Little Miss Imperfect

Met deze post zou ik graag een hart onder de riem steken van alle imperfecte mensen alhier. Nu geloof ik persoonlijk niet dat er perfecte mensen bestaan, en als ze al zouden bestaan zouden ze zich niet met mij bezighouden, dus eigenlijk steek ik een hart onder de riem van iedereen. Of onder de bretellen, want ik discrimineer niet. Ik ben trouwens meer fan van bretellen dan van riemen, just sayin'.

Uit de alinea hierboven volgt dat ik ook mezelf niet perfect vind, enfin, dat ik zelf ook niet perfect ben. Verre van, kan ik wel stellen, gelukkig maar, want perfecte mensen zijn per definitie saai. En omdat ik graag lijstjes maak, som ik voor u graag enkele van mijn imperfecties op. In de hoop dat mensen zich erin herkennen (indien niet ga ik mezelf heel uniek vinden. En misschien een beetje raar.), maar vooral zodat ik mensen te slim af kan zijn. Want wie dit gelezen heeft, heeft al weet van mijn imperfecties, en hoeft die dan niet nog later te ontdekken, om dan gechoqueerd te zijn. Ik zeg trouwens niet dat ik al mijn imperfecties ga opsommen, daar is het internet namelijk te klein voor, maar een kleine bloemlezing, om het zo te zeggen. Zo laat ik bijvoorbeeld dingen die iedereen al weet, bijvoorbeeld dat ik te veel praat en bijgevolg oninteressant kan zijn, of dat ik er niet uitzie als een Victoria's Secret model, achterwege. Klaar? Let's go!

- Ik slaap met een knuffel. That's right, 21, en ik slaap met een klein hondje, ooit wit met 4 poten en 2 normale ogen, nu grijzig met 3 poten, een lelijk litteken en een pupil te weinig. Die poot is overigens achtergebleven op een of ander circuskamp, tussen het stapelbed en de muur. Dat was ook helemaal mijn schuld, maar hij heeft het me vergeven. Bon, die hond heeft geen naam, of toch geen die al 21 jaar gebruikt wordt, ik heb ook geen idee vanwaar hij komt, maar de kans is groot dat als je mij ooit slapend zal zien dattie opgefrommeld in mijn hand zit. Ik kan zonder, natuurlijk, want ik ben een groot meisje, en ook te vergeetachtig om 'm elke week van kot naar huis en omgekeerd mee te nemen, maar verwacht niet dat ik 'm ooit weggooi. Z'n 4 broertjes ook niet trouwens.

- Ik loop af en toe over straat met een vettige dot, een joggingbroek en een te grote kaptrui. Kijk, ik heb veel, lang, en dik haar, ik ga geen uur besteden aan het wassen van die massa (5 minuten wassen, 10 minuten uitspoelen, 20 minuten ontwarren en 25 minuten drogen, ja ik heb het nageteld) om gewoon even naar de winkel te gaan en verder niet meer buiten te komen. En als ik iets doe doe ik het goed: vettig haar wordt nu eenmaal eerder gelinkt aan een slonsoutfit. Dat mensen dan denken dat ik tienermoeder van 3 ben die met de vader van haar volgende kind samenwoont in een krotappartementje in de krochten van Antwerpen, is echt het minste van mijn zorgen.Vind ik zelfs een tikkeltje grappig en maak ik dan ook graag af met kauwgom en bijhorende bellen.

-Ik ben heel slecht in films kijken. Edit: Ik ben heel slecht in films kijken met andere mensen. Ik geef namelijk iets te graag commentaar, op alles en iedereen. Doorlopend. Als ik de personages niet waarschuw voor een foute man of naderend onheil geef ik wel commentaar op kledij of een plot die mij niet zint (en tegenwoordig zint geen enkele romantische plot me, donderdagfilms kijken met mij in de buurt is dus ook echt een heel slecht idee, ik waarschuw maar).

Zo. Ik denk dat ik hier de bloemlezing al maar stopzet, voor het averechts begint te werken en mensen zelfs mijn fijnere kantjes niet meer willen leren kennen.

