben ik door mijn blunders van vanochtend - een poging om een bemoedigende glimlach uit te wisselen met een medependelaar, een grove beginnersfout en zondiging tegen de anti-communicatiewet natuurlijk, en ontbijt in een plastic verpakking, en dus te veel lawaai voor de stiltelievende medemens- voor eeuwig verbannen uit de ochtendpendel. Geen zorgen hoor, ik heb mij er maar overgezet en blijf in het vervolg wel gewoon in bed liggen. Dat gaat mij beter af.
Recupererende van een iets te vroege ochtend,
L
