31 december, tijd voor terugblikken, voornemens en wensen, en dat is dan ook exact wat ik ga doen. Omdat ik al mijn cadeautjes heb (ok, nog maar sinds 5 minuten geleden, maar toch), en omdat ik geen zin heb om op een feestelijke dag als deze jobsites af te schuimen en motivatiebrieven te verzinnen (hoewel ik dat hierna toch zal doen, plichtsbewust, dames en heren, is my middle name).
2013 was bij momenten stralend, fantastisch, onbeschrijflijk mooi, en bij momenten gatlelijk, onbeschrijflijk onuitstaanbaar. Zotte pieken, en even zotte dalen. Er zijn stomme dingen gebeurd, 2013, stomme dingen die niet mogen gebeuren. Niet met mij, ik bleef gespaard, maar met mensen rond mij, en dat doet zeer. Daarom, voor al die mensen (en dat zijn er verdekke veel) die -onverdiend- een moeilijk jaar hebben gehad, lief 2014, doe het alsjeblieft beter, want ik zie mijn vrienden en familie het allerliefst gelukkig en onbezorgd.
2013 is bij momenten ook fantastisch geweest voor mij. Ik heb heel veel nieuwe mensen ontmoet. Mensen die vrienden zijn, mensen die vrienden blijven, mensen waar ik superfijne dagen mee heb gehad. Ik heb mooie dingen gezien en mooie dingen beleefd. Ik ben afgestudeerd, ik heb mijn verste, langste reis ooit gemaakt, ik heb een onvergetelijke week met mijn liefste vriendinnetjes in Griekenland doorgebracht, ik heb heel veel quality time met mijn familie gehad en bovenal ik ben heel vaak gelukkig geweest. Lief 2014, graag meer van dat, als dat niet te veel gevraagd is.
Ik kan natuurlijk niet alles zomaar vragen, dus ga ik zelf ook moeite doen om er een mooi jaar van te maken. Ik neem mij voor om gelukkig te zijn en te blijven met kleine dingen (en dat geluk hier uiteraard te delen, want geluk is het enige dat verdubbelt als je het deelt, nietwaar?) (Bond zonder naam, nog mensen nodig?). Ik neem mij ook voor om minder te zeuren (en dat zouden jullie beter ook doen), want dat doe ik ook, zij het dan niet hier, minder te eten (voornemens zijn er om te breken), meer te lachen (altijd eigenlijk), heel veel vrolijke liedjes te zingen, en andere mensen blij te maken.
Verder wens ik jullie allemaal in 2014 alleen nog maar liefde, vreugde, onverwachte regenbogen, chocoladekoekjes, onvoorwaardelijke vriendschappen (daar wil ik zelf mee voor zorgen), lieve briefjes, spontane uitjes, goede boeken, pijnlijke lachbuien en verrassende glimlachen, hopen frambozen en oneindig veel knuffels. En kansen, en de moed en de goesting om ze te grijpen. Dat wens ik dan graag, als het even kan, ook voor mezelf. Hallo job! Hallo lief! Hallo reisjes!
Liefste mensjes, maak er het beste van, en vergeet nooit te lachen, al is dat dan met jezelf.
Tot in 2014!
L
31.12.13
24.12.13
In primeur: de antwoorden op dé kerstvragen
Ha, de feestdagen! Een verplicht nummer voor een blogger als ik. Haha, kidding, niemand verplicht mij iets en er zijn geen bloggers zoals ik, want iedereen is uniek, maar ik ben gewoon een feestfan, dus is het eigenlijk een verplichting naar mezelf toe. Vanavond is het hop, opeens alweer Kerst, gek hoor, want gisteren was het precies nog maar oktober, enfin, niet dus. Ik heb nog geen pakjes, maar gelukkig geven wij op Kerst enkel dingen van onszelf weg, en laat ik die nu net genoeg, en zelfs te veel, hebben. Dus voor de cadeautjesjacht heb ik nog 3 dagen extra omdat onze cadeaufeesten wegens drukte en familiale verplichtingen van lieven (gelukkig doe ik daar niet aan mee) niet op de feestdagen vallen. Behalve 1 januari, jongens, waag het niet om iets anders te plannen op 1 januari, want wie dat mist, mist alles. Gelukkig heb ik dan nooit echt plannen, op de ene of de andere manier. Het is en blijft een topperiode in mijn hoofd (en dus ook in mijn omgeving, want die blijheid in mijn hoofd zet zich om in kerstliedjes overal), wegens bijna elke dag feest (want 't is niet omdat niet iedereen er kan zijn dat we dan de échte feestdagen skippen ze, zot!), bijna elke dag familie, en bijna elke dag gezelligheid.
Maar goed, aan alles zit ook een minder kantje, en omdat ik die graag wil vermijden, hier een lijstje van veelgestelde vragen tijdens de kerst- en eindejaarsperiode en hun antwoorden, dan hoeven die niet meer gesteld, moet ik mij daar ook niet meer aan ergeren en mij bijgevolg ook niet zo vaak inhouden om iemand een dreun te verkopen, want dat mag schijnbaar niet, in deze periode van vrede op aarde.
V: "En Lotte, wanneer pakte gij uwe vriend mee?" (meestal gevolgd door een onaangename lach, waaruit blijkt dat ondervragend persoon het antwoord goed genoeg weet, nu ja, dat is ook niet moeilijk)
A: Aangezien ik de goede, ongetwijfeld knappe, uitzonderlijk getalenteerde en hyperintelligente man zelf nog niet ontmoet heb weet ik dat niet. Sorry voor die onzekerheid, waar u ongetwijfeld harder onder lijdt dan ik, maar ik beloof dat ik het op zijn minst 2 weken op voorhand laat weten als ik opeens met een plus one op een feest zal verschijnen, zodat het menu aangepast kan worden mocht hij gekke allergieën hebben, of gekker nog, vegetarisch zijn.
(sidenote: knappe, getalenteerde, intelligente mannen die nu nog willen solliciteren als mijn plus one, en geloof mij, onze familiefeestjes zijn awesome, mogen dat, ik denk dat in uitzonderlijke gevallen (en dat ben ik) 2 dagen op voorhand verwittigen ook nog wel aanvaard wordt)
V:"En Lotte, hebt ge al een job?"
A: Even denken, euh, nee. Want ik ben pas 2 weken terug, en dus nog maar 2 weken op zoek. Daarbij zoek ik een job in de media, waar jobs eigenlijk onbestaande zijn, en heb ik geen ervaring en tot op heden ook geen rijbewijs (maar daar wordt aan gewerkt hoor!) wat voor de luttele jobs die er zijn toch wel vereist is, maar als iemand me iets kan aanbieden, laat het dan vooral horen!
V:"En Lotte, hoe ziet uw toekomst eruit?"
A: Ik kan u mijn toekomst beschrijven tot plusminus 2 januari, voor daarna wacht ik nog even op mijn nieuwe agenda, waarvan ik hoop dat die in een van mijn pakjes zit, bedankt voor de interesse.
V:"En Lotte, hoe was het op reis, wat hebt ge daar eigenlijk gedaan?"
A: Ik heb mij daar vooral heel goed geamuseerd en ik ben verliefd geworden op mijn Nicaraguaanse klaskindjes. Waarom ik ben teruggekomen? Omdat mijn programma daar afgelopen was. Of ik niet langer wilde blijven? Zeker wel, als u mij wil sponsoren om terug te gaan -ik hou een blog bij als wederdienst- vertrek ik per 1 januari. Het was er goed, warm, en een fantastische ervaring, maar ik ga niet al mijn verhalen nu terug vertellen, want eerlijk, het zou jullie niet zo interesseren als het mij deed.
Zo, dan zijn we daar ook even voorbij, kunnen we verder lekker kletsen over wat er in 't stad nog gebeurd is, het weer (hoewel ik door de storm heen heb geslapen, dus daar kan ik al niet over meepraten), de jeugd van tegenwoordig, de nmbs, pensioenen en andere zaken die er echt toe doen.
Ho ho ho, ik wens jullie allemaal even heerlijk eten, even leuke mensen om jullie heen, en evenveel gezelligheid toe als ik ga krijgen, en als dat mogelijk was zelfs nog meer, maar helaas, dat kan niet vrees ik.
Kerstkussen van jullie vrolijke kerstelf,
L
Maar goed, aan alles zit ook een minder kantje, en omdat ik die graag wil vermijden, hier een lijstje van veelgestelde vragen tijdens de kerst- en eindejaarsperiode en hun antwoorden, dan hoeven die niet meer gesteld, moet ik mij daar ook niet meer aan ergeren en mij bijgevolg ook niet zo vaak inhouden om iemand een dreun te verkopen, want dat mag schijnbaar niet, in deze periode van vrede op aarde.
V: "En Lotte, wanneer pakte gij uwe vriend mee?" (meestal gevolgd door een onaangename lach, waaruit blijkt dat ondervragend persoon het antwoord goed genoeg weet, nu ja, dat is ook niet moeilijk)
A: Aangezien ik de goede, ongetwijfeld knappe, uitzonderlijk getalenteerde en hyperintelligente man zelf nog niet ontmoet heb weet ik dat niet. Sorry voor die onzekerheid, waar u ongetwijfeld harder onder lijdt dan ik, maar ik beloof dat ik het op zijn minst 2 weken op voorhand laat weten als ik opeens met een plus one op een feest zal verschijnen, zodat het menu aangepast kan worden mocht hij gekke allergieën hebben, of gekker nog, vegetarisch zijn.
(sidenote: knappe, getalenteerde, intelligente mannen die nu nog willen solliciteren als mijn plus one, en geloof mij, onze familiefeestjes zijn awesome, mogen dat, ik denk dat in uitzonderlijke gevallen (en dat ben ik) 2 dagen op voorhand verwittigen ook nog wel aanvaard wordt)
V:"En Lotte, hebt ge al een job?"
A: Even denken, euh, nee. Want ik ben pas 2 weken terug, en dus nog maar 2 weken op zoek. Daarbij zoek ik een job in de media, waar jobs eigenlijk onbestaande zijn, en heb ik geen ervaring en tot op heden ook geen rijbewijs (maar daar wordt aan gewerkt hoor!) wat voor de luttele jobs die er zijn toch wel vereist is, maar als iemand me iets kan aanbieden, laat het dan vooral horen!
V:"En Lotte, hoe ziet uw toekomst eruit?"
A: Ik kan u mijn toekomst beschrijven tot plusminus 2 januari, voor daarna wacht ik nog even op mijn nieuwe agenda, waarvan ik hoop dat die in een van mijn pakjes zit, bedankt voor de interesse.
V:"En Lotte, hoe was het op reis, wat hebt ge daar eigenlijk gedaan?"
A: Ik heb mij daar vooral heel goed geamuseerd en ik ben verliefd geworden op mijn Nicaraguaanse klaskindjes. Waarom ik ben teruggekomen? Omdat mijn programma daar afgelopen was. Of ik niet langer wilde blijven? Zeker wel, als u mij wil sponsoren om terug te gaan -ik hou een blog bij als wederdienst- vertrek ik per 1 januari. Het was er goed, warm, en een fantastische ervaring, maar ik ga niet al mijn verhalen nu terug vertellen, want eerlijk, het zou jullie niet zo interesseren als het mij deed.
Zo, dan zijn we daar ook even voorbij, kunnen we verder lekker kletsen over wat er in 't stad nog gebeurd is, het weer (hoewel ik door de storm heen heb geslapen, dus daar kan ik al niet over meepraten), de jeugd van tegenwoordig, de nmbs, pensioenen en andere zaken die er echt toe doen.
Ho ho ho, ik wens jullie allemaal even heerlijk eten, even leuke mensen om jullie heen, en evenveel gezelligheid toe als ik ga krijgen, en als dat mogelijk was zelfs nog meer, maar helaas, dat kan niet vrees ik.
Kerstkussen van jullie vrolijke kerstelf,
L
12.12.13
Mijn weg naar school
Ik vermoed dat ik tegenwoordig meer begin te lijken op de wekelijkse nieuwsbrief van een of andere humanitaire organisatie, maar dat is nu eenmaal waar ik op dit moment middenin zit. Geen zorgen, over 4 dagen ben ik weer in lekker fris België, waar de mensen rondom mij wonen in stenen huizen, elke week wel een keer uit eten gaan en meer dan een paar schoenen hebben. Inclusief mezelf, dus dan schrijf ik daar gezellig weer over. Maar op dit moment ben ik nog even omringd door kinderen die wonen in huizen van plastic, die met Kerst eenmalig gaan eten in een fastfoodrestaurant en daar nu al enthousiast over zijn, en die lopen op te grote of te kleine schoenen die daarnaast ook nog eens tot op de draad versleten zijn.
Elke dag wandel ik vanuit Granada-stad, waar mijn grootste zorg is of ik m'n deur wel goed afgesloten heb (Franklin de huismuis, weet je wel), naar de barrio's, waar 'La Nueve Esperanza' zich bevindt, de school waar summer school georganiseerd wordt. Een fikse wandeling, waarbij, elke dag opnieuw, het contrast tussen de twee wijken pijnlijk duidelijk wordt. Al gebeurt dat dan in gradaties.
We vertrekken vanuit ons huis in het toeristische, nogal luxueuze deel van Granada, via de calle la Calzada, waar talloze restaurants hun terrassen klaarzetten voor de massa toeristen die ze vandaag zullen ontvangen. Dit deel van de stad is nog maar net wakker wanneer we vertrekken, maar al snel komen we terecht op de markt. Nogal smerig, nogal druk, en het wemelt er van de mensen die al uren op zijn en ofwel net hun dagelijkse boodschappen ingeslagen hebben ofwel groeten, fruit, vlees allerhande aan de man proberen te brengen. En af en toe passeren we een bakfiets vol (maar dan echt vol) met (levende) varkens of kleine jongens die, mand op het hoofd, de marktkramer spelen of ze nooit iets anders gedaan hebben. Wat jammer genoeg waarschijnlijk ook zo is. Na een heel eind in die straat wandelen we een zijstraat in. Oppassen voor loslopende honden, geiten en macho's! Vanaf hier worden de huizen stilaan minder luxueus, maar nog steeds is dit een van de meer welgestelde delen van Granada. Ook maken auto's vanaf dit punt steeds meer plaats voor paard & kar. Mager paard & krakkemikkige kar.
Eens we door deze wijk zijn verlaten we de verharde wegen, vanaf hier lopen we over een combinatie van zand, stenen, modder en paardenstront. Vrijwel meteen komen we bij het veld waar ook de sportlessen plaatsvinden, al moeten we dat veld dan delen met wat paarden en een occasionele koe, dat zal die kinderen worst wezen. Het uitzicht is als van in een film: Blauwe lucht, een volledig groen veld, af en toe een palmboom en vredig grazende beestjes. Maar achter dat veld ligt de wijk waar we moeten zijn. Minstens even filmisch, maar dan voor een ander soort film. Stenen huizen zijn zeldzaam, de meeste huizen hier zijn gebouwd, of eigenlijk eerder samengesteld uit hout, golfplaten, doeken en plastic zeilen. Stenen of rotsen moeten de 'daken' op hun plek houden. Hier wonen al 'mijn' kindjes, de slimme, maar verlegen Gabriella, kleine Alfredo, wijsneus Maria Belen, rebel Vladimir,... onder een dak van plastic.
Op weg naar 'La Nueve Esperanza' komen we dan ook tientallen kinderen tegen. Sommigen lopen met ons mee naar school, anderen roepen gewoon heel luid 'hola hola!', terwijl ze bij het kraantje in de straat emmers water vullen voor thuis, of terwijl ze gewoon staan te staren naar ons, gringos, voluntarios, profesores, van achter hun plastic schutting, en van nog anderen krijgen we een high five voor ze verder achter hun vriendjes aanlopen, alsof het helemaal geen 35 graden is. Maar allemaal zijn ze blij (meestal toch), en geen van allen klagen ze. Wat kan ik dan anders dan als vrijwilliger ook blij zijn (tenzij ze het uithangen in de klas, dan haal ik m'n strengste Spaans boven), en proberen hen bij te leren wat ik kan. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik ze af en toe toch écht iets kan leren, al is het dan gewoon 'geduldig zijn met vrijwilligers die je niet begrijpen', want zij leren mij ook flink wat bij, al zijn ze zich daar niet van bewust. En dan heb ik het niet over mijn Spaans.
Ik ga ze missen, die lieve niños van me,
L
Elke dag wandel ik vanuit Granada-stad, waar mijn grootste zorg is of ik m'n deur wel goed afgesloten heb (Franklin de huismuis, weet je wel), naar de barrio's, waar 'La Nueve Esperanza' zich bevindt, de school waar summer school georganiseerd wordt. Een fikse wandeling, waarbij, elke dag opnieuw, het contrast tussen de twee wijken pijnlijk duidelijk wordt. Al gebeurt dat dan in gradaties.
We vertrekken vanuit ons huis in het toeristische, nogal luxueuze deel van Granada, via de calle la Calzada, waar talloze restaurants hun terrassen klaarzetten voor de massa toeristen die ze vandaag zullen ontvangen. Dit deel van de stad is nog maar net wakker wanneer we vertrekken, maar al snel komen we terecht op de markt. Nogal smerig, nogal druk, en het wemelt er van de mensen die al uren op zijn en ofwel net hun dagelijkse boodschappen ingeslagen hebben ofwel groeten, fruit, vlees allerhande aan de man proberen te brengen. En af en toe passeren we een bakfiets vol (maar dan echt vol) met (levende) varkens of kleine jongens die, mand op het hoofd, de marktkramer spelen of ze nooit iets anders gedaan hebben. Wat jammer genoeg waarschijnlijk ook zo is. Na een heel eind in die straat wandelen we een zijstraat in. Oppassen voor loslopende honden, geiten en macho's! Vanaf hier worden de huizen stilaan minder luxueus, maar nog steeds is dit een van de meer welgestelde delen van Granada. Ook maken auto's vanaf dit punt steeds meer plaats voor paard & kar. Mager paard & krakkemikkige kar.
Eens we door deze wijk zijn verlaten we de verharde wegen, vanaf hier lopen we over een combinatie van zand, stenen, modder en paardenstront. Vrijwel meteen komen we bij het veld waar ook de sportlessen plaatsvinden, al moeten we dat veld dan delen met wat paarden en een occasionele koe, dat zal die kinderen worst wezen. Het uitzicht is als van in een film: Blauwe lucht, een volledig groen veld, af en toe een palmboom en vredig grazende beestjes. Maar achter dat veld ligt de wijk waar we moeten zijn. Minstens even filmisch, maar dan voor een ander soort film. Stenen huizen zijn zeldzaam, de meeste huizen hier zijn gebouwd, of eigenlijk eerder samengesteld uit hout, golfplaten, doeken en plastic zeilen. Stenen of rotsen moeten de 'daken' op hun plek houden. Hier wonen al 'mijn' kindjes, de slimme, maar verlegen Gabriella, kleine Alfredo, wijsneus Maria Belen, rebel Vladimir,... onder een dak van plastic.
Op weg naar 'La Nueve Esperanza' komen we dan ook tientallen kinderen tegen. Sommigen lopen met ons mee naar school, anderen roepen gewoon heel luid 'hola hola!', terwijl ze bij het kraantje in de straat emmers water vullen voor thuis, of terwijl ze gewoon staan te staren naar ons, gringos, voluntarios, profesores, van achter hun plastic schutting, en van nog anderen krijgen we een high five voor ze verder achter hun vriendjes aanlopen, alsof het helemaal geen 35 graden is. Maar allemaal zijn ze blij (meestal toch), en geen van allen klagen ze. Wat kan ik dan anders dan als vrijwilliger ook blij zijn (tenzij ze het uithangen in de klas, dan haal ik m'n strengste Spaans boven), en proberen hen bij te leren wat ik kan. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik ze af en toe toch écht iets kan leren, al is het dan gewoon 'geduldig zijn met vrijwilligers die je niet begrijpen', want zij leren mij ook flink wat bij, al zijn ze zich daar niet van bewust. En dan heb ik het niet over mijn Spaans.
Ik ga ze missen, die lieve niños van me,
L
25.11.13
Lieve Sinterklaas...
Lieve Sint,
Ik ben braaf geweest dit jaar. Echt. Braaf afgestudeerd, braaf vakantie gevierd, braaf mijn mamaatje geholpen (af en toe), en nu doe ik zelfs braaf vrijwilligerswerk. Als dat niet braaf is. Hoe meer ik dat hier schrijf, hoe gekker het woord lijkt. Braaf. B r a a f. Dat moet voor u nog veel erger zijn, is het niet? Al die kindjes die schrijven hoe braaf, of hoe niet-braaf ze wel geweest zijn. Ik wed dat braaf voor u ondertussen het gekste woord is dat er bestaat. Geen zorgen, ik begrijp dat. Ik begrijp u, Sinterklaas. Ik heb synoniemen voor u, als u dat liever leest? Ik ben ijverig afgestudeerd, ik heb verantwoord vakantie gevierd, plichtbewust mijn mamaatje geholpen thuis, en nu doe ik vrijwilligerswerk. Onbaatzuchtig dus. Niet helemaal onbaatzuchtig, als ik eerlijk ben. Het was ook gewoon een excuus om naar Nicaragua te kunnen komen. Ziet u dat, Sinterklaas, ik ben eerlijk. Eerlijk als goud, ook dat is braaf zijn, toch? Ik stoef eigenlijk ook niet zo graag over mezelf, ik ben liever bescheiden (da's ook een onderdeel van braaf zijn), maar dat hoort zo, niet, In een brief aan de Sint? Dat is gewoon om u werk te besparen, zodat u niet van iedereen moet nagaan hoe hun jaar was. Want ik begrijp dat, Sint, dat u daar geen tijd voor hebt. Ik begrijp u. En daarom vat ik het graag even samen in deze brief. Voor u.
