Normaal, wanneer ik wel al in bed lig, maar nog niet wil slapen (en dat gebeurt ongehoord vaak, badass als ik ben), en er is geen boek in de buurt, schrijf ik hier iets, blijf ik twitter vernieuwen tot er ergens een link gepost wordt waarop ik kan klikken, of zoek ik naar nieuwe verhalen op facebook terwijl ik in gedachten elke post veroordeel, en waarbij als mijn hoofd mijn gedachten zou indexeren 'nobody cares' in de top 10 van meest gedachte uitdrukkingen zou komen te staan. Dat geldt trouwens niet in het minst voor mijn eigen facebookposts, die meestal ook in avondlijke 'ik-verveel-mij-en-er-zijn-te-weinig-nieuwe-posts-om-mijn-newsfeed-constant-aan-te-vullen'-momenten gecreëerd worden.
Maar dus nu, in plaats van dat soort onzinnige dingen te doen heb ik een goede daad gedaan. U kent waarschijnlijk allemaal programma's als 'Extreme makeover', of nog beter, 'Extreme makeover: home edition', met die ongelooflijk sympathieke gastheer Ty, die zich voordoet als een maatschappelijke held die mensen een waardig thuis bezorgt, maar in werkelijkheid gewoon zijn werklui en een hoopje buurtbewoners en familieleden een heel programma lang lastigvalt terwijl zij die waardige thuis bouwen, door in een megafoon keihard te roepen (iemand moet die man echt heel snel vertellen dat een megafoon dient om te versterken, dus dat roepen in zo'n ding absoluut onnodig én hoogst onaangenaam is) dat ze nog maar een uurtje tijd hebben om het huis van hun oh zo fantastische vriend/buur/ouder om te toveren tot een paradijs waarin op elk bed 7000 kussens liggen en geen enkele muur kleurloos blijft.
Bon, ik heb dus besloten om mezelf te verrassen met een 'Extreme makeover - blog edition'. Zonder megafoons, zonder een bus die de grote makeover moet verstoppen tot de presentator het wel welletjes vindt, en ook zonder bereidwillige buurtbewoners. Maar de makeover is gebeurd, en ik ben er gelukkig mee, en uiteindelijk is dat toch wat telt. Ik heb mezelf dan ook beloond met heel veel 'Oh my Gooooood's en 'I can't believe it's, want zo moet dat dan. En ik heb weer een goede daad gedaan, zij het dan voor mezelf. Maar niemand heeft ooit gezegd dat goede daden verrichten enkel voor anderen mag, dus ik voel dat mijn pad richting hemel meer en meer vorm begint aan te nemen.
Bij deze weet u dus waarom deze pagina er zo anders uitziet. Complimentjes zijn welkom, een blogwarming is niet echt gebruikelijk dus dat doe ik ook niet, en negatieve commentaar mag komen maar zal vakkundig genegeerd worden door ondergetekende, want ik zweef toch lekker verder op mijn wolk van positiviteit.
Ik dank mezelf voor deze vernieuwing,
L
23.3.13
Ik denk dat ik een plan heb
En deze keer echt. Een plan, als in, ik weet wat ik wil doen volgend jaar. Ik dénk dat ik het weet. Ik heb namelijk al heel vaak plannen gemaakt, en maar een fractie daarvan heb ik ook echt uitgevoerd. Zo was ik vroeger vastbesloten om beroemd te worden. Maakte niet uit hoe, beroemd zou ik zijn. En tot op heden ben ik dat niet, plan gefaald. Ik heb ook al vaak op het punt gestaan om mijn journalistieke zelf aan de haak te hangen om het avontuur op te zoeken, en te doen waar ik zin in had, om dan te beseffen dat ik niet eens wist waar ik zin in had, en gewoon op te staan en naar school te gaan. Want ja, zulke plannen vormden zich meestal plusminus rond opstaantijd. Ik heb ook in mijn rebelse kutkindperiode elke dag een geniaal wegloopplan uitgedokterd, maar gelukkig (enfin ja, dat kan je niet weten, voor hetzelfde geld was ik weggelopen en door een rijke superlieve Warbucks-dude geadopteerd, was nog niet zo heel slecht geweest. Mopje mama papa, love you, never wanna lose you) nooit uitgevoerd, en zo kan ik nog uren doorgaan.
