Dagboek van een zondagavondprinses

de zondagavond

zelfst.naamw. (m.)

Moment van de week waarop pyjama's toegestaan (lees: verplicht) zijn vanaf +/- 18u30, avondsnacks verplicht zijn en de zetel je beste vriend is. 

- Uit "Het volledige handboek bij Lotte Vercammen - 'Alle te volgen regels en gebruiken voor een ideale vriendschaps- of andere band met het Lotte en haar unieke karakter'." , volume 198/203, p. 897.

(Het volledige werk, bestaande uit 203 geschreven delen, 7 cd's en een dvd, is op verzoek verkrijgbaar voor een vriendenprijsje)

Bon, mijn ideale zondagavond dus. Pyjama: Check, Zetel: Check (zetel is eigenlijk een understatement voor de troon waar ik mij op bevind, noem mij gerust een zondagavondprinses), avondsnacks: momenteel nog in de keuken, want ik ben nog te tam om mij naar daar te begeven. Dat komt nog wel, naarmate de zondagavond vordert. En anders is het een kwestie van wachten tot het vaderfiguur dat 2 zetels verder hetzelfde zit te doen als ik (niets dus, maar dan vanuit een zetel, en geen troon, HA HA) zich wel kan losrukken van de zetel en voor mij nootjes kan meenemen vanuit de keuken. Want dat is wat vaders doen, niet?

Voor de rest bestaat mijn zondagavond uit de volgende dingen, in willekeurige volgorde en een zichzelf herhalende loop: een blik werpen op de tv, opmerken dat het niet echt interessant is (want het vaderfiguur heeft de zapper, want ook dat is wat vaders doen), terug focussen op de laptop, facebook checken, twitter checken, andere internettige onzin checken, een occasionele glimlach vertonen bij iets wat echt grappig is, polsen bij het vaderfiguur of er eventueel iets anders opgezet mag worden, en teleurstelling incasseren bij het antwoord.

En een blog schrijven, zodat de mensheid weet dat ik op zondagavond een zondagavondprinses ben, ofte een vreselijk saai wicht dat onelegant in de zetel hangt en een weekvoorraad nootjes naar binnen speelt, en daar dan ook nog eens van geniet. En dat zonder echt een reden te hebben om te moeten uitrusten. Het is nog altijd fijn om mezelf te zijn!

Groetjes vanop mijn eigen zondagavondtroon,

Jullie zondagavondprinses,
L


Noot: Dit is een algemene impressie van zondagavonden. Ik geef toe dat ik vanavond bijvoorbeeld nog niet aan mijn vadertje gevraagd heb om te zappen. (Bij deze: Hé pap, mag SYTYCD op?)

Nica-update

Aangezien ik gegijzeld ben door de kuisvrouw (nee, dat mensje heeft mij niet opgesloten, ze is gewoon beneden aan het kuisen en ik heb geen zin in slipgevaar en/of smalltalk) heb ik nog even de tijd om ook mijn blog up to date te houden over de laatste Nicanieuwtjes.

Dus, ik heb een mail gekregen waarin mijn project bevestigd wordt. Het is uiteindelijk La esperanza (of La Esp, zoals ze zelf blijkbaar zeggen) geworden, mijn 3e keuze, maar dat houdt natuurlijk niet in dat ik daar geen zin in heb, gemotiveerd als ik ben. La Esperanza is een organisatie die onderwijs voorziet in de buitenwijken van Granada.

La Esperanza is een niet religieus of politiek gebonden organisatie en is opgericht in 2002 door Bill Harper. Deze non-profit vrijwilligersorganisatie zet zich in voor het onderwijs in de buitenwijken van Granada. Wij focussen ons op educatie voor kinderen. Door het geven van mogelijkheden en materialen op langere termijn voor het onderwijs in Nicaragua, hopen wij de kinderen in de buitenwijken een betere toekomst te kunnen bieden. Ook hopen wij de leefomstandigheden in de buitenwijken te kunnen verbeteren. Wij geloven in het geven van kansen voor de toekomst, niet in korte termijnhulp. Er gaan meer dan 2000 kinderen naar de scholen waar vrijwilligers van La Esperanza elke dag werken (http://www.la-esperanza-granada.org/?lang=nl)

Nu gaat het voor mij wat schipperen zijn, aangezien ik net de periode heb gekozen waarin de overgang wordt gemaakt tussen het schooljaar en summer school. Geen idee van wat dat inhoudt, maar dat zien we dan wel. Tijdens het schooljaar dat nog rest zou ik in ieder geval een praktische hulp zijn bij lessen en daarbuiten. Eveneens geen idee van wat dat inhoudt, maar hé, dat zien we dan wel. Positief is dat er altijd wel andere internationale vrijwilligers zijn, dus dat maakt dat ik mij niet voltijds moet kunnen verstaanbaar maken in het Spaans, oef. 

