Lieve Sint,
Ik ben braaf geweest dit jaar. Echt. Braaf afgestudeerd, braaf vakantie gevierd, braaf mijn mamaatje geholpen (af en toe), en nu doe ik zelfs braaf vrijwilligerswerk. Als dat niet braaf is. Hoe meer ik dat hier schrijf, hoe gekker het woord lijkt. Braaf. B r a a f. Dat moet voor u nog veel erger zijn, is het niet? Al die kindjes die schrijven hoe braaf, of hoe niet-braaf ze wel geweest zijn. Ik wed dat braaf voor u ondertussen het gekste woord is dat er bestaat. Geen zorgen, ik begrijp dat. Ik begrijp u, Sinterklaas. Ik heb synoniemen voor u, als u dat liever leest? Ik ben ijverig afgestudeerd, ik heb verantwoord vakantie gevierd, plichtbewust mijn mamaatje geholpen thuis, en nu doe ik vrijwilligerswerk. Onbaatzuchtig dus. Niet helemaal onbaatzuchtig, als ik eerlijk ben. Het was ook gewoon een excuus om naar Nicaragua te kunnen komen. Ziet u dat, Sinterklaas, ik ben eerlijk. Eerlijk als goud, ook dat is braaf zijn, toch? Ik stoef eigenlijk ook niet zo graag over mezelf, ik ben liever bescheiden (da's ook een onderdeel van braaf zijn), maar dat hoort zo, niet, In een brief aan de Sint? Dat is gewoon om u werk te besparen, zodat u niet van iedereen moet nagaan hoe hun jaar was. Want ik begrijp dat, Sint, dat u daar geen tijd voor hebt. Ik begrijp u. En daarom vat ik het graag even samen in deze brief. Voor u.
Een volgend onderdeel van de brief is dan natuurlijk een verlanglijstje. Want ook daar hebt u natuurlijk geen tijd voor, omdat van iedereen uit te zoeken. Ik begrijp dat, Sint, ik begrijp u. Dus ook dat schrijf ik graag voor u op. Ik wed dat u vast mijn brieven van vroeger nog heeft liggen, weet u nog? Pony's, een andere familie, heel veel geld,... Let op, ik neem u niets kwalijk hoor, als u het niet meer zou weten. Er zijn ten slotte heel veel kinderen, dat begrijp ik ook. Het is ook dit jaar anders, bij mij, ik wil niet meer hetzelfde als vroeger. Pony's, veel geld, een andere familie, laat maar zitten, lieve Sint. Mag ik het dit jaar anders doen? Mag ik dingen vragen voor iemand anders, Sint? Dat is niet gebruikelijk, dat weet ik, maar eigenlijk heb ik niets nodig. Niets heel erg nodig, bedoel ik dan.
Lieve Sint, vandaag was ik op uitstap met kindjes van het zesde leerjaar van een basisschool in de buitenwijken van Granada. Als lunch krijgen die kinderen op zo'n uitstap van de organisatie waar ik voor werk 4 boterhammen, een drankje, een banaan en een koekje. Die boterhammen zijn vies, Sint, ten minste dat vind ik (en de meeste vrijwilligers met mij), maar vandaag zag ik kinderen letterlijk strijden om een extra boterham. Die verdelen we dan ook met een quiz of zo. Ik weet het niet Sint, of ze honger hebben, of of ze die boterhammen gewoon echt lekker vinden, maar ik vermoed het eerste. Dat is ook maar een voorbeeldje. Maar wat ik ook weet, Sint, en dat weet ik wel zeker, is dat veel van die kinderen graag naar de middelbare school willen volgend jaar. Graag. Als brave kindjes. Maar dat ze daar geen geld voor hebben. Dus zij krijgen eigenlijk gewoon geen kans om braaf bevonden te worden. Ze kunnen misschien ook wel niet goed genoeg schrijven, voor een brief als deze. Daarom lieve Sint, denkt u dit jaar aan die kindjes, in plaats van aan mij? En als u vindt dat ik niets meer verdien, dan is dat ook zo, en dan hoop ik op z'n minst dat er een paar andere mensen mijn brief lezen, en misschien, ik zeg maar iets een cadeautje minder vragen en dat doorschuiven naar andere kindjes? Niet alleen hier, maar overal, waar u met uw boot en/of paard niet geraakt. Want ook dat begrijp ik, Sint, dat dat voor u moeilijk is. Ik begrijp u.