Maar nu zit 'het plan' al een paar weken in mijn hoofd, en dus is het tijd om ermee naar buiten te komen. Om kritische bedenkingen te aanhoren, om bewonderende kreten in ontvangst te nemen, of gewoon om nog eens wat volk naar mijn blog te lokken. Al weet ik niet of dat nog lukt, aangezien mensen al lang niet meer van mij verwachten dat ik echt met een plan naar buiten kom. Wel, laat ik dan vandaag alle verwachtingen overtreffen door jullie mijn plan, dat eigenlijk een samenvoegsel is van allemaal kleine plannetjes.
Een van die kleine plannetjes heeft te maken met het feit dat ik ik al vrij lang een soort van vreemde fascinatie voor Spaans heb. Toen ik nog klein was, ik schat het vierde of vijfde leerjaar, en ik had alle fictieboeken uit de jeugdafdeling van de bibliotheek uitgelezen ontdekte ik de non-fictie afdeling. En op die afdeling was een rek gevuld met taalboeken voor kinderen. Ik begon met Frans, maar dat zou ik op school ook wel leren, en dus ben ik toen snel overgeschakeld op Spaans. Niet dat ik er nog iets van weet, van wat ik toen gelezen en geleerd heb, maar de fascinatie was er toen dus ook al wel. Ik spreek trouwens ook vlot Jommeke-spaans. Staat ook mooi op m'n cv.
Een tweede plannetje, dat bij iedereen wel een beetje sluimert denk ik, is dat ik veel meer van de wereld wil zien dan ik tot nu toe gedaan heb. Naast de verplichte schoolreisjes gevuld met educatief verantwoorde activiteiten, richting Frankrijk en Italië, en de traumatische wandelvakanties naar Oostenrijk die we met ons gezinnetje ondernamen tot alle kinderen groot genoeg waren om net dat tikkeltje te hard te zeuren over de verplichte wandelingen, heb ik eigenlijk nog niets gezien. Ja, nog enkele zwembaden in all inclusive-hotels, maar dat telt niet. Dus, ik wil meer zien.
Een ander plannetje dat in 'het plan' verweven zit is het uitstellen van 'het echte leven', als in een vaste job, of eventueel zelfs nog verderstuderen in de richting die ik uit wil, en die tot hiertoe onbekend is. Ik wil dus eigenlijk een beetje uitstel in het beslissen waar ik naartoe wil. Al zal ik dat waarschijnlijk nooit echt beslissen en blijf ik de rest van mijn leven uitstellen. Het zij zo. Maar met 'het plan' wil ik mezelf in ieder geval nog wat bedenktijd gunnen.
Goed, genoeg omkadering lijkt me zo, tijd voor de grote onthulling. Het plan. Het opperplan der plannen, dé invulling van academiejaar (want ja, ik blijf in academiejaren tellen tot de dood mij van die gewoonte scheidt) 2013-2014, denk ik, want niets is zeker.
Hou u vast.
Hier komt het.
Ik zou heel graag, rond half oktober 2013 het vliegtuig opspringen naar Costa Rica. Daar zou ik dan 8 weken zijn, waarvan ik 4 weken een Spaanse cursus volg, en de 4 weken daarna in het diepe gegooid word tijdens vrijwilligerswerk (dat kan trouwens vanalles inhouden, nog een reden tot nadenken dus). De rest van het academiejaar is het dan waarschijnlijk werken geblazen, als een echt volwassen mens, maar dat zien we dan nog wel. Hoe langer je op voorhand plant, hoe meer er kan misgaan, niet waar? Impulsief is nog altijd my middle name.