Het is nog steeds allemaal heel spannend (ik heb het gevoel dat ik wat in herhaling val, precies), want nu wordt het wel heel concreet. Nog 23 dagen en ik stap op het vliegtuig (voor 16 uur, jawadde) naar Managua, waar Donaldo mij staat op te wachten om me naar Granada te brengen. Alles is wel heel goed geregeld, ik heb zelfs al een foto van Donaldo om boven mijn bed te hangen.

Wat mij nu nog rest zijn de laatste voorbereidingen, als in: Een laatste inenting, bedenken wat ik allemaal meemoet (iemand suggesties voor dingen die ik zowiezo zelf vergeet?), masterdcardshit uitzoeken, en bovenal, nog afspreken met iedereen die ik eigenlijk geen 2 maanden kan missen. En ik ben daar heel slecht in, in zo afspreken, dus, hint hint, het werkt het beste als mensen mij iets voorstellen, met datum en uur erbij. Voila, als dat geen duidelijke hint is. Ik heb trouwens toch niet echt veel plannen de komende weken, dus de kans dat ik bezet ben is klein.

Nodig mij uit!
L

Ik mis

Nu ik vastzit in het beruchte zwarte gat, heb ik tijd zat voor een update van ons Mykonosiaans avontuur, ik zou er zelfs een boek kunnen over schrijven. De meeste verhalen zouden echter onthaald worden op een 'hmm...Je had erbij moeten zijn zeker?', dus die ga ik jullie besparen (je mag me daarvoor bedanken). In plaats daarvan krijg je een korte samenvatting, gratis en voor niets! We hebben: het stadje verkend, geregeld verloren gelopen (opvallend: na een wijntje (of twee) vonden we onze bestemming altijd beter dan nuchter), het zwembad bevolkt, de ligstoelen naast het zwembad versleten (en sommige ook kapot gemaakt, oeps), ons balkonnetje gevuld (en dat mag letterlijk genomen worden, het was niet echt voorzien op 5 personen), gesocialized met mensen van werkelijk alle nationaliteiten (opvallend: ook dat ging (nog) beter met een of twee wijntjes op, nog opvallend: ik spreek heel, maar dan ook héél vloeiend Engels met een wijntje (of twee) op), vervangouders gevonden en daarvan chocolade en koekjes gekregen, een vergelijkende studie gemaakt van ligstoelprijzen op 'ons' strand (allemaal afzetters. De verhuurders, niet de stoelen), een eenmalige kennismaking gehad met de beats van Paradise Beach (of zoals Artemoula het ons zo mooi aanprees: 'Paradise bitch'), alwaar we met de boot naartoe gingen ('you can take boats to all bitches') verschillende restaurantjes uitgetest, ons tegoed gedaan aan Pita Gyros voor 2 euro 20 en de beentjes losgegooid in de beruchte Skandinavian Bar, waar de groetjes van Artemoula aan Stavros blijkbaar codetaal waren voor gratis inkom. 

Verder was ook onze terugreis een 24-uur-durend avontuur op zich. Op 24 uur valt er veel te zien, neem nu bijvoorbeeld een Griekse voetbalploeg die met dezelfde ferry onderweg waren naar een match of zo. Of 4 Griekse nonnen die aan een gigatempo rozenkransen rondzwierden, op diezelfde ferry. Maar het interessantste was ongetwijfeld de 5 uren die we al wachtend op de luchthaven doorbrachten. Het was de moeite niet om in Athene een slaapplaats te zoeken, aangezien we 's ochtends nogal vroeg moesten inchecken, dus zouden we in de luchthaven wel een dutje doen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus hebben we ons -om armleuningen en andere mensen te vermijden- op de grond geïnstalleerd. We lagen in een gang die blijkbaar uitkwam op de kapel, maar gezien die 's nachts blijkbaar niet zo populair is was er minimale passage in onze slaapgang. Nu ben ik, helaas helaas, blijkbaar niet zo'n goede grondslaper, en dus besloot mijn brein om na een uurtje of 2 slaap (ja, zelfs na 2 korte nachten is dat nog mogelijk, hoera bioritme!) toch maar weer actief te worden. Dus heb ik wat geobserveerd, en rondgedoold. Zo ben ik te weten gekomen dat de vloer in de Atheense luchthaven echt uitzonderlijk koud is, dat de Accesorize er heel de nacht open is (in tegenstelling tot de Nike-winkel, waar er niet aan nachtshopping wordt gedaan), dat er niemand opkijkt van 5 slapende wijven voor de deur van de kapel, dat er heel de nacht muziek speelt (heel bevorderlijk voor de nachtrust is dat), en dat je tot half 5 gerust op de grond kan blijven liggen, maar dan toch verplicht moet opstaan. Waarschijnlijk was het securitydametje gewoon jaloers op onze mogelijkheid tot lekker uitslapen.

