Zeemzoete meligheid na een mooie week

Ik ben terug. En hoewel ik niet even veel brieven heb gekregen als ik lezers heb (screw you all), verdient mijn weekje toch een blog, want zelfs helemaal los van het kampthema (Wicked/Wizard of Oz), is jto, ofte jeugdtheater Ondersteboven gewoon puur magie. Onbegrijpelijk, maar oh zo fantastisch.

Ik kan beginnen met klagen over het gebrek aan wifi, de schaarse uren waarop er warm water was, het snurken van kamergenoten of de vele hardhandige porren die ik heb moeten incasseren, maar dat valt in het niets bij al het andere moois. Ik zou dan kunnen schrijven over het prachtige landelijke Zedelgem, waar er elke avond meer sterren te zien zijn dan in Lier en Antwerpen samen op een hele week, over het mooie kasteel waar we verbleven, over de koeien aan de ene kant en de schapen aan de andere, over het gezellige bos dat bij het domein hoorde, over de wespjes die zo lieflijk zoemden naast of op onze vieruurtjes, of over de vriendelijke postbode die ons elke dag bergen post bracht, maar dat is, hoewel prachtig, echt niet het mooiste geweest aan deze week.

Ik heb het al heel vaak proberen uit te leggen aan mensen, waarom ik zo vaak (en toch nog niet zo vaak als ik zou willen) in Sint-Niklaas zit, waarom ik vrijwillig een week meega met zo'n bende en waarom ik na elk kamp een week met een lip tot op de grond loop, maar ik heb mij er al een beetje bij neergelegd dat het eigenlijk onbegrijpelijk is voor wie het niet meegemaakt heeft. Maar toch wil ik heel graag nog eens een poging doen.

De grote kracht van jto is volgens mij gewoon het groepsgevoel. In de lessen (waarin elke groep een meer dan geweldig toonmoment heeft ineengestoken), in de verschillende afwasfamilies, waarvan sommige 'mama's' zelfs een moederdagcadeautje hebben gekregen van hun kroost en/of 'papa', en nog meer in de hele groep samen. Groot helpt klein, klein vertedert groot, niet-heimwee'ers troosten zij die er wel last van hebben, en geblesseerden worden simpelweg en zonder het te vragen overal rondgedragen. (Onbaatzuchtige) massages vliegen je rond de oren, knuffels krijg je voldoende om een heel jaar mee voort te kunnen, en de 'stagebooks' die aan de muur hangen ter vervanging van facebook staan vol met allerlei liefs (en minder lieve mopjes, maar ok, daar kan ik mee leven). Wie een beetje down is, wordt getroost, wie stress heeft wordt gerustgesteld en wie gewoon gelukkig is vindt lotgenoten genoeg om dat mee te delen.

Het aller- allermooiste aan zo'n kampen, maar dat merk je pas na een tijd, zijn de fantastische vriendschappen die je eraan overhoudt. Ik ben, buiten mijn jto-weken, in mijn leven al op heel veel kampen gedaan, maar van alle mensen die ik daar leerde kennen heb ik nog contact met amper twee personen. Een wereld van verschil. Ik kan het hele jto-gegeven niet meer wegdenken uit mijn leven, want er zou maar zielig weinig overblijven. Dus vandaar, uit de grond van mijn hart, merci, merci, merci, aan iedereen die deel uitmaakt van mijn jto-geschiedenis. Als ik het op een enorm melige manier moest zeggen, met een lied uiteraard, zou het zo klinken:

Ik ben wie ik ben vandaag omdat jij er was
Een komeet die uit zijn baan raakt, door de kracht van een ster
Een rivier verlegt zijn bedding door die ene steen
En ik weet: ik ben voor altijd veranderd
Voor goed veranderd
Dat komt door jou alleen

Zo, en vergeef mij alsjeblieft mijn zeemzoeterigheid, ik kom net terug van een week vol liefde en ik ben kapot van een teveel aan kinderenergie en een tekort aan slaap. Ik heb het mezelf al vergeven, dus het zou fijn zijn als jullie dat ook doen.