Een volgend onderdeel van de brief is dan natuurlijk een verlanglijstje. Want ook daar hebt u natuurlijk geen tijd voor, omdat van iedereen uit te zoeken. Ik begrijp dat, Sint, ik begrijp u. Dus ook dat schrijf ik graag voor u op. Ik wed dat u vast mijn brieven van vroeger nog heeft liggen, weet u nog? Pony's, een andere familie, heel veel geld,... Let op, ik neem u niets kwalijk hoor, als u het niet meer zou weten. Er zijn ten slotte heel veel kinderen, dat begrijp ik ook. Het is ook dit jaar anders, bij mij, ik wil niet meer hetzelfde als vroeger. Pony's, veel geld, een andere familie, laat maar zitten, lieve Sint. Mag ik het dit jaar anders doen? Mag ik dingen vragen voor iemand anders, Sint? Dat is niet gebruikelijk, dat weet ik, maar eigenlijk heb ik niets nodig. Niets heel erg nodig, bedoel ik dan.
Lieve Sint, vandaag was ik op uitstap met kindjes van het zesde leerjaar van een basisschool in de buitenwijken van Granada. Als lunch krijgen die kinderen op zo'n uitstap van de organisatie waar ik voor werk 4 boterhammen, een drankje, een banaan en een koekje. Die boterhammen zijn vies, Sint, ten minste dat vind ik (en de meeste vrijwilligers met mij), maar vandaag zag ik kinderen letterlijk strijden om een extra boterham. Die verdelen we dan ook met een quiz of zo. Ik weet het niet Sint, of ze honger hebben, of of ze die boterhammen gewoon echt lekker vinden, maar ik vermoed het eerste. Dat is ook maar een voorbeeldje. Maar wat ik ook weet, Sint, en dat weet ik wel zeker, is dat veel van die kinderen graag naar de middelbare school willen volgend jaar. Graag. Als brave kindjes. Maar dat ze daar geen geld voor hebben. Dus zij krijgen eigenlijk gewoon geen kans om braaf bevonden te worden. Ze kunnen misschien ook wel niet goed genoeg schrijven, voor een brief als deze. Daarom lieve Sint, denkt u dit jaar aan die kindjes, in plaats van aan mij? En als u vindt dat ik niets meer verdien, dan is dat ook zo, en dan hoop ik op z'n minst dat er een paar andere mensen mijn brief lezen, en misschien, ik zeg maar iets een cadeautje minder vragen en dat doorschuiven naar andere kindjes? Niet alleen hier, maar overal, waar u met uw boot en/of paard niet geraakt. Want ook dat begrijp ik, Sint, dat dat voor u moeilijk is. Ik begrijp u.
Brave groetjes,
L
PS: Als u toevallig nog chocolade over hebt...Of een lief. Allez ja.
Ik ben braaf geweest dit jaar. Echt. Braaf afgestudeerd, braaf vakantie gevierd, braaf mijn mamaatje geholpen (af en toe), en nu doe ik zelfs braaf vrijwilligerswerk. Als dat niet braaf is. Hoe meer ik dat hier schrijf, hoe gekker het woord lijkt. Braaf. B r a a f. Dat moet voor u nog veel erger zijn, is het niet? Al die kindjes die schrijven hoe braaf, of hoe niet-braaf ze wel geweest zijn. Ik wed dat braaf voor u ondertussen het gekste woord is dat er bestaat. Geen zorgen, ik begrijp dat. Ik begrijp u, Sinterklaas. Ik heb synoniemen voor u, als u dat liever leest? Ik ben ijverig afgestudeerd, ik heb verantwoord vakantie gevierd, plichtbewust mijn mamaatje geholpen thuis, en nu doe ik vrijwilligerswerk. Onbaatzuchtig dus. Niet helemaal onbaatzuchtig, als ik eerlijk ben. Het was ook gewoon een excuus om naar Nicaragua te kunnen komen. Ziet u dat, Sinterklaas, ik ben eerlijk. Eerlijk als goud, ook dat is braaf zijn, toch? Ik stoef eigenlijk ook niet zo graag over mezelf, ik ben liever bescheiden (da's ook een onderdeel van braaf zijn), maar dat hoort zo, niet, In een brief aan de Sint? Dat is gewoon om u werk te besparen, zodat u niet van iedereen moet nagaan hoe hun jaar was. Want ik begrijp dat, Sint, dat u daar geen tijd voor hebt. Ik begrijp u. En daarom vat ik het graag even samen in deze brief. Voor u.
Een volgend onderdeel van de brief is dan natuurlijk een verlanglijstje. Want ook daar hebt u natuurlijk geen tijd voor, omdat van iedereen uit te zoeken. Ik begrijp dat, Sint, ik begrijp u. Dus ook dat schrijf ik graag voor u op. Ik wed dat u vast mijn brieven van vroeger nog heeft liggen, weet u nog? Pony's, een andere familie, heel veel geld,... Let op, ik neem u niets kwalijk hoor, als u het niet meer zou weten. Er zijn ten slotte heel veel kinderen, dat begrijp ik ook. Het is ook dit jaar anders, bij mij, ik wil niet meer hetzelfde als vroeger. Pony's, veel geld, een andere familie, laat maar zitten, lieve Sint. Mag ik het dit jaar anders doen? Mag ik dingen vragen voor iemand anders, Sint? Dat is niet gebruikelijk, dat weet ik, maar eigenlijk heb ik niets nodig. Niets heel erg nodig, bedoel ik dan.
Lieve Sint, vandaag was ik op uitstap met kindjes van het zesde leerjaar van een basisschool in de buitenwijken van Granada. Als lunch krijgen die kinderen op zo'n uitstap van de organisatie waar ik voor werk 4 boterhammen, een drankje, een banaan en een koekje. Die boterhammen zijn vies, Sint, ten minste dat vind ik (en de meeste vrijwilligers met mij), maar vandaag zag ik kinderen letterlijk strijden om een extra boterham. Die verdelen we dan ook met een quiz of zo. Ik weet het niet Sint, of ze honger hebben, of of ze die boterhammen gewoon echt lekker vinden, maar ik vermoed het eerste. Dat is ook maar een voorbeeldje. Maar wat ik ook weet, Sint, en dat weet ik wel zeker, is dat veel van die kinderen graag naar de middelbare school willen volgend jaar. Graag. Als brave kindjes. Maar dat ze daar geen geld voor hebben. Dus zij krijgen eigenlijk gewoon geen kans om braaf bevonden te worden. Ze kunnen misschien ook wel niet goed genoeg schrijven, voor een brief als deze. Daarom lieve Sint, denkt u dit jaar aan die kindjes, in plaats van aan mij? En als u vindt dat ik niets meer verdien, dan is dat ook zo, en dan hoop ik op z'n minst dat er een paar andere mensen mijn brief lezen, en misschien, ik zeg maar iets een cadeautje minder vragen en dat doorschuiven naar andere kindjes? Niet alleen hier, maar overal, waar u met uw boot en/of paard niet geraakt. Want ook dat begrijp ik, Sint, dat dat voor u moeilijk is. Ik begrijp u.
Brave groetjes,
L
PS: Als u toevallig nog chocolade over hebt...Of een lief. Allez ja.
Nog een vulkaan en avontuur enal
Snel een verslag van wat ik vandaag deed, want een Nicaraguaan, met 'gekke mug' als bijnaam heeft alle foto's van mijn fototoestel gewist (ok, hij heeft er een paar leuke voor in de plaats gegeven, maar toch), en anders ga ik het misschien zelf vergeten.
Vandaag ben ik met Marjolein (Marja voor de Nicaraguanen) naar de Mombacho geweest. Dat is dé vulkaan van Granada die ik al duizend keer, zo niet meer, vanuit de verte bewonderd heb (aangezien de meeste richtingsaanwijzingen in Granada georiënteerd zijn op de vulkaan), en waar ik dus wel een keertje op moest. We hadden een tour geboekt waarbij we per auto naar boven zouden gaan (want te voet is de hel, als ik sommige medevrijwilligers mag geloven), daar een toertje rond de krater zouden wandelen, door het 'cloud forest', en daarna een canopytour zouden maken, da's dus een kabelbaanroute door het woud, heel avontuurlijk allemaal, want zo ben ik (ha-ha.).
Dus, om half 10 deze ochtend stonden we klaar om te vertrekken bij het kantoortje van Tierra tours. We bleken de twee enigen te zijn vandaag, dus hadden we -voor het eerst in 5 weken- een deftige auto (minibus), met genoeg zit- en beenruimte, hoera! Halfweg op de vulkaan hebben we nog even een stop gemaakt bij een koffieplantage, -branderij, -alles, waar we dus ook mochten proeven, prima, dan was ik ook gelijk wakker. Nadien hebben we de tocht verdergezet. Het was heel, maar dan ook heel steil, met venijnige bochten, maar omdat de gids zei dat we ons geen zorgen moesten maken heb ik dat dan ook maar niet gedaan, en heb ik genoten van het uitzicht (koffie overal), terwijl ik me stiekem ook wel heel goed vasthield, want de bankjes in de auto stonden dwars, dus had ik dat niet gedaan schoof ik gewoon lekker tot tegen de achterruit.
Daarna zijn we verder gereden tot op de top (zonder airco, want we hadden alle kracht nodig om boven te geraken), waar we een toertje zouden maken. Het was er prachtig, echt, niet normaal. Natuurlijk allemaal wel voorzien op toeristen (met een paadje, en Plantijn-achtige trappen, weet je wel, te groot voor 1 stap en te klein voor 2?), maar heel erg mooi. We zijn verschillende punten gepasseerd met een heerlijk uitzicht (Granada, Masaya, verschillende meren, vulkanen,...), waarvan de foto's wederom maar een flauw afkooksel zouden zijn, dus het is niet eens zo erg dat ik ze niet meer heb. Onderweg waren er ook verschillende gaten in de grond, waar je, als je je hand erin stak, wat ik na een lichte aarzeling -de gids schepte er namelijk plezier in om grapjes te maken over slangen, de kapoen- ook gedaan heb, de warmte van de vulkaan kon voelen. Op een gegeven moment waren er zelfs grotere 'gaten', waar je helemaal kon gaan boven hangen, prima voor mijn verkoudheid, dampen maar! Op die tour hebben we dan ook brulapen gehoord, en een sloth (wat is dat in het Nederlands?) en verschillende mooie vlinders gezien.
Daarna zijn we weer een stukje naar beneden gereden voor de canopy-tour, dat vond ik dus heel spannend. Gelukkig kregen we wel 3 gidsen mee voor ons tweetjes, waarvan er dus een volledig instond voor het nemen van foto's (en het verwijderen van al mijn andere foto's, de eikel). Hebben we al kabelbanend een parcours van meer dan 2 kilometer afgelegd, en de keren dat ik niet vergeten ben rond mij te kijken waren echt waw. Toen ik er ondersteboven in m'n eentje af ging, want ik heb ondertussen al wel geleerd om gewoon ja te zeggen op elk (eerbaar ;-)) voorstel, heb ik niet echt rondgekeken, geef ik toe, maar ach, wat is nu dat eentje op die tiental routes.
De tour heeft ons veel geld gekost, en ik had niet de prinsessenhelm die ik eigenlijk wilde, maar ach, het was het waard. Foto's, en een occasioneel filmpje coming up!
Hasta la proxima!
L
PS: ik denk dat ik net een manier heb gevonden om mijn foto's terug te krijgen, techologie-expert die ik ben (Ja, Jasper, wees maar trots)
21.11.13
Eerste keren
Ik heb weer een heleboel eerste keren achter de rug, dus wordt het weer eens tijd om het wereldwijde web daarvan op de hoogte te stellen! Mijn eerste nachten in Casa Martirio, mijn eerste huilbui, mijn eerste straatmaaltijd, en mijn eerste dag bij La Esperanza.
Om te beginnen bij het begin, mijn eerste nachten hier. Ik heb er nu 3 achter de rug, en hoezeer ik ook hoopte dat er hier iets anders in de lucht zat of zo, zodat ik terug kon uitslapen, het mag niet zijn. 6 uur, en niet later, enfin ja, ik denk dan maar zo (voorbeeldpositivo, ikke), dan heb ik meer aan mijn dag! Verder slaap ik wel goed hoor, het is alleen een beetje warm, want ik durf mijn ventilator niet aanzetten, omdat die klinkt alsof hij elk moment uit het plafond kan vallen, en ik denk dat ik dat liever niet meemaak, want da's verschieten.
Next, ha, dat is waar de dramaqueens op zaten te wachten, uiteraard, mijn eerste huilbui! Omdat ik mijn lieve vriendjes te hard mis? Is uiteraard wel zo, maar nope! Omdat ik ontroerd was door de schattige kindjes? Is ook zo, maar nope! Omdat mijn lievelingsbikini kapot is gegaan? Ook waar, maar nope! Omdat ik naar mijn lievelingsfilm der lievelingsfilms aan het kijken was? Had gekund, want dat deed ik ook, maar nope! Omdat ik mezelf weer eens heb zeer gedaan? Zal ongetwijfeld ook wel gebeurd zijn, een teen is gauw gestoten, maar nope! Hou je vast, want het is heel stom, kinderachtig tot de zevenendertigste graad, en misschien was het ook gewoon dat kleine druppeltje dat de emmer van deze alinea deed overlopen, maar ik vond mijn knuffelhondje niet meer. Oh drama! Oh queen! Ik had 'm achtergelaten in mijn vorige hostel (stomme geit), en in eerste instantie was dat groezelig driepotige ding daar niet terug te vinden. Enfin, traantje hier, traantje daar, nachtje geslapen (drie nachten zonder hond dus hé) en de volgende ochtend een bericht dat mijn goede gehandicapte vriend terecht was. Iedereen, maar eigenlijk vooral ik, gelukkig, eind goed, al goed!
Volgende! Mijn eerste straatmaaltijd! Straatvoedsel, dat houdt in, supergoedkope maaltijden die je kan afhalen op -u raadt het goed- straat, supergemakkelijk, supergoedkoop, superlekker. Ik lijk Jeroen Meus wel. Ik heb dus gisteren gegeten: 1 enchilada, en een Spaans taartje (tortilla dus), voor een tweetal euro. Ik was voldaan, het was lekker, en daarenboven worden die dingen ingepakt in bladeren. Van bomen, die bladeren. Hoe heerlijk zeg! Werd ik wederom helemaal vrolijk van!
En dan het laatste, en ongetwijfeld een van de belangrijkste eerste keren: mijn eerste werkdag. Het is allemaal een beetje gek op dit moment, omdat er geen lessen meer zijn (zomer!), maar enkel excursies. Dus dat is wat ik de komende twee weken waarschijnlijk ga doen, meegaan op excursie, en daarna start de summer school, en wat dat inhoudt is nog een raadsel. Vandaag (en blijkbaar voor de zoveelste keer) was de excursie een toer door de stad, langs de kerken en toestanden. Elke vrijwilliger krijgt een kind toegewezen (en omgekeerd dus ook), want ja, er zijn meer vrijwilligers dan kinderen op die excursies. Enfin, mijn chico, Andy, was een supercute manneke. Een beetje groezelig, maar héél enthousiast over alles wat hij zag, en ook altijd oplettend of ik nog wel in de buurt was ("voluntariaaaa!"). De topper voor hem was volgens mij de ster op de half-afgewerkte nepkerstboom in het parque central, maar daar ben ik niet zeker van, want ik verstond nog niet de helft van wat hij zei en heb dus vooral gewoon heel enthousiast geknikt als hij me weer iets wou aanwijzen. Om twaalf uur had ik alweer gedaan, dus moet ik dringend op zoek naar namiddagactiviteiten, want de laatste chicklit uit de boekenkast (ok, het waren er maar twee) gaat er vanavond nog aan, en constant met een laptop op schoot is te warm (geen probleem, skypen kan ik wel, prioriteiten!).
Tot de volgende, lieverdjes (en niet-zo-lieverdjes, die ook) L
Om te beginnen bij het begin, mijn eerste nachten hier. Ik heb er nu 3 achter de rug, en hoezeer ik ook hoopte dat er hier iets anders in de lucht zat of zo, zodat ik terug kon uitslapen, het mag niet zijn. 6 uur, en niet later, enfin ja, ik denk dan maar zo (voorbeeldpositivo, ikke), dan heb ik meer aan mijn dag! Verder slaap ik wel goed hoor, het is alleen een beetje warm, want ik durf mijn ventilator niet aanzetten, omdat die klinkt alsof hij elk moment uit het plafond kan vallen, en ik denk dat ik dat liever niet meemaak, want da's verschieten.
Next, ha, dat is waar de dramaqueens op zaten te wachten, uiteraard, mijn eerste huilbui! Omdat ik mijn lieve vriendjes te hard mis? Is uiteraard wel zo, maar nope! Omdat ik ontroerd was door de schattige kindjes? Is ook zo, maar nope! Omdat mijn lievelingsbikini kapot is gegaan? Ook waar, maar nope! Omdat ik naar mijn lievelingsfilm der lievelingsfilms aan het kijken was? Had gekund, want dat deed ik ook, maar nope! Omdat ik mezelf weer eens heb zeer gedaan? Zal ongetwijfeld ook wel gebeurd zijn, een teen is gauw gestoten, maar nope! Hou je vast, want het is heel stom, kinderachtig tot de zevenendertigste graad, en misschien was het ook gewoon dat kleine druppeltje dat de emmer van deze alinea deed overlopen, maar ik vond mijn knuffelhondje niet meer. Oh drama! Oh queen! Ik had 'm achtergelaten in mijn vorige hostel (stomme geit), en in eerste instantie was dat groezelig driepotige ding daar niet terug te vinden. Enfin, traantje hier, traantje daar, nachtje geslapen (drie nachten zonder hond dus hé) en de volgende ochtend een bericht dat mijn goede gehandicapte vriend terecht was. Iedereen, maar eigenlijk vooral ik, gelukkig, eind goed, al goed!
Volgende! Mijn eerste straatmaaltijd! Straatvoedsel, dat houdt in, supergoedkope maaltijden die je kan afhalen op -u raadt het goed- straat, supergemakkelijk, supergoedkoop, superlekker. Ik lijk Jeroen Meus wel. Ik heb dus gisteren gegeten: 1 enchilada, en een Spaans taartje (tortilla dus), voor een tweetal euro. Ik was voldaan, het was lekker, en daarenboven worden die dingen ingepakt in bladeren. Van bomen, die bladeren. Hoe heerlijk zeg! Werd ik wederom helemaal vrolijk van!
En dan het laatste, en ongetwijfeld een van de belangrijkste eerste keren: mijn eerste werkdag. Het is allemaal een beetje gek op dit moment, omdat er geen lessen meer zijn (zomer!), maar enkel excursies. Dus dat is wat ik de komende twee weken waarschijnlijk ga doen, meegaan op excursie, en daarna start de summer school, en wat dat inhoudt is nog een raadsel. Vandaag (en blijkbaar voor de zoveelste keer) was de excursie een toer door de stad, langs de kerken en toestanden. Elke vrijwilliger krijgt een kind toegewezen (en omgekeerd dus ook), want ja, er zijn meer vrijwilligers dan kinderen op die excursies. Enfin, mijn chico, Andy, was een supercute manneke. Een beetje groezelig, maar héél enthousiast over alles wat hij zag, en ook altijd oplettend of ik nog wel in de buurt was ("voluntariaaaa!"). De topper voor hem was volgens mij de ster op de half-afgewerkte nepkerstboom in het parque central, maar daar ben ik niet zeker van, want ik verstond nog niet de helft van wat hij zei en heb dus vooral gewoon heel enthousiast geknikt als hij me weer iets wou aanwijzen. Om twaalf uur had ik alweer gedaan, dus moet ik dringend op zoek naar namiddagactiviteiten, want de laatste chicklit uit de boekenkast (ok, het waren er maar twee) gaat er vanavond nog aan, en constant met een laptop op schoot is te warm (geen probleem, skypen kan ik wel, prioriteiten!).
Tot de volgende, lieverdjes (en niet-zo-lieverdjes, die ook) L
14.11.13
Druktemakers en de nadelen van een laadbak. En meer.
Haha, jullie dachten toch niet dat ik jullie meer dan 4 dagen gerust zou laten? 4 dagen verder, duizend avonturen meer, waarvan zo'n 80% in mijn hoofd, maar toch...
Te beginnen bij zondag. Zondag was mijn zelfverklaarde chill-tot-je-erbij-neervalt-dag. Dus heb ik een wandelingetje gemaakt door Granada, heb ik de boekenwinkel gevonden, heb ik daar kaartjes gekocht, heb ik die kaartjes ook geschreven (spannend hé, voor wie zouden ze zijn? Wanneer komen ze aan? Komen ze überhaupt aan?), heb ik mezelf getrakteerd op een luxe-ontbijt (pannenkoeken, scrambled eggs en bacon. En gratis koffie.) en heb ik voor de rest een boek gelezen in het hostel. Lekker dagje, me dunkt.
Maandag ben ik aan mijn laatste week in de SSX (klinkt als een vuile sekte, is de afkorting van mijn talenschool) begonnen, en hoewel ik nog steeds niet kan volgen als de mensen hier op hun normale tempo praten, ben ik toch al beter dan in week 1 ('t zal ook maar best zijn). In de namiddag zijn we dan bij wijze van activiteit naar een schooltje geweest. Op ons 'meeneemlijstje' stond dat we eventueel snoepjes voor de kinderen konden meenemen, en me dunkt dat die kinderen dat heel goed wisten. Nog voor ik goed en wel binnen stond had ik magneetgewijs een stuk of 20 kinderen aan mij kleven. Heel goed voor mijn ego, maar helaas voor die kinderen ben ik glad vergeten mijn snoepjes uit te delen. Ach, die knuffels heb ik toch maar gehad. Nadien hebben we nog een spelletje gespeeld in de klas, met Engelse fruitsoorten, maar omdat de kinderen enkel banana en melon konden onthouden (verrassend) zijn we daar ook snel mee opgehouden. Tijdens het volgende spel begonnen de kinderen ook als gekken radslagen en handstanden te doen, in de klas, tussen hun lessenaars. Druktemakers, dat zijn het. Maar wel schattige druktemakers.
