Over leven, theater en de zon

Life-update uit kamp mezelf: Week 2 van de redactieperiode op school, dat wil zeggen, werken voor een externe opdrachtgever, en, hoera hoera, geen lessen meer. Dus geen Franse, Engelse, of andere irrelevante en meestal irritante onderbrekingen. En dus als het ware, een simulatie van 'het echte leven' van een journalist, enfin, ik denk toch dat dat de bedoeling van de school is, naast vriendjes maken in de geburen door gratis journalistieke werkkrachten aan te bieden.

Nu, als dit werkelijk een weergave is van 'het echte leven', dan ga ik daar op inhoudelijk vlak gewoon gelukkig over zijn, want ik hang de godganse dag in het theater rond, en laat dat nu net een van mijn favoriete plekjes op aarde zijn, maar aan de praktische kant valt er toch nog wat te schaven me dunkt. Werkmensen allerhande, hoe overleven jullie het toch?! Mijn sociale leven gaat sneller ten onder dan de Titanic indertijd,  en aan mijn mopjes (zie het eerste zinsdeel) is nogal duidelijk te merken dat ik moe ben. Dat komt dan weer doordat ik droom van camera's, microfoons en ruisende koptelefoons, en opsta met in mijn hoofd een wervelwind van namen van mensen die ik moet mailen, dingen die nog moeten aangepast worden in filmpjes en na te komen afspraken. Geen wonder dat ik dan gewoon terug mijn ogen wil toedoen en blijven liggen, dat deed ik trouwens daarvoor ook al, dus dat doet hier eigenlijk niets ter zake. Die wervelwind is er trouwens niet alleen 's ochtends, nee, die is permanent en ik vind het heel moeilijk om die uit te schakelen, behalve met de hulp van alcohol, maar dat is te duur (en te gevaarlijk, alcohol is den duivel en geen oplossing voor problemen). Bovendien mogen we aan de montagecomputers bij ons op school, waar ik toch vrij veel tijd doorbreng, eten noch drinken -ik quote het mevrouwtje dat daarstraks kwam opmerken dat er een flesje naast mijn computer stond: "Ja, ge moogt natuurlijk altijd drinken hé, maar dan moet ge efkes buitengaan en terug binnenkomen"- heel aardig allemaal, maar daar ben ik te lui voor. Geen alcoholische neigingen dus tot hiertoe.

Naast de redenen tot zeuren zijn er natuurlijk ook positieve kanten, maar ik eindig altijd graag met een positieve noot, als een ware optimist, dus die moesten wachten. Zo kiezen wij bijvoorbeeld zelf onze uren, zodat dat langer in bed blijven liggen geen probleem is.Daarnaast hebben we, zoals eerder vermeld, reden tot het platlopen van de theaterdeur (aangezien onze externe opdrachtgever een theaterfestival is), wat mij persoonlijk heel blij maakt, want er blijft toch altijd iets "magisch" hangen in een theater. Daarbovenop zijn we dan ook nog eens heel vrij om te maken wat we willen, dus eigenlijk amuseer ik mij hier best wel. En dan is 'best wel' best wel een understatement.

Daar komen dan ook nog eens externe factoren bij. Zo werd ik vandaag verblind werd door de zon. Jawel. Verblind. Zon. En dus was in mijn hoofd de associatie met de aankomende lente snel gemaakt, en lente in mijn hoofd is instant energieboost. Dus als je de afweging met mij even mee maakt blijft de balans positief. Conclusie: Zo lang de zon blijft schijnen en er theater is komt alles altijd goed.

Nog een vrijblijvende update over mijn vorige post: Ook God, of het lot, of wie of wat dan ook heeft mijn kapsel goedgekeurd door een supermooie puist pal op mijn voorhoofd te plaatsen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn frou.

Alle liefde uit Lotteland,
L

Zo van die kinderen...