Weer een stukje reputatie naar de vaantjes,
L

Falouchenfun

Vandaag is een goede dag. Vandaag is een goede dag, want we eten vanavond iets lekkers, en de goedheid van mijn dagen hangt nu eenmaal heel vaak af van voedsel. Dat werkt trouwens in 2 richtingen, en kan mijn humeur of tot ongekende hoogten brengen of juist kelderen. Dus vertel mij nooit 's ochtends al dat ik 's avonds witloof moet eten of mijn dag, en die van mijn omgeving, want lijden doe ik niet alleen, is compleet verpest. Kan ik niets aan doen, zo ben ik geboren. Maar goed, vandaag ben ik gelukkig, want vanavond eten we falouchen.

Falouchen hu wat? Wie het in Keulen hoort donderen: probeer het maar te googelen, dat lukt je toch niet. Ik heb het net getest, maar meer dan een broodjeszaak en foto's van honden heb ik niet gevonden. De broodjeszaak komt nog het dichtste in de buurt, want wij eten geen honden, maar ook zij verkopen geen échte falouchen zoals wij ze eten vermoed ik. Het principe is eigenlijk eenvoudig: men neme een stuk Turks brood en men belegt dat. Zo royaal mogelijk. Codewoorden zijn 'stapelen', 'morsen' en 'eieren'. Veel eieren. Veel alles eigenlijk. Verwacht dus ook rond een uur of 6 een storm van 'ai, ik heb te veel gegeten'-verzuchtingen vanuit de Sint-Gummarusstraat. Onze excuses bij voorbaat, maar stoppen voor de limiet is geen optie, helaas. Trouwens, falouchen bevatten bij de meeste mensen (behalve bij die figuren die geen groenten eten, ik bedoel niemand speciaal of zo) ook veel groentjes, dus die zijn eigenlijk heel gezond, als je even de kwak mayonaise vergeet. En de afsluitende falouche met choco. Een -bijna- gezonde maaltijd vol vitamientjes!

Zo. Nu kunnen jullie onze familie allemaal nog wat raarder vinden dan al het geval was. Hoera voor tradities! Hoera voor feestjes! Hoera voor falouchen!

Ik watertand alvast,
L

Mijn nagels voor het theater.

Ik heb vandaag weer heerlijke dingen op een podium gezien. Enfin, niet bepaald een podium, want het was geen podium, dus misschien zeg ik het beter anders. Ik heb vandaag weer heerlijke dingen op een scène gezien. Vanaf wanneer weet ik dat een stuk heerlijk is? Vanaf het moment dat ik niet meer denk aan de tijd die ik nog stil moet blijven zitten, vanaf dat ik niet meer om de halve minuut van pose verander omdat ik niet goed zit of kramp krijg, Dan zit het goed. En als daar nog eens kippenvel of nagelbijten aan te pas komt, is het helemaal positief. Enfin, nagelbijten is natuurlijk niet positief, want nu heb ik lelijke nagels, en geraak ik nooit meer van straat, maar dat wil wél zeggen dat ik mee ben met het verhaal. En dat is bij mijn weten nog steeds de bedoeling van het concept theater.

Ik ga hier geen recensie schrijven, want daarvoor ben ik waarschijnlijk te bevooroordeeld, en ik kan mij daar trouwens ook niet duidelijk genoeg voor uitdrukken, maar wat ik vanavond gevoeld en gezien heb, dat is waarvoor ik naar het theater ga. Niet persé individuen op zich (ook wel hoor, maar die zal ik wel persoonlijk lastig vallen met mijn adoratie), maar net het geheel heeft mij overtuigd. Want theater is en blijft een groepsgegeven, en een groep is maar zo sterk als zijn zwakste schakel. Ik heb geen idee wie dat was vanavond, maar het was een verdomd sterke zwakste schakel.

Dat vind ik persoonlijk nu net zo heerlijk. Theater, in welk genre ook, kan je (bijna) niet alleen. Of je bent een multitalent, dat én verstand heeft van teksten schrijven, én ze weet te brengen, én ze goed weet te plaatsen, én daar dan nog eens licht bij kan verzorgen, zorgen dat alles organisatorisch in orde komt, en weet ik veel wat. Theater is voor mij een totaalbeleving, die pas compleet is als iedereen alles op alles zet. Zowel achter, onder, voor, boven, naast, als op de scène.
Ik maak daar zelf heel graag deel van uit, van zo'n groepsgegeven. Zowel achter, onder, voor, boven, naast, als op de scène. Ik wil dus graag geloven dat een publiek een miniscuul klein deeltje van die groep  uitmaakt. En publiek zijnde zal ik dan ook steeds mijn best doen om stil te zitten en te zijn. En dat is moeilijk, maar met behulp van de rest van het gegeven lukt dat. Zelfs bij mij.

