Ah, de jaarovergang! Traditiegetrouw het ideale moment voor terugblikken, voornemens en heel veel alcohol, drie dingen waar ik van hou, en drie dingen die ik dus ook niet aan mij laat voorbijgaan, of wat had je dan gedacht. Het laatste puntje spaar ik op tot woensdag, de rest, daar mogen jullie nu al van meegenieten, want gedeelde pret is dubbele pret en gedeelde smart is halve smart.
Ik zou jullie nu jaloers kunnen maken met wat ik allemaal gepresteerd heb in 2014, maar ik wil jullie niet ontmoedigen door al jullie voornemens voor het komende jaar nu al af te strepen, dus laat ik dat maar niet doen. Wel? Ok dan, omdat ik voel dat er aangedrongen wordt: Ik heb werk gevonden. Ik ben naar het buitenland verhuisd. Ik ben sportiever geworden. Ik ben veel kilo's kwijtgeraakt on the way. Ik ben best gelukkig. En daarmee heb ik 90% van de universele nieuwjaarsvoornemens ingelost en kan ik op zoek naar een origineler antwoord op de vraag "en, wat mag ik u wensen in 2015?".
Naast die ingrijpende levensveranderingen die zich eigenlijk gewoon aandienden en niet eens de hoogtepunten van mijn jaar zijn was 2014 nog zo veel meer. 2014 was emigreren. 2014 was een van mijn mooiste verjaardagsfeestjes. 2014 was dansen. 2014 was mijn eerste eigen kerstboom. 2014 was een echt werkmens worden. 2014 was heel vaak verdwalen in Amsterdam. 2014 was beste vrienden worden met Evy Gruyaert. 2014 was afscheid nemen van mijn vake. 2014 was troostende schouders en warme knuffels. 2014 was rondcruisen op Ibiza. 2014 was heel veel pendelen. 2014 was een occasionele kater, maar altijd de moeite waard. 2014 was tonnen familiegeluk. De eindafrekening? 2014 was overwegend positief met een paar onvermijdelijke dalen, maar laat ons daar vooral niet over zeuren.
En dat brengt me dan naadloos ('2014 was een jaar van briljante alinea-overgangen op mijn blog') bij de voornemens voor het nieuwe jaar: niet zeuren, want dat is eigenlijk niet nodig, zo veel mogelijk van de uitdagingen op mijn weg (en ernaast, als ze de moeite zijn) aangaan, iets subtieler worden in het uitlachen van mensen, vooral niet stoppen met het uitlachen van mensen (inclusief mezelf), mij niet laten verleiden tot het bloggen over zaken die er echt toe doen, want dat is saai en de allerbeste, liefste, leukste vriendin, dochter, zus, nicht, kleindochter, petekind, meter en collega proberen te zijn. Want na een succesjaar als 2014 mogen die voornemens wel wat veeleisender worden, me dunkt.
Voor jullie, die mensen die nog altijd de neiging hebben om op mijn blogberichten te klikken, wens ik diezelfde neiging, elke keer opnieuw, maar ook een jaar vol toevallige ontmoetingen, heerlijk geurende knuffels die net dat tikkeltje langer duren dan gewoonlijk, moeilijk ingepakte cadeaus, waardevolle gesprekken, dagen waarvan je nog weken nageniet, een slappe lach van tijd tot tijd en ten gepaste momente een gedeelde traan. Ik wens jullie prachtige dagen, en als de dagen van zichzelf niet zo mooi lijken toch de mogelijkheid om er zelf iets van te maken. Dat wens ik jullie. En mezelf ook, als ik dan toch bezig ben.
Drie nieuwjaarskussen en een glas cava,
L
23.12.14
Mijn kerstboodschap
Allerliefste mensen verzameld op deze webpagina,
Ik wou dat ik een cameraploeg, autocue en een luxueus decor met wandtapijten en een open haard ter beschikking had om mijn kerstboodschap aan jullie voor te lezen, maar helaas moet ik het met minder budget doen dan onze monarchie, dus hou ik het vandaag op een online uiteenzetting vanuit mijn bed in mijn slaapkamer zonder tapijten (tenzij een stoflaag als tapijt telt? Nee?) en met ordinaire verwarmingen zonder knus knetterende vlammen en de geur van een ardense blokhut. Ik hoop dat jullie daardoor niet meteen afhaken, want dat zou mij in deze tijden van vrede op aarde en gevulde kalkoen erg veel verdriet doen. Ha, rijmen in een kerstspeech, heeft onze koning dat al eens gedaan? Ik dacht het niet hé!