Kent ge het? Zo van die kinderen waar iedereen van denkt 'Oh jezus christus maria jozef, welke zonden hebben die ouders begaan dat ze zo'n kinderen op de wereld hebben moeten zetten?'? En nee, dan heb ik het niet over uiterlijk, want schoonheid is subjectief bla bla bla. Feit is, dat het bij draakjes van kinderen uiteindelijk vrij duidelijk is dat de ouders in de fout zijn gegaan in hun partnerkeuze. En dan is in de fout gaan eigenlijk nog verkeerd uitgedrukt, aangezien iedere ouder én partner én kind altijd de mooiste vindt. Da's trouwens ook een kwestie van smaak, dus daar zit het probleem niet.

 Nee, ik heb het over gedrag. Er zijn van die kinderen, noem het gerust duivelsjongen, die er echt een gewoonte van maken om overal waar ze komen hun ouders compleet voor schut te zetten door heel de boel op stelten te zetten. En natuurlijk krijgt het kind dan medelevende blikken van omstaanders, want ochot, ochere, wat een opvoeding is me dat, terwijl de ouders neergebliksemd worden. Wel, ik wil mij graag afscheuren van die 'standaard omstaanders'. Want nee, het is niet altijd de schuld van de ouders. Sommige kinderen zijn gewoon, vergeef me mijn taalgebruik, kutkinderen. Of nee, sommige kinderen gedragen zich gewoon af en toe, of meestal, zo. En dan zul je als ouder maar eens opgezadeld zijn met zo een geval, dat heel veel aandacht nodig heeft en er geen idee van heeft dat aandacht trekken ook op een positieve manier kan. Of dat het gewoon makkelijker vindt om die aandacht op een negatieve manier te trekken.

Lieve vrienden, genoeg rond de pot gedraaid, tijd voor de clou van mijn verhaal. Ik ben zo'n kutkind. Nee, ik wàs, zo'n kutkind, al hebben mijn ouders in al hun onvoorwaardelijke liefde dat woord (hopelijk) nooit in de mond genomen. Maar ik was het écht, en als ik nu nog steeds zo zou zijn als ik op mijn tiende was, zou je zelfs je ergste vijand geen kind als Lotte Vercammen toewensen. Ik zal het zo stellen, als alle decibels die ik in mijn kindertijd geproduceerd heb zich zouden groeperen, zouden ze met gemak de wereld kunnen overheersen. Gelukkig heb ik tot nog toe nooit gehoord van machtsbeluste decibels, dus zal zoiets niet gebeuren. Maar ik wil mij bij deze wel graag excuseren bij alle omstaanders die ik ooit opgeschrikt heb, bij broers of zusjes die per ongeluk het doelwit van mijn woede- en andere aanvallen waren, bij dappere geduldigen die soms nog deden alsof ze mij begrepen, terwijl ik mezelf niet eens begreep, bij ieder die ooit op mijn donderwolkgezicht heeft moeten kijken, en dat zal dan vooral mijn familie zijn, want volgens mijn rapporten op school was ik daar wél steeds het zonnetje, en bij mijn ouders, die heel veel onaardigheden (het grootste eufemisme in de geschiedenis van het internet) hebben moeten incasseren van mij, plus dan nog eens venijnige blikken van die omstaanders die mijn aandachtstekort als slechte opvoeding opgevat hebben. Want laat een ding duidelijk zijn, een slechte opvoeding heb ik niet gehad, want, ten eerste, dan had er niet een duivelskind geweest, maar vier, en ten tweede, dan was ik nooit zo op mijn pootjes terechtgekomen.

Want op mijn pootjes terechtgekomen, dat ben ik wel, denk ik zo. Al heb ik dan lang moeten vallen voor ik daarop belandde. En ik heb nog altijd even veel aandacht nodig als vroeger, maar ik mag zeggen, dat ik verrassend origineel uit de hoek kan komen om die te krijgen. Een blog opstarten bijvoorbeeld, is een makkelijke manier, of naar de kapper gaan en ne keer zot doen (mensen zeggen toch nooit dat het lelijk is, helleeeeeuw complimentjes!), of gewoon heel veel praten. En vrolijk zijn. Da's eigenlijk het leukste. Opvallen door vrolijk te zijn. Neem dat aan van een ervaringsdeskundige.

Met deze publicatie brokkelt er weer een stukje van mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie af, maar het kan me niets schelen en ik leef nog lang en gelukkig,
L

Ik wéét wat ik later wil worden!