Dinsdag zijn we als activiteit naar een gezin geweest dat rond de Mombaccho (verrassing verrassing, nog een vulkaan!) woont en werkt. Zonder stromend water, zonder elektriciteit, zonder auto. Mét een paard, uitgehongerde honden, een varken dat volgende maand geslacht wordt (gelukkig wist ik dat op voorhand, dus heb ik er maar geen band mee opgebouwd), en een handvol kippen. We zijn heel het domein zowat afgelopen, en onze chauffeur en tevens de man die over alles wel iets blijkt te weten heeft ook van elke plant (mais, zoete limoen, niet zo zoete limoen, sinaasappel, en nog andere dingen waarvan ik de naam vergeten ben) een vrucht of 7 geplukt om aan ons te laten proeven (op onze aanvraag heeft-ie zelfs een sinaasappel in stukken gesneden om aan het paard te geven). Nadien bleek de vrouw des huizes yucca en platanos gemaakt te hebben voor ons. Yucca smaakt een beetje als patatten, en platanos zien eruit als bananen, maar zijn alleen lekker als ze klaargemaakt zijn. Van de overgebleven limoenen heeft meneer de gids ook nog een limonade gefabriceerd, waarvan ik onder dwang (want ik ben verkouden, en dus denken ze dat ik griep heb, rare mensen) een halve beker heb moeten opdrinken. Vitamineboost!
Nog over die verkoudheid: Mensen vinden het hier heel raar dat ik geen medicijnen neem. Al van mijn eerste hoestje riep de vrouw des hostels mij uit mijn kamer om te vragen of ik geen medicijnen wilde, en op school (waar ze het dus 'gripa' noemen) waren ze bijna verontwaardigd toen ik zei dat ik eigenlijk liever geen medicijnen neem. De apothekers zijn hier dan ook heel druk bezocht (er zijn er trouwens ook relatief veel).
Bon, vandaag dan nog en dan zijn we weer rond. Vandaag zijn we naar een fort geweest (heel hoog gelegen, en ja, dat hebben we te voet gedaan), dat vroeger een gevangenis was. Daar hebben we de gezellige celletjes gezien, de folterkamertjes, waaronder een dat gebruikt werd voor psychologische foltering, het was er namelijk helemaal donker, en als gevangenen daar een paar maanden of jaren zaten werden ze gek, en een ander dat gebruikt werd voor fysieke foltering, en waar je de bloedspatten nog zag op de muur (bloed spat ver weg, trouwens). Ranzigste dat ik tot hiertoe heb gezien. Gelukkig was de omwalling rond het fort ook best de moeite waard. Er zijn 4 torentjes, waarvan een een balustrade heeft, om te genieten van het uitzicht, maar wat niet wegneemt dat je op de andere 3 niet opkan, wat ik dus uiteraard ook wel gedaan heb. Supermooi uitzicht, en best een vet gevoel, om daar zo zonder balustrade te staan (ik ben een pussy, ik weet het).
De terugweg daarnet was haast even gezellig als de heenweg (met z'n zessen in de laadbak), met als extraatje nog een heerlijk tropische bui. Kijk, zo'n ding kan verfrissend zijn, maar niet als je met een rotvaart erdoor knalt in een open auto. Gelukkig besefte meneer chauffeur/gids/allesweter dat ook, en heeft-ie ons even laten schuilen in een bushokje. Eind goed, al goed, en alweer een ervaring en een verwilderde haardos rijker werd ze voor de deur van het hostel afgezet.
Tot schrijfsssss,
L
PS: Morgen is mijn voorlaatste dag in de school, en dus heb ik een 'examen'. Ik zou het appreciëren mochten alle goede vibes naar hier komen, want een goede test is beter voor mijn humeur én mijn ego. Thanks.
Te beginnen bij zondag. Zondag was mijn zelfverklaarde chill-tot-je-erbij-neervalt-dag. Dus heb ik een wandelingetje gemaakt door Granada, heb ik de boekenwinkel gevonden, heb ik daar kaartjes gekocht, heb ik die kaartjes ook geschreven (spannend hé, voor wie zouden ze zijn? Wanneer komen ze aan? Komen ze überhaupt aan?), heb ik mezelf getrakteerd op een luxe-ontbijt (pannenkoeken, scrambled eggs en bacon. En gratis koffie.) en heb ik voor de rest een boek gelezen in het hostel. Lekker dagje, me dunkt.
Maandag ben ik aan mijn laatste week in de SSX (klinkt als een vuile sekte, is de afkorting van mijn talenschool) begonnen, en hoewel ik nog steeds niet kan volgen als de mensen hier op hun normale tempo praten, ben ik toch al beter dan in week 1 ('t zal ook maar best zijn). In de namiddag zijn we dan bij wijze van activiteit naar een schooltje geweest. Op ons 'meeneemlijstje' stond dat we eventueel snoepjes voor de kinderen konden meenemen, en me dunkt dat die kinderen dat heel goed wisten. Nog voor ik goed en wel binnen stond had ik magneetgewijs een stuk of 20 kinderen aan mij kleven. Heel goed voor mijn ego, maar helaas voor die kinderen ben ik glad vergeten mijn snoepjes uit te delen. Ach, die knuffels heb ik toch maar gehad. Nadien hebben we nog een spelletje gespeeld in de klas, met Engelse fruitsoorten, maar omdat de kinderen enkel banana en melon konden onthouden (verrassend) zijn we daar ook snel mee opgehouden. Tijdens het volgende spel begonnen de kinderen ook als gekken radslagen en handstanden te doen, in de klas, tussen hun lessenaars. Druktemakers, dat zijn het. Maar wel schattige druktemakers.
Dinsdag zijn we als activiteit naar een gezin geweest dat rond de Mombaccho (verrassing verrassing, nog een vulkaan!) woont en werkt. Zonder stromend water, zonder elektriciteit, zonder auto. Mét een paard, uitgehongerde honden, een varken dat volgende maand geslacht wordt (gelukkig wist ik dat op voorhand, dus heb ik er maar geen band mee opgebouwd), en een handvol kippen. We zijn heel het domein zowat afgelopen, en onze chauffeur en tevens de man die over alles wel iets blijkt te weten heeft ook van elke plant (mais, zoete limoen, niet zo zoete limoen, sinaasappel, en nog andere dingen waarvan ik de naam vergeten ben) een vrucht of 7 geplukt om aan ons te laten proeven (op onze aanvraag heeft-ie zelfs een sinaasappel in stukken gesneden om aan het paard te geven). Nadien bleek de vrouw des huizes yucca en platanos gemaakt te hebben voor ons. Yucca smaakt een beetje als patatten, en platanos zien eruit als bananen, maar zijn alleen lekker als ze klaargemaakt zijn. Van de overgebleven limoenen heeft meneer de gids ook nog een limonade gefabriceerd, waarvan ik onder dwang (want ik ben verkouden, en dus denken ze dat ik griep heb, rare mensen) een halve beker heb moeten opdrinken. Vitamineboost!
Nog over die verkoudheid: Mensen vinden het hier heel raar dat ik geen medicijnen neem. Al van mijn eerste hoestje riep de vrouw des hostels mij uit mijn kamer om te vragen of ik geen medicijnen wilde, en op school (waar ze het dus 'gripa' noemen) waren ze bijna verontwaardigd toen ik zei dat ik eigenlijk liever geen medicijnen neem. De apothekers zijn hier dan ook heel druk bezocht (er zijn er trouwens ook relatief veel).
Bon, vandaag dan nog en dan zijn we weer rond. Vandaag zijn we naar een fort geweest (heel hoog gelegen, en ja, dat hebben we te voet gedaan), dat vroeger een gevangenis was. Daar hebben we de gezellige celletjes gezien, de folterkamertjes, waaronder een dat gebruikt werd voor psychologische foltering, het was er namelijk helemaal donker, en als gevangenen daar een paar maanden of jaren zaten werden ze gek, en een ander dat gebruikt werd voor fysieke foltering, en waar je de bloedspatten nog zag op de muur (bloed spat ver weg, trouwens). Ranzigste dat ik tot hiertoe heb gezien. Gelukkig was de omwalling rond het fort ook best de moeite waard. Er zijn 4 torentjes, waarvan een een balustrade heeft, om te genieten van het uitzicht, maar wat niet wegneemt dat je op de andere 3 niet opkan, wat ik dus uiteraard ook wel gedaan heb. Supermooi uitzicht, en best een vet gevoel, om daar zo zonder balustrade te staan (ik ben een pussy, ik weet het).
De terugweg daarnet was haast even gezellig als de heenweg (met z'n zessen in de laadbak), met als extraatje nog een heerlijk tropische bui. Kijk, zo'n ding kan verfrissend zijn, maar niet als je met een rotvaart erdoor knalt in een open auto. Gelukkig besefte meneer chauffeur/gids/allesweter dat ook, en heeft-ie ons even laten schuilen in een bushokje. Eind goed, al goed, en alweer een ervaring en een verwilderde haardos rijker werd ze voor de deur van het hostel afgezet.
Tot schrijfsssss,
L
PS: Morgen is mijn voorlaatste dag in de school, en dus heb ik een 'examen'. Ik zou het appreciëren mochten alle goede vibes naar hier komen, want een goede test is beter voor mijn humeur én mijn ego. Thanks.
11.11.13
Vermist (en ook weer teruggevonden): Vrolijkheid
't Is te veel. Te veel reisverslagen, te veel foto's, te veel enthousiasme. Ik weet dat wel, en ik neem het jullie dus ook niet kwalijk als jullie mij ontvrienden/ontvolgen/niet meer lezen, maar ik probeer dat dan maar gewoon te verantwoorden door te zeggen dat het grotendeels voor mezelf is, dat ik zo veel deel. Om niets te vergeten, en om de verhalen bij thuiskomst een beetje binnen de perken te houden. Bij deze: sorry. Deze is er eentje dat niet per sé gaat over het feit dat ik aan de andere kant van de wereld zit, maar wel terug over waar het hier om draait, en dat is mezelf en vrolijkheid, zij het dan ietsje anders dan normaal.
'Vrolijkheid is een manier van leven' staat er hier bovenaan, in koeien van letters.Vind ik nog steeds waar, maar ook ik moet bekennen (en daarmee ook een beetje een open deur intrappen): Ik ben het ook niet altijd, dat kan iedereen die mij een beetje kent bevestigen. Ik probeer het wel, het grootste deel van de tijd, maar soms is het gewoon niet nodig. Ik kan echt heel goed hele middagen/avonden binnen blijven, bij voorkeur met een pot ijs, een kilo chocolade en een beetje rustige muziek, een filmpje of een boek. En dan ben ik meestal ook niet vrolijk. Niet persé verdrietig, boos, of iets anders negatiefs, maar gewoon niet vrolijk. En daar is niets, maar dan ook niets mis mee. Want ijs is lekker, chocolade is lekker, en muziek, films en boeken zijn ook altijd goed (tenminste, als ik ze zelf kies). En geen van die zaken heeft ook maar heeft belang bij vrolijkheid.
Vanmiddag heb ik een hele middag op mijn bed gezeten/gelegen/gehangen, met mijn ipod in mijn oren, boek en laptop binnen handbereik, en voor de rest heb ik niets gedaan. Niet met iemand gesproken, niet buiten geweest (ah nee, het regende, en dan buitenkomen is te veel uitschuifgevaar), en nee, ook niet vrolijk geweest. Maar ook niet verdrietig, en ook niet boos. Omdat dat kan, en omdat dat mag (hoor mij mezelf overtuigen ;-)). En dan doe ik dat bij voorkeur als ik niemand zie, hoor, spreek of lees. Dan stop ik daar op een gegeven moment ook gewoon mee, uit verveling (saai hoor, niet vrolijk zijn), of, zoals in dit geval, omdat ik niet anders kan.
Na het uitlezen van een boek en het luisteren van mijn favo ik-ben-niet-zo-vrolijk-nummers (heb ik speciale afspeellijsten voor, voorbereid zijn heet dat) ben ik namelijk per ongeluk hier verzeild geraakt en voor ik het wist had ik alles teruggelezen, vanaf het begin. Met verschillende gniffeltjes, nog veel meer glimlachjes, en af en toe een tikkeltje weemoed, wegens terug gekatapulteerd naar het moment van schrijven. 95% van de berichten is van het vrolijke soort, een prestatie om trots op te zijn, wat ik dan ook ben. Ik ben nogal snel trots op mezelf. Zo ook op het feit dat ik mezelf wel weer vrolijk krijg. Altijd. Al kost dat soms iets meer tijd dan vandaag, en heb ik daar dan heel soms ook hulp bij nodig (dit heb ik volgens mij nooit eerder zo expliciet toegegeven, een primeur, dames en heren!). Gelukkig heb ik fijne en knuffelbare vrienden, dat helpt. Altijd.
Al terug onder de vrolijken,
L
Noot: Ik krijg hier trouwens geen knuffels, feel free om er wat te sturen, een noodvoorraadje kan nooit kwaad!
'Vrolijkheid is een manier van leven' staat er hier bovenaan, in koeien van letters.Vind ik nog steeds waar, maar ook ik moet bekennen (en daarmee ook een beetje een open deur intrappen): Ik ben het ook niet altijd, dat kan iedereen die mij een beetje kent bevestigen. Ik probeer het wel, het grootste deel van de tijd, maar soms is het gewoon niet nodig. Ik kan echt heel goed hele middagen/avonden binnen blijven, bij voorkeur met een pot ijs, een kilo chocolade en een beetje rustige muziek, een filmpje of een boek. En dan ben ik meestal ook niet vrolijk. Niet persé verdrietig, boos, of iets anders negatiefs, maar gewoon niet vrolijk. En daar is niets, maar dan ook niets mis mee. Want ijs is lekker, chocolade is lekker, en muziek, films en boeken zijn ook altijd goed (tenminste, als ik ze zelf kies). En geen van die zaken heeft ook maar heeft belang bij vrolijkheid.
Vanmiddag heb ik een hele middag op mijn bed gezeten/gelegen/gehangen, met mijn ipod in mijn oren, boek en laptop binnen handbereik, en voor de rest heb ik niets gedaan. Niet met iemand gesproken, niet buiten geweest (ah nee, het regende, en dan buitenkomen is te veel uitschuifgevaar), en nee, ook niet vrolijk geweest. Maar ook niet verdrietig, en ook niet boos. Omdat dat kan, en omdat dat mag (hoor mij mezelf overtuigen ;-)). En dan doe ik dat bij voorkeur als ik niemand zie, hoor, spreek of lees. Dan stop ik daar op een gegeven moment ook gewoon mee, uit verveling (saai hoor, niet vrolijk zijn), of, zoals in dit geval, omdat ik niet anders kan.
Na het uitlezen van een boek en het luisteren van mijn favo ik-ben-niet-zo-vrolijk-nummers (heb ik speciale afspeellijsten voor, voorbereid zijn heet dat) ben ik namelijk per ongeluk hier verzeild geraakt en voor ik het wist had ik alles teruggelezen, vanaf het begin. Met verschillende gniffeltjes, nog veel meer glimlachjes, en af en toe een tikkeltje weemoed, wegens terug gekatapulteerd naar het moment van schrijven. 95% van de berichten is van het vrolijke soort, een prestatie om trots op te zijn, wat ik dan ook ben. Ik ben nogal snel trots op mezelf. Zo ook op het feit dat ik mezelf wel weer vrolijk krijg. Altijd. Al kost dat soms iets meer tijd dan vandaag, en heb ik daar dan heel soms ook hulp bij nodig (dit heb ik volgens mij nooit eerder zo expliciet toegegeven, een primeur, dames en heren!). Gelukkig heb ik fijne en knuffelbare vrienden, dat helpt. Altijd.
Al terug onder de vrolijken,
L
Noot: Ik krijg hier trouwens geen knuffels, feel free om er wat te sturen, een noodvoorraadje kan nooit kwaad!
10.11.13
De geest van de lamp! Ik heb 'm ontmoet! (En ook is mijn weekend gewijzigd)
Holy Guacamole (heb ik hier vorige week gegeten, was superlekker)! Post ik gisteren nog dat ik op weekend ga, en dan ben ik nu al weer aanwezig op het wereldwijde web. Als ik jullie was, ik zou mij niet snappen. Geen paniek, ik ben hier net om het uit te leggen, want ik heb nu toch tijd over!
Maar eerst...Hoe het weekend tot hiertoe gelopen is. Vrijdagmiddag, meteen na school (heel slecht voor mijn concentratie trouwens, en die is op vrijdag altijd al niet bepaald denderend) zijn we (Poolse man, Duitser, Nederlands meisje en ik) op de bus gesprongen naar Rivas, alwaar onze wegen zouden scheiden. 't Is te zeggen, Poolse man is doorgereisd naar Ometepe, en wij drieën zijn op de bus naar San Juan del Sur gestapt. We hadden niet bepaald een plan, dus wanneer we daar aankwamen hebben we halsoverkop beslist naar welk strand we zouden gaan (Maderas), en hebben we de goedkoopste taxichauffeur uitgezocht die ons over een hels pad -lees: meer water dan weg- naar Playa Maderas zou brengen. Omdat we nog niet meteen een hostelplan hadden heeft meneer chauffeur ons bij een willekeurig hostel afgezet, Hostel 3 hermanos. Nu, dat ding lag midden op het strand, en zou ons 10 dollar kosten, wat niet heel veel is, dus we waren nogal snel verkocht. Mijn 2 compagnons surfen heel graag, dus zij meteen een plankje huren en het water in, maar ik besloot te wachten tot zaterdag voor mijn surfdebuut.
Terwijl ik op mijn handdoek wat lag te tannen begon mijn hoofd tussen alle andere paradijselijke omzwervingen door een klein rekensommetje te maken. 2 nachten hostel, plus een surfles (nee, ik durf niet zonder les, niet proberen om mij te overhalen), plus de huur van een surfplank, plus eten, zo veel budget had ik gewoon niet bij ten eerste, en ten tweede wilde ik zo veel ook niet uitgeven aan dit weekend. Dus had ik heel veel opties -gelukkig had ik ook veel strandtijd om ze allemaal te overdenken- waaruit diegene die ik nu heb gekozen (vrijdag- en zaterdagochtend genieten van het strand en een andere keer surfen) als winnaar geselecteerd werd. Omdat ik elders al goedkopere lessen had gezien, en omdat dit stukje zee eigenlijk vooral bevolkt werd door belachelijk goede surfers die -aan hun idioot blonde haren te zien- ook al te lang tussen hun golfjes hadden gezeten. Daar ga ik me dus mooi niet tussen belachelijk maken. Enfin, ik ben dus zaterdag al naar huis gedaan, maar ik heb wél genoten van dat kleine paradijsje, en de zon, en het strand, en het kampvuur, en het lekkere eten, en de smoothies,...
Gelukkig heb ik mij ook op de busrit terug nog best goed geamuseerd, zo op mijn eentje. Ik heb de zogenaamde busverkopers kunnen observeren, die zo lang de bus stilstaat onafgebroken passeren met frèèèèèscos, churriiiiitos, pasteles de piña de piña, en heelder maaltijden in plastieken zakjes. Verder heb ik maar één verkoper van mij af moeten slaan, omdat die net iets te opdringerig fruit aan mijn borsten wilde verkopen. Jammer dat die daar geen zin in hadden. Ik heb ook genoten van het afschudden van al die taxichauffeurs die mij in Rivas kwamen vertellen dat de bus pas over 2 uur kwam, en dat die er minstens 2 uur over zou doen tot in Granada, en dat ik dus beter voor een vriendenprijsje van 8 dollar een taxi zou nemen. Het voelt echt heel goed om dan een half uur daarna op de bus te stappen, om anderhalf uur dààrna thuis te zijn. Voor nog geen euro. IN YOUR FACE, leugenaartjes!
Om mijn dag dan nog eens helemaal compleet te maken ben ik op weg van de bus naar huis de geest van Aladdin tegengekomen. Ok, misschien niet de echte, want hij was niet blauw, maar zwart, en hij kwam niet uit Bagdad, maar uit Mexico. Maar hij deed me er toch écht aan denken. Ik stapte uit de bus, en het regende, dus ik was echt met crazy muizestapjes superlangzaam voort aan het schuifelen, kwestie van niet nog eens tegen de Nicaraguaanse korst te gaan, en opeens *POEF* loopt-ie naast mij en hoor ik 'You look tired, you need to smiiiile, it's only rain!' (met zo'n typische dikke-neger-stem, weet je wel), goed ja, dan moest ik wel lachen, en toen is hij gezellig nog een heel stuk met mij meegewandeld, én heeft-ie mijn Spaans nog getest. Fijn wandelingetje, fijne kerel, al ga ik José Limon toch maar niet toevoegen op facebook, zoals hij vroeg.
Nu heb ik nog een hele dag weekend over morgen, dus dan moet ik nog iets leuks verzinnen om te gaan doen. De artisanale markt in Masaya is alvast een optie, hangmatjes kijken for the win!
Tot over 5 weken alweer!
L
Maar eerst...Hoe het weekend tot hiertoe gelopen is. Vrijdagmiddag, meteen na school (heel slecht voor mijn concentratie trouwens, en die is op vrijdag altijd al niet bepaald denderend) zijn we (Poolse man, Duitser, Nederlands meisje en ik) op de bus gesprongen naar Rivas, alwaar onze wegen zouden scheiden. 't Is te zeggen, Poolse man is doorgereisd naar Ometepe, en wij drieën zijn op de bus naar San Juan del Sur gestapt. We hadden niet bepaald een plan, dus wanneer we daar aankwamen hebben we halsoverkop beslist naar welk strand we zouden gaan (Maderas), en hebben we de goedkoopste taxichauffeur uitgezocht die ons over een hels pad -lees: meer water dan weg- naar Playa Maderas zou brengen. Omdat we nog niet meteen een hostelplan hadden heeft meneer chauffeur ons bij een willekeurig hostel afgezet, Hostel 3 hermanos. Nu, dat ding lag midden op het strand, en zou ons 10 dollar kosten, wat niet heel veel is, dus we waren nogal snel verkocht. Mijn 2 compagnons surfen heel graag, dus zij meteen een plankje huren en het water in, maar ik besloot te wachten tot zaterdag voor mijn surfdebuut.