Nog nagenietend,
L

Noot: Ik weet niet of ik een pointe heb gemaakt. Dat weet ik eigenlijk nooit. Ik noem het: gedachten op een hoopje.

Cap ou pas cap?

Ik ga trouwen. Ik weet dat ik jullie ondertussen al vaak heb doen geloven dat ik van 't straat ben, en ik heb zelf ook een hele moeilijke periode achter de rug, met die hele zon die mij maar weer eens verlaten heeft, maar nu ga ik dus trouwen.

Ik ga trouwen met een Fransman. Geen probleem, lijkt me, aangezien ik al drie jaar op rij geslaagd ben voor Frans. Ook Franse chansons ken ik als de beste, dus dat komt goed, want Franse chansons zijn nu eenmaal de basis van het leven in Frankrijk. Naast kaas, wijn en baguettes, waar ik ook wel mee om kan. Naast Fransman is hij ook nog eens acteur en filmregisseur. Dat maakt ons dus een perfect match. Want ik val voor artistieke mensen die een mooie taal spreken. Of zo. Er is misschien een klein leeftijdsverschil, maar het voelt echt aan alsof we op dezelfde golflengte zitten, dus echt, geen zorgen, ook dat komt goed. Met klein leeftijdsverschil bedoel ik 19 jaar trouwens. Wat niets is, maar echt niets, want als hij 99 is, ben ik er 80, en dat moet kunnen, toch?

We gaan trouwen in Parijs, in een klein kerkje naast de Sacré Coeur. De ceremonie wordt daarnaast ook nog eens geprojecteerd op groot scherm aan die trappen daar, want hij is nogal bekend, mijne vent. Daarna rijden we eerst met een koets door heel Parijs, om dan over te stappen in een feestboot en over de Seine de avond tegemoet te varen met kaas, wijn, baguettes, franse chansons en onze vrienden en familie uiteraard. Na de uiterst romantische zonsondergang gaan we gezellig naar ons huisje, per helikopter of zo, dat hangt een beetje van het budget af, kan namelijk ook een zeppelin zijn, in de buurt van Place du Tertre, alwaar we een sprookjesachtige huwelijksnacht zullen beleven, waarvan ik de details lekker niet aan jullie neus hang. Dat het compleet zal zijn met rozenblaadjes en champagne, dat kan ik in ieder geval wel vertellen.

De datum ligt trouwens nog niet helemaal vast, daarvoor wacht ik nog op een antwoord van zijn manager, want met die drukke agenda, het is niet eenvoudig, dat kan ik je verzekeren. En misschien staat er ook nog iemand een beetje tussen ons, maar dat los ik ook nog wel op. Dat die iemand Marion Cotillard is, dat is bijzaak. En dat mijn toekomstige zelf nog van niets weet, dat is ook bijzaak, want soms voel je dat soort dingen gewoon aan.

Lieve Guillaume Canet, ik ben verliefd op je geworden tijdens het bekijken van 'jeux d'enfants'. Ik ben er nog niet uit of ik nu met je personage of met jou wil trouwen, maar vertrouw op mij, er was een klik, en met mij trouwen zou echt de beste beslissing van je leven zijn. Echt.
Ik zie je aan het altaar!

Wederom op wolkjes
L

Noot: ik heb me voorgenomen om voor mijn 22e te stoppen met verliefd te worden op fictieve mensen, natuurfenomenen of dialecten. Beloofd. Dan hebben jullie daar gelijk ook geen last meer van.

Wijn, bioritmes en kamervloeren

Iemand geïnteresseerd in een kleine beschrijving van hoe mijn leven er op dit moment uitziet? Nee? Ik ga het toch beschrijven, want ik heb te weinig sociaal contact, en dus heb ik daar nood aan. En dat kunnen jullie toch niet tegenhouden.