Mensen op het internet, hou jullie vast aan de takken van de bomen, aan je zetelleuning, aan je buurman, hou jullie gewoon goed vast, want ik wéét wat ik later wil worden. Ziezo, nu even bekomen.

De grote verlichting kwam er tijdens een aflevering van 'Iedereen beroemd' vorige week. Een herhaling zelfs, en meteen ook de eerste keer dat ik dat programma volledig gezien heb. En daar zit misschien wel mijn grote fout. Had ik het programma eerder bekeken, dan had ik misschien eerder geweten wat ik later wilde worden. Maar langs de andere kant, zou ik dan misschien iets anders willen worden hebben (ik heb geen idee van de juiste volgorde van deze drie werkwoorden), enfin, we zullen het nooit weten. Feit is, dat ik vorige week een aflevering heb gezien, waarin ik kennisgemaakt heb met een gepensioneerd koppel, waarvan ik de naam niet meer weet, maar het zal wel iets in de trant van Marcel en Leona geweest zijn, dus laat ons die namen aanhouden voor de gemakkelijkheid. Marcel was naast amateurtoneelspeler ook veldwachter, en Leona was voltijds huisvrouw. En ik voel nu al verontwaardiging komen van alle kanten want, oh Lotte, heb jij er nu echt twintig jaar over gedaan om te beseffen dat je huisvrouw wil worden? Nee. Ook geen veldwachter trouwens, en amateurtoneelspeler ben ik nu al, dus dat kan ik later niet meer worden. Gepensioneerd wil ik wel graag worden, maar dat is nu niet bepaald een doel.

Maar Marcel en Leona, en daar draait het mij om, twijfelden geen seconde -of zo kwam het toch zo over- toen de 'Iedereen beroemd'-reporter bij hen aanbelde en vroeg om te blijven slapen. En of dat nu door de camera's komt of niet, Marcel en Leona hebben vanaf die seconde-die-geen-seconde-was mijn levensdoel vastgelegd. En dat dan nog eens bevestigd door 's ochtends voor dag en dauw naar de bakker te gaan om hun gaste verse croissants aan te kunnen bieden. Wel zo'n mensen, en ik ben er zeker van dat er genoeg zijn, ook al zijn er geen camera's om die te filmen, maken de wereld mooi.

Beste mensen hier aanwezig, ik onthul hier en nu wat ik later écht wil worden, en dat is even gastvrij als Marcel en Leona. Nu weten jullie het. Mijn ultieme levensdoel is vanaf nu de gastvrijheid zelve zijn.  Enfin, eigenlijk vanaf 'later'. Voorlopig ben ik daar nog maar beperkt verantwoordelijk voor, aangezien ik halftijds thuis woon, waar mama en papa nog altijd beslissen wie of wat er in huis komt, en halftijds op kot, waar ik rekening moet houden met een zusterlijke roommate, al is ons appartement wel een van de gastvrijste appartementen van Antwerpen. Maar ik beloof jullie nu, wereld, dat ik als ik alleen woon, of samen met mijn prins op het witte paard die vanzelfsprekend mijn idealen deelt, zal proberen een thuis te zijn voor ieder die daar behoefte aan heeft. Dat is 'romantisch' voor 'wie bij mij aanbelt, vriendelijk is en niet de ambitie heeft om van mij te profiteren mag binnen.' Hetzij onder bepaalde voorwaarden, want ik wil wel gastvrij zijn, maar ik ambieer niet om een daklozencentrum te worden, daar zijn andere plaatsen voor die daar beter voor geschikt zijn.

Zo, en dan nu publiceren, zodat ik het kan terug lezen als ik even mijn doelen uit het oog verlies. En als u mij nu wil excuseren, ik ga op zoek naar een gastvrije man om mijn plannen uit te kunnen voeren.