Dus, als alles loopt zoals 'het plan' nu is, wat nogal onwaarschijnlijk is, maar laat ons er even vanuit gaan, moet ik nu heel hard beginnen sparen, dan kan ik over een paar maandjes al beginnen voorbereiden, en ben ik terug voor jullie het weten. Want al is 8 weken niet zo heel lang, ik weet nu al dat ik gemist zal worden. Als ik ga natuurlijk, want garantie heb je nooit met mij en mijn plannen.
Zo lieve vrienden, nu weten jullie ook weer welk een exotisch plan er dezer dagen in mijn hoofd zit. Ik zit zo vol voorpret dat ik heelder dagen kan zingen. Dat kan ik ook zonder voorpret, maar nu vind ik het zelf nog leuker. Gezegend zij die met mij opgescheept zitten de komende weken, maanden, jaren.
Reiskriebelig,
L
(en dat van die kritische bedenkingen en bewonderende kreten meende ik)
Maar nu zit 'het plan' al een paar weken in mijn hoofd, en dus is het tijd om ermee naar buiten te komen. Om kritische bedenkingen te aanhoren, om bewonderende kreten in ontvangst te nemen, of gewoon om nog eens wat volk naar mijn blog te lokken. Al weet ik niet of dat nog lukt, aangezien mensen al lang niet meer van mij verwachten dat ik echt met een plan naar buiten kom. Wel, laat ik dan vandaag alle verwachtingen overtreffen door jullie mijn plan, dat eigenlijk een samenvoegsel is van allemaal kleine plannetjes.
Een van die kleine plannetjes heeft te maken met het feit dat ik ik al vrij lang een soort van vreemde fascinatie voor Spaans heb. Toen ik nog klein was, ik schat het vierde of vijfde leerjaar, en ik had alle fictieboeken uit de jeugdafdeling van de bibliotheek uitgelezen ontdekte ik de non-fictie afdeling. En op die afdeling was een rek gevuld met taalboeken voor kinderen. Ik begon met Frans, maar dat zou ik op school ook wel leren, en dus ben ik toen snel overgeschakeld op Spaans. Niet dat ik er nog iets van weet, van wat ik toen gelezen en geleerd heb, maar de fascinatie was er toen dus ook al wel. Ik spreek trouwens ook vlot Jommeke-spaans. Staat ook mooi op m'n cv.
Een tweede plannetje, dat bij iedereen wel een beetje sluimert denk ik, is dat ik veel meer van de wereld wil zien dan ik tot nu toe gedaan heb. Naast de verplichte schoolreisjes gevuld met educatief verantwoorde activiteiten, richting Frankrijk en Italië, en de traumatische wandelvakanties naar Oostenrijk die we met ons gezinnetje ondernamen tot alle kinderen groot genoeg waren om net dat tikkeltje te hard te zeuren over de verplichte wandelingen, heb ik eigenlijk nog niets gezien. Ja, nog enkele zwembaden in all inclusive-hotels, maar dat telt niet. Dus, ik wil meer zien.
Een ander plannetje dat in 'het plan' verweven zit is het uitstellen van 'het echte leven', als in een vaste job, of eventueel zelfs nog verderstuderen in de richting die ik uit wil, en die tot hiertoe onbekend is. Ik wil dus eigenlijk een beetje uitstel in het beslissen waar ik naartoe wil. Al zal ik dat waarschijnlijk nooit echt beslissen en blijf ik de rest van mijn leven uitstellen. Het zij zo. Maar met 'het plan' wil ik mezelf in ieder geval nog wat bedenktijd gunnen.
Goed, genoeg omkadering lijkt me zo, tijd voor de grote onthulling. Het plan. Het opperplan der plannen, dé invulling van academiejaar (want ja, ik blijf in academiejaren tellen tot de dood mij van die gewoonte scheidt) 2013-2014, denk ik, want niets is zeker.