Terwijl ik op mijn handdoek wat lag te tannen begon mijn hoofd tussen alle andere paradijselijke omzwervingen door een klein rekensommetje te maken. 2 nachten hostel, plus een surfles (nee, ik durf niet zonder les, niet proberen om mij te overhalen), plus de huur van een surfplank, plus eten, zo veel budget had ik gewoon niet bij ten eerste, en ten tweede wilde ik zo veel ook niet uitgeven aan dit weekend. Dus had ik heel veel opties -gelukkig had ik ook veel strandtijd om ze allemaal te overdenken- waaruit diegene die ik nu heb gekozen (vrijdag- en zaterdagochtend genieten van het strand en een andere keer surfen) als winnaar geselecteerd werd. Omdat ik elders al goedkopere lessen had gezien, en omdat dit stukje zee eigenlijk vooral bevolkt werd door belachelijk goede surfers die -aan hun idioot blonde haren te zien- ook al te lang tussen hun golfjes hadden gezeten. Daar ga ik me dus mooi niet tussen belachelijk maken. Enfin, ik ben dus zaterdag al naar huis gedaan, maar ik heb wél genoten van dat kleine paradijsje, en de zon, en het strand, en het kampvuur, en het lekkere eten, en de smoothies,...
Gelukkig heb ik mij ook op de busrit terug nog best goed geamuseerd, zo op mijn eentje. Ik heb de zogenaamde busverkopers kunnen observeren, die zo lang de bus stilstaat onafgebroken passeren met frèèèèèscos, churriiiiitos, pasteles de piña de piña, en heelder maaltijden in plastieken zakjes. Verder heb ik maar één verkoper van mij af moeten slaan, omdat die net iets te opdringerig fruit aan mijn borsten wilde verkopen. Jammer dat die daar geen zin in hadden. Ik heb ook genoten van het afschudden van al die taxichauffeurs die mij in Rivas kwamen vertellen dat de bus pas over 2 uur kwam, en dat die er minstens 2 uur over zou doen tot in Granada, en dat ik dus beter voor een vriendenprijsje van 8 dollar een taxi zou nemen. Het voelt echt heel goed om dan een half uur daarna op de bus te stappen, om anderhalf uur dààrna thuis te zijn. Voor nog geen euro. IN YOUR FACE, leugenaartjes!
Om mijn dag dan nog eens helemaal compleet te maken ben ik op weg van de bus naar huis de geest van Aladdin tegengekomen. Ok, misschien niet de echte, want hij was niet blauw, maar zwart, en hij kwam niet uit Bagdad, maar uit Mexico. Maar hij deed me er toch écht aan denken. Ik stapte uit de bus, en het regende, dus ik was echt met crazy muizestapjes superlangzaam voort aan het schuifelen, kwestie van niet nog eens tegen de Nicaraguaanse korst te gaan, en opeens *POEF* loopt-ie naast mij en hoor ik 'You look tired, you need to smiiiile, it's only rain!' (met zo'n typische dikke-neger-stem, weet je wel), goed ja, dan moest ik wel lachen, en toen is hij gezellig nog een heel stuk met mij meegewandeld, én heeft-ie mijn Spaans nog getest. Fijn wandelingetje, fijne kerel, al ga ik José Limon toch maar niet toevoegen op facebook, zoals hij vroeg.
Nu heb ik nog een hele dag weekend over morgen, dus dan moet ik nog iets leuks verzinnen om te gaan doen. De artisanale markt in Masaya is alvast een optie, hangmatjes kijken for the win!
Tot over 5 weken alweer!
L
8.11.13
Vulkanen, potten, voedsel
Hier ben ik alweer! Snel nog even neerpennen (aka typen) welke -figuurlijk- halsbrekende toeren ik heb uitgehaald, want dat ben ik jullie wel verschuldigd (helemaal niet waar, maar dat klinkt wel een pak beter dan 'anders vergeet ik het). Te beginnen met de blijde mededeling dat ik ein-de-lijk gezelschap heb gekregen op school (de Zwitserse activiteitenskippers achterwege gelaten), dus ik heb me deze week écht geamuseerd (de vorige ook wel hoor, want gelukkig weet je niet wat je mist als je het nooit hebt gehad, gezelschap in dit geval).
De eerste activiteit heb ik zelf geskipt, want die had ik vorige week al gedaan. Nee, ook niet waar, maar de klok van mijn laptop stond een uur achter, dus was ik volledig gereed om te vertrekken toen ik op de keukenklok opeens zag dat de activiteit al een half uur bezig was. Alleen bij Lotte Vercammen, ladies and gentlemen! Gelukkig had ik ze écht vorige week al gehad (apies kijken, remember?), dus was het geen ramp. Dinsdags was er weer een kookles, maar deze keer met meer (4 Duitsers, 1 Pool, 1 Hollandse en mezelf, om precies te zijn) en dus ook voor meer. Deze keer ben ik er in geslaagd om ananaspasteitjes én churrito's te maken (enfin, deels te maken) én ze dan nog lekker te vinden ook. Goed bezig, Vercammen!
Woensdag stond er een bezoek aan San Juan del Oriente gepland, weer een pueblo blanco, waar zo goed als elke bewoner zijn huis heeft volgestouwd met vazen en dergelijke, en leeft van de verkoop daarvan. Dat was ook gelijk de plek waar ik ontdekte dat ik niks geen aanleg heb voor potten draaien. Je kan niet alles kunnen, denk ik dan, ik kan wel andere dingen. Heel gefascineerd staren naar andere mensen die dat doen, bijvoorbeeld, kan ik su-per-goed. Heel gezellig, dat dorpje, enkel licht teleurstellend dat er helemaal niets wits te zien is in die pueblos blancos, maar daar heb ik me overgezet.
Vandaag zijn we dan (eindelijk) naar een vulkaan geweest. Wat zeg ik, naar 2 vulkanen. De vulkaan Masaya en een andere die er vlak naast ligt (of zoiets). Dat we daar hele warme, lelijke helmen voor moesten opzetten, dat namen we er wel bij. Zo lang ik niet bedacht dat er mensen voor mij vast even hard hadden in gezweet als ik vandaag viel dat best mee. Een krater was actief, de andere helemaal volgroeid met bosachtige toestanden. Dat weet ik, omdat ik op de rand heb gestaan (zelf naartoe gewandeld. Een stukje.). Jongens, wat was me dat toch een machtig uitzicht.
Eerst zijn we met ons minibusje (we zijn ten slotte met z'n velen) tot aan de actieve krater gereden, echt vet, dat ding rookt als een gek en ziet er echt te cool uit. Daarnaast lag een andere krater, maar dan net nog een stukkie hoger, dus dat moesten we nog even wandelen. Goed, ik heb bergbeklimmersbenen (jarenlang naar Oostenrijk geweest, weet je wel) dus dat was een stukje cake voor mij. Na een kwartiertje waren we al 'boven', dus konden we in de krater kijken. Helemaal groen en wederom vet mooi. Nu is zo'n krater rond, en kan je daar dus helemaal rond wandelen, maar dat gaat in 'curves' zeg maar. Wij stonden op dat moment in een dalletje, maar we konden eventueel nog wel twee 'punten' verder wandelen. Nu heb ik wel bergbeklimmersbenen, maar mijn conditie is nog steeds ver zoek, dus ja, ik twijfelde. Maar aangezien ik hier toch ben om grenzen te verleggen, ben ik er lekker voor gegaan.
Op een gegeven moment (al een piek en een half dal verder) kwamen we een bordje tegen waarop stond dat het verboden was om verder te gaan, maar na even checken bij de profesor en onze chauffeur (toffe keirels jongeuuh!) zijn we toch maar doorgelopen. Want dit was Nicaragua, en die andere mensen gaan toch ook naar boven? Het was wel effe een steil stukkie, maar met veel gehijg en een tong op mijn zweterige voeten ben ik er geraakt. En dat dat het waard was. Vanop die top kon je Granada, Masaya en 2 meren zien. Mooi jongens, mooi! En ook was ik gewoon heel trots, dat ik daar op geraakt was (mama, papa, moeke, vake, bomma, bompa, jullie kunnen dat maar beter ook zijn!), al was het dan maar een twintigtal minuutjes gaan (als het dat al was).
Een steil stuk afdalen (met van die lekkere losse steentjes) is trouwens nog moeilijker dan er op geraken, wisten jullie dat? Waarschijnlijk wel, ik trouwens ook, was het gewoon even vergeten. Oh, trouwens, all stars zijn niet het ideale vulkaanbeklimschoeisel (hou die verwijten voor jullie zelf, thanks), en nog minder het ideale vulkaanafdaalschoeisel. Gelukkig wilde de sympa chauffeur mijn handje vasthouden, anders had ik nu ergens onderin een vulkaan gelegen. Ook een ervaring, maar toch liever niet, bedankt.
Dit weekend ga ik met klasgenootjes naar San Juan del Sur, ofte, het strand, YAY!
Muchos besossssss,
L
De eerste activiteit heb ik zelf geskipt, want die had ik vorige week al gedaan. Nee, ook niet waar, maar de klok van mijn laptop stond een uur achter, dus was ik volledig gereed om te vertrekken toen ik op de keukenklok opeens zag dat de activiteit al een half uur bezig was. Alleen bij Lotte Vercammen, ladies and gentlemen! Gelukkig had ik ze écht vorige week al gehad (apies kijken, remember?), dus was het geen ramp. Dinsdags was er weer een kookles, maar deze keer met meer (4 Duitsers, 1 Pool, 1 Hollandse en mezelf, om precies te zijn) en dus ook voor meer. Deze keer ben ik er in geslaagd om ananaspasteitjes én churrito's te maken (enfin, deels te maken) én ze dan nog lekker te vinden ook. Goed bezig, Vercammen!
Woensdag stond er een bezoek aan San Juan del Oriente gepland, weer een pueblo blanco, waar zo goed als elke bewoner zijn huis heeft volgestouwd met vazen en dergelijke, en leeft van de verkoop daarvan. Dat was ook gelijk de plek waar ik ontdekte dat ik niks geen aanleg heb voor potten draaien. Je kan niet alles kunnen, denk ik dan, ik kan wel andere dingen. Heel gefascineerd staren naar andere mensen die dat doen, bijvoorbeeld, kan ik su-per-goed. Heel gezellig, dat dorpje, enkel licht teleurstellend dat er helemaal niets wits te zien is in die pueblos blancos, maar daar heb ik me overgezet.
Vandaag zijn we dan (eindelijk) naar een vulkaan geweest. Wat zeg ik, naar 2 vulkanen. De vulkaan Masaya en een andere die er vlak naast ligt (of zoiets). Dat we daar hele warme, lelijke helmen voor moesten opzetten, dat namen we er wel bij. Zo lang ik niet bedacht dat er mensen voor mij vast even hard hadden in gezweet als ik vandaag viel dat best mee. Een krater was actief, de andere helemaal volgroeid met bosachtige toestanden. Dat weet ik, omdat ik op de rand heb gestaan (zelf naartoe gewandeld. Een stukje.). Jongens, wat was me dat toch een machtig uitzicht.
Eerst zijn we met ons minibusje (we zijn ten slotte met z'n velen) tot aan de actieve krater gereden, echt vet, dat ding rookt als een gek en ziet er echt te cool uit. Daarnaast lag een andere krater, maar dan net nog een stukkie hoger, dus dat moesten we nog even wandelen. Goed, ik heb bergbeklimmersbenen (jarenlang naar Oostenrijk geweest, weet je wel) dus dat was een stukje cake voor mij. Na een kwartiertje waren we al 'boven', dus konden we in de krater kijken. Helemaal groen en wederom vet mooi. Nu is zo'n krater rond, en kan je daar dus helemaal rond wandelen, maar dat gaat in 'curves' zeg maar. Wij stonden op dat moment in een dalletje, maar we konden eventueel nog wel twee 'punten' verder wandelen. Nu heb ik wel bergbeklimmersbenen, maar mijn conditie is nog steeds ver zoek, dus ja, ik twijfelde. Maar aangezien ik hier toch ben om grenzen te verleggen, ben ik er lekker voor gegaan.
Op een gegeven moment (al een piek en een half dal verder) kwamen we een bordje tegen waarop stond dat het verboden was om verder te gaan, maar na even checken bij de profesor en onze chauffeur (toffe keirels jongeuuh!) zijn we toch maar doorgelopen. Want dit was Nicaragua, en die andere mensen gaan toch ook naar boven? Het was wel effe een steil stukkie, maar met veel gehijg en een tong op mijn zweterige voeten ben ik er geraakt. En dat dat het waard was. Vanop die top kon je Granada, Masaya en 2 meren zien. Mooi jongens, mooi! En ook was ik gewoon heel trots, dat ik daar op geraakt was (mama, papa, moeke, vake, bomma, bompa, jullie kunnen dat maar beter ook zijn!), al was het dan maar een twintigtal minuutjes gaan (als het dat al was).
Een steil stuk afdalen (met van die lekkere losse steentjes) is trouwens nog moeilijker dan er op geraken, wisten jullie dat? Waarschijnlijk wel, ik trouwens ook, was het gewoon even vergeten. Oh, trouwens, all stars zijn niet het ideale vulkaanbeklimschoeisel (hou die verwijten voor jullie zelf, thanks), en nog minder het ideale vulkaanafdaalschoeisel. Gelukkig wilde de sympa chauffeur mijn handje vasthouden, anders had ik nu ergens onderin een vulkaan gelegen. Ook een ervaring, maar toch liever niet, bedankt.
Dit weekend ga ik met klasgenootjes naar San Juan del Sur, ofte, het strand, YAY!
Muchos besossssss,
L
4.11.13
Muggen, cocktails en de Grote Oceaan.
Dit weekend heb ik voor het eerst een nachtje buiten Hostel Mexicana doorgebracht. Hoewel het afscheid van die heerlijke veren die mij heelder nachten in mijn rug porren me zwaar viel, is zo'n weekend weg écht wel voor herhaling vatbaar. We zijn naar Surfing Turtle Lodge geweest, da's een hostel op Isla Los Brasiles of zoiets, bij Poneloya, en dat is dan weer bij Leon, een stad die naar 't schijnt lijkt op Granada, maar dan zonder de toeristen. De reis erheen was al een onderneming op zich, dus laten we daarmee beginnen.
De trip ging als volgt: Van het hostel naar het busstation in Granada wandelen/Met de bus naar Managua/Met een taxi naar een ander busstation in Managua/Met de bus naar Leon/Met een taxi naar Poneloya/Te voet naar het bootopstapplaatsje/Met een bootje naar het eiland/Met paard en kar naar het hostel, dat wil dus zeggen: vroeg genoeg vertrekken om nog een beetje dag over te hebben. We zijn dan ook om half 8 de deur uitgegaan (maar een half uurtje later dan gepland, not bad hu?).
De eerste bus was een comfortabel minibusje, waarin we zelfs allemaal een zitplaats hadden, maar daarmee was het comfortabelste deel van de trip al wel voorbij. De volgende stap was eigenlijk meteen op een ander minibusje richting Leon, maar de rij die voor die bus stond aan te schuiven was vergelijkbaar met wat ik zag voor de caravan van Bram en Jana op de laatste Thuisdag, heel lang wachten dus. Gelukkig had een taxichauffeur in de buurt geld geroken, en wist die ons te vertellen dat hij ons naar een nabijgelegen busstation kon brengen waar een andere bus naar Leon passeerde, goed, dat hebben we dan maar gedaan. Met 6 in een taxi, dat kan hier allemaal, maar zo gauw er politie in het vizier kwam gingen onze raampjes wel heel snel dicht, of daar nu ledematen uithingen of niet.
Enfin, wij op de volgende bus, die dus iets minder comfortabel was, gezien het wiel van de bus op de plaats zat waar normaal mijn beenruimte hoorde te zijn. Ik zat naast een aardige man die het echt heel amusant vond dat ik maar een paar woorden Spaans spreek en zichzelf dus ook kostelijk heeft geamuseerd met het voeren van een gesprek met mij. Ik heb zelfs nog een koekje gekregen, hoera! Nog tijdens dezelfde rit nog klonk er opeens een superluide knal. Een van mijn reisgenootjes, die aan de overkant van het gangpad zat, sprong bijna op de schoot van een van de twee Nicaraguanen waartussen ze geklemd zat. Het klonk alsof de onderkant van de bus eraf viel, het bleek een klapband te zijn. Geen probleem, geen paniek, we zijn even naar een primitieve garage naast de weg gereden (dat rijden voelde trouwens hetzelfde als anders, ze rijden hier altijd nogal wiebelig), en we moesten zelfs de bus niet uit.
De rest van de trip verliep rustig met als hoogtepunt toch nog een hobbelig ritje met paard en kar, waarbij de helft van ons op de rand van de kar moest zitten wegens geen plaats meer op het bankje. Avontuur, dames en heren! Uiteindelijk zijn we na een reis van een vijftal uren toch aangekomen bij het hostel, dat bestond uit een rieten dak, met daaronder een bar met daaraan schommels in plaats van krukken (een tip voor alle bars in België), 2 zetels en een tafel of 2. Verderop was er dan nog een dak waaronder nog een grote tafel stond, met daarrond wat hangmatten en een ping-pongtafel. Het hostel lag direct op het strand, op een 50-tal meter van het water (ik ben slecht in schatten, het kan ook meer zijn).
In een recordtempo bevonden we ons dan ook in de oceaan, want van zo'n reis ga je plakken en stinken. De stroming was wel echt supersterk, en de golven zijn de Nieuwpoortse golven bij rode vlag maal 50, waardoor ik meer op de grond lag dan wat anders. Het was hier trouwens ook rode vlag, verboden te zwemmen voor kinderen dus, en op eigen risico, maar in een surfing hostel zijn en dan niet zwemmen? Kan niet hé.
's Avonds hebben we (met de andere gasten, uiteraard) een feestje gebouwd, inclusief kampvuur, salsadansende locals (ik heb mezelf na een paar pogingen nu definitief gedoopt tot hopeloos geval), een paar toch wel zeer mooie venten, spelletjes en een gitaar. En cocktails. En Toña. Ondanks dat alles zijn we de dag erna toch nog op tijd uit bed geraakt, omdat een van de vrij tot zeer knappe venten kwam verkondigen dat er kleine schildpadjes waren, en dat we die in zee zouden zetten. Wie kan daar nee tegen zeggen (tegen die schildpadjes weliswaar), al is dat dan op zondag om half 7? Dus hebben we een ochtendlijke schildpadrace gehouden. De mijne was een beetje scheef en supertraag (enige gelijkenis met mezelf berust op puur toeval), dus helaas, ik was kansloos.
Voor de rest van de dag ben ik tam geweest op het strand en in de hangmat (mijn arme voetje was een beetje oververmoeid denk ik), en tegen 14u moesten we alweer naar huis vertrekken, wilden we daar geraken zonder al te ver in het donker te moeten reizen. De paard-en-kar-passage was zo mogelijk nog hobbeliger dan in de heenweg (misschien omdat ik dit keer op de rand zat), en daarbij kwam nog eens dat er ondertussen een horde muggen de aanval inzette op onze benen, terwijl wij machteloos waren, want er was geen plaats om te bewegen. De rest van de terugreis verliep verbazend vlot, met dank aan de vreemde man die ons tijdens onze wandeling van de boot naar een bus/taxi in zijn laadbak heeft geladen en afgezet aan een busstation.
Ik ben verbrand, zit van top tot teen (voetzool) onder de muggenbeten, heb een ranzig dikke voet, en ben niet bepaald uitgerust, maar ik heb een zeer fijn weekend achter de rug. Meer van dat!
Besos para todos!
L
De trip ging als volgt: Van het hostel naar het busstation in Granada wandelen/Met de bus naar Managua/Met een taxi naar een ander busstation in Managua/Met de bus naar Leon/Met een taxi naar Poneloya/Te voet naar het bootopstapplaatsje/Met een bootje naar het eiland/Met paard en kar naar het hostel, dat wil dus zeggen: vroeg genoeg vertrekken om nog een beetje dag over te hebben. We zijn dan ook om half 8 de deur uitgegaan (maar een half uurtje later dan gepland, not bad hu?).
De eerste bus was een comfortabel minibusje, waarin we zelfs allemaal een zitplaats hadden, maar daarmee was het comfortabelste deel van de trip al wel voorbij. De volgende stap was eigenlijk meteen op een ander minibusje richting Leon, maar de rij die voor die bus stond aan te schuiven was vergelijkbaar met wat ik zag voor de caravan van Bram en Jana op de laatste Thuisdag, heel lang wachten dus. Gelukkig had een taxichauffeur in de buurt geld geroken, en wist die ons te vertellen dat hij ons naar een nabijgelegen busstation kon brengen waar een andere bus naar Leon passeerde, goed, dat hebben we dan maar gedaan. Met 6 in een taxi, dat kan hier allemaal, maar zo gauw er politie in het vizier kwam gingen onze raampjes wel heel snel dicht, of daar nu ledematen uithingen of niet.
Enfin, wij op de volgende bus, die dus iets minder comfortabel was, gezien het wiel van de bus op de plaats zat waar normaal mijn beenruimte hoorde te zijn. Ik zat naast een aardige man die het echt heel amusant vond dat ik maar een paar woorden Spaans spreek en zichzelf dus ook kostelijk heeft geamuseerd met het voeren van een gesprek met mij. Ik heb zelfs nog een koekje gekregen, hoera! Nog tijdens dezelfde rit nog klonk er opeens een superluide knal. Een van mijn reisgenootjes, die aan de overkant van het gangpad zat, sprong bijna op de schoot van een van de twee Nicaraguanen waartussen ze geklemd zat. Het klonk alsof de onderkant van de bus eraf viel, het bleek een klapband te zijn. Geen probleem, geen paniek, we zijn even naar een primitieve garage naast de weg gereden (dat rijden voelde trouwens hetzelfde als anders, ze rijden hier altijd nogal wiebelig), en we moesten zelfs de bus niet uit.