Werkende aan mijn eigen gastvrije toekomst,
L

Het leven is leuker met een soundtrack

Pakweg 80% van de tijd die ik wakker doorbreng op deze aardbol, hoor ik muziek. Hetzij via mijn heerlijke koptelefoon (rood met witte polkadots, ook wel instant vrolijkheid genoemd) of laptop, hetzij via radio's, straatmuzikanten, enfin, laat ik het 'openbare muziek' noemen. En 80% is nog te weinig. Want lieve, en ook minder lieve, mensen, net als films, is ook het leven leuker met een soundtrack, neem dat maar van mij aan.
Het is werkelijk waar ongelooflijk hoe de juiste muziek van een doodgewone wandeling een hele belevenis kan maken. Een voorbeeld: Ik wandelde onlangs over straat terwijl ik naar de soundtrack van Narnia luisterde. Ik waande mij op slag een mythische held op zijn triomftocht door de stad. En uiteraard, volledig onbewust, ga ik dan ook lopen als een mythische held op triomftocht, zodat mijn soundtrack het leven van passanten toch ook weer wat vrolijker heeft gemaakt, enfin, dat meende ik toch van hun gezichtsuidrukkingen af te leiden. Nu kan dat natuurlijk ook zijn omdat mijn onbewuste interpretatie van een mythische held op triomftocht er in werkelijkheid eerder uitziet als een gehandicapte walrus op weg naar zijn familie in Boudewijnpark, maar toch, bij de meeste passanten heb ik een glimlach kunnen ontfutselen, en daar gaat het om.
Een ander voorbeeld, en eigenlijk meer een uitdaging voor al wie het aandurft: Casual blijven doorlopen op do-re-mi uit the Sound of Music. Ik durf te wedden dat meer dan de helft van de mensen die deze uitdaging aangaan in de helft of begint te marcheren, of te huppelen. Laat je vooral gaan, marcheren is leuk, en huppelen is leuk, zelfs als je niet in de Oostenrijkse bergen langs een kabbelend beekje huppelt maar wel in een grijze straat. Huppelen heeft wel het meeste effect in het midden van een straat, weet ik uit ondervinding. Ook die ervaring is naast zeer bevrijdend voor de huppelende/marcherende persoon in kwestie, wederom aangenaam voor passanten!
Stel nu, er is geen muziek in de buurt. Het stadsbestuur heeft geen geld voor luidsprekers in de straten, de batterij van je mp3-speler is voor de verandering eens leeg, de klokkentoren is ontregeld, en het regent, dus er zijn geen straatmuzikanten. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, voor het welzijn van mij en van alle zuurpruimen op de openbare weg, fluit, neurie, zing, jodel of scandeer een lied, en geef zo die norse stadsmensen rondom je ook een soundtrack, en een beetje plezier. Want geef toe, wie heeft er nog nooit geglimlacht (op z'n minst) omdat een willekeurige passant met volle overtuiging aan het fluiten/zingen/neuriën was?
En ik pleit niet enkel voor meer muzikaliteit op straat, maar ook thuis. Zelfs binnenskamers kan een soundtrackje wonderen doen. Studeren wordt gigantisch spannend op de juiste nummers van eender welke Harry Potter-soundtrack, en koken wordt alleen maar fijner als je ondertussen kunt meebrullen met de nieuwste van Christoff en Lindsay. En voor wie een dipje heeft en er nog niet uit wil biedt de fantastische componist Yiruma een bleitvriendelijke oplossing.
Mijn boodschap en de moraal van dit verhaal: Zet die radio wat luider, zing, dans, en wees vrolijk. Want van vrolijkheid en muziek is er nooit genoeg.

Werkende aan een muzikalere wereld,
L

Noot 1: ik ben niet aansprakelijk voor vuile blikken, roddels, gehoorschade, stemschade, GAS-boetes, ongewenste verschijningen in youtube-filmpjes, etc. ten gevolge van het opvolgen van de tips uit dit blogbericht
Noot 2: Dubstep is geen geschikte levenssoundtrack. Voor niemand onder ons.

Een hulpkreet

Ahoy Surfers van het WereldWijde Web, en gefeliciteerd, u surfte vandaag naar de juiste pagina! U bent namelijk de 100.000.000.000.000e bezoeker van deze blog en maakt kans op een iPhone met bijhorende iPad en een Macbook daarbovenop, tenminste als u mij kan vertellen naar welke kant deze ballerina draait, zich abonneert op de Astro-smslijn en mij opbelt op het moment waarop de zon een perfecte pas de deux danst met Moeder Aarde.