Brave groetjes,
L
PS: Als u toevallig nog chocolade over hebt...Of een lief. Allez ja.
25.11.13
Nog een vulkaan en avontuur enal
Snel een verslag van wat ik vandaag deed, want een Nicaraguaan, met 'gekke mug' als bijnaam heeft alle foto's van mijn fototoestel gewist (ok, hij heeft er een paar leuke voor in de plaats gegeven, maar toch), en anders ga ik het misschien zelf vergeten.
Vandaag ben ik met Marjolein (Marja voor de Nicaraguanen) naar de Mombacho geweest. Dat is dé vulkaan van Granada die ik al duizend keer, zo niet meer, vanuit de verte bewonderd heb (aangezien de meeste richtingsaanwijzingen in Granada georiënteerd zijn op de vulkaan), en waar ik dus wel een keertje op moest. We hadden een tour geboekt waarbij we per auto naar boven zouden gaan (want te voet is de hel, als ik sommige medevrijwilligers mag geloven), daar een toertje rond de krater zouden wandelen, door het 'cloud forest', en daarna een canopytour zouden maken, da's dus een kabelbaanroute door het woud, heel avontuurlijk allemaal, want zo ben ik (ha-ha.).
Dus, om half 10 deze ochtend stonden we klaar om te vertrekken bij het kantoortje van Tierra tours. We bleken de twee enigen te zijn vandaag, dus hadden we -voor het eerst in 5 weken- een deftige auto (minibus), met genoeg zit- en beenruimte, hoera! Halfweg op de vulkaan hebben we nog even een stop gemaakt bij een koffieplantage, -branderij, -alles, waar we dus ook mochten proeven, prima, dan was ik ook gelijk wakker. Nadien hebben we de tocht verdergezet. Het was heel, maar dan ook heel steil, met venijnige bochten, maar omdat de gids zei dat we ons geen zorgen moesten maken heb ik dat dan ook maar niet gedaan, en heb ik genoten van het uitzicht (koffie overal), terwijl ik me stiekem ook wel heel goed vasthield, want de bankjes in de auto stonden dwars, dus had ik dat niet gedaan schoof ik gewoon lekker tot tegen de achterruit.
Daarna zijn we verder gereden tot op de top (zonder airco, want we hadden alle kracht nodig om boven te geraken), waar we een toertje zouden maken. Het was er prachtig, echt, niet normaal. Natuurlijk allemaal wel voorzien op toeristen (met een paadje, en Plantijn-achtige trappen, weet je wel, te groot voor 1 stap en te klein voor 2?), maar heel erg mooi. We zijn verschillende punten gepasseerd met een heerlijk uitzicht (Granada, Masaya, verschillende meren, vulkanen,...), waarvan de foto's wederom maar een flauw afkooksel zouden zijn, dus het is niet eens zo erg dat ik ze niet meer heb. Onderweg waren er ook verschillende gaten in de grond, waar je, als je je hand erin stak, wat ik na een lichte aarzeling -de gids schepte er namelijk plezier in om grapjes te maken over slangen, de kapoen- ook gedaan heb, de warmte van de vulkaan kon voelen. Op een gegeven moment waren er zelfs grotere 'gaten', waar je helemaal kon gaan boven hangen, prima voor mijn verkoudheid, dampen maar! Op die tour hebben we dan ook brulapen gehoord, en een sloth (wat is dat in het Nederlands?) en verschillende mooie vlinders gezien.
Daarna zijn we weer een stukje naar beneden gereden voor de canopy-tour, dat vond ik dus heel spannend. Gelukkig kregen we wel 3 gidsen mee voor ons tweetjes, waarvan er dus een volledig instond voor het nemen van foto's (en het verwijderen van al mijn andere foto's, de eikel). Hebben we al kabelbanend een parcours van meer dan 2 kilometer afgelegd, en de keren dat ik niet vergeten ben rond mij te kijken waren echt waw. Toen ik er ondersteboven in m'n eentje af ging, want ik heb ondertussen al wel geleerd om gewoon ja te zeggen op elk (eerbaar ;-)) voorstel, heb ik niet echt rondgekeken, geef ik toe, maar ach, wat is nu dat eentje op die tiental routes.