Nog maar een chocolaatje in de adventskalender. Enfin ja, dat zou zo geweest zijn als ik daarstraks niet plots zo'n zin had in chocolade. Nog maar een nacht slapen. Of wakker liggen van de voorpret, dat is maar hoe je het bekijkt. Nog maar een dag werken. Crimineel vind ik dat trouwens, dat 24 december nog geen officiële feestdag is, maar omdat het mijn eerste jaar als werkmens is heb ik besloten nog niet met mijn "kerstavondvoorbereidingstijd voor iedereen!"-campagne te starten. Dat is iets voor in de toekomst. Voor wie het nog niet doorhad: ik ben nogal een kerstmens. Jezus zijn verjaardag bekleedt -na de mijne, uiteraard- de tweede plaats in mijn top van favoriete dagen in een standaardjaar. Jezus zijn verjaardag, en de avond ervoor. Ik gun de goede man zelfs twee dagen dolle pret! Om de gedachtengang van die snelle veroordelers onder jullie die nu denken "ja, dat zal dan wel vooral om de pakjes draaien" al maar meteen te counteren: niks geen pakjes voor ons op Kerst. Tenzij het grote "geef eens iets weg dat je nog hebt staan en waar je niets meer van moet weten", maar aangezien 70% van die pakjes of bij het groot vuil of op de stapel van een afwezige -'oh, die kan daar zeker iets mee doen, ik geef het wel door!'- belandt, telt dat niet als officieel cadeaumoment. Wat de fun er uiteraard niet van wegneemt, want ik ben een politiek correct opgevoed kind dat sfeer nog altijd verkiest boven het materiële. High five van Jezus himself voor die eigenschap!
Mag ik dan, omdat ik mezelf als een soort van kerstgezelligheidsexpert beschouw (dat komt later op het naambordje naast mijn deur, naast woordenfontein en opgedraaide decibelgenerator) afsluiten met een paar tips voor de ultieme kerstfeestbeleving voor mensen die niet zo'n fan zijn van het feestgegeven?
1. Wees eerst op familiefeesten. De eersten bepalen de tafelschikking, dus ga voor die topspot tussen de zatte nonkel en de vrijgevige grootvader. En wie eerst komt moet ook geen rondje lopen om iedereen 3 kussen te geven, dat bespaart je pijnlijke voeten en de idioterie van 20 keer "zalig kerstfeest" mompelen op 2 minuten.
2. Verzin op voorhand al je antwoorden op de meest voorkomende kerstvragen. Maak ze krankzinnig genoeg, zodat ze je maar een keer gevraagd worden omdat ze vanzelf al de tafel rondgaan. Een LAT-relatie met een Somalische piraat en een zwangerschap inclusief drugsverslaafde vader doet het altijd goed. Net als extreem slechte of extreem goede punten of een topfunctie bij een bedrijf met een naam die je grootouders kunnen onthouden. Denk Ikea.
3. Eet om frustraties weg te werken. Eet om je een houding te geven. Eet wanneer je je verveelt. Eet wanneer je echt even liever iemand wil negeren. Eet tout court.*
4. Geniet van je familie. Met een beetje geluk (of heel veel, in mijn geval) zijn ze hilarisch of worden ze dat, na een paar glaasjes, en als je wat minder geluk hebt, wees dan de leukste van heel de troep. Doe een dansje, zing een liedje of voer je eigen kerstspel op. Ofwel vinden ze het leuk en gaan ze van je houden, ofwel vinden ze het bagger en hoef je nooit meer naar een familiefeest-met-die-niet-zo-leuke-familie.
Ik wens eenieder van jullie een zalige Kerst, een heerlijke feestmaaltijd, maar vooral proestbuien (liefst met een grote slok rode wijn in de mond), kroketlanceergevechten met de overkant van de tafel, en scheengestamp na ongepaste opmerkingen,
L
*Voor lezers boven de 18 met verantwoordelijkheidszin en een chauffeur mag 'eet' vervangen worden door 'drink'.