Peace,
L

Van drukke kinders, heel veel liedjes en een wederdienst

Ik ga op kamp. Nee, berg al maar op die binnenpretjes, het is geen standaardkamp in jeugdbewegingsstijl. Mij vind je niet terug in een tent op een matje dat even hard is als de grond, met op een half uur wandelen een plank met een gat die voor wc moet doorgaan. Ook ga ik niet koken in een blikken doos op een vuur dat op zich al 3 uur voorbereiding vraagt, of mezelf wassen in een -in jeugdbewegingstermen- nabijgelegen riviertje, waarbij je na de wandeling terug naar de tentenzooi al terug vies bent. In zo'n tent lig je dan ook nog eens met 7 op een vierkante meter, met je hoofd op een opgerolde trui en je voeten als je geluk hebt op een andere 'vriend voor het leven', want die maak je op zo'n kampen, en als je pech hebt gewoon uit de tent. Nee bedankt, voor mij tenten, noch gamellen, noch beerputten.

Nee, ik ga op een ander kamp, want driewerf hoera, het is weer tijd voor de zomerstage van Jeugdtheater Ondersteboven (ook gekend als de week waarin ongeveer 120 ouders genieten van een ongekende rust en het waasland verandert in een hele droge, saaie boel). Men neme een zestigtal kinderen, een hoop liedjes en de energie van een gemiddeld leger onvermoeibare apen en je krijgt ongeveer een beeld van waar ik voor sta. Wij douchen in douches, gaan naar de wc op een, je raadt het al, wc, hebben een heel legertje aan bekwame, zorgzame, fantastische kookouders bij en slapen allemaal op degelijke matrassen in stapel- en andere bedden, en toch worden 'onze' (ja, ik ben begeleiding, dus ze zijn een week van deels van mij) kinders minstens even hard als de scoutigste chiroleider van alle ksa-ksj-vksj's samen, zij het dan op andere vlakken.

Mijn taak deze week is dan ook het drogen van kindertraantjes nadat de schaapjes door veel te harde docenten zijn afgekraakt, het uit de grond sleuren van zij die daar harteloos en herhaaldelijk zijn ingeboord, en het bewaken van telefoons waarmee wanhopige telefoontjes naar het thuisfront gepleegd zouden kunnen worden. Nee, mopje uiteraard, mama's, papa's, geen nood, dat is allemaal gelogen. Het enige wat ik moet doen is ervoor zorgen dat ze op tijd uit hun nest springen (omdat ik daar zelf zo'n held in ben, natuurlijk), geboeid luisteren naar hun verhalen tussen de lessen door, 's avonds alle overgebleven energie (en dat is onnatuurlijk veel) opvangen en verbruiken, en ze als een echte surrogaat-mama (ik heb hier zelf mee gelachen, dus doe dat gerust ook even) netjes en op tijd in bed stoppen (aan de kampkoters die meelezen: 19 uur lichten uit en mondjes dicht, wie protesteert slaapt in de hoogste boom die op het terrein te vinden is met daaronder een kudde hongerige koeien). Voor volgende week voorspel ik dan nog een adembenemend toonmoment, alwaar ik met open mond en een traantje wegpinkend (hoe minder ik slaap, hoe sneller ik jank, brace yourselves, kids!) vol trots sta te kijken naar 'de klein mannen'.

Nu, da's allemaal wel vree tof, maar af en toe is ook steun van buitenaf welkom (en nodig), al is het maar gewoon om mij er aan te herinneren dat er ook nog plaatsen bestaan waar niet iedereen altijd loopt te zingen en/of dansen. En aangezien gsm's als uitermate asociaal bevonden worden en laptops enkel dienen om te werken moet dat nog via briefpost (ja, ook animatoren mogen post krijgen). Liefste bloglezertjes, als jullie allemaal (en ik weet met hoe veel jullie zijn) een briefje sturen beloof ik met mijn hand op het hart dat ik genoeg materiaal zal verzamelen voor een knallend kampblogbericht vol liefde en overgekregen energie, want dat is besmettelijk. Ik schrijf voor jullie, jullie schrijven voor mij, dat lijkt mij een simpel, doch effectief principe. En ook zou je mij er gewoon heel, heel blij mee maken, da's ook wel wat waard, toch?

Jeugdtheater Ondersteboven
t.a.v. Lotte Vercammen
"Domein Hoogveld"
Hoogveld 4
8210 Veldegem-Zedelgem

Nog 2 nachtjes slapen,
L

Noot: met 'kinders' en 'grut' bedoel ik een hoop 10 tot 17-jarigen, zij die meelezen en zich daardoor beledigd voelen krijgen volgende week een extra nachtzoentje.