De rest van de trip verliep rustig met als hoogtepunt toch nog een hobbelig ritje met paard en kar, waarbij de helft van ons op de rand van de kar moest zitten wegens geen plaats meer op het bankje. Avontuur, dames en heren! Uiteindelijk zijn we na een reis van een vijftal uren toch aangekomen bij het hostel, dat bestond uit een rieten dak, met daaronder een bar met daaraan schommels in plaats van krukken (een tip voor alle bars in België), 2 zetels en een tafel of 2. Verderop was er dan nog een dak waaronder nog een grote tafel stond, met daarrond wat hangmatten en een ping-pongtafel. Het hostel lag direct op het strand, op een 50-tal meter van het water (ik ben slecht in schatten, het kan ook meer zijn).
In een recordtempo bevonden we ons dan ook in de oceaan, want van zo'n reis ga je plakken en stinken. De stroming was wel echt supersterk, en de golven zijn de Nieuwpoortse golven bij rode vlag maal 50, waardoor ik meer op de grond lag dan wat anders. Het was hier trouwens ook rode vlag, verboden te zwemmen voor kinderen dus, en op eigen risico, maar in een surfing hostel zijn en dan niet zwemmen? Kan niet hé.
's Avonds hebben we (met de andere gasten, uiteraard) een feestje gebouwd, inclusief kampvuur, salsadansende locals (ik heb mezelf na een paar pogingen nu definitief gedoopt tot hopeloos geval), een paar toch wel zeer mooie venten, spelletjes en een gitaar. En cocktails. En Toña. Ondanks dat alles zijn we de dag erna toch nog op tijd uit bed geraakt, omdat een van de vrij tot zeer knappe venten kwam verkondigen dat er kleine schildpadjes waren, en dat we die in zee zouden zetten. Wie kan daar nee tegen zeggen (tegen die schildpadjes weliswaar), al is dat dan op zondag om half 7? Dus hebben we een ochtendlijke schildpadrace gehouden. De mijne was een beetje scheef en supertraag (enige gelijkenis met mezelf berust op puur toeval), dus helaas, ik was kansloos.
Voor de rest van de dag ben ik tam geweest op het strand en in de hangmat (mijn arme voetje was een beetje oververmoeid denk ik), en tegen 14u moesten we alweer naar huis vertrekken, wilden we daar geraken zonder al te ver in het donker te moeten reizen. De paard-en-kar-passage was zo mogelijk nog hobbeliger dan in de heenweg (misschien omdat ik dit keer op de rand zat), en daarbij kwam nog eens dat er ondertussen een horde muggen de aanval inzette op onze benen, terwijl wij machteloos waren, want er was geen plaats om te bewegen. De rest van de terugreis verliep verbazend vlot, met dank aan de vreemde man die ons tijdens onze wandeling van de boot naar een bus/taxi in zijn laadbak heeft geladen en afgezet aan een busstation.
Ik ben verbrand, zit van top tot teen (voetzool) onder de muggenbeten, heb een ranzig dikke voet, en ben niet bepaald uitgerust, maar ik heb een zeer fijn weekend achter de rug. Meer van dat!
Besos para todos!
L
2.11.13
Empanadas en ladetomben
Dat betekent dus dat 25% van mijn tijd hier er al op zit... Valt een beetje tegen, want er staat nog best veel op mijn mentale to do-list (al is die vatbaar voor wijzigingen natuurlijk). Afgezien van wat lichamelijke ongemakken (lees: een lelijke, dikke, rode voet en een geschaafde knie) door mijn eigen onhandigheid ben ik hier nog steeds een heel tevreden mensje. Maar omdat ik dus deze week niet zo mobiel was heb ik dus ook niet zo veel gedaan.
Op dinsdag hadden we op school de kookactiviteit. Op het bord stond 'Empanadas blablaquesoshizzlewizzle', enfin, iets waar een kookkluns als ik echt geen letter wijzer van word. Behalve dan dat het iets met kaas zou zijn, ok, geen probleem, dat lust ik. Ik had trouwens ook meer schrik om een vinger af te hakken of groenten ergens ver weg de tuin in te lanceren dan dat ik schrik had dat ik het niet zou lusten. Om te beginnen hebben we een slaatje gemaakt (waarvoor ik tomaten echt in miniscule stukjes heb moeten snijden, zonder daar stukjes vinger in te verwerken, uitdaging? Check.), maar daarna kwamen de empanadas, ook wel 'het echte werk' genoemd.
Empanadas worden hier dus gemaakt van die befaamde nepbananen, waarvoor ik altijd heel erg moet uitkijken als ik echte bananen wil kopen. Die nepbananen heten eigenlijk platanos en zijn groenten (mindfuck? Check.). Enfin, die hebben we dus gekookt en daarna geplet met een vork. Van dat ranzige goedje moesten we dan rondjes kneden (jammer dat ik iets te enthousiast werd en zo vergat dat ze uit het kokend water kwamen), om daar een plak kaas (de kaas hier is trouwens niet echt heel lekker) in te placeren en het dan toe te vouwen en de randjes dicht te pletten. Daarna werden die dingen gefrituurd en klaar waren onze empanadas blablaquesoshizzlewizzle.
Uiteraard hebben we ze ook zelf opgegeten (ik ga hier voor de full experience, niet meer of niet minder), en dat aan een tafel die bekleed was met het lelijkste tafelkleed dat ik in jaren heb gezien, maar bon, het gaat om de sfeer, nietwaar? Het was niet het ranzigste, maar ook niet lekkerste dat ik ooit heb gegeten, maar het feit dat ik nu weer nieuwe skills (platanos pletten en brijvouwen) aan mijn cv kan toevoegen maakt veel goed.
Dinsdagavond was de avond des onheils waarop mijn voet veranderde in iets dat gelijkwaardig is aan een gemiddelde varkensbil, dus vanaf dan tot vandaag heb ik niet veel meer gedaan. Jawel, vandaag ben ik naar het kerkhof geweest, omdat het morgen El Dia de Los Muertos is (vind ik veel duidelijker dan Allerzielen, trouwens, ik ga dat invoeren in België). Maar behalve het feit dat ze hun doden daar (als ze geld genoeg hebben) in een soort van ladekast (boven de grond dus) steken (een ladetombe is misschien een beter woord), dat je ook een plekje in een ladekast kan huren (doden wiens huur niet meer betaald wordt worden in een soort hok opgeborgen), en dat zij die niet zo veel geld hebben op het natuurlijkste, en naar mijn gevoel ook mooiste plekje van de begraafplaats écht begraven worden, met een eenvoudig kruis erop, heb ik daar niet zo veel over te vertellen.
Dit weekend ben ik out of office/hostel, trouwens, maar dat vertel ik volgende week wel.
Hasta luego!
L
Op dinsdag hadden we op school de kookactiviteit. Op het bord stond 'Empanadas blablaquesoshizzlewizzle', enfin, iets waar een kookkluns als ik echt geen letter wijzer van word. Behalve dan dat het iets met kaas zou zijn, ok, geen probleem, dat lust ik. Ik had trouwens ook meer schrik om een vinger af te hakken of groenten ergens ver weg de tuin in te lanceren dan dat ik schrik had dat ik het niet zou lusten. Om te beginnen hebben we een slaatje gemaakt (waarvoor ik tomaten echt in miniscule stukjes heb moeten snijden, zonder daar stukjes vinger in te verwerken, uitdaging? Check.), maar daarna kwamen de empanadas, ook wel 'het echte werk' genoemd.
Empanadas worden hier dus gemaakt van die befaamde nepbananen, waarvoor ik altijd heel erg moet uitkijken als ik echte bananen wil kopen. Die nepbananen heten eigenlijk platanos en zijn groenten (mindfuck? Check.). Enfin, die hebben we dus gekookt en daarna geplet met een vork. Van dat ranzige goedje moesten we dan rondjes kneden (jammer dat ik iets te enthousiast werd en zo vergat dat ze uit het kokend water kwamen), om daar een plak kaas (de kaas hier is trouwens niet echt heel lekker) in te placeren en het dan toe te vouwen en de randjes dicht te pletten. Daarna werden die dingen gefrituurd en klaar waren onze empanadas blablaquesoshizzlewizzle.
Uiteraard hebben we ze ook zelf opgegeten (ik ga hier voor de full experience, niet meer of niet minder), en dat aan een tafel die bekleed was met het lelijkste tafelkleed dat ik in jaren heb gezien, maar bon, het gaat om de sfeer, nietwaar? Het was niet het ranzigste, maar ook niet lekkerste dat ik ooit heb gegeten, maar het feit dat ik nu weer nieuwe skills (platanos pletten en brijvouwen) aan mijn cv kan toevoegen maakt veel goed.
Dinsdagavond was de avond des onheils waarop mijn voet veranderde in iets dat gelijkwaardig is aan een gemiddelde varkensbil, dus vanaf dan tot vandaag heb ik niet veel meer gedaan. Jawel, vandaag ben ik naar het kerkhof geweest, omdat het morgen El Dia de Los Muertos is (vind ik veel duidelijker dan Allerzielen, trouwens, ik ga dat invoeren in België). Maar behalve het feit dat ze hun doden daar (als ze geld genoeg hebben) in een soort van ladekast (boven de grond dus) steken (een ladetombe is misschien een beter woord), dat je ook een plekje in een ladekast kan huren (doden wiens huur niet meer betaald wordt worden in een soort hok opgeborgen), en dat zij die niet zo veel geld hebben op het natuurlijkste, en naar mijn gevoel ook mooiste plekje van de begraafplaats écht begraven worden, met een eenvoudig kruis erop, heb ik daar niet zo veel over te vertellen.
Dit weekend ben ik out of office/hostel, trouwens, maar dat vertel ik volgende week wel.
Hasta luego!
L
30.10.13
Sport en sensatie!
Tijd voor een heus sensatieverhaal, veroorzaakt door mezelf, geschreven door mezelf, en speciaal voor jullie. Het verhaal van hoe Lottes deelname aan het hostel-bootcamp (Ja, Lotte en bootcamp in een zin, lees maar rustig verder als jullie uitgelachen zijn) leidde tot een tennisbal en nog vroeger opstaan.
We schrijven dinsdag 29 oktober, omstreeks 18 uur. De Nederlandse meisjes in mijn hostel maken zich klaar voor hun wekelijkse bootcamp. Vorige week was ik er onderuit weten te komen ('ik heb geen zin'), maar dat excuus leek deze week niet meer per sé te werken, het zou ook kunnen dat ik vorige week halvelings beloofd heb van wel een keer mee te komen. Enfin, ik heb me die bewuste dinsdag laten overhalen door het argument 'je voelt je erna echt supergoed, joh!' en ook een beetje met het gedacht dat ik me dan niet meer schuldig hoef te voelen over die goedkope Pringles, die hier in elke supermarkt naar mij lonken.
Ik dus mee naar een parkje in onze straat. Ik had de anderen al gewaarschuwd voor mijn conditiepeil, dat zich ergens ver onder de nul bevindt, en voor mijn totaal gebrek aan spierkracht, maar goed, ik mocht lekker op mijn eigen tempo gaan, en doen wat ik kon. Het begon ook echt heel goed, een toertje lopen, een paar oefeningen, een toertje lopen, een paar oefeningen, ik heb best nog veel meegedaan voor mijn doen (normaal als mensen zeggen 'doe wat je kan op je eigen tempo' komt dat neer op 'zitten en af en toe een slokje water nemen', maar toen kwam de gevreesde 'cooling down'. Die bestond eigenlijk gewoon uit nog meer toertjes lopen, dus ik dacht, ok, nog een toertje of twee moet me toch zeker lukken. Uiteindelijk haalde ik de eerste 2 meter van het eerste toertje. 'Hu, maar Lotte, hoe komt dat dan, met jouw conditie had je toch zeker nog twee toeren kunnen halen?' - Dat is zeker, liefste lezers, maar het lot (zonder hoofdletter) besliste er anders over...
Wat je moet weten, is dat de toeren die we liepen altijd dezelfde waren, en dat er nooit eerder problemen waren geweest. Maar toen, na die eerste twee meter van de 'cooling down'-toeren verscheen er ineens, vlak voor mijn voeten (en ik liep achteraan, dus het is echt héél snel verschenen, want de rest had er geen last van) een gigantisch gat in de grond. Een gat van wel een voet groot. Een gat, ideaal om je voet dwars in te leggen en de rest van je lichaam er dan maar ineens bij te leggen. Waarbij je knie nét genoeg over de stenen schuurt om een lekkere schaafwonde te veroorzaken, maar nog beter, waarbij je ook die dwarsliggende voet zo lekker kan omslaan dat het heel veel -en dat zeg ik niet gauw- pijn doet. En dat is dan ook exact wat ik gedaan heb. Gelukkig was ik na 2 meter nog niet zo heel ver achter, en riep ik ook luid genoeg, want vergeef me, fuck wat deed dat zeer, zodat mijn hostelgenootjes mij naar de dichtsbijzijnde bank konden begeleiden, want door een overdaad aan sterretjes voor mijn ogen was mijn oriëntatie niet meer wat het hoorde te zijn. Mijn stabiliteit ook niet echt meer trouwens.
En zo lieve vriendjes komt het dat ik hier nu zit, met een enkel ter grootte van een tennisbal een een half-stramme knie (aan twee verschillende benen uiteraard, zo handig ben ik dan ook wel). Het schooluitstapje naar de vulkaan is uitgesteld naar volgende week, en voor de rest trek ik voor alle noodzakelijke afstanden extra strompeltijd uit, wat maakt dat ik een half uur wandel/strompel/mank naar school, in plaats van een kwartier, en dus genoodzaakt ben nog vroeger op te staan (niet dat dat heel erg is, want vroeg wakker ben ik hier toch). Speciaal voor jullie voeg ik nog foto's toe van mijn handicaps, ongeveer 20 uur na de feiten, omdat ik weet dat jullie mij graag zien, gehandicapt of niet.
Lachen is toegestaan (in het vuistje, als het effe kan), meeleven verplicht.
L
We schrijven dinsdag 29 oktober, omstreeks 18 uur. De Nederlandse meisjes in mijn hostel maken zich klaar voor hun wekelijkse bootcamp. Vorige week was ik er onderuit weten te komen ('ik heb geen zin'), maar dat excuus leek deze week niet meer per sé te werken, het zou ook kunnen dat ik vorige week halvelings beloofd heb van wel een keer mee te komen. Enfin, ik heb me die bewuste dinsdag laten overhalen door het argument 'je voelt je erna echt supergoed, joh!' en ook een beetje met het gedacht dat ik me dan niet meer schuldig hoef te voelen over die goedkope Pringles, die hier in elke supermarkt naar mij lonken.
Ik dus mee naar een parkje in onze straat. Ik had de anderen al gewaarschuwd voor mijn conditiepeil, dat zich ergens ver onder de nul bevindt, en voor mijn totaal gebrek aan spierkracht, maar goed, ik mocht lekker op mijn eigen tempo gaan, en doen wat ik kon. Het begon ook echt heel goed, een toertje lopen, een paar oefeningen, een toertje lopen, een paar oefeningen, ik heb best nog veel meegedaan voor mijn doen (normaal als mensen zeggen 'doe wat je kan op je eigen tempo' komt dat neer op 'zitten en af en toe een slokje water nemen', maar toen kwam de gevreesde 'cooling down'. Die bestond eigenlijk gewoon uit nog meer toertjes lopen, dus ik dacht, ok, nog een toertje of twee moet me toch zeker lukken. Uiteindelijk haalde ik de eerste 2 meter van het eerste toertje. 'Hu, maar Lotte, hoe komt dat dan, met jouw conditie had je toch zeker nog twee toeren kunnen halen?' - Dat is zeker, liefste lezers, maar het lot (zonder hoofdletter) besliste er anders over...
Wat je moet weten, is dat de toeren die we liepen altijd dezelfde waren, en dat er nooit eerder problemen waren geweest. Maar toen, na die eerste twee meter van de 'cooling down'-toeren verscheen er ineens, vlak voor mijn voeten (en ik liep achteraan, dus het is echt héél snel verschenen, want de rest had er geen last van) een gigantisch gat in de grond. Een gat van wel een voet groot. Een gat, ideaal om je voet dwars in te leggen en de rest van je lichaam er dan maar ineens bij te leggen. Waarbij je knie nét genoeg over de stenen schuurt om een lekkere schaafwonde te veroorzaken, maar nog beter, waarbij je ook die dwarsliggende voet zo lekker kan omslaan dat het heel veel -en dat zeg ik niet gauw- pijn doet. En dat is dan ook exact wat ik gedaan heb. Gelukkig was ik na 2 meter nog niet zo heel ver achter, en riep ik ook luid genoeg, want vergeef me, fuck wat deed dat zeer, zodat mijn hostelgenootjes mij naar de dichtsbijzijnde bank konden begeleiden, want door een overdaad aan sterretjes voor mijn ogen was mijn oriëntatie niet meer wat het hoorde te zijn. Mijn stabiliteit ook niet echt meer trouwens.
En zo lieve vriendjes komt het dat ik hier nu zit, met een enkel ter grootte van een tennisbal een een half-stramme knie (aan twee verschillende benen uiteraard, zo handig ben ik dan ook wel). Het schooluitstapje naar de vulkaan is uitgesteld naar volgende week, en voor de rest trek ik voor alle noodzakelijke afstanden extra strompeltijd uit, wat maakt dat ik een half uur wandel/strompel/mank naar school, in plaats van een kwartier, en dus genoodzaakt ben nog vroeger op te staan (niet dat dat heel erg is, want vroeg wakker ben ik hier toch). Speciaal voor jullie voeg ik nog foto's toe van mijn handicaps, ongeveer 20 uur na de feiten, omdat ik weet dat jullie mij graag zien, gehandicapt of niet.
Lachen is toegestaan (in het vuistje, als het effe kan), meeleven verplicht.
L
29.10.13
Apen en het blotevoetendebuut
Hola!
Een niet-zo-bewogen weekend en een bewogen maandag verder...
Na het feest in Masaya dacht ik lekker uit te slapen, maar dat lukt mij hier helaas niet zo goed (en zal ik dus moeten inhalen eens ik terug in België ben). Dus heb ik die gewonnen voormiddag lekker besteed aan...Niets. 's Middags heb ik dan een welverdiende (hihi) siesta gehouden (dat wordt stilaan een gewoonte, en daar ben ik niet rouwig om), om daarna weer naar de supermercado te trekken. Ik weet ondertussen al bijna alles staan en heb dus ook de weg gevonden naar de calala, ofte passievruchten, die hier spotgoedkoop zijn, en dat maakt mij blij. 's Avonds zijn we gezellig uit eten geweest in het restaurant van een Hollander (ik zei het toch, die zitten hier overal), en heb ik mijn eerste Nicaraguaanse biertje (Toña) gedronken, 't was niet slecht, maar Belgisch bier blijft onovertroffen, uiteraard.
De zondag was zo mogelijk nog tammer dan de zaterdag (jawel, het kan!), want het regende bijna de hele dag (en Nicaraguanen doen niets als het regent, dus wij ook niet). Mijn huiswerk (toch 2 pagina's) was dan ook de grootste prestatie van de dag. Naast het lezen van een half boek. Er staat hier trouwens een heel rek met Nederlandse boeken, waar ik heel blij mee ben, gezien het feit dat ik zelf niets bijhad om te lezen (ze zijn te zwaar, meneer).
Na een tam weekend past een actieve week, en daar ben ik vandaag dus mee begonnen. Naast een nieuwe profesora heb ik vanochtend ook een klik gekregen in mijn hoofd, ja, je hoort het goed, een klik in mijn hoofd. Ik durf, sinds vandaag, mensen aanspreken! Durfde ik al langer, maar sinds vandaag dus ook Nicaraguaanse mensen, ik heb namelijk daarstraks bananen gekocht op de markt. En dat zonder wijzen en/of uitbeelden (hoe beeld je ook in godsnaam een banaan uit?). Wat dus inhoudt dat ik ten eerste heb gevraagd of het wel bananen waren (serieus, dat weet je hier nooit), en ten tweede, dat ik heb gevraagd hoeveel ze kostten. En ik heb de antwoorden ook verstaan! Hoppa, weer een hindernis overwonnen, en met glans (zelfwaardering is belangrijk)! Challenge voor morgen: Naar de wasserette bellen om te vragen of ze mijn was willen komen halen. Dat is dus eigenlijk mijn bel-angst vs. mijn luiheid, want ik heb geen zin om met de hand te wassen. Twee vliegen in een klap, de conversatie zit al in mijn hoofd, nu de uitvoering nog (en maar hopen dat zij antwoorden zoals het in mijn hoofd zit).
Bon, na mijn les, en die magische klik zijn we vanmiddag 'las Isletas de Granada' gaan verkennen. Dat zijn kleine (maar echt, mégaklein) eilandjes in het meer van Nicaragua, een héél groot meer. Maar er ligt dus zo'n hoopje eilandjes bij elkaar bij Granada, waarrond we een boottoertje hebben gemaakt, dat mij bij momenten echt heel erg deed denken aan de Fata Morgana (weer een Eftelingreferentie, zo ben ik dan). Sommige eilandjes dienen als weekendverblijf, op sommige wonen echt mensen, die dan elke dag hun kinderen met de boot naar school brengen, een paar eilandjes zijn gewoon overwoekerd, op eentje is een begraafplaats (for real, een eilandbegraafplaats, beetje creepy, dat wel), op eentje was een restaurant, op nog een ander was een koffiefabriek en een paar eilandjes stonden ook gewoon te koop (mama, papa, dit is een hint). Maar op het allercoolste, en waarschijnlijk ook bijna allerkleinste, eilandje zaten apen. 4 schattige, superawesome apen. Serieus, daar hebben wij dus een kwartier op zitten kijken, zo boeiend dat die diertjes zijn! Ik mocht mijn versgekochte bananen ernaartoe gooien (2 van de 3 belandden effectief op het eiland, kun je nagaan hoe dicht we erbij voeren) en die aten die dus echt op hé, op nog geen 2 meter van mij! En nog vlotter en geoefender dan Marijntje! Helaas was tegen dat moment de batterij van mijn fototoestel plat, dus blijft dat beeld voor eeuwig enkel en alleen voor mij, en geloof mij maar, dat is een gemis voor jullie. Sorry!
