Toen ik daarstraks, zonnebril op mijn hoofd en sletsen aan mijn voeten en bijgevolg heel erg vrolijk, langs de Amsterdamse grachten zwierf (ik zou zo een filmfiguur kunnen zijn, toch?) zag ik op de dorpel van een huis zoals ik er ook een zou willen hebben, een standaard grachtenhuis dus, een doos met boeken staan. Een doos met boeken, een bord met oorbellen en nog een kleiner doosje met wat armbanden en andere toestanden. Naast die verzameling stond een bord, waarop stond 'Ik heb mijn huis opgeruimd, neem maar mee wat je wil, het is gratis, maar je mag altijd een vrije gift doen voor een goed doel' (er stond de naam van een organisatie hoor, maar zo goed is mijn geheugen nu ook weer niet). Naast verrukt over het feit dat er toch nog goede zielen bestaan die niet overal geld uit willen slaan, was ik ook nog eens gewoon blij voor mezelf, want ik had al meteen gezien dat er best mooie oorbellen tussen hingen. Omdat ik niet gulzig wou lijken bedacht ik dat ik maar 1 ding zou meenemen, dus moest ik een doordachte keuze maken. Ik heb toen alle boeken (voornamelijk typisch vrouwelijke liefdesverhaaltjes) bekeken, door het kleine doosje met prullen gerommeld en als laatste elk paar oorbellen tegen elkaar afgewogen, en ik had net mijn aantal opties teruggebracht tot twee (de allermooiste oorbellen of een armband) toen mijn allesverpestende, nooit ophoudende gedachtenstroom mij een halt toeriep.
Op het bordje stond namelijk ook nog een jongensnaam. He, zei mijn gedachtenstroom me, dat is raar, want dit zijn nu eens echt allemaal vrouwenspullen. Dus bedacht ik dat die kerel misschien wel gewoon wraak wilde nemen op zijn ex-vriendin door zonder haar medeweten al haar spullen weg te geven, en toen stelde ik mezelf in de plaats van zijn ex-vriendin en werd ik heel triest omdat zij wel supermooie oorbellen, een toffe armband en heel veel leuke boeken zou kwijt zijn. En als die man het daarom deed zou het geld zeker en vast ook niet naar het goede doel gaan, maar naar zijn eigen voorraad bier, de schoft! Dus ben ik heel snel doorgelopen. Zonder boek, zonder armband, zonder mooie oorbellen en al niet meer zo overtuigd over de goedheid van de mens. Dat die man ook een vader kon zijn van een meisje dat het huis uit ging en niet genoeg plaats had voor al haar juwelen en boeken, dat bedacht ik pas later. Dat er nog duizenden andere opties zijn, die bedenking kwam nog veel later. Dat ik het mezelf soms wel heel onnodig moeilijk maak, dat concludeer ik pas nu.
In de rouw om die hele mooie oorbellen,
L
17.5.14
2.5.14
Afscheid van 699 vrienden
Kijk, vandaag zag ik dit:
Kort samengevat: met al die sociale shit op onze telefoons en computers zijn we eigenlijk asocialer dan ooit. Ik zag dit en ik dacht 'wow, herkenbaar dit, laat ik het delen op facebook'. En het duurde even, maar na een minuut of wat drong de ironie van de situatie toch wat tot mij door. Dus wend ik me maar weer tot mijn blogje, dat ik dan weer iets persoonlijker vind dan Facebook, maar nog belangrijker, dat ik tegenwoordig ook gebruik om mezelf te dwingen mijn innerlijk geplande projecten waar te maken. Want ja, ik heb weer een plan, het heeft zich gevormd door dit filmpje, en ik kon er verder niets tegen doen. Nee, ik heb mezelf niet onder controle, maar ik heb daar dan ook geen problemen mee, dat houdt het hier spannend. Want vanaf morgen, heb ik mezelf beloofd, deactiveer ik mijn Facebook. Voor een week.
Het kan misschien belachelijk klinken, maar laat me even de situatie schetsen: ik ben licht tot zeer verslaafd (nee, ik wil er niet over praten, snif snif, ik zal het wel gewoon schrijven) en dat komt door de onfortuinlijke combinatie van mijn onwaarschijnlijke FOMO (fear of missing out ofte, de angst voor het missen der belangrijkheden) en mijn woonplaats op ca. 3 uur treinen van de meeste belangrijkheden in mijn leven. Die twee zaken dan weer gecombineerd met mobiel internet en wifi overal maken dat ik altijd en overal op facebook te vinden ben. Waar ik, hoe leuk jullie ook zijn, toch niet echt significant gelukkiger van word.
Maar daartegen trek ik dus vanaf morgen ten strijde (ter info: ik zie dit in mijn hoofd als een gevecht tussen mezelf, met houten zwaard tegen mr. Fomo, een klein schattig groen draakje dat ik eigenlijk liever geen pijn wil doen wegens te schattig, maar hij zal mij anders toch brandwonden bezorgen, want hij spuwt wel vuur, dus moet ik wel), mijn facebook wordt gedeactiveerd (Mark Zuckerberg vertelde me dat je dan later nog alles kan terugroepen, en als dat niet zo is moet iemand mij heel snel tegenhouden), en dat van morgenochtend (ik wil eerst nog jullie reactie zien, duh) 9 uur tot volgende week zaterdag 9 uur. Tenzij praktische redenen (lees: mijn bed) mij daartoe verhinderen, dan kan het tijdstip iets aangepast worden.