Hou u vast.
Hier komt het.
Ik zou heel graag, rond half oktober 2013 het vliegtuig opspringen naar Costa Rica. Daar zou ik dan 8 weken zijn, waarvan ik 4 weken een Spaanse cursus volg, en de 4 weken daarna in het diepe gegooid word tijdens vrijwilligerswerk (dat kan trouwens vanalles inhouden, nog een reden tot nadenken dus). De rest van het academiejaar is het dan waarschijnlijk werken geblazen, als een echt volwassen mens, maar dat zien we dan nog wel. Hoe langer je op voorhand plant, hoe meer er kan misgaan, niet waar? Impulsief is nog altijd my middle name.
Dus, als alles loopt zoals 'het plan' nu is, wat nogal onwaarschijnlijk is, maar laat ons er even vanuit gaan, moet ik nu heel hard beginnen sparen, dan kan ik over een paar maandjes al beginnen voorbereiden, en ben ik terug voor jullie het weten. Want al is 8 weken niet zo heel lang, ik weet nu al dat ik gemist zal worden. Als ik ga natuurlijk, want garantie heb je nooit met mij en mijn plannen.
Zo lieve vrienden, nu weten jullie ook weer welk een exotisch plan er dezer dagen in mijn hoofd zit. Ik zit zo vol voorpret dat ik heelder dagen kan zingen. Dat kan ik ook zonder voorpret, maar nu vind ik het zelf nog leuker. Gezegend zij die met mij opgescheept zitten de komende weken, maanden, jaren.
Reiskriebelig,
L
(en dat van die kritische bedenkingen en bewonderende kreten meende ik)
14.3.13
Grootmoeders en oneerlijkheden
Mijn grootmoeder heeft altijd gelijk. Ze heeft gelijk als ze zegt dat ik mijn kauwgom maar in de eerstvolgende vuilbak moet gooien, ze heeft gelijk als ze zegt dat ik te snel praat, ze heeft gelijk als ze haar kleinkinderen veel te druk noemt, ja, ze heeft zelfs gelijk als ze haar op het randje van gemene opmerkingen 'per ongeluk' net te luid mompelt om onverstaanbaar te zijn. En hoewel na dat laatste heel vaak wel 'oh, sorry suske' volgt, een kern van waarheid zal er altijd inzitten, zo gaat dat immers met grootmoeders. Meestal ben ik dan de eerste om luidkeels te protesteren, want nee, wij zijn niet te druk, en nee, ik praat niet te snel, en ga zo maar door. Maar sommige grootmoederlijke waarheden zijn zo mogelijk nog waarder dan anderen. Vorige week hoorde ik diezelfde grootmoeder, tussen twee reeksen van protesten omdat we 'haar' afwas aan het doen waren 'het leven is toch niet eerlijk hé' zuchten, en daarmee sloeg ze zo de nagel op de kop dat zelfs ik niets meer wist te mompelen dan 'da's waar moeke, da's waar', om dan snel de keuken in te vluchten.
Lotte de spraakwaterval met de mond vol tanden. Dat ik dat zelf nog ooit heb mogen meemaken, ik sta versteld. Misschien was het wel omdat dat ene zinnetje perfect samenvatte wat ik, en ik vermoed mijn hele familie met mij, al allemaal had gedacht toen mijn tante het verhaal van haar 'nieuwe vriend' deed (Als je één blog moet kiezen om te lezen, ga dan hier weg en rep je naar de hare http://www.bloggen.be/greetvanhoutven). En van zo'n oneerlijkheid word zelfs ik stil, zij het dan voor even, want een halve minuut erna stond ik met een handdoek in mijn hand alweer luidkeels alle grootmoederlijke redenen waarom we toch vooral niet moesten afwassen te weerleggen. Met in het achterhoofd 'het leven is niet eerlijk'. En dat daar niets tegen in te brengen is, en dat we dan enkel kunnen helpen terugvechten, zoals we bij andere onrechtvaardigheden ook doen. En de hoop dat dat zinnetje niet al te vaak meer uitgesproken of gedacht moet worden. Nergens meer, voor niemand meer, maar vooral, en vergeef me dat egoïsme, door mijn grootmoeder niet meer. Mij is altijd geleerd dat eerlijkheid belangrijk is, wel, van mij mag het leven best wat eerlijker worden.