Ik wou dat ik een cameraploeg, autocue en een luxueus decor met wandtapijten en een open haard ter beschikking had om mijn kerstboodschap aan jullie voor te lezen, maar helaas moet ik het met minder budget doen dan onze monarchie, dus hou ik het vandaag op een online uiteenzetting vanuit mijn bed in mijn slaapkamer zonder tapijten (tenzij een stoflaag als tapijt telt? Nee?) en met ordinaire verwarmingen zonder knus knetterende vlammen en de geur van een ardense blokhut. Ik hoop dat jullie daardoor niet meteen afhaken, want dat zou mij in deze tijden van vrede op aarde en gevulde kalkoen erg veel verdriet doen. Ha, rijmen in een kerstspeech, heeft onze koning dat al eens gedaan? Ik dacht het niet hé!
Nog maar een chocolaatje in de adventskalender. Enfin ja, dat zou zo geweest zijn als ik daarstraks niet plots zo'n zin had in chocolade. Nog maar een nacht slapen. Of wakker liggen van de voorpret, dat is maar hoe je het bekijkt. Nog maar een dag werken. Crimineel vind ik dat trouwens, dat 24 december nog geen officiële feestdag is, maar omdat het mijn eerste jaar als werkmens is heb ik besloten nog niet met mijn "kerstavondvoorbereidingstijd voor iedereen!"-campagne te starten. Dat is iets voor in de toekomst. Voor wie het nog niet doorhad: ik ben nogal een kerstmens. Jezus zijn verjaardag bekleedt -na de mijne, uiteraard- de tweede plaats in mijn top van favoriete dagen in een standaardjaar. Jezus zijn verjaardag, en de avond ervoor. Ik gun de goede man zelfs twee dagen dolle pret! Om de gedachtengang van die snelle veroordelers onder jullie die nu denken "ja, dat zal dan wel vooral om de pakjes draaien" al maar meteen te counteren: niks geen pakjes voor ons op Kerst. Tenzij het grote "geef eens iets weg dat je nog hebt staan en waar je niets meer van moet weten", maar aangezien 70% van die pakjes of bij het groot vuil of op de stapel van een afwezige -'oh, die kan daar zeker iets mee doen, ik geef het wel door!'- belandt, telt dat niet als officieel cadeaumoment. Wat de fun er uiteraard niet van wegneemt, want ik ben een politiek correct opgevoed kind dat sfeer nog altijd verkiest boven het materiële. High five van Jezus himself voor die eigenschap!
Mag ik dan, omdat ik mezelf als een soort van kerstgezelligheidsexpert beschouw (dat komt later op het naambordje naast mijn deur, naast woordenfontein en opgedraaide decibelgenerator) afsluiten met een paar tips voor de ultieme kerstfeestbeleving voor mensen die niet zo'n fan zijn van het feestgegeven?
1. Wees eerst op familiefeesten. De eersten bepalen de tafelschikking, dus ga voor die topspot tussen de zatte nonkel en de vrijgevige grootvader. En wie eerst komt moet ook geen rondje lopen om iedereen 3 kussen te geven, dat bespaart je pijnlijke voeten en de idioterie van 20 keer "zalig kerstfeest" mompelen op 2 minuten.
2. Verzin op voorhand al je antwoorden op de meest voorkomende kerstvragen. Maak ze krankzinnig genoeg, zodat ze je maar een keer gevraagd worden omdat ze vanzelf al de tafel rondgaan. Een LAT-relatie met een Somalische piraat en een zwangerschap inclusief drugsverslaafde vader doet het altijd goed. Net als extreem slechte of extreem goede punten of een topfunctie bij een bedrijf met een naam die je grootouders kunnen onthouden. Denk Ikea.
3. Eet om frustraties weg te werken. Eet om je een houding te geven. Eet wanneer je je verveelt. Eet wanneer je echt even liever iemand wil negeren. Eet tout court.*
4. Geniet van je familie. Met een beetje geluk (of heel veel, in mijn geval) zijn ze hilarisch of worden ze dat, na een paar glaasjes, en als je wat minder geluk hebt, wees dan de leukste van heel de troep. Doe een dansje, zing een liedje of voer je eigen kerstspel op. Ofwel vinden ze het leuk en gaan ze van je houden, ofwel vinden ze het bagger en hoef je nooit meer naar een familiefeest-met-die-niet-zo-leuke-familie.