De laatste rechte lijn terug naar de kust hebben we aan een rotvaart afgelegd (whiiiiiiii!) om een stortbui voor te zijn. Allemaal goed en wel, we stonden wel aan wal voor het regende, maar dan waren we uiteraard nog niet thuis! Dat had die schipper even goed bekeken... Enfin, dan moesten we dus nog thuis geraken. Het rijdt hier altijd vol met taxi's, behalve uiteraard als je er een nodig hebt, en dus hebben we eerst een heel eind moeten wandelen voor we überhaupt een taxi zagen. Hebben jullie weleens proberen wandelen op slippers, in de regen? Nee? Heel goed, houden zo, het is onmogelijk. En zo, beste vrienden, kwam het dat ik mijn eerste blote-voeten-ervaring in Granada heb beleefd. Dat heeft nog lang geduurd, hé? Het is trouwens niet aan te bevelen, want de stoep wordt hier heel erg glad als het geregend heeft, en dat is vervelend op blote voeten, laat mij je dat vertellen. Nee, het deed geen pijn.
Nu zit ik heerlijk met droge kleren aan te genieten van een theetje en dronken gelal van Vlaamse vrienden, het leven hier is nog steeds goed!
L
Een niet-zo-bewogen weekend en een bewogen maandag verder...
Na het feest in Masaya dacht ik lekker uit te slapen, maar dat lukt mij hier helaas niet zo goed (en zal ik dus moeten inhalen eens ik terug in België ben). Dus heb ik die gewonnen voormiddag lekker besteed aan...Niets. 's Middags heb ik dan een welverdiende (hihi) siesta gehouden (dat wordt stilaan een gewoonte, en daar ben ik niet rouwig om), om daarna weer naar de supermercado te trekken. Ik weet ondertussen al bijna alles staan en heb dus ook de weg gevonden naar de calala, ofte passievruchten, die hier spotgoedkoop zijn, en dat maakt mij blij. 's Avonds zijn we gezellig uit eten geweest in het restaurant van een Hollander (ik zei het toch, die zitten hier overal), en heb ik mijn eerste Nicaraguaanse biertje (Toña) gedronken, 't was niet slecht, maar Belgisch bier blijft onovertroffen, uiteraard.
De zondag was zo mogelijk nog tammer dan de zaterdag (jawel, het kan!), want het regende bijna de hele dag (en Nicaraguanen doen niets als het regent, dus wij ook niet). Mijn huiswerk (toch 2 pagina's) was dan ook de grootste prestatie van de dag. Naast het lezen van een half boek. Er staat hier trouwens een heel rek met Nederlandse boeken, waar ik heel blij mee ben, gezien het feit dat ik zelf niets bijhad om te lezen (ze zijn te zwaar, meneer).
Na een tam weekend past een actieve week, en daar ben ik vandaag dus mee begonnen. Naast een nieuwe profesora heb ik vanochtend ook een klik gekregen in mijn hoofd, ja, je hoort het goed, een klik in mijn hoofd. Ik durf, sinds vandaag, mensen aanspreken! Durfde ik al langer, maar sinds vandaag dus ook Nicaraguaanse mensen, ik heb namelijk daarstraks bananen gekocht op de markt. En dat zonder wijzen en/of uitbeelden (hoe beeld je ook in godsnaam een banaan uit?). Wat dus inhoudt dat ik ten eerste heb gevraagd of het wel bananen waren (serieus, dat weet je hier nooit), en ten tweede, dat ik heb gevraagd hoeveel ze kostten. En ik heb de antwoorden ook verstaan! Hoppa, weer een hindernis overwonnen, en met glans (zelfwaardering is belangrijk)! Challenge voor morgen: Naar de wasserette bellen om te vragen of ze mijn was willen komen halen. Dat is dus eigenlijk mijn bel-angst vs. mijn luiheid, want ik heb geen zin om met de hand te wassen. Twee vliegen in een klap, de conversatie zit al in mijn hoofd, nu de uitvoering nog (en maar hopen dat zij antwoorden zoals het in mijn hoofd zit).
Bon, na mijn les, en die magische klik zijn we vanmiddag 'las Isletas de Granada' gaan verkennen. Dat zijn kleine (maar echt, mégaklein) eilandjes in het meer van Nicaragua, een héél groot meer. Maar er ligt dus zo'n hoopje eilandjes bij elkaar bij Granada, waarrond we een boottoertje hebben gemaakt, dat mij bij momenten echt heel erg deed denken aan de Fata Morgana (weer een Eftelingreferentie, zo ben ik dan). Sommige eilandjes dienen als weekendverblijf, op sommige wonen echt mensen, die dan elke dag hun kinderen met de boot naar school brengen, een paar eilandjes zijn gewoon overwoekerd, op eentje is een begraafplaats (for real, een eilandbegraafplaats, beetje creepy, dat wel), op eentje was een restaurant, op nog een ander was een koffiefabriek en een paar eilandjes stonden ook gewoon te koop (mama, papa, dit is een hint). Maar op het allercoolste, en waarschijnlijk ook bijna allerkleinste, eilandje zaten apen. 4 schattige, superawesome apen. Serieus, daar hebben wij dus een kwartier op zitten kijken, zo boeiend dat die diertjes zijn! Ik mocht mijn versgekochte bananen ernaartoe gooien (2 van de 3 belandden effectief op het eiland, kun je nagaan hoe dicht we erbij voeren) en die aten die dus echt op hé, op nog geen 2 meter van mij! En nog vlotter en geoefender dan Marijntje! Helaas was tegen dat moment de batterij van mijn fototoestel plat, dus blijft dat beeld voor eeuwig enkel en alleen voor mij, en geloof mij maar, dat is een gemis voor jullie. Sorry!
De laatste rechte lijn terug naar de kust hebben we aan een rotvaart afgelegd (whiiiiiiii!) om een stortbui voor te zijn. Allemaal goed en wel, we stonden wel aan wal voor het regende, maar dan waren we uiteraard nog niet thuis! Dat had die schipper even goed bekeken... Enfin, dan moesten we dus nog thuis geraken. Het rijdt hier altijd vol met taxi's, behalve uiteraard als je er een nodig hebt, en dus hebben we eerst een heel eind moeten wandelen voor we überhaupt een taxi zagen. Hebben jullie weleens proberen wandelen op slippers, in de regen? Nee? Heel goed, houden zo, het is onmogelijk. En zo, beste vrienden, kwam het dat ik mijn eerste blote-voeten-ervaring in Granada heb beleefd. Dat heeft nog lang geduurd, hé? Het is trouwens niet aan te bevelen, want de stoep wordt hier heel erg glad als het geregend heeft, en dat is vervelend op blote voeten, laat mij je dat vertellen. Nee, het deed geen pijn.
Nu zit ik heerlijk met droge kleren aan te genieten van een theetje en dronken gelal van Vlaamse vrienden, het leven hier is nog steeds goed!
L
26.10.13
Toch nog een processie!
Weer 2 dagen voorbij, dus tijd voor een nieuwe aflevering van 'Wat doet Lotte hier in godsnaam heelder dagen?'. Wel, niet te veel stilzitten, zo veel is zeker. Donderdag ben ik met de Zwitsers van de talenschool en nog een Hollandse vrouw naar het 'Laguna de Apoyo' geweest, en gisterenavond was het 'la Fiesta de los Ahüzotes' in Masaya, hier niet zo ver vandaan. Ondertussen ben ik ook nog opgevreten door muggen, en weet ik als een echte Nicaraguaan al dat ik niet moet opkijken als iemand toetert, want dat doet elke auto hier aan elk kruispunt.
Laguna de Apoyo dus. Dat was de donderdagactiviteit van de talenschool. Ik was op zich al heel blij dat de Zwitsers meegingen, maar toen bleek dat er nog een Nederlandse vrouw meeging (van een andere talenschool) en ik dus zelfs Nederlands kon praten had ik er al helemaal zin in. We zijn naar ginder gereden in een taxi, ofte, de achterbak van een pick-up (ja, ok, er was vooraan ook plaats, maar ik ging echt niet opgepropt op een snikhete achterbank zitten). Had ik gelijk ook het mooiste uitzicht op de weg ernaartoe. Laguna de Apoyo is, zo heb ik mij laten vertellen, een kratermeer. Ik weet ook niet hoe dat opeens een meer is kunnen worden, maar vroeger was het dus een vulkaan. Het is bijgevolg (denk ik dan) wel volledig omringd met bergen, wat maakt dat het er heel gezellig én mooi is (en wat wederom zorgt voor waardeloze foto's). Daar heb ik dus de middag doorgebracht, dobberend op een band in het meer, want een beetje relaxen, dat had ik wel verdiend, na gans 4 dagen in een heus taalbad. Het chille aan een Nicaraguaans meer is dat er geen redders zijn, die je ongegeneerd terugtoeteren al je een centimeter voorbij een lelijke knalgele boei drijft, dat er dus ook geen knalgele boeien zijn, en dat je echt ongestoord kan afdrijven (heb ik niet gedaan, ik ben gebrainwasht door de Nieuwpoortse redders). Het is trouwens ook heel schoon, want er mogen geen dingen op die werken met olie (dat heb ik gehoord van een Amerikaan en kan ik niet beter vertalen dan dit).
Gisteren dan had ik mijn laatste les van deze week (volgende week krijg ik ook een andere leraar, spannend!), en in de namiddag was ik vrij. Die vrije tijd heb ik dan maar gespendeerd aan een fikse middagdut, want de warmte hier maakt zeer moe (anders zou ik ook niet haast elke avond om 21u in bed liggen, me dunkt), en we zouden 's avonds naar Masaya gaan voor een Nicaraguaanse fiesta. Ik had mij laten vertellen dat het een soort Halloween was, maar niet Halloween. Lekker vaag, dus ik vertrok zonder al te veel verwachtingen. Na een busrit (in een comfortabele bus deze keer) Granada-Masaya zijn we een bosje Nica's gevolgd naar het centrum van Masaya, alwaar ik gelijk kennis kon maken met de Nederlanders die daar zitten (ze zitten hier werkelijk overal, die Hollanders). De fiesta bleek te bestaan uit een giga-optocht, waarin allemaal eng verklede (nee, serieus, sommigen waren echt heel, heel eng) mensen meeliepen (het was een soort mix tussen dansen en lopen, lopend dansen of dansend lopen. Ik heb dat ook geprobeerd, maar dat lukt dus niet), een mooie vervanging voor de Lierse processie die dit jaar niet uitging, me dunkt. Na even te staan kijken, en een poging te doen tot het maken van foto's zijn we op de ene of de andere manier in die optocht meegesleurd geraakt, allemaal heel fijn en gezellig, tot ze vanuit het publiek knoflookwater over de optocht begonnen te gooien. We waren allemaal heel snel weer op de stoep. Tot zover ons Masayaans avontuur.
Voor de rest heb ik nog niet zo veel plannen dit weekend (behalve knoflookgeur uit mijn haren wassen), maar ik ga er vanuit dat er nog wel iets zal gebeuren.
Adios, muchachos, muchachas!
L
Laguna de Apoyo dus. Dat was de donderdagactiviteit van de talenschool. Ik was op zich al heel blij dat de Zwitsers meegingen, maar toen bleek dat er nog een Nederlandse vrouw meeging (van een andere talenschool) en ik dus zelfs Nederlands kon praten had ik er al helemaal zin in. We zijn naar ginder gereden in een taxi, ofte, de achterbak van een pick-up (ja, ok, er was vooraan ook plaats, maar ik ging echt niet opgepropt op een snikhete achterbank zitten). Had ik gelijk ook het mooiste uitzicht op de weg ernaartoe. Laguna de Apoyo is, zo heb ik mij laten vertellen, een kratermeer. Ik weet ook niet hoe dat opeens een meer is kunnen worden, maar vroeger was het dus een vulkaan. Het is bijgevolg (denk ik dan) wel volledig omringd met bergen, wat maakt dat het er heel gezellig én mooi is (en wat wederom zorgt voor waardeloze foto's). Daar heb ik dus de middag doorgebracht, dobberend op een band in het meer, want een beetje relaxen, dat had ik wel verdiend, na gans 4 dagen in een heus taalbad. Het chille aan een Nicaraguaans meer is dat er geen redders zijn, die je ongegeneerd terugtoeteren al je een centimeter voorbij een lelijke knalgele boei drijft, dat er dus ook geen knalgele boeien zijn, en dat je echt ongestoord kan afdrijven (heb ik niet gedaan, ik ben gebrainwasht door de Nieuwpoortse redders). Het is trouwens ook heel schoon, want er mogen geen dingen op die werken met olie (dat heb ik gehoord van een Amerikaan en kan ik niet beter vertalen dan dit).
Gisteren dan had ik mijn laatste les van deze week (volgende week krijg ik ook een andere leraar, spannend!), en in de namiddag was ik vrij. Die vrije tijd heb ik dan maar gespendeerd aan een fikse middagdut, want de warmte hier maakt zeer moe (anders zou ik ook niet haast elke avond om 21u in bed liggen, me dunkt), en we zouden 's avonds naar Masaya gaan voor een Nicaraguaanse fiesta. Ik had mij laten vertellen dat het een soort Halloween was, maar niet Halloween. Lekker vaag, dus ik vertrok zonder al te veel verwachtingen. Na een busrit (in een comfortabele bus deze keer) Granada-Masaya zijn we een bosje Nica's gevolgd naar het centrum van Masaya, alwaar ik gelijk kennis kon maken met de Nederlanders die daar zitten (ze zitten hier werkelijk overal, die Hollanders). De fiesta bleek te bestaan uit een giga-optocht, waarin allemaal eng verklede (nee, serieus, sommigen waren echt heel, heel eng) mensen meeliepen (het was een soort mix tussen dansen en lopen, lopend dansen of dansend lopen. Ik heb dat ook geprobeerd, maar dat lukt dus niet), een mooie vervanging voor de Lierse processie die dit jaar niet uitging, me dunkt. Na even te staan kijken, en een poging te doen tot het maken van foto's zijn we op de ene of de andere manier in die optocht meegesleurd geraakt, allemaal heel fijn en gezellig, tot ze vanuit het publiek knoflookwater over de optocht begonnen te gooien. We waren allemaal heel snel weer op de stoep. Tot zover ons Masayaans avontuur.
Voor de rest heb ik nog niet zo veel plannen dit weekend (behalve knoflookgeur uit mijn haren wassen), maar ik ga er vanuit dat er nog wel iets zal gebeuren.
Adios, muchachos, muchachas!
L
25.10.13
De geneugten van het ontmoeten, een zelfreflectie en motivatie.
Zal ik hier eens even snel een cliché bevestigen? Tijd gaat snel als je het naar je zin hebt. Enfin, het is dubbel. Aan de ene kant doe ik zo veel en heb ik tegelijkertijd nog zo veel tijd om gewoon op mijn kont te zitten (ik klaag niet), maar aan de andere kant ben ik hier ondertussen al wel een week. Een week. 7 volle dagen (6,5, ja, maar toch al 7 dagen onderweg). Tussenevaluatie na week 1/8: Meer dan positief. Mijn Spaans springt vooruit (al moet ik het in het dagelijkse leven nog niet proberen, want tegen dat tempo ben zelfs ik niet bestand), alles wat ik tegenkom is of mooi, of leuk, of charmant, alle mensen die ik tegenkom zijn hetzelfde, ja, ik blijf nog even. Een weekje of 7 denk ik.
Ik ga klinken als een zweverig magazine dat hippies, midlifecrisissers en gepensioneerden probeert te motiveren om hun sandalen vast te gespen en de wijde wereld in te trekken, maar wat ik tot hiertoe heel leuk vind is de 'ontmoetingen' (God, wat klinkt dat zweverig). Ik deed dat vroeger heel veel, 'ontmoeten', geen paniek, ik verklaar mij nader. Ik had vroeger een talent om en heel veel plezier in mensen te leren kennen, daar een leuke tijd mee hebben, en ze dan nooit meer zien. Zo ging ik elk jaar op kamp (leuk voor mijn ouders, hadden zij wat rust, en leuk voor mij, want dan was ik niet thuis en kon ik lekker een hele week vrolijk zijn, kutkind dat ik was) en kwam ik elk jaar terug met nieuwe beste vriendinnetjes. Inclusief adressen, en later mailadressen. Ik heb ze nooit geschreven, noch brieven van hen gekregen, en toch herinner ik mij nog heel veel van die vriendinnetjes, want met hen had ik een leuke week. Nu ben ik dat wat verleerd, omdat op mijn kampen heel vaak dezelfde mensen meegaan, en omdat ik die steevast terugzie, hetzij het jaar daarop, op hetzelfde kamp, hetzij vroeger (vind ik overigens prima hoor jongens, geen paniek). Maar dat genot van het ontmoeten, dat was ik dus even verleerd (iemand al een jobaanbieding bij een midlife-reismagazine? Nee?).
Heel concreet, want ik kan het niet zo goed uitleggen: Ik vind het superfijn dat ik hier mensen ontmoet waarvan ik -hooguit- de voornaam ken, waar ik dan gezellig even verhalen mee kan uitwisselen (uiteraard te vertrekken vanuit 'vanwaar ben je en wat doe je hier'), waarna je na nog een 'have a safe trip!' verder gaat, op naar de volgende 'ontmoetingen'. Geen verdere poespas, of 'we bellen' (krijg ik de kriebels van, van te weten dat ik in de nabije toekomst moet bellen) of 'we moeten nog eens afspreken' (uiteraard kan dat ook, maar daar heb ik het nu niet over). En dat ontmoeten gaat dus blijkbaar heel makkelijk als je, ten eerste, op reis bent, want reizigers trekken elkaar aan (en hostels zijn nu eenmaal sociale plekken), en ten tweede, als je alleen bent. Dat geldt dan toch op z'n minst voor mij, want ik heb tegenwoordig, anders dan vroeger, niet meer echt de neiging om vreemde mensen aan te spreken als dat niet nodig is. Maar als je alleen bent en niemand kent is dat wel gewenst, kwestie van zieligheid en verveling te vermijden. Gelukkig is mijn vroegere talent ergens onderhuids nog wel aanwezig en is het nu kwestie van graven om het terug volledig tevoorschijn te toveren. Ik werk eraan!
Ik merk dat ik het niet zo heel duidelijk kan uitleggen, dus rest mij eigenlijk gewoon: Gesp vast die sandalen (of trek uw sletsen aan), trek erop uit en ontmoet. Het liefst van al alleen.
In alle motiverende zweverigheid,
L
Noot: Ja, ik weet dat dat in België ook kan, en dat ik dat meer zou moeten doen. Staat op mijn planning voor wanneer ik terugben.
Ik ga klinken als een zweverig magazine dat hippies, midlifecrisissers en gepensioneerden probeert te motiveren om hun sandalen vast te gespen en de wijde wereld in te trekken, maar wat ik tot hiertoe heel leuk vind is de 'ontmoetingen' (God, wat klinkt dat zweverig). Ik deed dat vroeger heel veel, 'ontmoeten', geen paniek, ik verklaar mij nader. Ik had vroeger een talent om en heel veel plezier in mensen te leren kennen, daar een leuke tijd mee hebben, en ze dan nooit meer zien. Zo ging ik elk jaar op kamp (leuk voor mijn ouders, hadden zij wat rust, en leuk voor mij, want dan was ik niet thuis en kon ik lekker een hele week vrolijk zijn, kutkind dat ik was) en kwam ik elk jaar terug met nieuwe beste vriendinnetjes. Inclusief adressen, en later mailadressen. Ik heb ze nooit geschreven, noch brieven van hen gekregen, en toch herinner ik mij nog heel veel van die vriendinnetjes, want met hen had ik een leuke week. Nu ben ik dat wat verleerd, omdat op mijn kampen heel vaak dezelfde mensen meegaan, en omdat ik die steevast terugzie, hetzij het jaar daarop, op hetzelfde kamp, hetzij vroeger (vind ik overigens prima hoor jongens, geen paniek). Maar dat genot van het ontmoeten, dat was ik dus even verleerd (iemand al een jobaanbieding bij een midlife-reismagazine? Nee?).
Heel concreet, want ik kan het niet zo goed uitleggen: Ik vind het superfijn dat ik hier mensen ontmoet waarvan ik -hooguit- de voornaam ken, waar ik dan gezellig even verhalen mee kan uitwisselen (uiteraard te vertrekken vanuit 'vanwaar ben je en wat doe je hier'), waarna je na nog een 'have a safe trip!' verder gaat, op naar de volgende 'ontmoetingen'. Geen verdere poespas, of 'we bellen' (krijg ik de kriebels van, van te weten dat ik in de nabije toekomst moet bellen) of 'we moeten nog eens afspreken' (uiteraard kan dat ook, maar daar heb ik het nu niet over). En dat ontmoeten gaat dus blijkbaar heel makkelijk als je, ten eerste, op reis bent, want reizigers trekken elkaar aan (en hostels zijn nu eenmaal sociale plekken), en ten tweede, als je alleen bent. Dat geldt dan toch op z'n minst voor mij, want ik heb tegenwoordig, anders dan vroeger, niet meer echt de neiging om vreemde mensen aan te spreken als dat niet nodig is. Maar als je alleen bent en niemand kent is dat wel gewenst, kwestie van zieligheid en verveling te vermijden. Gelukkig is mijn vroegere talent ergens onderhuids nog wel aanwezig en is het nu kwestie van graven om het terug volledig tevoorschijn te toveren. Ik werk eraan!