De tour heeft ons veel geld gekost, en ik had niet de prinsessenhelm die ik eigenlijk wilde, maar ach, het was het waard. Foto's, en een occasioneel filmpje coming up!
Hasta la proxima!
L
PS: ik denk dat ik net een manier heb gevonden om mijn foto's terug te krijgen, techologie-expert die ik ben (Ja, Jasper, wees maar trots)
21.11.13
Eerste keren
Ik heb weer een heleboel eerste keren achter de rug, dus wordt het weer eens tijd om het wereldwijde web daarvan op de hoogte te stellen! Mijn eerste nachten in Casa Martirio, mijn eerste huilbui, mijn eerste straatmaaltijd, en mijn eerste dag bij La Esperanza.
Om te beginnen bij het begin, mijn eerste nachten hier. Ik heb er nu 3 achter de rug, en hoezeer ik ook hoopte dat er hier iets anders in de lucht zat of zo, zodat ik terug kon uitslapen, het mag niet zijn. 6 uur, en niet later, enfin ja, ik denk dan maar zo (voorbeeldpositivo, ikke), dan heb ik meer aan mijn dag! Verder slaap ik wel goed hoor, het is alleen een beetje warm, want ik durf mijn ventilator niet aanzetten, omdat die klinkt alsof hij elk moment uit het plafond kan vallen, en ik denk dat ik dat liever niet meemaak, want da's verschieten.
Next, ha, dat is waar de dramaqueens op zaten te wachten, uiteraard, mijn eerste huilbui! Omdat ik mijn lieve vriendjes te hard mis? Is uiteraard wel zo, maar nope! Omdat ik ontroerd was door de schattige kindjes? Is ook zo, maar nope! Omdat mijn lievelingsbikini kapot is gegaan? Ook waar, maar nope! Omdat ik naar mijn lievelingsfilm der lievelingsfilms aan het kijken was? Had gekund, want dat deed ik ook, maar nope! Omdat ik mezelf weer eens heb zeer gedaan? Zal ongetwijfeld ook wel gebeurd zijn, een teen is gauw gestoten, maar nope! Hou je vast, want het is heel stom, kinderachtig tot de zevenendertigste graad, en misschien was het ook gewoon dat kleine druppeltje dat de emmer van deze alinea deed overlopen, maar ik vond mijn knuffelhondje niet meer. Oh drama! Oh queen! Ik had 'm achtergelaten in mijn vorige hostel (stomme geit), en in eerste instantie was dat groezelig driepotige ding daar niet terug te vinden. Enfin, traantje hier, traantje daar, nachtje geslapen (drie nachten zonder hond dus hé) en de volgende ochtend een bericht dat mijn goede gehandicapte vriend terecht was. Iedereen, maar eigenlijk vooral ik, gelukkig, eind goed, al goed!
Volgende! Mijn eerste straatmaaltijd! Straatvoedsel, dat houdt in, supergoedkope maaltijden die je kan afhalen op -u raadt het goed- straat, supergemakkelijk, supergoedkoop, superlekker. Ik lijk Jeroen Meus wel. Ik heb dus gisteren gegeten: 1 enchilada, en een Spaans taartje (tortilla dus), voor een tweetal euro. Ik was voldaan, het was lekker, en daarenboven worden die dingen ingepakt in bladeren. Van bomen, die bladeren. Hoe heerlijk zeg! Werd ik wederom helemaal vrolijk van!
En dan het laatste, en ongetwijfeld een van de belangrijkste eerste keren: mijn eerste werkdag. Het is allemaal een beetje gek op dit moment, omdat er geen lessen meer zijn (zomer!), maar enkel excursies. Dus dat is wat ik de komende twee weken waarschijnlijk ga doen, meegaan op excursie, en daarna start de summer school, en wat dat inhoudt is nog een raadsel. Vandaag (en blijkbaar voor de zoveelste keer) was de excursie een toer door de stad, langs de kerken en toestanden. Elke vrijwilliger krijgt een kind toegewezen (en omgekeerd dus ook), want ja, er zijn meer vrijwilligers dan kinderen op die excursies. Enfin, mijn chico, Andy, was een supercute manneke. Een beetje groezelig, maar héél enthousiast over alles wat hij zag, en ook altijd oplettend of ik nog wel in de buurt was ("voluntariaaaa!"). De topper voor hem was volgens mij de ster op de half-afgewerkte nepkerstboom in het parque central, maar daar ben ik niet zeker van, want ik verstond nog niet de helft van wat hij zei en heb dus vooral gewoon heel enthousiast geknikt als hij me weer iets wou aanwijzen. Om twaalf uur had ik alweer gedaan, dus moet ik dringend op zoek naar namiddagactiviteiten, want de laatste chicklit uit de boekenkast (ok, het waren er maar twee) gaat er vanavond nog aan, en constant met een laptop op schoot is te warm (geen probleem, skypen kan ik wel, prioriteiten!).