Ik wens eenieder van jullie een zalige Kerst, een heerlijke feestmaaltijd, maar vooral proestbuien (liefst met een grote slok rode wijn in de mond), kroketlanceergevechten met de overkant van de tafel, en scheengestamp na ongepaste opmerkingen,
L
*Voor lezers boven de 18 met verantwoordelijkheidszin en een chauffeur mag 'eet' vervangen worden door 'drink'.
15.12.14
Ik wil wel in uw vriendenboek schrijven
Vroeger was ik ongelooflijke fan van vriendenboeken. Nu nog steeds trouwens, laat dat een tip zijn voor eender wie mij een kerstcadeau wil geven en geen geld heeft voor de pony die bovenaan mijn verlanglijst staat. Let wel, ik zeg vriendenboeken, en geen poëzies. Want in poëzies, daarin werd je verwacht iets te tekenen, en dat kan ik niet. Hoezeer ik ook experimenteerde met kleurpotloden en stiften, het werd steevast een fiasco. Zelfs de klassieke "ik ga nog eens even over al mijn potloodlijnen met de stift in dezelfde kleur want dat ziet er fancy uit"-truc weigerde te werken bij mij, waarschijnlijk omdat ik nog voor de stiftfase al alles verpest had. Om nog maar te zwijgen over nog meer advanced technieken à la pandakrijt en plakaatverf. Niets voor mij, want gegarandeerd is de verf of krijthoeveelheid die op mijn handen en/of kleren achterblijft groter dan die op papier, en dan is de kans ook nog eens groot dat ook het kunstwerk op mijn handen en/of kleren mooier is dan dat op papier. Die 2 jaren tekenschool in mijn jeugd, die waren dus verloren tijd en geld, en die lessen P.O. in het middelbaar, die waren op voorhand al een verloren strijd, want tot op heden is het enige dat ik nog teken een schaap. Een zwart-wit, simpel, lachend schaap. Want wie niet kleurt, kan ook niet buiten de lijntjes gaan. En lachende schapen zijn tof, dat ook.
Dus, geef mij maar een vriendenboek, want in een vriendenboek mocht ik schrijven. Daarin mocht ik al mijn ambitieuze dromen opschrijven (beroemd worden), mijn lievelingsvak (muziek) én mijn stomste vak (W.O., duh) te kennen geven, de namen van mijn beste vriendinnetjes vereeuwigen en al mijn hobby's neerpennen (en als het lijntje niet lang genoeg was, dan ging ik gewoon daaronder verder, want ik was een vriendenboekrebel en een kind met te veel hobby's). Kortom, ik kon het twee hele pagina's lang enkel en alleen over mezelf hebben, wat een genot. En als alle lijntjes en de open ruimtes ertussen volgekribbeld waren -het liefst nog elk lijntje in een andere kleur- kon ik gaan teruglezen. Niet alleen mijn eigen pagina's, maar de pagina's van andere vriendjes en vriendinnetjes. Dan kon ik op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen, overeenkomstige hobby's, en, als kers op de taart, naar stiekeme en minder stiekeme hartjes rond de namen van kinderlijke crushes. Die vriendenboekjes waren eigenlijk mijn eigen kleine minisoap, mijn entertainment voor het slapen gaan, mijn kijk op de wereld a.k.a. de speelplaats. Als mij op mijn sterfbed dan ook gevraagd zal worden (wat zeker en vast gaat gebeuren, want dat hoort zo bij het melodramatisch einde dat voor mij in de sterren geschreven staat) waar ik het meeste spijt van heb dan zal dat zijn "het verliezen van mijn Sneeuwwitje-vriendenboek met bijhorende verhalen, herinneringen en ongelooflijk schattige foto's". En zo zal mijn laatste adem uitgeblazen worden in mineur, omdat hoe hard jullie ook zoeken, dat boekje niet meer op tijd gevonden zal kunnen worden. Waarschijnlijk omdat dat al lang bij het oud papier beland is en herwerkt is tot een nieuw brandschoon invulboekje met een nieuw, futuristisch sprookjesfiguur op de kaft, klaar voor nieuwe romantische bekentenissen, onvervulde wensen en kinderlijk eerlijke uitspattingen.