Eigenlijk valt het in 1 woord te omschrijven (maar toch ga ik er langer over doen). Chaos. En nu komen de mopjes van 'haha Lotte, jouw leven is toch altijd een chaos, moet je je kamer eens bekijken!', maar nee, deze keer is het erger. Niet mijn kamer, die is even erg als normaal, wat in mijn ogen niet erg is, en in die van mijn mama een schande voor de hele familie en het huis en de straat. In die van mijn papa trouwens ook, want elke keer als die toevallig weer eens heeft binnen gekeken (ik doe nochtans mijn deur altijd dicht, dus hij doet het zichzelf aan) op weg naar zijn werkkamertje, dat van mijn part echt ergens anders gelegd mag worden dan naast mijn kamer, volgt er een preek over het feit dat hij geen vloer meer zag. Alsof ik dat zelf niet weet. En het is niet dat die weg is of zo hé, ik heb die vloer niet uitgebroken, maar gewoon een beetje bedekt. Misschien vind ik die vloer gewoon niet zo mooi? Of heb ik liever iets zacht, als kleren of zo, onder mijn voeten? Misschien is het dat wel?

Maar dus, de huidige chaos is erger. Naast het feit dat mijn kot er uitziet als het appartement van een alleenstaande man, die in zijn hele leven eigenlijk alleen een vieze hond heeft gehad en gedoemd is om 3 maanden na zijn dood per ongeluk teruggevonden te worden tussen zijn eigen vuiligheid, is ook mijn bioritme een grote chaos. Het is gewoon kapot, eigenlijk. Het enige onderdeel dat nog een beetje werkt is het 'eeeeeeeeh, het is half 9, word wakker word wakker word wakkeeeeeeer!'-deel (lezen met zo'n irritant hoog stemmetje voor een optimale ochtendervaring). En laat dat nu net het deel zijn dat ik tegenwoordig het minste nodig heb. Vervelend wel. Het deel dat ervoor moet zorgen dat ik 's avonds moe ben en wil slapen, en niet overdag, zoals nu het geval is, lijkt echter compleet verdwenen. Vandaar dat ik soms 's nachts op een rood fietsje door Antwerpen zoef, terwijl ik 's middags compleet lam voor mijn laptop hang. 

Zijn daar reparateurs voor, voor bioritmes? En is dat dan duur? En als er een nieuw onderdeel moet geïnstalleerd worden, moet dat dan uit het buitenland komen of zo, of is er in België een opslagplaats voor bioritmes? Want ik wil er nu ook mijn broek niet aan scheuren, dan kan ik me maar beter aanpassen. Gezelschap voor nachtelijke cruises, door Antwerpen of naar zee, is dus altijd welkom. Net als wijn, of chocolade, maar dat heeft niets met mijn bioritme te maken. 

Chaotisch als altijd
L

 Noot voor het zusje: Geen zorgen, ik zorg er voor dat alle stofnesten, vuile sokken en etensresten verwijderd zijn voor jouw terugkomst!

Kleine rechtzetting

Ik wil graag even iets duidelijk stellen, dat de afgelopen dagen al verschillende keren in twijfel is getrokken, en twijfel is nooit goed, dus bij deze help ik ze graag uit de wereld: Ik heb geen lief (medelevend gemompel vanuit de vriendenkring en oorverdovend gejuich uit het mannenkamp graag). Tot mijn eigen verrassing ben ik de afgelopen weken al aan verschillende vrienden van mij gekoppeld geweest. Het lijkt een beetje alsof een meisje dat op een paar weken na al haar hele leven single is geen gewone vrienden meer kan hebben, wel bij deze, ik heb ze wel. Het grootste deel daarvan valt trouwens op mannen, en hoe graag ik met hen ook zou trouwen, dat zal nooit gebeuren.

Ik vind het niet erg hoor, want ik vind die mensjes waarvan vermoed wordt dat ze mijn prins zijn altijd wel leuk, maar ik wil nu niet al die mannenharten die enkel en alleen voor mij slaan breken door geruchten over vermeende relaties die licht dan wel zeer onwaarschijnlijk zijn. Dus, bende aanbidders van me, waar jullie ook zitten, niet wanhopen, ik ben nog even vrij als de geest van Alladin (hoe schrijf je dat?) op het einde van het verhaal, als de meest vrijgevochten vrijheidsstrijder op aarde, als eender welke vogel die niet als huisdier gehouden wordt of als een zeer vrije vrije basisschool. Oh en, nu jullie hier toch zijn, maak jullie gelijk effe bekend, da's altijd handig om weten.

Met even terug te lezen besef ik dat dit wanhopig kan overkomen, maar neem het zo maar niet op. Ik red me prima, afgezien dan van mijn gebrek aan kooktalent en mijn nood aan een massage af en toe, maar het was dus gewoon iets dat me was opgevallen. Overigens, opmerkingen als 'wow, gij ziet er goed uit, hebt gij een lief?' kan ik ook nog wel aan. Ok, ik vind ze leuk. Heel leuk. Die heb ik trouwens niet verzonnen, maar echt gekregen vorige week, ging ik gelijk nog meer van stralen.

