23.2.14

'If it scares you, it might be a good thing to try'

Dit was het dan, mijn allerlaatste weekend in België voor ik officieel verhuis naar Amsterdam. Niet dat ik nooit een weekendje zal afkomen, maar toch, het allerlaatste weekend voor ik me officieel vestig in Nederland. En ondanks het feit dat ik mijn iphone van de trap heb laten vallen (minihartaanval: check), hete saus in mijn oog heb gekregen (dankuwel, Lunch Garden-mevrouwtje, heel aardig van je), en ik aan het ontbijt heb moeten zitten met iets te actief gezelschap (no offence, Jasper, still love you) was het een mooie afsluiter.

Ik heb nog steeds geen spijt, maar wat ik wel heb is een heel klein beetje angst. Want stel nu dat ik verkeerd fiets op weg naar mijn werk, dat ik verdwaal in de Albert Heijn, dat ik ergens in de gracht terechtkom, met of zonder fiets,  of dat ik verslaafd raak aan drop, of erger nog, aan Hollanders. Maar vooral: stel dat ik elke avond in mijn (nieuwe) slaapzetel zit te huilen omdat ik het niet tof vind in Holland of omdat mijn extreme fomo (ofte 'fear of missing out') het overneemt? Kan zijn hé. Gelukkig kan ik mezelf dan troosten met de wetenschap dat er heel vaak mensen op bezoek gaan komen (ja toch?), of makkelijker nog, met chocolade, want dat hebben ze daar ook. Of wat me ook altijd helpt, noem het gerust een guilty pleasure, is van die semi-inspirerende quotes opzoeken (Pinterest is my heaven) en die mij laten geruststellen. Want als Winnie the Pooh (eender welke naam van een -al dan niet fictief en/of famous- wijs persoon, of in dit geval dier, is goed hoor) het zegt, moet het wel waar zijn. En ik geef het je op een briefje, zo goed als elke semi-inspirerende-Pinterest-quote is toepasbaar op elk leven. Voel je dus gerust ook aangesproken, want er is een reden voor het feit dat deze quotes met bosjes (en gecombineerd met heel veel lifestylemagazinewaardige achtergrondfoto's van voornamelijk zee, strand en lucht) te vinden zijn op het wereldwijde web. Voorbeelden? Alsjeblieft!

Dankjewel Seth, nu weet ik wel zeker dat het een goede beslissing is geweest. 

Wie weet wat voor leuke mensen zitten er te wachten op mij buiten mijn Lierse veilige bosje, niet waar, Winnie?
 Kan ik mezelf nu 'great' noemen? Ik dacht het wel hé, Amy?


Stockfoto's, herkauwde quotes, meligheid ten top? Misschien, maar ze zijn goed als tijdverdrijf, geruststelling én als egostreling, want ja, ik beschouw mezelf als 'great' nu en ik ben ervan overtuigd dat het een goede beslissing geweest is en dat ik toffe mensen ga tegenkomen. Want mijn goede vrienden Amy, Seth en Winnie hebben dat gezegd.

En dankzij die zogenaamd diepzinnige, uit de context gerukte quotes ben ik nu volledig klaar om aan mijn laatste werkloze weekje te beginnen, met een to do-list bij de hand weliswaar, want klaar of niet, de chaos in mijn hoofd wordt er niet minder op.

Hier, nog eentje om het af te leren:

Het moet niet altijd superdiepzinnig zijn,
L
 

19.2.14

Ik ben een klein visje!

Tijdens het doelloze internetdwalen van vandaag las ik ergens 'jump first, think later', als eigenschap van Pisces oftewel vissen mensen die verjaren tussen 20 februari en 20 maart. Ik dus (ja, ik verjaar volgende week, vergeet dat vooral niet). Nu ben ik niet heel erg bezig met horoscoopgedoe, zeker niet sinds de dagelijkse horoscoop verdwenen is uit onze krant, maar dat vond ik nu wel gepast voor mezelf, dus ben ik de verdere vissige eigenschappen eens gaan opzoeken. Sommigen zijn verbazingwekkend waar, anderen totaal niet, en van anderen wil ik waarschijnlijk gewoon niet toegeven dat ze kloppen. Een kleine analyse van de visjesomschrijving van Myriam Maytorena op www.astrostar.com.