Voor een keertje in alle ernst,
L
Lotte de spraakwaterval met de mond vol tanden. Dat ik dat zelf nog ooit heb mogen meemaken, ik sta versteld. Misschien was het wel omdat dat ene zinnetje perfect samenvatte wat ik, en ik vermoed mijn hele familie met mij, al allemaal had gedacht toen mijn tante het verhaal van haar 'nieuwe vriend' deed (Als je één blog moet kiezen om te lezen, ga dan hier weg en rep je naar de hare http://www.bloggen.be/greetvanhoutven). En van zo'n oneerlijkheid word zelfs ik stil, zij het dan voor even, want een halve minuut erna stond ik met een handdoek in mijn hand alweer luidkeels alle grootmoederlijke redenen waarom we toch vooral niet moesten afwassen te weerleggen. Met in het achterhoofd 'het leven is niet eerlijk'. En dat daar niets tegen in te brengen is, en dat we dan enkel kunnen helpen terugvechten, zoals we bij andere onrechtvaardigheden ook doen. En de hoop dat dat zinnetje niet al te vaak meer uitgesproken of gedacht moet worden. Nergens meer, voor niemand meer, maar vooral, en vergeef me dat egoïsme, door mijn grootmoeder niet meer. Mij is altijd geleerd dat eerlijkheid belangrijk is, wel, van mij mag het leven best wat eerlijker worden.
Voor een keertje in alle ernst,
L
8.3.13
Puber zijn is fijn!
Tot u schrijft een 21-jarige. 21 jaar en 9 dagen om precies te zijn. Het is een hele aanpassing hoor, dat ene eentje erbij. Ik heb toch een week moeten wennen aan het feit dat ik nu ook mag drinken in de VS, maar na lang nadenken heb ik toch besloten dat ik daar nog niet klaar voor ben, en dus nog even wacht met van dat recht gebruik te maken.
-in deze alinea zijn mogelijks wat onwaarheden te spotten-
Nu ik 21 ben doe ik uiteraard alleen nog maar volwassen dingen, dat spreekt voor zich. Ik ben altijd op tijd, ik lig elke avond weer vroeg in bed, en sta dan weer vroeg op om een gezonde ochtendwandeling te maken door een bedauwd Antwerpen, ik praat netjes met 2 woorden, mors nooit, en lees enkel nog boeken van de grootste, intelllectueelste auteurs. Want als een mens een dagje ouder wordt, dan dringt ook een gezonde en wijze levensstijl zich op, niet waar?
Maar dit weekend gooi ik alle volwassenheid overboord, en dat is waarom ik dit schrijf. Zodat als ik om de een of andere reden niet terugkeer, de mensheid weet dat ik dit weekend toch uitermate gelukkig ben geweest. Ik weet nu ook niet waarom ik niet zou terugkeren, maar toch, u weet maar nooit. Dit weekend ga ik, en hier is tromgeroffel wel op zijn plaats, op puberaal YOLO-girlsweekend aan zee. Het is een soort van vervolg op een weekend dat in 2008 plaatsvond, maar dan met nog puberaler gedrag dan 5 jaar geleden. Dat lijkt een tegenstelling, aangezien ik nu minder puberaal bén dan 5 jaar geleden, maar geloof mij, wie zijn best doet kan hele puberale dingen doen.