Bon, nu ik dat hier allemaal uitgetypt heb kan ik verder gaan met 'melig missen'. Dat houdt in dat ik triestige muziek luister, duizend keer door de foto's ga, en dat 'mykonos', 'platis yalos' en 'artemoula' mijn meest gegooglede termen van de afgelopen 24 uur zijn. Ik mis de zon, ik mis het zwembad, ik mis de belachelijk heldere zee, ik mis de visjes in die belachelijk heldere zee, ik mis onze Britse overburen waar we tot onze grote spijt maar de laatste ochtend zijn mee beginnen praten ('Why didn't you talk to us before' - 'No, why didn't YOU talk to US before?'), ik mis Artemoula, haar 'Good evening geuuurls', haar chocolaatjes, en zelfs haar gortdroge cake, ik mis onze surrogaatmama en -papa, hun chocolade, en zelfs hun verhalen over hun dochters, ik mis de sexy Griekse baarden, ik mis de moussaka, de froyo en het veel te lekkere brood, ik mis de zwerfkatten en de pelikaan, ik mis de mooie uitzichten achter elk hoekje, ik mis de blauwe luikjes, en ik mis de 'Where you from??' in mijn oor in de Skandinavian Bar, de gratis shotjes en de -nogal repetitieve- muziekkeuze daar. Maar bovenal, en het aller- allermeest mis ik mijn lieve, lieve vriendinnetjes. Bedankt voor alles, dametjes, Mykonos gaat ons nooit, never, jamais vergeten. 

Melig missend,
L

Plezant, zo in Griekenland!

Een blogje, live vanuit Griekenland, Mykonos, Artemoula Studio's, huisje nr. 24. Enfin, niet helemaal live, zelfs totaal niet live, want het is nu nacht, en het bericht is vanmorgen geschreven, bij het krieken van de Griekse dag, in een stralende ochtendzon. Maar wegens toen geen zin om het over te typen wordt het nu pas gepubliceerd. Enjoy!

Misschien moet ik hier maar beginnen met een verslagje over onze tocht, gezien die toch een 16-tal uren in beslag heeft genomen (dat kan ook sneller, maar deze optie was budgettair gezien interessanter. En avontuurlijker. En avontuurlijk, dat zijn we). Om 6 uur ('s ochtends, ja, ochtendstond heeft luchthavenvoer in de mond) zijn we opgestegen in Zaventem om dan richting Rome (kwestie van dat ook nog mee te pikken, ondertussen) te vliegen. Nu, we vlogen met 4 personen, en die zetels op het vliegtuig staan, uiteraard, per 3. U mag raden wie de kaart had voor de overkant van het gangpad, juist ja, ik. Maar enfin, nadat ik -misschien iets te onsubtiel- de armleuning had veroverd van de meneer van naast mij ben ik eigenlijk gewoon in slaap gevallen tot we in tussenstop Rome aankwamen. Dat dat dan ook inhield dat ik ook de koekjes onderweg had gemist, jammer, maar ah well. Vanuit Rome zijn we doorgevlogen naar Athene. Dit keer hadden we 3 stoelen per 2 personen, ideaal dus, jammer wel dat dat dan net de kortste vlucht is, en heb ik geen voedsel gemist (best goede koekjes eigenlijk). 