Alle gekheid op een spreekwoordelijk stokje. Ik heb weer eens hulp nodig. Ongeveer 3 jaar geleden postte ik onderstaand bericht op mijn oude, verjaarde, middelbare scholiersblog (http://www.bloggen.be/lottesvreemdewereld , weet u wel)

 "Hier ben ik weer !
En wel met een heel belangrijke boodschap, want ik sta namelijk aan de vooravond van een zeer belangrijke dag in mijn leven: De dag voor Lotte de sid-inbeurs zal bezoeken. Daar op die sid-inbeurs zal voor mij mijn studiekeuze klaarstaan, in het midden van expo Antwerpen, op een witte wolk met een felgekleurd aura afgewerkt met een aureool. Daar zal mijn studiekeuze zweven, wachtend op mij, de ideale student, en dan zal deze studie me roepen, en zeggen: 'Lotte, studeer mij, je gaat me leuk vinden, voor alles meteen slagen, en een fijn beroep vinden als je afgestudeerd bent.' Dat is wat me morgen staat te wachten. Misschien moet ik een beetje zoeken eer ik de wolk vind, en moet ik de aureool en de stem erbij denken, maar vinden zal ik ze ! Morgen dus, uit honderden anderen zal het mij duidelijk worden welke studie voor mij de juiste is. Ik ben benieuwd.En als ik geen wolk vind, kan ik nog altijd een prins op een wit paard meepikken, ermee trouwen, en zo rijk worden en doen wat ik wil.
Een mens mag dromen, nietwaar? Ik zal morgen wel weer met mijn pootjes op de grond terechtkomen als ik temidden van al die standjes sta en er nergens een wit licht en engelengezang te bemerken is.
12-03-2010 om 23:05 geschreven door Lotte" 

Welnu, ik heb toen geen engelen, aureolen of andere geestelijke signalen gezien, geen probleem, ik heb uiteindelijk na lang zoeken in dat bos waardoor ik geen bomen meer zag, toch een struikje gevonden waarin stond gegraveerd dat journalistiek wel een optie was voor mij. Goed, ok, dat struikje kan dat dan wel zeggen, en ik heb daar toen uiteraard ook naar geluisterd, maar dat struikje had mij niet verteld, dat ik na een studie van 3 jaar nog geen zin zou hebben in 'het werkleven'.

Er zijn verschillende opties natuurlijk. Ik kan een hele nieuwe bachelor beginnen, ik kan schakelen naar een master (doe me dat niet aan), ik kan een wereldreis gaan maken om overal de Belgische chocolade te gaan promoten en mij laten sponsoren door Cote d'Or, ik kan mij opsluiten op een zolderkamertje en doen alsof ik iets aan het uitvinden ben terwijl ik eigenlijk gewoon flairs en andere vakliteratuur lees, ik kan zo veel. En ik zou ook alle mogelijkheden kunnen uitzoeken, om dan bij elke optie de pro's en contra's op te schrijven en dan weloverwogen een keuze te maken, maar zo zit ik niet in elkaar. Een leraar van mijn broer zei ooit 'Luiheid is het oorkussen des duivels', en het is niets voor niets dat ik een bloedband heb met die jongen. En ik zou ook, net als in 2010 kunnen rekenen op een geestesverschijning of een rijke prins, maar ik heb geleerd uit mijn fouten, en wil een back-up. Dus vandaar, mijn hulpkreet.

Wie van jullie, hier, op het wereldwijde web, heeft er een plan voor mij? Ik schrijf hierbij een officiële wedstrijd uit: Wie als eerste kan voorspellen wat ik volgend jaar doe, krijgt van mij een pint, een tekening van een schaap en oneindig veel dankbaarheid. De wedstrijd gaat NU in en loopt tot half september 2013, tegen dan wordt ofwel de winnaar bepaald, ofwel kies ik zelf nog iets totaal anders, impulsief als ik ben. 

(noot: opties die ik zelf al aangehaald en rondgebazuind heb zijn geen geldige antwoorden op de prijsvraag)

Ik groet u, surfvolkje!
L