Omdat jullie nu natuurlijk allemaal nostalgisch zijn geworden, en staan te popelen om mij te vragen in jullie vriendenboekje te schrijven, maak ik het jullie gemakkelijk:
Tip tap top, de datum zit verstopt,
L
Dus, geef mij maar een vriendenboek, want in een vriendenboek mocht ik schrijven. Daarin mocht ik al mijn ambitieuze dromen opschrijven (beroemd worden), mijn lievelingsvak (muziek) én mijn stomste vak (W.O., duh) te kennen geven, de namen van mijn beste vriendinnetjes vereeuwigen en al mijn hobby's neerpennen (en als het lijntje niet lang genoeg was, dan ging ik gewoon daaronder verder, want ik was een vriendenboekrebel en een kind met te veel hobby's). Kortom, ik kon het twee hele pagina's lang enkel en alleen over mezelf hebben, wat een genot. En als alle lijntjes en de open ruimtes ertussen volgekribbeld waren -het liefst nog elk lijntje in een andere kleur- kon ik gaan teruglezen. Niet alleen mijn eigen pagina's, maar de pagina's van andere vriendjes en vriendinnetjes. Dan kon ik op zoek gaan naar gelijkgestemde zielen, overeenkomstige hobby's, en, als kers op de taart, naar stiekeme en minder stiekeme hartjes rond de namen van kinderlijke crushes. Die vriendenboekjes waren eigenlijk mijn eigen kleine minisoap, mijn entertainment voor het slapen gaan, mijn kijk op de wereld a.k.a. de speelplaats. Als mij op mijn sterfbed dan ook gevraagd zal worden (wat zeker en vast gaat gebeuren, want dat hoort zo bij het melodramatisch einde dat voor mij in de sterren geschreven staat) waar ik het meeste spijt van heb dan zal dat zijn "het verliezen van mijn Sneeuwwitje-vriendenboek met bijhorende verhalen, herinneringen en ongelooflijk schattige foto's". En zo zal mijn laatste adem uitgeblazen worden in mineur, omdat hoe hard jullie ook zoeken, dat boekje niet meer op tijd gevonden zal kunnen worden. Waarschijnlijk omdat dat al lang bij het oud papier beland is en herwerkt is tot een nieuw brandschoon invulboekje met een nieuw, futuristisch sprookjesfiguur op de kaft, klaar voor nieuwe romantische bekentenissen, onvervulde wensen en kinderlijk eerlijke uitspattingen.
Omdat jullie nu natuurlijk allemaal nostalgisch zijn geworden, en staan te popelen om mij te vragen in jullie vriendenboekje te schrijven, maak ik het jullie gemakkelijk:
- Naam: Lotte
- Leeftijd: 22 jaar en 9,5 maanden
- Huisdieren: Geen meer sinds mijn hamster wegliep (en hoogstwaarschijnlijk een droeve dood stierf) en mijn goudvissen stierven van ontbering of gewoon vuil water en ik dus officieel onverantwoordelijk verklaard werd
- Hobby's: Jullie van onzin voorzien, doen wat niemand van mij verwacht, verdwalen
- Wat wil je later worden: Een oude, hippe grootmoeder die geen opmerkingen maakt over kleinkinderen zonder lief of met een zoetebek en elke donderdag gaat karaoke'en in de kantine van het rusthuis met als doel de jongere buurman van 2 kamers verder te versieren.
- Wie is je beste vriendin: dat zijn jullie allemaal, mijn hart is gigantisch, kies maar een plekje en maak het je gemakkelijk
- Wat is je lievelingsdier: een glimlachend schaap
- Heb je broers/zussen: ja, en graag
- Heb je ouders: ja, en graag
- Wat is je lievelingseten: dat eten dat voor mij op tafel wordt gezet op momenten dat ik honger heb. Met een extra plus voor lasagna. En pizza. En ijs. En pannenkoeken. En ook scampi's. En chocolade.
- Op wie ben je verliefd: Dat zouden jullie wel willen weten he, stelletje dramazoekers, soapschrijvers, romantische zielen! Ik ben verliefd op het leven en op eten, daar, maak daar maar eens een soap over!
Tip tap top, de datum zit verstopt,
L
Abonneren op:
Posts (Atom)