Vanuit Athene moesten we dan naar Mykonos geraken. Geen probleem, wij zijn topreisplanners, dus de ferry was al geboekt, en we wisten dat er een bus reed van de luchthaven naar de haven. Alles duidelijk, we hadden zelfs een vroegere bus dan gepland en dus hadden we in het haventje nog tijd om een tukje te doen op van die heerlijk comfortabele wachtstoeltjes die een urenlange afdruk in mijn arm hebben achtergelaten. Bon, de boot op, groot geval, met al iets comfortabelere (let wel, 'iets', dat wil zeggen, ik moest mezelf ook in 7 knopen leggen om mijn hoofd ergens te kunnen laten rusten, maar heb er wel geen afdruk aan overgehouden) zeteltjes. Gelukkig, want daar zaten we toch 4,5 uur op. En da's lang, dat garandeer ik u. We waren dan ook heel erg blij toen we om half 10 (des avonds, ondertussen al) dachten eindelijk aangekomen te zijn op 'ons eilandje'. Bijna huppelend hebben we dan de boot verlaten, maar toen we ook nog eens heel erg luid 'MYKONOOOOOS' begonnen te roepen riep een man van op de boot ons terug. Na wat over-en-weergepraat ("Where are you going" -"Mykonos!" -"Tinos?" -"No, Mykonos!" -"This is Tinos, not Mykonos, it's the next stop!") zijn we dan uiteindelijk -onder nogal wat gelach van het personeel- toch maar terug de boot opgestapt om ook dat laatste half uur nog verder te varen, zij het dan in de bagageruimte, wegens te lui om terug naar boven te gaan. Maar dan hebben we dat ook weer meegemaakt. Enfin, eind goed al goed, we zijn er dan toch geraakt. 

En nu zit ik hier, op een schattig, oranje, rieten stoeltje, op een schattig, wit balkonnetje. Tegenover mij de receptie van Artemoula studio's, alwaar een schattig mevrouwtje (Artemoula) ons gisteren héél erg enthousiast begroette en zich alsdusdanig opwierp als surrogaatmoeder van de week. Links van mij een zwembad met poolbar, en daarachter een machtig uitzicht op een rotsachtige berg waarover hier en daar wat andere schattige witte huisjes gestrooid lijken. We zitten in een appartementje dat 3 keer zo groot is als datgene dat we boekten, maar afgezien van het eten, waar we zelf voor zorgen, lijkt het net een hotel. Ze komen zelfs onze afwas doen, hebben we vanmorgen gemerkt, toen we die dachten te laten staan tot 's avonds. 

Alles samengevat: het is hier prachtig, heel fijn, en dik, dik, dik in orde. Ik denk dat ik blijf. 

Een zonnestraaltje voor eenieder van jullie, 

L

Noot achteraf: We hebben ook vandaag weer elk een chocolaatje gekregen van Artemoula. Ze moest eens weten dat we tot gisteren nog dachten dat zij een hij was.

Hier nog wat foto's, die ik niet zelf genomen heb, maar van het internet gehaald heb. Maar ik beloof dat het er écht zo uitziet.

Ons appartementje!

The swimming pool! (helemaal achteraan ziet u het verhoogje dat wij ons hebben toegeëigend)

Dat hierboven, da's Little Venice, supermooi, en morgen eten we daarnaast op een terrasje, vlak tegen de zee. Za-lig. 

Vliegen, venten, vakantie!

Ik ga vliegen! Voor de 4e keer in mijn leven nog maar, waarvan de laatste keer toch al 3 jaar geleden is, en ik vind het helemaal spannend! En het is niet zomaar vliegen, nee, het is vliegen naar mijn grootste liefde, mijn hartendief, mijn alles. Ik vlieg morgennacht naar *tromgeroffel* DE ZON (en ook naar Griekenland, schattige witte huisjes, zalige strandjes en cocktails). Dat is reden genoeg, vind ik persoonlijk, om een televisieprogramma rond ons reisje te maken. 1 broertje Coppens mag mij volgen omdat ik mijn grote liefde achterna vlieg, en een ander broertje Coppens (of is dat het neefje?) mag mij en mijn reisgenoten onderscheppen op de luchthaven, gewoon omdat we leuk zijn, en hij is dat ook, dus da's perfect.

Plus dat ons reisthema ook wel iets te maken heeft met mannelijk schoon, en aangezien het blijkbaar zo is dat we naar het homoseksueelste eiland van heel Griekenland reizen (dat moet mij weer overkomen), moeten we daar op Zaventem dan al maar mee beginnen. Door de Coppensbroertjes mee te nemen bijvoorbeeld. Inclusief cameramannen en andere technische jongens. Dat zou genoeg mannelijk schoon moeten zijn voor ons alle 5. En terwijl we dan over (wandelt een mens eigenlijk 'over' of 'door' een luchthaven?) de luchthaven wandelen, supercasual, alsof we de weg kennen en weten waar we naartoe moeten (stiekem pijltjes zoeken is een hobby van me), vertellen we ons verhaal, waar bijzonder weinig verhaal aan is, tegen beide cameraploegen, lekker breed uitgesmeerd, en met uiteraard een professioneel reality-traantje hier en daar.