Tot de volgende, lieverdjes (en niet-zo-lieverdjes, die ook) L
Om te beginnen bij het begin, mijn eerste nachten hier. Ik heb er nu 3 achter de rug, en hoezeer ik ook hoopte dat er hier iets anders in de lucht zat of zo, zodat ik terug kon uitslapen, het mag niet zijn. 6 uur, en niet later, enfin ja, ik denk dan maar zo (voorbeeldpositivo, ikke), dan heb ik meer aan mijn dag! Verder slaap ik wel goed hoor, het is alleen een beetje warm, want ik durf mijn ventilator niet aanzetten, omdat die klinkt alsof hij elk moment uit het plafond kan vallen, en ik denk dat ik dat liever niet meemaak, want da's verschieten.
Next, ha, dat is waar de dramaqueens op zaten te wachten, uiteraard, mijn eerste huilbui! Omdat ik mijn lieve vriendjes te hard mis? Is uiteraard wel zo, maar nope! Omdat ik ontroerd was door de schattige kindjes? Is ook zo, maar nope! Omdat mijn lievelingsbikini kapot is gegaan? Ook waar, maar nope! Omdat ik naar mijn lievelingsfilm der lievelingsfilms aan het kijken was? Had gekund, want dat deed ik ook, maar nope! Omdat ik mezelf weer eens heb zeer gedaan? Zal ongetwijfeld ook wel gebeurd zijn, een teen is gauw gestoten, maar nope! Hou je vast, want het is heel stom, kinderachtig tot de zevenendertigste graad, en misschien was het ook gewoon dat kleine druppeltje dat de emmer van deze alinea deed overlopen, maar ik vond mijn knuffelhondje niet meer. Oh drama! Oh queen! Ik had 'm achtergelaten in mijn vorige hostel (stomme geit), en in eerste instantie was dat groezelig driepotige ding daar niet terug te vinden. Enfin, traantje hier, traantje daar, nachtje geslapen (drie nachten zonder hond dus hé) en de volgende ochtend een bericht dat mijn goede gehandicapte vriend terecht was. Iedereen, maar eigenlijk vooral ik, gelukkig, eind goed, al goed!
Volgende! Mijn eerste straatmaaltijd! Straatvoedsel, dat houdt in, supergoedkope maaltijden die je kan afhalen op -u raadt het goed- straat, supergemakkelijk, supergoedkoop, superlekker. Ik lijk Jeroen Meus wel. Ik heb dus gisteren gegeten: 1 enchilada, en een Spaans taartje (tortilla dus), voor een tweetal euro. Ik was voldaan, het was lekker, en daarenboven worden die dingen ingepakt in bladeren. Van bomen, die bladeren. Hoe heerlijk zeg! Werd ik wederom helemaal vrolijk van!
En dan het laatste, en ongetwijfeld een van de belangrijkste eerste keren: mijn eerste werkdag. Het is allemaal een beetje gek op dit moment, omdat er geen lessen meer zijn (zomer!), maar enkel excursies. Dus dat is wat ik de komende twee weken waarschijnlijk ga doen, meegaan op excursie, en daarna start de summer school, en wat dat inhoudt is nog een raadsel. Vandaag (en blijkbaar voor de zoveelste keer) was de excursie een toer door de stad, langs de kerken en toestanden. Elke vrijwilliger krijgt een kind toegewezen (en omgekeerd dus ook), want ja, er zijn meer vrijwilligers dan kinderen op die excursies. Enfin, mijn chico, Andy, was een supercute manneke. Een beetje groezelig, maar héél enthousiast over alles wat hij zag, en ook altijd oplettend of ik nog wel in de buurt was ("voluntariaaaa!"). De topper voor hem was volgens mij de ster op de half-afgewerkte nepkerstboom in het parque central, maar daar ben ik niet zeker van, want ik verstond nog niet de helft van wat hij zei en heb dus vooral gewoon heel enthousiast geknikt als hij me weer iets wou aanwijzen. Om twaalf uur had ik alweer gedaan, dus moet ik dringend op zoek naar namiddagactiviteiten, want de laatste chicklit uit de boekenkast (ok, het waren er maar twee) gaat er vanavond nog aan, en constant met een laptop op schoot is te warm (geen probleem, skypen kan ik wel, prioriteiten!).