Zal het jullie treffen? Nee, natuurlijk niet, mijn facebookposts zijn niet levensnoodzakelijk, en wie nood heeft aan af en toe een beetje Lotte in zijn leven (en dat heeft iedereen, geef maar toe) kan mij nog altijd bellen of gewoon naar hier komen. Dat is zelfs leuker, want dan heb je mij voor jou alleen en dan moet je al mijn hilarische grappen, briljante verhalen en ongeziene wijsheden niet delen met die 698 -oh boy een grote kuis dringt zich op- zogenaamde vrienden. Zal het mij treffen? Ja, want ik heb nu eenmaal de gewoonte (en ik zeg expres al niet 'behoefte') om bij elk vrij (of niet zo vrij maar wel saai) moment even te gaan kijken wat jullie daar allemaal aan het uitsteken zijn, en die zal er dus uit moeten. Mag ik nog andere social media gebruiken? Ja, dat mag ik, want ik bepaal toch lekker mijn eigen spelregels en ik moet natuurlijk ook mijn 100 happy days onderhouden. Moet ik dat hier perse met de grote klok aankondigen terwijl niemand het zelfs zou merken als ik het niet gezegd had? Ja, want ik ben ik, en ik wil gelukwensen achteraf.
Tot over een week, ongetwijfeld helemaal afgekickt en vrij van elke facebooknood,
L
Noot: Volgens het filmpje ga ik de man van mijn leven tegenkomen door dit project. Niet dat dat mijn hoofddoel is (echt waar voor een keer eens niet, beloofd), maar hey, mooi meegenomen, right?
Het kan misschien belachelijk klinken, maar laat me even de situatie schetsen: ik ben licht tot zeer verslaafd (nee, ik wil er niet over praten, snif snif, ik zal het wel gewoon schrijven) en dat komt door de onfortuinlijke combinatie van mijn onwaarschijnlijke FOMO (fear of missing out ofte, de angst voor het missen der belangrijkheden) en mijn woonplaats op ca. 3 uur treinen van de meeste belangrijkheden in mijn leven. Die twee zaken dan weer gecombineerd met mobiel internet en wifi overal maken dat ik altijd en overal op facebook te vinden ben. Waar ik, hoe leuk jullie ook zijn, toch niet echt significant gelukkiger van word.
Maar daartegen trek ik dus vanaf morgen ten strijde (ter info: ik zie dit in mijn hoofd als een gevecht tussen mezelf, met houten zwaard tegen mr. Fomo, een klein schattig groen draakje dat ik eigenlijk liever geen pijn wil doen wegens te schattig, maar hij zal mij anders toch brandwonden bezorgen, want hij spuwt wel vuur, dus moet ik wel), mijn facebook wordt gedeactiveerd (Mark Zuckerberg vertelde me dat je dan later nog alles kan terugroepen, en als dat niet zo is moet iemand mij heel snel tegenhouden), en dat van morgenochtend (ik wil eerst nog jullie reactie zien, duh) 9 uur tot volgende week zaterdag 9 uur. Tenzij praktische redenen (lees: mijn bed) mij daartoe verhinderen, dan kan het tijdstip iets aangepast worden.
Zal het jullie treffen? Nee, natuurlijk niet, mijn facebookposts zijn niet levensnoodzakelijk, en wie nood heeft aan af en toe een beetje Lotte in zijn leven (en dat heeft iedereen, geef maar toe) kan mij nog altijd bellen of gewoon naar hier komen. Dat is zelfs leuker, want dan heb je mij voor jou alleen en dan moet je al mijn hilarische grappen, briljante verhalen en ongeziene wijsheden niet delen met die 698 -oh boy een grote kuis dringt zich op- zogenaamde vrienden. Zal het mij treffen? Ja, want ik heb nu eenmaal de gewoonte (en ik zeg expres al niet 'behoefte') om bij elk vrij (of niet zo vrij maar wel saai) moment even te gaan kijken wat jullie daar allemaal aan het uitsteken zijn, en die zal er dus uit moeten. Mag ik nog andere social media gebruiken? Ja, dat mag ik, want ik bepaal toch lekker mijn eigen spelregels en ik moet natuurlijk ook mijn 100 happy days onderhouden. Moet ik dat hier perse met de grote klok aankondigen terwijl niemand het zelfs zou merken als ik het niet gezegd had? Ja, want ik ben ik, en ik wil gelukwensen achteraf.
Tot over een week, ongetwijfeld helemaal afgekickt en vrij van elke facebooknood,
L
Noot: Volgens het filmpje ga ik de man van mijn leven tegenkomen door dit project. Niet dat dat mijn hoofddoel is (echt waar voor een keer eens niet, beloofd), maar hey, mooi meegenomen, right?
Abonneren op:
Posts (Atom)