Tweede noot: Ik heb er gewoon keiveel zin in. Maar echt, héél héél keiveel.

Storm na de cyberstilte

Cancel de opsporingsberichten en droog jullie tranen, ik ben niet voor altijd en altijd uit de cyberspace verdwenen, ik ben hélemaal terug! Mijn digitale stilte was enkel en alleen te wijten aan een welverdiende vakantie (ik vind mijn vakanties altijd welverdiend, eigenlijk) aan de mondainste kustlijn, in de badplaats der badplaatsen, onder een stralende zon, in het gezelschap van de meest verfijnde entertainers aller tijden. We spreken hier uiteraard over het prestigieuze Nieuwpoort, waar witte sokken alomtegenwoordig en geaccepteerd zijn, waar je niet hoort of iemand nu Frans of West-Vlaams spreekt en waar de garnaalkroketten onovertroffen zijn. Wat betreft die verfijnde entertainers, daarmee bedoel ik mijn reisgezelschap, aka ons gezinnetje aangevuld met ander familiaal gespuis, waar voortdurend minimaal 5 gesprekken tegelijk aan de gang zijn, stopwoordjes met een razende snelheid worden opgepikt en overgenomen, en complexe onderwerpen als tepelplaatsing niet uit de weg worden gegaan. Dat gezelschap heeft dus de laatste twee weken in dat badstadje een appartement ingepalmd, dat omschreven werd als 'voor 8 personen', eigenlijk maar deftige slaapgelegenheid bood voor 6 personen, en op de bevolkste dagen onderdak bood aan 10 personen. En daar heb ik genoten van de vanzelfsprekende en minder vanzelfsprekende dingen die verbonden zijn aan een standaardgezinsvakantie.

Zo was er uiteraard de zee, die een abnormale aantrekkingskracht op mij uitoefent (weet je nog, ik ben dat gekke meisje dat verliefd wordt op natuurfenomenen), en dan natuurlijk die andere klassiekers: de zon (bijna altijd toch), de zee (zolang niemand het woord 'kwal' vermeldde), het strand (dat ik voor een deel heb meegenomen in mijn valies, merkte ik) en lekkere redders (de mannelijke). Avonden bracht ik door met gezelschapsspelen, bijhorende scheldtirades en occasionele gevechten, of met een hersenloze roman (wat dacht je van 'Kijk, Jane scoort!' of 'Mama zei Shit!'?) in de ene hand en een prefab cosmopolitan in de andere, want vakantie vieren is ook te lui zijn om zelf cocktails te creëren of intellectuele boeken te lezen.

Dat ik me zowat dagelijks in het openbaar in bikini moest vertonen om optimaal te kunnen profiteren van mijn vrienden zon, zee, strand en redders neem ik er graag bij, al zal dat steeds een te overbruggen drempel blijven. Gelukkig ben ik tegenwoordig nogal getraind in drempeltje-over, een eigengecreëerde versie van haasje-over. Ik geef ook toe dat ik dat probleem wat heb proberen ontwijken door of te blijven liggen op mijn handdoek, of door mijn persoonlijke zwembandjes ver onder het zeeoppervlak te verstoppen. De afstand tussen handdoek en zee werd dan ook steevast overbrugd met ingetrokken buik en kont, en een tempo waar menig snelwandelaar jaloers op zou zijn.

Het resultaat van deze 2 weken is dat ik iets bruiner ben dan voorheen (daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik meer sproeten heb gekregen, waardoor ik van ver bruiner lijk), dat ik in blijde verwachting ben van dat 'geluk in de liefde' dat samen hoort te hangen met het 'ongeluk in het spel' waar ik mee geconfronteerd ben, dat ik nu besef dat beachy hairwaves een fabeltje zijn (beachy haarnest is een beter woord) en dat mijn verwachtingen van garnaalkroketten torenhoog geworden zijn.

Ik heb nog een paar (welverdiende, uiteraard) vakantiemaanden te gaan (luxepaardje, I know), dus niet ongerust worden als ik weer even stil lijk, ook niet huilen, of depressief worden, ik kom altijd weer terug.

Schip Ahoy!
L