Maar dus, voorlopig blijft het antwoord op de -verdomd irritante- 'hoe is 't in de liefde'-vraag een onheilspellende stilte, een onbestemd gemompel of een oorvijg.

Wanhopig klinkend, maar gelukkig zijnde,
L

Instant egoboost

Ik heb het gevonden. De manier om mijn zelfvertrouwen een snelle boost te geven. Het zit namelijk zo: Omdat ik nu een groot meisje ben, en niet meer van plan ben nog hard te gaan blokken (echt, toen ik mijn bureau kreeg dacht ik nog dat dat was waar een bureau voor diende) heb ik besloten om mijn geliefde kleerhanger-papierhouder-afvalbak-juwelenkist-boekenrek-'bureau' buiten te smijten. Ook gewoon omdat de keuze tussen een dubbelbed en een bureau echt heel snel gemaakt is. Vooral omdat ik, stel dat ik nog zou willen studeren, toch meer op mijn bed studeer dan ergens anders. Maar om dat bureau buiten te krijgen moet het uiteraard eerst leeg zijn, anders zou ik vele mooie en minder mooie herinneringen kwijt zijn, en dat willen we niet. Zeker ik niet, want ik ben nogal een verzamelaar op dat vlak. Een chaotische weliswaar, maar toch, ik hou alles bij. Ergens. En dat zorgt dan af en toe voor aangename (en soms ook minder aangename) verrassingen.

Zo vond ik een aantal oude schoolrapporten terug, en jongens, mijn ego is me daar ter plekke verdubbeld. Ik ga ervan uit dat de meeste leerkrachten hun rapportcommentaren samenstellen met eufemismen allerhande, maar zelfs dan, hemeltjelief, wat was ik een leuk kind. Op school dan vooral (zie eerder). Naast de gebruikelijke lovende woorden over mijn goede punten en werkijver (op de eerste rapporten van elk schooljaar), en opmerkingen over sterk afgenomen ijver en oplettendheid (tegen het einde van het jaar) en te veel babbelen (kan ik niets aan doen trouwens, dat is een ziekte, ofzo), ben ik verbazingwekkend veel complimenten tegengekomen. Een korte bloemlezing uit de rapporten die ik terugvond:

'Ik vond het heel prettig om les te mogen geven aan zo'n lieve, grappige en opgewekte leerling! Jij kon steeds een glimlach op mijn gezicht toveren'- Wel, erg bedankt mevrouw de klastitularis! Ik ben blij dat ik zelfs tijdens jouw lessen nog een glimlach op mijn eigen gezicht kon toveren! (Dat is gemeen, dat weet ik, en ik meen het ook niet helemaal, maar hé, sarcasme laat zich nu eenmaal niet tegenhouden)

'Blijf met evenveel ijver, inzet en goed humeur werken, en ook het volgende schooljaar zal dan rimpelloos verlopen' - Ik heb mijn best gedaan, maar mijn goed humeur ging helaas ten koste van mijn ijver en inzet, helaas, maar keuzes moeten gemaakt worden!

Dat waren opmerkingen uit de middelbare school, een deel dan, want sommige rapporten vind ik voorlopig niet terug, en andere titularissen beseften helaas niet dat hun commentaren mij nu nog van pas zouden komen en pikten standaard zinnetjes uit een vast repertoire ('Goed gewerkt' - 'Kan beter' - 'Voldoende'). Rapporten uit het lager heb ik voorlopig nog niet teruggevonden, maar ik heb ze vaak genoeg herlezen om u ervan te verzekeren dat als er een woordwolk gemaakt zou worden van die commentaren, de woorden 'zonnetje' en 'lachen' zouden overheersen.

Lieve leraars, lieve klasgenoten, het was me een plezier jullie zonnetje te zijn, en ik zweer plechtig dat ik in mijn verdere leven een zonnetje zal blijven. En als ik even niet zo zonnig ben, neem ik gewoon mijn rapporten er even bij. Dank voor de eeuwige egostreling, ik straal!





Stralend als nooit tevoren,
L


Noot: Voor mijn eigen goed heb ik opmerkingen die me niet zo aanstonden niet opgenomen in de bloemlezing. Noem het een egokwestie.