Ik merk dat ik het niet zo heel duidelijk kan uitleggen, dus rest mij eigenlijk gewoon: Gesp vast die sandalen (of trek uw sletsen aan), trek erop uit en ontmoet. Het liefst van al alleen.
In alle motiverende zweverigheid,
L
Noot: Ja, ik weet dat dat in België ook kan, en dat ik dat meer zou moeten doen. Staat op mijn planning voor wanneer ik terugben.
24.10.13
Mercado's, autobussen en een pueblo blanco.
Uh-oh, nu moet er verslag van 2 dagen in één blogbericht, en ik ben al zo lang van stof. Geen zorgen, ik zal jullie de oninteressante dingen besparen. Zo zal ik niet vertellen wat ik eet (genoeg), hoe veel ik slaap (genoeg) of hoe veel Spaans ik al spreek (nog niet genoeg maar wel al veel). Ik beperk mij dus -voor jullie goed- tot de uitstapjes met Aura (la profesora).
Allereerst, el Mercado! De markt, waartegen de zaterdagmarkt in Lier echt peanuts is, hebben we bezocht tijdens mijn les 's ochtends, in het kader van 'al kijkend leren' of zoiets, anyway, ik blij, want naar die buurt durfde ik eerst niet alleen, omdat alles op elkaar lijkt en ik dan de neiging heb om verloren te lopen (nu niet meer dus). De markt in Granada is dagelijks te bezoeken en gi-gan-tisch. Zonder overdrijven. Er is een overdekt gedeelte, dat een beetje lijkt op La Boqueria in Barcelona, maar dan met de kraampjes nog dichter opeen en nog meer mensen, en dan zijn er nog de straten rondom, die ook volgepakt staan met kraampjes. Schoenen, kleren -nieuw en tweedehands-, groenten, fruit, vlees (maar dat koop je volgens Aura beter niet op de markt), allerlei dingen waarvan ik de naam niet ken, tot een winkel met matrassen toe. Het is een gek, druk, warm, stinkend, maar op een manier (echt waar) ook heel gezellig gegeven. Ondanks het feit dat verkopers de neiging hebben van je bij je arm te pakken om je te overtuigen om iets te kopen. Dat werkt niet bij mij, guys. Onderweg ben ik dan getest op mijn kennis van groenten en fruit. In het Spaans. Jammer dat ik van de meeste dingen zelfs in het Nederlands nog niet kon zeggen wat het is. Enfin, alweer een ervaring en wat woordenschat rijker!
Vandaag was er een dagactiviteit gepland, zijnde een uitstapje naar Catarina. Catarina is een van 'los Pueblos Blancos', ofte, witte dorpen en ligt bij Masaya, een stad op een busrit afstand van Granada. Hoera! Een busrit afstand! Dat betekent dus meteen ook mijn eerste trip met een Nicaraguaanse autobus, iets wat ik ook niet alleen wilde doen, zo de eerste keer. Een Nicaraguaanse autobus is eigenlijk een afgedankte schoolbus, of zo ziet het er alleszins uit. Denk rode leren zetels waarvan hun beste tijd al ver achter ons ligt, een -veelgebruikt, wegens geen verkeersregels- koordje als claxon en deuren die alleen maar toegaan als het echt moet. En hitte. Leren zetels, je zou denken, ah bah, dat plakt, maar hé, geen probleem, het is zo lekker warm in de bus dat het niet meer plakt, maar gewoon glibbert. Het spijt me als dat te veel informatie was, maar het is nu eenmaal niet anders, ik deel gewoon de totaalervaring. Een busrit van ongeveer 40 minuten was het, naar Catarina. Onderweg had ik overigens een aap kunnen zien, als ik eerder door had gehad wat 'mono' betekende, en dus meteen uit het raam had gekeken toen Aura het mij probeerde duidelijk te maken, maar dat is me dus niet gelukt. Het liefst was ik uit de bus gesprongen en terug gelopen, maar dat leek me nu toch een iets te groot risico, op de ene of de andere manier.
Aangekomen in Catarina hebben we een mototaxi (zo'n ding wil ik voor mijn verjaardag, trouwens) genomen, enfin, gedeeld met een moeder en 2 kinderen (Google het, zoek de minst moderne, en beeld je dan in dat er 4 mensen op de achterbank zitten en 2 op de bestuurderszetel, ja, zo.) naar 'El mirador de Catarina', waar je terechtkomt tussen allemaal kraampjes met artisanaal gedoe (heb ik een zwak voor, dus dat was gevaarlijk terrein), maar eens je daar voorbij bent (zonder iets te kopen, wat was ik trots, zelfbeheersing: +1) sta je opeens voor een machtig uitzicht. Maar echt, machtig. Ik heb er foto's van, maar die zijn zinloos, want daarop zie je dus echt niet hetzelfde, enfin, je kijk daar uit op 'la Laguna de Apoyo', met daarachter Granada (ofte, een stipje), en daar weer achter ligt 'el Lago de Nicaragua'. En als je dan je blik van die gigameren losrukt en iets naar rechts draait heb je als klap op de vuurpijl nog eens een prachtig zicht op de vulkaan. Onzinnig om het te proberen beschrijven, maar enfin, misschien hebben jullie nu een idee (en als jullie dat echt hebben, vermenigvuldig de schoonheid en indrukwekkendheid ervan met 10 en je komt in de buurt). Ietsjes verderop bleken dan kleine afdakjes te staan met daaronder telkens een tafeltje en vier kleine bankjes, waar ik dus vandaag les zou krijgen. Concentratie: -9857.
Tot hiertoe ben ik steeds alleen geweest tijdens uitstapjes (die van gisteren, een kookworkshop of zoiets, is dan ook afgeschaft), want de studentes die met mij (allez, niet met, tegelijkertijd eigenlijk gewoon) les volgen doen blijkbaar geen namiddagactiviteiten mee. Beetje balen misschien, maar na grondig overleg met mijn innerlijke dramaqueen heb ik besloten daar geen punt van te maken. Nu spreek ik extra veel Spaans, en krijg ik extra veel aandacht. Voor dat eerste ben ik hier, en iedereen weet dat dat laatste voor mij ook niet echt een probleem is.
Dus ja, life is good!
L
P.S.: Ik eet goed, echt 3 keer per dag en al, het brood is wel toastbrood en bijgevolg niet héél lekker, maar ik kan het er mee doen. Ik slaap ook echt genoeg, vaak lig ik om 21u, 21u30 al in mijn bed, en ik spring er om 6u30 fris en monter uit (want wie er vroeg uit moet, kan maar beter vroeg gaan slapen, zo werkt dat nu eenmaal, kleine broer van me). Ik ben heel flink op school en maak elke dag mijn huiswerk (for real, huiswerk). En mijn Spaans is al zo goed dat ik helemaal kan uitleggen hoe oud mijn ouders zijn (ik moet langer nadenken over het exacte antwoord dan over de Spaanse vertaling), en wat ze doen voor werk, en hoe veel broers en zussen ik heb, en hoe oud die zijn, en hoe Lier eruit ziet en zo. Voila, die was nog voor bezorgde ouders, grootouders, andere familie en vrienden met moederlijke neigingen.
Allereerst, el Mercado! De markt, waartegen de zaterdagmarkt in Lier echt peanuts is, hebben we bezocht tijdens mijn les 's ochtends, in het kader van 'al kijkend leren' of zoiets, anyway, ik blij, want naar die buurt durfde ik eerst niet alleen, omdat alles op elkaar lijkt en ik dan de neiging heb om verloren te lopen (nu niet meer dus). De markt in Granada is dagelijks te bezoeken en gi-gan-tisch. Zonder overdrijven. Er is een overdekt gedeelte, dat een beetje lijkt op La Boqueria in Barcelona, maar dan met de kraampjes nog dichter opeen en nog meer mensen, en dan zijn er nog de straten rondom, die ook volgepakt staan met kraampjes. Schoenen, kleren -nieuw en tweedehands-, groenten, fruit, vlees (maar dat koop je volgens Aura beter niet op de markt), allerlei dingen waarvan ik de naam niet ken, tot een winkel met matrassen toe. Het is een gek, druk, warm, stinkend, maar op een manier (echt waar) ook heel gezellig gegeven. Ondanks het feit dat verkopers de neiging hebben van je bij je arm te pakken om je te overtuigen om iets te kopen. Dat werkt niet bij mij, guys. Onderweg ben ik dan getest op mijn kennis van groenten en fruit. In het Spaans. Jammer dat ik van de meeste dingen zelfs in het Nederlands nog niet kon zeggen wat het is. Enfin, alweer een ervaring en wat woordenschat rijker!
Vandaag was er een dagactiviteit gepland, zijnde een uitstapje naar Catarina. Catarina is een van 'los Pueblos Blancos', ofte, witte dorpen en ligt bij Masaya, een stad op een busrit afstand van Granada. Hoera! Een busrit afstand! Dat betekent dus meteen ook mijn eerste trip met een Nicaraguaanse autobus, iets wat ik ook niet alleen wilde doen, zo de eerste keer. Een Nicaraguaanse autobus is eigenlijk een afgedankte schoolbus, of zo ziet het er alleszins uit. Denk rode leren zetels waarvan hun beste tijd al ver achter ons ligt, een -veelgebruikt, wegens geen verkeersregels- koordje als claxon en deuren die alleen maar toegaan als het echt moet. En hitte. Leren zetels, je zou denken, ah bah, dat plakt, maar hé, geen probleem, het is zo lekker warm in de bus dat het niet meer plakt, maar gewoon glibbert. Het spijt me als dat te veel informatie was, maar het is nu eenmaal niet anders, ik deel gewoon de totaalervaring. Een busrit van ongeveer 40 minuten was het, naar Catarina. Onderweg had ik overigens een aap kunnen zien, als ik eerder door had gehad wat 'mono' betekende, en dus meteen uit het raam had gekeken toen Aura het mij probeerde duidelijk te maken, maar dat is me dus niet gelukt. Het liefst was ik uit de bus gesprongen en terug gelopen, maar dat leek me nu toch een iets te groot risico, op de ene of de andere manier.
Aangekomen in Catarina hebben we een mototaxi (zo'n ding wil ik voor mijn verjaardag, trouwens) genomen, enfin, gedeeld met een moeder en 2 kinderen (Google het, zoek de minst moderne, en beeld je dan in dat er 4 mensen op de achterbank zitten en 2 op de bestuurderszetel, ja, zo.) naar 'El mirador de Catarina', waar je terechtkomt tussen allemaal kraampjes met artisanaal gedoe (heb ik een zwak voor, dus dat was gevaarlijk terrein), maar eens je daar voorbij bent (zonder iets te kopen, wat was ik trots, zelfbeheersing: +1) sta je opeens voor een machtig uitzicht. Maar echt, machtig. Ik heb er foto's van, maar die zijn zinloos, want daarop zie je dus echt niet hetzelfde, enfin, je kijk daar uit op 'la Laguna de Apoyo', met daarachter Granada (ofte, een stipje), en daar weer achter ligt 'el Lago de Nicaragua'. En als je dan je blik van die gigameren losrukt en iets naar rechts draait heb je als klap op de vuurpijl nog eens een prachtig zicht op de vulkaan. Onzinnig om het te proberen beschrijven, maar enfin, misschien hebben jullie nu een idee (en als jullie dat echt hebben, vermenigvuldig de schoonheid en indrukwekkendheid ervan met 10 en je komt in de buurt). Ietsjes verderop bleken dan kleine afdakjes te staan met daaronder telkens een tafeltje en vier kleine bankjes, waar ik dus vandaag les zou krijgen. Concentratie: -9857.
Tot hiertoe ben ik steeds alleen geweest tijdens uitstapjes (die van gisteren, een kookworkshop of zoiets, is dan ook afgeschaft), want de studentes die met mij (allez, niet met, tegelijkertijd eigenlijk gewoon) les volgen doen blijkbaar geen namiddagactiviteiten mee. Beetje balen misschien, maar na grondig overleg met mijn innerlijke dramaqueen heb ik besloten daar geen punt van te maken. Nu spreek ik extra veel Spaans, en krijg ik extra veel aandacht. Voor dat eerste ben ik hier, en iedereen weet dat dat laatste voor mij ook niet echt een probleem is.
Dus ja, life is good!
L
P.S.: Ik eet goed, echt 3 keer per dag en al, het brood is wel toastbrood en bijgevolg niet héél lekker, maar ik kan het er mee doen. Ik slaap ook echt genoeg, vaak lig ik om 21u, 21u30 al in mijn bed, en ik spring er om 6u30 fris en monter uit (want wie er vroeg uit moet, kan maar beter vroeg gaan slapen, zo werkt dat nu eenmaal, kleine broer van me). Ik ben heel flink op school en maak elke dag mijn huiswerk (for real, huiswerk). En mijn Spaans is al zo goed dat ik helemaal kan uitleggen hoe oud mijn ouders zijn (ik moet langer nadenken over het exacte antwoord dan over de Spaanse vertaling), en wat ze doen voor werk, en hoe veel broers en zussen ik heb, en hoe oud die zijn, en hoe Lier eruit ziet en zo. Voila, die was nog voor bezorgde ouders, grootouders, andere familie en vrienden met moederlijke neigingen.
21.10.13
Lotte aprende espagnol. Of zoiets.
Holaaaaa chicos y chicas!! Que tal? Me gusta Granada muchoooo! Y que calor!
Elke dag eentje, hoe lang zou ik dat volhouden? (Pronostiekjes mogen hieronder, maar ik ben niet aansprakelijk voor wat dan ook.) Bon, ik heb dus weer een vrij momentje. Ik moet zo dadelijk nog even naar de supermercado, want mijn voedselvoorraad is op (en daarmee bedoel ik mijn 2 potjes noodles), en ik heb honger, maar voor jullie maak ik graag even tijd (en ook ga ik daarna toch nog lekker een half uurtje mijn ogen dichtdoen, onder het mom van 'me helemaal onderdompelen in de siestacultuur').
Zoals hierboven te merken heb ik vanmorgen mijn eerste Spaanse les gehad, en ben ik nu een Spaanse spraakwaterval. Niet waar. Dat van die les wel, 4 uur van onafgebroken (ok, ik heb 20 minuten pauze gehad, dus niet écht onafgebroken) Spaanse vragen en verbuigingen die op mij afgevuurd werden en waarop ik verwacht werd te antwoorden. In het Spaans. Ik kreeg het zo mogelijk nog warmer dan ik het al had. Enfin, gelukkig is mijn lerares heel erg goed in uitbeelden, waardoor het verstaan zowaar niet echt een probleem vormde. Het antwoorden daarentegen, dat is een ander paar mouwen. De eerste fase van zo'n antwoord bestaat uit een zeer langgerekte 'euuuuuuhhhhhhhh', dan volgt er wat plafondgestaar, vervolgens, als ik zo'n beetje bedacht heb wat ik wil zeggen -in het Nederlands- zet ik de woorden die ik ken (dat zijn er 10, maximum) en smijt ik er voor de rest Engelse termen tussen, die dan aan de overkant vertaald worden. Tot slot herhaal ik nog eens wat het dan eigenlijk moest zijn. Dan heb ik ook nog de vreemde neiging om in het Frans te willen antwoorden, wat echt een slecht idee is, want dat verstaat ze zo mogelijk nog slechter dan Engels. En ook accepteert ze dat raar genoeg niet, andere talen. Maar bon, de techniek werkt wel, want tegen de middag was ik al in staat deel te nemen aan een spelletje 'raad wie er achter je op het bord geschreven staat' met de 2 Zwitserse meisjes die tegelijkertijd les volgen.
In de namiddag is er dan steeds een activiteit, en dat is wel een beetje balen, want aangezien wij maar met 3 tegelijk les volgen, de Zwitserse meisjes en ik, heb ik niet echt friend-material daar, want die twee zijn al vriendjes en spreken iets dat klinkt als Duits en Nederlands door elkaar maar waar ik geen woord van versta. Oh ja, en ook waren zij er niet bij vandaag, met de namiddagactiviteit. Dus ik alleen met een Spaanse lerares door het stadje getrokken.Volgens mij vindt ze mij echt superpassief en ongeïnteresseerd, maar echt, ik moet al alle moeite van de wereld doen (denk ogen tot spleetjes, onbegrijpende blik, en af en toe een knikje of 'si si') om ongeveer te verstaan wat ze zegt, dan kan ze toch niet van mij verwachten dat ik meteen antwoord, wel? Dat verliep dus een beetje stroef, maar als ik het goed begrepen heb komt het erop neer dat elke kerk hier wel eens afgebroken, ingestort of afgebrand is, maar dan, hoera hoera, weer opgebouwd. Goed voor mijn Spaans? Ja. Interessant? Iets minder.
Vanavond is er volgens de hostelgenootjes een rock&roll-avond in een hotel hier in de buurt, dus ik denk dat ik maar eens mee moet, grenzen verleggen, nu we dan toch bezig zijn.
Hasta la proxima (mañana?)!
L
Elke dag eentje, hoe lang zou ik dat volhouden? (Pronostiekjes mogen hieronder, maar ik ben niet aansprakelijk voor wat dan ook.) Bon, ik heb dus weer een vrij momentje. Ik moet zo dadelijk nog even naar de supermercado, want mijn voedselvoorraad is op (en daarmee bedoel ik mijn 2 potjes noodles), en ik heb honger, maar voor jullie maak ik graag even tijd (en ook ga ik daarna toch nog lekker een half uurtje mijn ogen dichtdoen, onder het mom van 'me helemaal onderdompelen in de siestacultuur').
Zoals hierboven te merken heb ik vanmorgen mijn eerste Spaanse les gehad, en ben ik nu een Spaanse spraakwaterval. Niet waar. Dat van die les wel, 4 uur van onafgebroken (ok, ik heb 20 minuten pauze gehad, dus niet écht onafgebroken) Spaanse vragen en verbuigingen die op mij afgevuurd werden en waarop ik verwacht werd te antwoorden. In het Spaans. Ik kreeg het zo mogelijk nog warmer dan ik het al had. Enfin, gelukkig is mijn lerares heel erg goed in uitbeelden, waardoor het verstaan zowaar niet echt een probleem vormde. Het antwoorden daarentegen, dat is een ander paar mouwen. De eerste fase van zo'n antwoord bestaat uit een zeer langgerekte 'euuuuuuhhhhhhhh', dan volgt er wat plafondgestaar, vervolgens, als ik zo'n beetje bedacht heb wat ik wil zeggen -in het Nederlands- zet ik de woorden die ik ken (dat zijn er 10, maximum) en smijt ik er voor de rest Engelse termen tussen, die dan aan de overkant vertaald worden. Tot slot herhaal ik nog eens wat het dan eigenlijk moest zijn. Dan heb ik ook nog de vreemde neiging om in het Frans te willen antwoorden, wat echt een slecht idee is, want dat verstaat ze zo mogelijk nog slechter dan Engels. En ook accepteert ze dat raar genoeg niet, andere talen. Maar bon, de techniek werkt wel, want tegen de middag was ik al in staat deel te nemen aan een spelletje 'raad wie er achter je op het bord geschreven staat' met de 2 Zwitserse meisjes die tegelijkertijd les volgen.
In de namiddag is er dan steeds een activiteit, en dat is wel een beetje balen, want aangezien wij maar met 3 tegelijk les volgen, de Zwitserse meisjes en ik, heb ik niet echt friend-material daar, want die twee zijn al vriendjes en spreken iets dat klinkt als Duits en Nederlands door elkaar maar waar ik geen woord van versta. Oh ja, en ook waren zij er niet bij vandaag, met de namiddagactiviteit. Dus ik alleen met een Spaanse lerares door het stadje getrokken.Volgens mij vindt ze mij echt superpassief en ongeïnteresseerd, maar echt, ik moet al alle moeite van de wereld doen (denk ogen tot spleetjes, onbegrijpende blik, en af en toe een knikje of 'si si') om ongeveer te verstaan wat ze zegt, dan kan ze toch niet van mij verwachten dat ik meteen antwoord, wel? Dat verliep dus een beetje stroef, maar als ik het goed begrepen heb komt het erop neer dat elke kerk hier wel eens afgebroken, ingestort of afgebrand is, maar dan, hoera hoera, weer opgebouwd. Goed voor mijn Spaans? Ja. Interessant? Iets minder.
Vanavond is er volgens de hostelgenootjes een rock&roll-avond in een hotel hier in de buurt, dus ik denk dat ik maar eens mee moet, grenzen verleggen, nu we dan toch bezig zijn.
Hasta la proxima (mañana?)!
L
20.10.13
Handicaps en verbazingen
Een extraatje hier, omdat mijn huis- tuin- en keukenblogje toch wel wat extra's verdient, en omdat ik hier voorlopig toch tijd te veel heb, gezien mijn gigantische sociale handicap zijnde het niet-spreken van de Spaanse taal, want niemand spreekt hier Engels, ook de vrouw des huizes (Flora dus) niet. Flora is trouwens een supergezellig dametje, type kotmadam (maar dan de Latina-versie) dat met iedereen een vlotte babbel doet. Zelfs met mij, al is vlot dan misschien wat overdreven, want onze conversaties zijn eigenlijk gewoon een chaos van Spanglish (van haar kant), mijn 3 woorden Spaans (Gracias en Buenos Dias) en veel gebaren. Maar dus, zonder Spaans kan ik hier niets aanvangen, en de Nederlandse meisjes, die voorlopig fungeren als tolk en gids, en die trouwens echt supervriendelijk zijn, zijn op een na, het huis uit dit weekend. Nu heb ik van de achtergeblevene wel al een rondleiding gekregen door de stad hier, zodat ik maandag mijn school zou moeten vinden (haha, dat geloof ik zelf niet eens), weet waar de dichtsbijzijnde supermarkt is (ver genoeg om een taxi te nemen, zeker als je weet dat die maar 10 cordoba ofte 30 cent kosten), en de straat kan vinden waar alle buitenlanders gaan eten. Ik was helaas weer mijn fototoestel vergeten, dus zal ik morgen nog eens terug moeten, om al die vrolijke kleurtjes hier (waarom is niet elk huis in België zo vrolijk? Zo moeilijk is dat toch niet? Ik wil later een groen huis.) ook aan jullie te kunnen laten zien.