Tot de volgende, lieverdjes (en niet-zo-lieverdjes, die ook) L
14.11.13
Druktemakers en de nadelen van een laadbak. En meer.
Haha, jullie dachten toch niet dat ik jullie meer dan 4 dagen gerust zou laten? 4 dagen verder, duizend avonturen meer, waarvan zo'n 80% in mijn hoofd, maar toch...
Te beginnen bij zondag. Zondag was mijn zelfverklaarde chill-tot-je-erbij-neervalt-dag. Dus heb ik een wandelingetje gemaakt door Granada, heb ik de boekenwinkel gevonden, heb ik daar kaartjes gekocht, heb ik die kaartjes ook geschreven (spannend hé, voor wie zouden ze zijn? Wanneer komen ze aan? Komen ze überhaupt aan?), heb ik mezelf getrakteerd op een luxe-ontbijt (pannenkoeken, scrambled eggs en bacon. En gratis koffie.) en heb ik voor de rest een boek gelezen in het hostel. Lekker dagje, me dunkt.
Maandag ben ik aan mijn laatste week in de SSX (klinkt als een vuile sekte, is de afkorting van mijn talenschool) begonnen, en hoewel ik nog steeds niet kan volgen als de mensen hier op hun normale tempo praten, ben ik toch al beter dan in week 1 ('t zal ook maar best zijn). In de namiddag zijn we dan bij wijze van activiteit naar een schooltje geweest. Op ons 'meeneemlijstje' stond dat we eventueel snoepjes voor de kinderen konden meenemen, en me dunkt dat die kinderen dat heel goed wisten. Nog voor ik goed en wel binnen stond had ik magneetgewijs een stuk of 20 kinderen aan mij kleven. Heel goed voor mijn ego, maar helaas voor die kinderen ben ik glad vergeten mijn snoepjes uit te delen. Ach, die knuffels heb ik toch maar gehad. Nadien hebben we nog een spelletje gespeeld in de klas, met Engelse fruitsoorten, maar omdat de kinderen enkel banana en melon konden onthouden (verrassend) zijn we daar ook snel mee opgehouden. Tijdens het volgende spel begonnen de kinderen ook als gekken radslagen en handstanden te doen, in de klas, tussen hun lessenaars. Druktemakers, dat zijn het. Maar wel schattige druktemakers.
Dinsdag zijn we als activiteit naar een gezin geweest dat rond de Mombaccho (verrassing verrassing, nog een vulkaan!) woont en werkt. Zonder stromend water, zonder elektriciteit, zonder auto. Mét een paard, uitgehongerde honden, een varken dat volgende maand geslacht wordt (gelukkig wist ik dat op voorhand, dus heb ik er maar geen band mee opgebouwd), en een handvol kippen. We zijn heel het domein zowat afgelopen, en onze chauffeur en tevens de man die over alles wel iets blijkt te weten heeft ook van elke plant (mais, zoete limoen, niet zo zoete limoen, sinaasappel, en nog andere dingen waarvan ik de naam vergeten ben) een vrucht of 7 geplukt om aan ons te laten proeven (op onze aanvraag heeft-ie zelfs een sinaasappel in stukken gesneden om aan het paard te geven). Nadien bleek de vrouw des huizes yucca en platanos gemaakt te hebben voor ons. Yucca smaakt een beetje als patatten, en platanos zien eruit als bananen, maar zijn alleen lekker als ze klaargemaakt zijn. Van de overgebleven limoenen heeft meneer de gids ook nog een limonade gefabriceerd, waarvan ik onder dwang (want ik ben verkouden, en dus denken ze dat ik griep heb, rare mensen) een halve beker heb moeten opdrinken. Vitamineboost!