Voor de eventuele ouderen onder u -voel u niet beledigd, of bejaard, het wordt zelfs niet actief gebruikt door mijn generatie- 'YOLO' staat voor 'you only live once', en wordt door de gemiddelde 13-jarige gebruikt om te verklaren waarom ze domme dingen doen. Het slaat op niets, behalve op ons weekend, want omdat yolo en omdat wij dat nog niet wisten in onze puberteit, moeten wij dat dus nog eens overdoen. Voor verdere uitleg over het yolo-gegeven verwijs ik u graag door naar dit filmpje:
Dus, als ik, door te sterke Noordzeestroming, een impulsief huwelijk (you never know), of een intrede in een Knokse sekte, niet meer zou terugkeren, weet dat ik een zalig weekend heb gehad, en kom me desnoods eens opzoeken.
Ik ben ernaar aan het uitkijken als een klein kind, dus u zal me nu moeten excuseren want ik moet inpakken, uitpakken, inpakken en weer uitpakken, nog eens inpakken, en het hele huis doorrennen op zoek naar wat een mens toch in godsnaam meeneemt op puberaal YOLO-girlsweekend, want daar zijn geen standaardlijstjes voor.
(Nu nog) in alle volwassenheid,
L
-in deze alinea zijn mogelijks wat onwaarheden te spotten-
Nu ik 21 ben doe ik uiteraard alleen nog maar volwassen dingen, dat spreekt voor zich. Ik ben altijd op tijd, ik lig elke avond weer vroeg in bed, en sta dan weer vroeg op om een gezonde ochtendwandeling te maken door een bedauwd Antwerpen, ik praat netjes met 2 woorden, mors nooit, en lees enkel nog boeken van de grootste, intelllectueelste auteurs. Want als een mens een dagje ouder wordt, dan dringt ook een gezonde en wijze levensstijl zich op, niet waar?
Maar dit weekend gooi ik alle volwassenheid overboord, en dat is waarom ik dit schrijf. Zodat als ik om de een of andere reden niet terugkeer, de mensheid weet dat ik dit weekend toch uitermate gelukkig ben geweest. Ik weet nu ook niet waarom ik niet zou terugkeren, maar toch, u weet maar nooit. Dit weekend ga ik, en hier is tromgeroffel wel op zijn plaats, op puberaal YOLO-girlsweekend aan zee. Het is een soort van vervolg op een weekend dat in 2008 plaatsvond, maar dan met nog puberaler gedrag dan 5 jaar geleden. Dat lijkt een tegenstelling, aangezien ik nu minder puberaal bén dan 5 jaar geleden, maar geloof mij, wie zijn best doet kan hele puberale dingen doen.
Voor de eventuele ouderen onder u -voel u niet beledigd, of bejaard, het wordt zelfs niet actief gebruikt door mijn generatie- 'YOLO' staat voor 'you only live once', en wordt door de gemiddelde 13-jarige gebruikt om te verklaren waarom ze domme dingen doen. Het slaat op niets, behalve op ons weekend, want omdat yolo en omdat wij dat nog niet wisten in onze puberteit, moeten wij dat dus nog eens overdoen. Voor verdere uitleg over het yolo-gegeven verwijs ik u graag door naar dit filmpje:
Dus, als ik, door te sterke Noordzeestroming, een impulsief huwelijk (you never know), of een intrede in een Knokse sekte, niet meer zou terugkeren, weet dat ik een zalig weekend heb gehad, en kom me desnoods eens opzoeken.
Ik ben ernaar aan het uitkijken als een klein kind, dus u zal me nu moeten excuseren want ik moet inpakken, uitpakken, inpakken en weer uitpakken, nog eens inpakken, en het hele huis doorrennen op zoek naar wat een mens toch in godsnaam meeneemt op puberaal YOLO-girlsweekend, want daar zijn geen standaardlijstjes voor.
(Nu nog) in alle volwassenheid,
L
Abonneren op:
Posts (Atom)