Nee, alle gekheid op een Grieks stokje, ik heb er reteveel (sorry moeke-mama-bomma-andere mensen die hier aanstoot aan nemen) zin in! Het plan is niet te veel plannen, een occasioneel (ik verwacht veel occasies) drankje doen, strandhangen, zwembadhangen, zon pakken en de leukste partyspots ontdekken. Niet veel anders dan wat ik al een hele zomer aan het doen ben dus (behalve dan die partyspots, want die van Lier vind ik nogal bedroevend). Oh, trouwens, ik wil niemand jaloers maken of zo, maar vandaag was het er 28°. Hier 15. Vandaag scheen er de zon, hier regende het (of toch bijna).

Voor wie al mijn vakantieposts stilaan beu begint te worden: Geen paniek. Dit is mijn voorlaatste trip, over de laatste (whiiihihihioeeeew) zal er nog wel wat geschreven worden, maar als u dat echt wil vermijden (zou ik niet doen, wie weet wat voor leuks mist u!) mag u half december terugkomen. Dan voorspel ik een heleboel "posts van een werkzoekende met een waardeloos diploma", en dan hebt u terug uw wekelijkse portie leedvermaak! Tot dan is het hier nog enthousiasme en wereldlijkheid wat de klok slaat!

Tot volgende week, bruin as hell en compleet uitgerust,
L

Plain Jane. Of Lotte.

Omdat ik vakantie heb, en de rest van mijn familie niet, ben ik elke middag zielig heel erg alleen thuis. Ik moet dus iets verzinnen dat ik kan doen terwijl ik moederziel alleen mijn boterhammetjes opeet. Dus eet ik nogal vaak voor de televisie. Een beetje marginaal misschien, maar het is nu zo. Nu belandde ik vandaag tijdens mijn lunchzapronde per toeval bij 'Plain Jane' op mtv. Ok, misschien niet geheel toevallig, ik geef toe dat ik best hou van de absurditeit (of marginaliteit) van het gemiddelde mtv-programma. Plain Jane is een programma waarin een modelachtige vrouw met benen van een kilometer of zeven, die er elke dag uitziet alsof ze naar het Oscargala moet, een 'Plain Jane', ofte 'seut' aanpakt, zowel op vlak van persoonlijkheid als op vlak van uiterlijk. Met als ultieme doel dat de seut tegen haar crush durft vertellen dat ze een oogje op 'm heeft. Dat laatste gebeurt uiteraard tijdens een überromantische blind date, ten minste, 'blind' voor de crush in kwestie, Jane weet natuurlijk wel wie ze mag verwachten.

Bon, wat ik nu duidelijk wil maken: ik zou graag hebben dat iemand dat programma (een beetje maar hoor)  aanpast en naar België brengt. En mij dan uitnodigt natuurlijk. Al heb ik dan meer kleedjes dan kaptruien, een deftig aantal schoenen met hakken en was ik mijn haar vaker dan een keer per week en ben ik dus niet zo'n Plain Jane. Of toch niet altijd. Ik heb ook geen behoefte aan speeddaten onder toezicht, waarbij je een elektrische schok krijgt telkens wanneer mevrouwtje Langbeen vindt dat het gesprek niet soepel genoeg verloopt, of aan random guys aanspreken in het park. Ik wil ook niet gaan skydiven om meer durf te creëren, dus ook dat mag geschrapt uit het programma. En miss giraf moet ook niet persé eerst heel mijn kleerkast uitmesten en uitlachen voor heel televisiekijkend Vlaanderen.

Ze mag wel gaan shoppen met mij. Gratis. En wat Oscarvrouwtje ook mag doen (of regelen, want dat doet ze natuurlijk niet zelf, gelukkig heeft ze heel veel 'goede vrienden') is mij een nieuw kapsel geven, een zotte manicure en wat zij noemt een 'natural look' (die er allesbehalve natural, maar meestal wel goed uitziet). En zij mag ook iets heel romantisch bedenken voor de date, de date in kwestie uitnodigen en, bon, ik ben vriendelijk, ze mag ook alles filmen. Oh ja, en ze mag ook alles betalen. Als ik dan gelijk ook een paar suggesties mag doen:

Ok ok, een beetje minder mag ook. Een vent die niet onder de noemer 'draak' valt, weet hoe hij een gitaar moet vasthouden en een béétje humor heeft is echt al prima.