'They wish deeply to do the right thing and may become confused about their true aims and get bewildered and lost in a materialistic jungle.'
Ja, ik wil wel altijd het juiste doen denk ik (maar wil niet iedereen dat?), en ja, dat is verwarrend (maar is dat niet voor iedereen zo?). 1 (makkelijk, dat wel) vissenpuntje voor mevrouw Myriam!

'At their truest, they are crystal clear, unselfish, devoted, demanding little, always sacrificing themselves for others.'
Zou het niet een beetje verwaand zijn om dat van mezelf te zeggen? Maar ik moet zeggen, madame Astro, ik zou graag zijn wat u hier beschrijft, en ik doe dus ook mijn best. Maar helaas geen punt voor deze, gewoon omdat ik dat niet mag zeggen over mezelf.

'They are emotional and sensitive and can easily be influenced by good and bad, practicality and realism often escapes them.'
Emotioneel: Van tijd tot tijd. Gevoelig: Hell yes. Beïnvloedbaar: Amai nog niet. Een puntje voor jou, visjeskenner! (Maar ik hoop toch ook dat ik soms wel praktisch denk.)

'They are also secretive, hard to know, and hardly know themselves.'
Ik weet niet wat secretive betekent en ik ben te lui om het op te zoeken, maar daar ik mezelf niet door en door ken, en er dus vanuit ga dat iemand anders mij ook niet geheel kan doorgronden (en anders mag die persoon zich wel eens melden bij mij), is het alweer +1 voor vrouwe Myriam! 

'They are emotional rather than rational, instinctive more than intellectual, and have limited willpower.'
 Instinctief zou ik mezelf wel durven noemen, en dat van die wilskracht... Nu ja, behalve mokken en bokkig zijn heb ik nog nooit echt iets heel erg lang volgehouden. Maar om nu te zeggen dat ik helemaal niet intellectueel of rationeel ben... Een half puntje voor deze stelling, mevrouwtje Maytonera!  

'They tend to withdraw into their own dream world as a retreat from the harsh reality of day - to -day living and the inability to cope with real life.'
Geen commentaar, +1.

'However, they can be remarkably creative in literature, music and art.' 
Dat mag ik eigenlijk ook niet zeggen van mezelf, maar toch, in een opflakkering van zelfwaardering: True story, astrowondertje!

Totale score: 5,5/7. Mooie score, dat wel, maar helaas niet geldig voor officiële onderzoeken of Lotte-analyses, want ik heb bepaalde stellingen weggelaten, ofwel omdat ze saai waren, ofwel omdat ik ze niet begreep. Maar ik voel me wel een superwaardig visje nu, waw. Dank, Myriam (je kent me zo goed, we mogen elkaar nu wel bij naam noemen), voor deze inzichten.

En jullie daar, meelezers van de krochten van mijn ziel, onthou vooral deze:

What isn't sexy about Pisces, hu? ;-)

Vissenkusjes!
L

14.2.14

Het verhaal van een job. In Amsterdam.