Waar ik mij vandaag over verbaasd heb (onder andere, want ik verbaas mij over veel, zo zijn paarden hier graatmager, fluiten alle mannen naar alle vrouwen, staat er op elke hoek van de straat een fruitverkoper met meeneemzakjes fruitsla (Marijntje!) en bestaat er niet zoiets als zwakke weggebruikers, maar een blog is geen boek, en dus ben ik beperkt in woordjes) is dat het 'huis' hier eigenlijk gewoon een verzameling van afdakken is. De kamers zijn uiteraard wel afgesloten (met boven de deur wel nog een heel stuk open, that is), maar de keuken bijvoorbeeld, is niet afgesloten en komt gewoon uit op een binnenplaatsje (met schommelstoelen en een hangmat, paradijselijk toch?). Douches en wc's zijn op datzelfde binnenplaatsje, onder een afdak, en met een houten muur errond. Alles is hier trouwens van hout, en/of aanverwanten (karton) wat maakt dat ik ook alles hoor. De skypegesprekken in de keuken, het Spaanse geratel van Flora tegen alles en iedereen die ze tegenkomt (zelfs tegen mensen die haar niet begrijpen, dus), de muziek van de wagens die -3 kamers verder- op straat voorbijrijden, en het minifanfaretje -1 trompet en 2 trommels, maar zeker processiewaardig!- dat daarstraks achter het huis-dat-dus-niet-echt-een-huis-is voorbijkwam. Gelukkig is het hier 's nachts behoorlijk rustig.
Oh ja, nog iets dat ik nu al geleerd heb is dat 2 maanden peanuts zijn. De meisjes hier zijn hier allemaal al een maand of twee en blijven nog tot januari. Ik moet echt zwijgen dus (al vind ik mezelf nog steeds dapper). Verder ga ik nog moeten leren om maaltijden te fabriceren van dingen die ik in de supermarkt vind en die verder gaan dan Aiki noodles-maar-dan-niet-van-Aiki, maar dat is voor na dit weekend, dat ik heb gebombardeerd tot lazy, jetlag-recovery-weekend. Ik heb al wel gehoord dat de dames hier elke avond samen eten, dus misschien kan ik dan gelijk wat oer-Hollandse (want Nicaraguaans eten doen ze enkel op maandag) cooking skills afkijken. Heb ik meteen nog iets meer bijgeleerd van dit tripje dan alleen Spaans.
Adios, Amigos! (ha, dat zijn al 5 woorden!)
L
Oh, en hier, wat foto's van de gemeenschappelijke delen hier:
Waar ik mij vandaag over verbaasd heb (onder andere, want ik verbaas mij over veel, zo zijn paarden hier graatmager, fluiten alle mannen naar alle vrouwen, staat er op elke hoek van de straat een fruitverkoper met meeneemzakjes fruitsla (Marijntje!) en bestaat er niet zoiets als zwakke weggebruikers, maar een blog is geen boek, en dus ben ik beperkt in woordjes) is dat het 'huis' hier eigenlijk gewoon een verzameling van afdakken is. De kamers zijn uiteraard wel afgesloten (met boven de deur wel nog een heel stuk open, that is), maar de keuken bijvoorbeeld, is niet afgesloten en komt gewoon uit op een binnenplaatsje (met schommelstoelen en een hangmat, paradijselijk toch?). Douches en wc's zijn op datzelfde binnenplaatsje, onder een afdak, en met een houten muur errond. Alles is hier trouwens van hout, en/of aanverwanten (karton) wat maakt dat ik ook alles hoor. De skypegesprekken in de keuken, het Spaanse geratel van Flora tegen alles en iedereen die ze tegenkomt (zelfs tegen mensen die haar niet begrijpen, dus), de muziek van de wagens die -3 kamers verder- op straat voorbijrijden, en het minifanfaretje -1 trompet en 2 trommels, maar zeker processiewaardig!- dat daarstraks achter het huis-dat-dus-niet-echt-een-huis-is voorbijkwam. Gelukkig is het hier 's nachts behoorlijk rustig.
Oh ja, nog iets dat ik nu al geleerd heb is dat 2 maanden peanuts zijn. De meisjes hier zijn hier allemaal al een maand of twee en blijven nog tot januari. Ik moet echt zwijgen dus (al vind ik mezelf nog steeds dapper). Verder ga ik nog moeten leren om maaltijden te fabriceren van dingen die ik in de supermarkt vind en die verder gaan dan Aiki noodles-maar-dan-niet-van-Aiki, maar dat is voor na dit weekend, dat ik heb gebombardeerd tot lazy, jetlag-recovery-weekend. Ik heb al wel gehoord dat de dames hier elke avond samen eten, dus misschien kan ik dan gelijk wat oer-Hollandse (want Nicaraguaans eten doen ze enkel op maandag) cooking skills afkijken. Heb ik meteen nog iets meer bijgeleerd van dit tripje dan alleen Spaans.
Adios, Amigos! (ha, dat zijn al 5 woorden!)
L
Oh, en hier, wat foto's van de gemeenschappelijke delen hier:
19.10.13
Ik ben er geraakt!
Na een reis van een twintigtaluren ben ik dan toch uiteindelijk op bestemming geraakt. Gisterenochtend om half 7 stond ik in Zaventem, gisterenavond om 21u lokale tijd ben ik gearriveerd in Hostel La Mexicana in Granada. Een tripje om u tegen te zeggen, me dunkt. Het is hier nu ook nog maar 6 uur 's ochtends, maar door jetlaggerelateerde issues ben ik wakker (hoezee!), en dus dacht ik, ik stel het internet even op de hoogte van hoe mijn reis verlopen is.
Het begon goed, met het in mijn vuistje uitlachen van de beveiligingsmensen aan de gate. Die dachten namelijk dat ik, weet ik veel, drugssmokkelaar was of zo, en vonden het dus nodig om mijn handbagagerugzak geheel uit te laden. Heel funny, als die grote sterke beveiligingsbeer er dan als eerste een knuffelhondje uithaalt. Ik hoop dat ze zich heel erg schaamden, mij zo verdenken.
Het 'doen alsof ik een zeer volwassen mens ben dat elke week alleen naar Amerika trekt' is eigenlijk al misgelopen vanaf het begin van vlucht 1. Nu moet je weten, in dat vliegtuig had ik mijn eigen persoonlijk tv'tje. Glee! Disneyfilms! Musicals! New Girl! Enfin, ik heb geprobeerd om serieus te beginnen, ik dacht bon, 'Les Misérables', die heb ik nog niet gezien, ik waag me eraan. Maar na een uurtje ben ik dan toch overgeschakeld op 'Glee- the concert' en 'Tangled' (ja, Rapunzel, ja). Als klap op de vuurpijl kon ik dan ook nog eens (op datzelfde scherm, whooot) volgen waar we volgen op een heuse bewegende kaart. Wat ik dan ook gedaan heb. Elk kwartier ongeveer. Enfin, mijn buurvrouw heeft geprobeerd om zich volwassener voor te doen (Batman, bweurk), maar ik heb wel gespot dat ze meer op mijn scherm keek dan op dat van haar, de schelm.
10 uren dus, van gefascineerd staren naar dat kaartje, goeie zithoudingen zoeken en proberen in slaap te vallen voor mijn benen dat deden (hoe kunnen mensen 10 uur in dezelfde houding zitten? Ik snap dat niet), mijn dekentje proberen te rekken zodat én mijn handen, én mijn voeten eronder konden, en bovenal mijn best doen om niet te vaak naar de wc te moeten gaan, zodat ik Batman-buurvrouw niet te vaak moest storen.
Bon, daarna heb ik de Amerikaanse douane leren kennen, superfijn, het was net de Efteling, compleet met wachtrijen, melige muziekjes en een promofilmpje, dat ons toonde dat alle Atlantanen (Atlantaers, Atlantaisten) zielsgelukkig zijn. Echt ontroerend, ware het niet dat ik daar drie kwartier gestaan heb.
Blabla, nog een vluchtje blabla, uiteindelijk, om naar schatting 20u30 plaatselijke tijd aangekomen in Managua, vlot de douane door, vlot mijn rugzak afgehaald (nee, ok, het ding heeft 3 keer moeten passeren voor ik -al compleet in paniek- het herkende), en vlot naar de uitgang, alwaar mijn vriend Donaldo me stond op te wachten, met een overlevingspakketje met extra info (o.a. 'waar koop je best een gsm', net wat ik nodig heb, want dat ding van mij werkt hier niet). Donaldo heeft me dan naar hier gebracht, een rit van een dik half uur denk ik, waarin we toch een conversatie van een paar zinnen gevoerd hebben. Kan aan mij liggen, mijn Engels is niet meer zo denderend na zo'n lange dag, heb ik gemerkt. En misschien ook omdat ik in slaap ben gevallen in de auto, dat kan ook.
Hostel La Mexicana, waar Donaldo mij gedropt heeft, is iets fijns. Ik heb hier kamer 0, en met mij zitten hier nog 6 andere meisjes, die, na een beetje Spaans geratel in het begin (oh help), gelukkig toch Nederlands bleken te zijn. En die, heel vriendelijk, mij nog eens hebben meegenomen voor een kleine rondleiding, aangezien die van Flora, lady of the house, in het Spaans was, en ik daar dus geen knijt van verstaan heb.
Vandaag trek ik naar Granada, de huisgenootjes gaan vandaag een vulkaan beklimmen in Leon, maar ik heb gepast, omdat dat vroeg vertrekken was, en dan slaap ik liever dadelijk nog wat verder, want maandag moet ik naar school!
Sorry voor de lengte, maar het was dan ook een lange dag, ah ja!
Tot de volgende!
L
17.10.13
't Is van da!
Mannen, 't is echt zover nu. 2 maanden rust in Lier, 2 maanden complete stilte in het linkerdeel van de 2e verdieping van onze Sint-Gummarusstraatresidentie, 2 maanden puur genot voor wie een hekel aan mij heeft en mij iets te vaak ziet naar zijn/haar goesting en 2 maanden van gsm-stilte voor wie door mij gewoonlijk gestalkt wordt. Maar ook 2 maanden van schrijnend verdriet voor wie mij graag ziet, 2 maanden van ongezonde verveling voor wie met mij optrekt en 2 maanden van keihard aftellen voor wie mij gaat missen.
Ik vertrek over een kleine 8 uurtjes richting Zaventem, je weet wel, voor dat grootse plan waarover ik al maanden niet kan zwijgen, en waarvoor ik al weken loop te zenuwpezen. Die zenuwen zijn trouwens aanweziger dan ooit. Echt, geef mij premières, examens, allemaal op dezelfde dag desnoods, zenuwachtiger dan dit zal ik nooit zijn (denk ik). Haha, ik ga met het vliegtuig. Met overstappen en al. 16 uur. Alleen. Haha. Hahaha. Hahahahaha. Nee, serieus, niemand, maar dan ook niemand zou het ooit in zijn hoofd halen om mij alleen op een vliegtuig te zetten. Behalve ikzelf dus, blijkbaar. Of ik het overleef? Dat horen jullie dan wel. Of ik de rest van mijn avontuur overleef? 't Is te hopen, maar ik vermoed van wel. En ook dat horen jullie nog wel.
Ik hou het voorlopig kort, ik heb jullie ten slotte al genoeg lastiggevallen met mijn verhaaltjes. Van zodra ik aankom ga ik op zoek naar internet, om dat patroon verder te zetten. Ik heb er heel veel zin in, duim voor mij!
Tot snel!
L
Ik vertrek over een kleine 8 uurtjes richting Zaventem, je weet wel, voor dat grootse plan waarover ik al maanden niet kan zwijgen, en waarvoor ik al weken loop te zenuwpezen. Die zenuwen zijn trouwens aanweziger dan ooit. Echt, geef mij premières, examens, allemaal op dezelfde dag desnoods, zenuwachtiger dan dit zal ik nooit zijn (denk ik). Haha, ik ga met het vliegtuig. Met overstappen en al. 16 uur. Alleen. Haha. Hahaha. Hahahahaha. Nee, serieus, niemand, maar dan ook niemand zou het ooit in zijn hoofd halen om mij alleen op een vliegtuig te zetten. Behalve ikzelf dus, blijkbaar. Of ik het overleef? Dat horen jullie dan wel. Of ik de rest van mijn avontuur overleef? 't Is te hopen, maar ik vermoed van wel. En ook dat horen jullie nog wel.
Ik hou het voorlopig kort, ik heb jullie ten slotte al genoeg lastiggevallen met mijn verhaaltjes. Van zodra ik aankom ga ik op zoek naar internet, om dat patroon verder te zetten. Ik heb er heel veel zin in, duim voor mij!
Tot snel!
L
10.10.13
Hoogdag!
Hang de vlaggen uit! Zet de cava koud! Steek de kaarsen aan! Er zit een hoogdag aan te komen! Nee, ik heb het nog niet over Kerst (hoewel, daar mag ik mij toch ook stilletjesaan op beginnen verheugen, me dunkt), en het gaat ook niet over Sinterklaas (maar ik ga wel binnenkort beginnen aan mijn brief). De hoogdag die er zit aan te komen is niet universeel, zelfs niet nationaal, maar enkel en alleen voor Lierenaars (van mij mogen niet-Lierenaars gerust mee komen vieren, maar ik weet niet of ze daar echt behoefte aan hebben). Want hoera, wij zijn een gezellige stad! En hoera, wij hebben een zotte patroonheilige! En hoera, een zilveren schrijn! Confetti!
Nu zondag trekt dé Sint-Gummarusprocessie door Lier. Priesters onder een afdakje, van die rookverspreiders waarvan je de stank maar 2 keer per jaar kan verdragen, gehandhaafd door misdienaars waarvan je niet wist dat ze nog bestonden, witgehandschoende mannen in pak die als boskabouters met lantaarntjes rondlopen en nog meer mannen in kostuum die -met 3 per vlag, nota bene- enkele reusachtige vlaggen proberen recht te houden, ten minste, een man draagt de vlag, de andere 2 houden de flosjkes vast en hopen dat het snel hun beurt wordt om te bewijzen dat ze sterk genoeg zijn om een vlag recht te houden. Verder zijn er de harmonieën (2? 3? 4?) die elk hun kenmerkende processieliederen spelen, en zo het tempo van heel de stoet bepalen (en da's traag, geloof mij, ik heb meegelopen), en waarvan een beetje Lierenaar elke noot kan meezingen en/of -roffelen. Daartussen lopen dan nog eens alle verenigingen van Lier. Enfin, die verenigingen die genoeg leden enthousiast krijgen. Een sliert van troepjes hemden, truien, shorts en rokken in alle kleuren van de regenboog, want uiteraard vraagt de verenigingstrots dat iedereen zijn uniform aantrekt. Sjaaltjes geknoopt, benen bloot, petjes on top.
Uiteraard mag ik ook het belangrijkste niet vergeten, het 'zilveren reliekschrijn van Sint-Gummarus' (niet mijn woorden), dat door nog een ander legertje mannen (de processie is de manier om je te bewijzen als echte Lierse vent, zo blijkt) wordt rondgedragen. Dat zilveren geval weegt naar 't schijnt meer dan 800 kilo en ik weet niet hoeveel overblijfselen van/herinneringen aan onze dierbare patroonheilige er juist in zitten, maar dat het er te weinig zijn om samen 800 kilo te wegen, dat weet ik wel. Stop die spullen in een schoendoos, spuit ze zilver en minstens 16 mannenschouders worden gespaard, maar hé, dan zou de blikvanger van de processie niet zo blikvangerig meer zijn. Onze Goemmer heeft ook zijn jaarlijkse portie aandacht nodig.
Nee, ik ben niet de katholiekste persoon die er in Lier rondloopt. Ik vind zondag dan ook niet persé een topdag omdat ik die Gummarus zo'n toffe pee vind (hoewel die mens wel echt grave dingen heeft gedaan, volgens de legendes die we op school allemaal door onze strot geramd kregen), maar ik vier wel mee, omdat (minstens) 75% van (het centrum van) Lier op hetzelfde moment op straat staat, hangt, zit of wandelt. En omdat dat echt het toppunt van gezelligheid is. Er hangen vlaggen aan het raam van elke waardige Lierenaar, er ligt een massa confetti op straat (confetti waarvoor veel kinderen, grootouders en andere zotten een jaar lang hun snippers, kranten en perforatieafval opsparen), er vliegen snippers door de lucht (ik pleit schuldig), alle auto's op de route worden weggesleept (ik als rijbewijsloze mag daar voorlopig nog mee lachen), en een hele ochtend is er niets anders te horen dan klokgelui en de harmonieën, die zich onder begeleiding van hun eigen marsmuziek naar de vertrekplaats begeven.
Ja, ik kijk uit naar deze zondag, die we beginnen met een gezellig aperitiefje, waarna we nog gezelliger confetti gaan strooien, waarna we ons op ons gezelligst op de stoep installeren, klaar om te zwaaien naar (of te lachen met) bekenden, om ons luidop en voor de zoveelste keer af te vragen wie er bepaalt welke pastoor er onder het afdakje mag lopen, om net als elk jaar onze adem in te houden als een vlag of kist wisselt van drager, om sjaals en handen voor de neus te houden bij de wierookpassage, om elke keer opnieuw te proberen om mensen aan het lachen te maken, en om te zwaaien naar de kist van Sint-Gummarus, onze patroonheilige, die er toch maar weer voor zorgt dat wij zo'n gezellige dag hebben.
Tot zondag, Lier, stad naar mijn hart!
L
Nu zondag trekt dé Sint-Gummarusprocessie door Lier. Priesters onder een afdakje, van die rookverspreiders waarvan je de stank maar 2 keer per jaar kan verdragen, gehandhaafd door misdienaars waarvan je niet wist dat ze nog bestonden, witgehandschoende mannen in pak die als boskabouters met lantaarntjes rondlopen en nog meer mannen in kostuum die -met 3 per vlag, nota bene- enkele reusachtige vlaggen proberen recht te houden, ten minste, een man draagt de vlag, de andere 2 houden de flosjkes vast en hopen dat het snel hun beurt wordt om te bewijzen dat ze sterk genoeg zijn om een vlag recht te houden. Verder zijn er de harmonieën (2? 3? 4?) die elk hun kenmerkende processieliederen spelen, en zo het tempo van heel de stoet bepalen (en da's traag, geloof mij, ik heb meegelopen), en waarvan een beetje Lierenaar elke noot kan meezingen en/of -roffelen. Daartussen lopen dan nog eens alle verenigingen van Lier. Enfin, die verenigingen die genoeg leden enthousiast krijgen. Een sliert van troepjes hemden, truien, shorts en rokken in alle kleuren van de regenboog, want uiteraard vraagt de verenigingstrots dat iedereen zijn uniform aantrekt. Sjaaltjes geknoopt, benen bloot, petjes on top.
Uiteraard mag ik ook het belangrijkste niet vergeten, het 'zilveren reliekschrijn van Sint-Gummarus' (niet mijn woorden), dat door nog een ander legertje mannen (de processie is de manier om je te bewijzen als echte Lierse vent, zo blijkt) wordt rondgedragen. Dat zilveren geval weegt naar 't schijnt meer dan 800 kilo en ik weet niet hoeveel overblijfselen van/herinneringen aan onze dierbare patroonheilige er juist in zitten, maar dat het er te weinig zijn om samen 800 kilo te wegen, dat weet ik wel. Stop die spullen in een schoendoos, spuit ze zilver en minstens 16 mannenschouders worden gespaard, maar hé, dan zou de blikvanger van de processie niet zo blikvangerig meer zijn. Onze Goemmer heeft ook zijn jaarlijkse portie aandacht nodig.
Nee, ik ben niet de katholiekste persoon die er in Lier rondloopt. Ik vind zondag dan ook niet persé een topdag omdat ik die Gummarus zo'n toffe pee vind (hoewel die mens wel echt grave dingen heeft gedaan, volgens de legendes die we op school allemaal door onze strot geramd kregen), maar ik vier wel mee, omdat (minstens) 75% van (het centrum van) Lier op hetzelfde moment op straat staat, hangt, zit of wandelt. En omdat dat echt het toppunt van gezelligheid is. Er hangen vlaggen aan het raam van elke waardige Lierenaar, er ligt een massa confetti op straat (confetti waarvoor veel kinderen, grootouders en andere zotten een jaar lang hun snippers, kranten en perforatieafval opsparen), er vliegen snippers door de lucht (ik pleit schuldig), alle auto's op de route worden weggesleept (ik als rijbewijsloze mag daar voorlopig nog mee lachen), en een hele ochtend is er niets anders te horen dan klokgelui en de harmonieën, die zich onder begeleiding van hun eigen marsmuziek naar de vertrekplaats begeven.
Ja, ik kijk uit naar deze zondag, die we beginnen met een gezellig aperitiefje, waarna we nog gezelliger confetti gaan strooien, waarna we ons op ons gezelligst op de stoep installeren, klaar om te zwaaien naar (of te lachen met) bekenden, om ons luidop en voor de zoveelste keer af te vragen wie er bepaalt welke pastoor er onder het afdakje mag lopen, om net als elk jaar onze adem in te houden als een vlag of kist wisselt van drager, om sjaals en handen voor de neus te houden bij de wierookpassage, om elke keer opnieuw te proberen om mensen aan het lachen te maken, en om te zwaaien naar de kist van Sint-Gummarus, onze patroonheilige, die er toch maar weer voor zorgt dat wij zo'n gezellige dag hebben.
Tot zondag, Lier, stad naar mijn hart!
L
Abonneren op:
Posts (Atom)