Voila, tv-makers van het Belgenland, u weet wat u te doen staat, geloof mij, ik heb u net een kijkcijferkanon voorgeschoteld. En als het dat niet is kan het mij wel een schoon lief opleveren.

Tot op tv!
L

Aftersummerchaos

Ik moet opruimen. Heel erg dringend zelfs. Die 2 kampen, verhuis en een vakantie blijken nu echt een hele slechte combinatie te zijn geweest. Mijn kamer is een verzameling van half opgeruimde valiezen, lege draagtassen, rondslingerende schoolboeken, en crap die ik nergens voor nodig heb, maar toch maar bijhoud, voor het geval dat. Of voor het verhaal dat er achter zit. Een bloemlezing van wat er op dit moment te rapen valt? Een koffertje in de vorm van een hond (Gerard, voor de vrienden), schoenen, een paar of 8, want mijn plaats in de gezamenlijke schoenenkast is beperkt, en vol, veel knuffelbeesten, maar echt veel, ik heb toch plaats genoeg in mijn bed, een kartonnetje met strijkemblemen op, 4 flessen water, een berg sjakossen, een verzameling brooddozen in alle kleuren en maten,... Maar het is te veel en het risico op het stoten van mijn kleine teentjes wordt te groot (dat zou kunnen te maken hebben met de opengevallen valies die mijn deuropening verspert), en daar dat een van de ergste pijnen in de wereld is, is het tijd voor actie. Daarom ook dat ik nu zit te bloggen. Want tijd voor actie wil zeggen dat ik eerst nog een paar uurtjes ga uitstellen, zo zit ik in elkaar, daar valt niets aan te veranderen.

Het strijdplan zit klaar in mijn hoofd. Ik heb twee grote vuilniszakken klaarliggen, en ik ga nu écht dingen wegdoen. Geen schoenen, want ik heb vorige week al 5 paar weggedaan én da's een van de enige vlakken waarop ik nu eens écht vrouwelijk ben (natuurlijk ben ik echt vrouwelijk, punt is gewoon dat ik -behalve in mijn schoenenkast- niet echt het prototype van een lady ben), dus dat ga ik koesteren. Ik heb heel veel schoenen, maar echt heel veel, en dat ik 95% van de tijd op slippers loop is dan meestal ook gewoon omdat ik niet kan kiezen. Dus schoenen mogen niet weg. Boeken eigenlijk ook niet, want die moet ik toch altijd kunnen teruglezen, nee? En dan is er nog een resem aan emotioneel waardevolle goederen (ook wel prullaria genoemd) die absoluut bewaard moeten blijven. Een Parijs muziekdoosje bijvoorbeeld, dat uiteen hangt, maar wel nog steeds Broeder Jacob speelt. Of het goudomrande kopje dat ik meegepikt heb uit ons boshuisje en bijgevolg uren in de wind stinkt. Of het pluchen paardje dat ik kreeg van mijn meter. Of mijn zelfgemaakte kruidenrekje (het is niet omdat bompa het ineen heeft gestoken en mama het heeft geschilderd, dat ik daar niet trots op mag zijn)!

Wat er nog overblijft, denk lelijke kindersjakossen, misplaatste verjaardagcadeaus en overbodige spaarpotten (ik heb er, zonder overdrijven, 5 staan, allemaal varkens, als een grote, schattige familie. Spijtig dat ik geen geld heb om erin te steken) vliegt wél onherroepelijk in de vuilzak. Denk ik. Ik ga er nu aan beginnen. Nadat ik eerst beneden om een koekje ben geweest, want een beetje aanmoediging mag wel, nu ik voor zo'n harde taak sta. Misschien moet iemand ook de vuilzakken komen bewaken, want ik vrees dat ik anders vannacht van gedachte ga veranderen en dingen ga willen redden. En daar heb ik geen plaats voor.

Als er iemand mij een extra huis, kamer, of loods cadeau wil doen, dat mag natuurlijk ook altijd. Misschien moet ik maar wachten met opruimen tot ik zo'n aanbod krijg, dat bespaart me weer werk en een gebroken hart, want dan moet ik helemaal niets wegdoen. Ja, dat ga ik doen.

Mopje mams, ik begin meteen,
L