Rewind. Vandaag min 3 weken en een dag, aldus donderdag 23 januari. Hoogstwaarschijnlijk had ik een hele dag gelummeld, en slechtgezind rondgelopen omdat ik geen werk had en ook niet meteen iets vond, dat weet ik eigenlijk niet meer echt. Wat ik nog wel weet is dat ik in de avonduurtjes in een opflakkering van 'zoekwoede' weer eens alle vacatures van het wereldwijde web was aan het afgaan. Van onthaal tot winkelbediende tot alle andere shitty jobs die er zo nog in roulatie zijn. Tot ik opeens een echt interessante vacature tegenkwam. Maar echt, als in, voor mij geschreven, ken je het? Dat je puntje voor puntje begint te lezen en bij elk puntje, net dat ietsje enthousiaster dan bij het vorige, denkt 'Ja, dat ben ik!'? Dat had ik. Een puntje of 7 lang, dus kan je nagaan, bij puntje 7, was ik al overdreven enthousiast en zat ik al te hupsen in mijn zetel. En er waren maar 8 puntjes, dus eigenlijk kon het niet meer misgaan, toch? Puntje 8 dus: 'Moet in Amsterdam wonen of bereid zijn te verhuizen'. Als dit puntje 1 was geweest had ik het venster waarschijnlijk al heel snel dichtgeklikt, maar het was puntje 8. De laatste drempel voor ik misschien eens kon solliciteren voor een job die ik wel graag zou doen. Nog helemaal in de roes van het enthousiasme van de vorige 7 puntjes heb ik dus het sollicitatieformulier maar ingevuld. Want 'de kans is klein', maar toch ook een beetje 'wie niet waagt, niet wint'. Heb ik er toen echt over nagedacht? Nee.

Een dag later. 2 mails in mijn inbox (nee, gelogen, waarschijnlijk waren het er een stuk of 39, maar verrassend genoeg slechts 37 met niet te missen aanbiedingen, gratis ipads of vroegboekkortingen). In de eerste mail las ik dat ik mijn heel-erg-leuke-bijjob-sinds-een-jaar een week daarna kwijt zou zijn, in de tweede mail werd ik uitgenodigd voor een gesprek in Amsterdam. De maandag daarop al. Helemaal ondersteboven van mail nummer 1 heb ik dan maar bevestigend geantwoord op mail nummer 2. Want 'Godmiljaar, mijn andere job ben ik toch kwijt!' en ook 'Waw, ze nodigen mij zo snel uit, ik ben geflatteerd!' Had ik toen al wat meer nagedacht over dat Amsterdam-gegeven? Nope.

Maandag 27 januari. Het was een beetje als een schoolreisje zonder school. Om 9 uur 's ochtends stond ik met mijn rugzakje klaar in het station. Met in de rugzak een brooddoosje (met bokes met ei!), drinken, iets leuks om te doen voor op de trein (2 boeken en een laptop will do), en een -internationaal- treinticket. Het avontuur, én mijn eerste echte sollicitatiegesprek tegemoet! Als ik een echte zakenvrouw was met veel geld had ik op een dik uur op bestemming kunnen zijn, maar helaas was ik toen nog maar een arme werkloze, en moest ik 3 treinen nemen, zodat het dus ook dik 3 uur duurde. Geen probleem, ik had tijd genoeg voorzien (zenuwtjes, begrijpt u?), en dus was ik ook 2 uur op voorhand in de straat waar ik moest zijn. Gelukkig doen Amsterdamse cafeetjes aan gratis wifi, dus had ik nog tijd zat om mezelf nog wat verder op te fokken door online horoscopen en sollicitatietips op te zoeken. Want 'ne mens kan niet voorbereid genoeg zijn' en ook 'shitmiljaarfuck heb ik wel de juiste schoenen aan'. Of ik toen al dacht aan een Amsterdam-verhuis? Zot, eerst maar eens dat gesprek overleven!

Lang verhaal kort: Ik heb het gesprek overleefd, ik heb de anderhalve week afwachten overleefd (mijn nagels niet), ik heb na een gemist telefoontje (10 minuten zit dat ding in mijn handtas, TIEN MINUTEN) zélf durven terugbellen om goed nieuws te krijgen, ik heb mij kunnen inhouden om niet door de telefoon te beginnen schreeuwen van enthousiasme, én ik heb toegezegd. Duizend schouderklopjes voor mezelf. Doordachte beslissing, dat toezeggen? Haha.

Enfin, ondertussen zijn we weer een week verder, heb ik mijn contract getekend en ben ik keihard op kamerjacht, nog meer schoolreisjes zonder school dus, jahoe! Heb ik ondertussen al wat nagedacht over wat ik mezelf aandoe? Jep. Spijt van? Zelfs niet een beetje. Hoera, Amsterdam! (En ook hoera voor treinen in het weekend!)

3.2.14

Ik leef in angst

Elke dag opnieuw heb ik (ja, meerdere keren per dag) angsten te overwinnen. En dan heb ik het niet over die gigantische irrationele angsten, zoals ontvoerd worden en nooit meer frietjes krijgen, ergens in een keldergat gesleurd worden door zombies of door de grond zakken en ergens in China terechtkomen. Nee, kleine (veelal belachelijke) angstjes. En elke dag moet ik daardoor meerdere mini-hartaanvalletjes zien te overleven. Het leven is geen pretje, dames, heren.

Zo ben ik al-tijd zenuwachtig als ik de trap af moet op sokken. Nu heb ik niet zo vaak schoenen aan (dat mag namelijk niet in huis), en zijn mijn sloefen 90% van de tijd vermist, dus dat komt heel erg vaak voor. Ik zweer het, dat is een terechte angst, want ik ben al meer dan eens van de trap gevallen. En met meer dan eens bedoel ik minstens een keer per jaar. Met een keer per jaar als het absolute minimum. En zeg niet graag dat ik onhandig ben, dus is het de schuld van onze veel te gladde trap en mijn veel te gladde sokken dat ik dagelijks minstens 2 keer (en gezien mijn vergeetachtigheid vaak veel meer, omdat ik altijd terug dingen moet gaan halen op mijn kamer) mijn trapangst moet overwinnen. Gelukkig is het ladenkastje onderaan de trap in de loop der jaren al verdwenen, waardoor het risico op hoofdletsels (ervaring, ik? Dat lijkt maar zo) drastisch verkleind is. In het ergste geval hou ik er tegenwoordig een verzameling blauwe plekken aan over, en jullie ongeveer een week gezeur.

Of over treinsporen rijden. Want stel dat die barelen op mij dichtvallen, jezusmariajozef, auw mijn hoofd! Dus ik panikeer al ver op voorhand, om dan aan topsnelheid over die sporen te fietsen of erger nog, wandelen. En als dan die verschrikkelijke bel begint te gaan als ik er nog niet over ben zijn er 2 opties: Ofwel verdubbel ik in snelheid, ofwel blokkeer ik voor een paar seconden en verdriedubbel ik dan mijn snelheid. Beiden gaan gepaard met een klein gilletje en zijn gênant. Nog in de categorie fietsen en sporen: De tramsporen in Antwerpen. En ja, ook daar heb ik ervaring mee (misschien ben ik toch een beetje onhandig). Moeten uitwijken over sporen, wieltje in sporen, Lotte op de grond en fiets 2 meter verder, zoiets. En in Antwerpen zijn ook altijd mensen die dat gezien hebben. Veel mensen. Dus neem ik meestal een hele grote 'aanloop' om over tramsporen te rijden. Of ik stap af. Beiden zijn wederom licht gênant, zeker als je ze combineert met een héél angstige gezichtsuitdrukking.

Nog andere dagelijkse angstjes: Een onverwachte glazen deur tegenkomen. Al gun ik andere mensen dat zicht wel. Of op het verkeerde moment op de roltrap stappen en vallen en dan met mijn haar of kleren vastzitten in die roltrap en heel veel pijn lijden. Of onaangename ontmoetingen met vogelstront op belangrijke momenten. Onaangename ontmoetingen met vogelstront tout court.

Maar als ik geen trap af moet, niet over sporen rijd, fiets in Antwerpen of vogels tegenkom leid ik een zorgeloos bestaan!
L