Nog over die verkoudheid: Mensen vinden het hier heel raar dat ik geen medicijnen neem. Al van mijn eerste hoestje riep de vrouw des hostels mij uit mijn kamer om te vragen of ik geen medicijnen wilde, en op school (waar ze het dus 'gripa' noemen) waren ze bijna verontwaardigd toen ik zei dat ik eigenlijk liever geen medicijnen neem. De apothekers zijn hier dan ook heel druk bezocht (er zijn er trouwens ook relatief veel).
Bon, vandaag dan nog en dan zijn we weer rond. Vandaag zijn we naar een fort geweest (heel hoog gelegen, en ja, dat hebben we te voet gedaan), dat vroeger een gevangenis was. Daar hebben we de gezellige celletjes gezien, de folterkamertjes, waaronder een dat gebruikt werd voor psychologische foltering, het was er namelijk helemaal donker, en als gevangenen daar een paar maanden of jaren zaten werden ze gek, en een ander dat gebruikt werd voor fysieke foltering, en waar je de bloedspatten nog zag op de muur (bloed spat ver weg, trouwens). Ranzigste dat ik tot hiertoe heb gezien. Gelukkig was de omwalling rond het fort ook best de moeite waard. Er zijn 4 torentjes, waarvan een een balustrade heeft, om te genieten van het uitzicht, maar wat niet wegneemt dat je op de andere 3 niet opkan, wat ik dus uiteraard ook wel gedaan heb. Supermooi uitzicht, en best een vet gevoel, om daar zo zonder balustrade te staan (ik ben een pussy, ik weet het).
De terugweg daarnet was haast even gezellig als de heenweg (met z'n zessen in de laadbak), met als extraatje nog een heerlijk tropische bui. Kijk, zo'n ding kan verfrissend zijn, maar niet als je met een rotvaart erdoor knalt in een open auto. Gelukkig besefte meneer chauffeur/gids/allesweter dat ook, en heeft-ie ons even laten schuilen in een bushokje. Eind goed, al goed, en alweer een ervaring en een verwilderde haardos rijker werd ze voor de deur van het hostel afgezet.
Tot schrijfsssss,
L
PS: Morgen is mijn voorlaatste dag in de school, en dus heb ik een 'examen'. Ik zou het appreciëren mochten alle goede vibes naar hier komen, want een goede test is beter voor mijn humeur én mijn ego. Thanks.
Te beginnen bij zondag. Zondag was mijn zelfverklaarde chill-tot-je-erbij-neervalt-dag. Dus heb ik een wandelingetje gemaakt door Granada, heb ik de boekenwinkel gevonden, heb ik daar kaartjes gekocht, heb ik die kaartjes ook geschreven (spannend hé, voor wie zouden ze zijn? Wanneer komen ze aan? Komen ze überhaupt aan?), heb ik mezelf getrakteerd op een luxe-ontbijt (pannenkoeken, scrambled eggs en bacon. En gratis koffie.) en heb ik voor de rest een boek gelezen in het hostel. Lekker dagje, me dunkt.
Maandag ben ik aan mijn laatste week in de SSX (klinkt als een vuile sekte, is de afkorting van mijn talenschool) begonnen, en hoewel ik nog steeds niet kan volgen als de mensen hier op hun normale tempo praten, ben ik toch al beter dan in week 1 ('t zal ook maar best zijn). In de namiddag zijn we dan bij wijze van activiteit naar een schooltje geweest. Op ons 'meeneemlijstje' stond dat we eventueel snoepjes voor de kinderen konden meenemen, en me dunkt dat die kinderen dat heel goed wisten. Nog voor ik goed en wel binnen stond had ik magneetgewijs een stuk of 20 kinderen aan mij kleven. Heel goed voor mijn ego, maar helaas voor die kinderen ben ik glad vergeten mijn snoepjes uit te delen. Ach, die knuffels heb ik toch maar gehad. Nadien hebben we nog een spelletje gespeeld in de klas, met Engelse fruitsoorten, maar omdat de kinderen enkel banana en melon konden onthouden (verrassend) zijn we daar ook snel mee opgehouden. Tijdens het volgende spel begonnen de kinderen ook als gekken radslagen en handstanden te doen, in de klas, tussen hun lessenaars. Druktemakers, dat zijn het. Maar wel schattige druktemakers.
Dinsdag zijn we als activiteit naar een gezin geweest dat rond de Mombaccho (verrassing verrassing, nog een vulkaan!) woont en werkt. Zonder stromend water, zonder elektriciteit, zonder auto. Mét een paard, uitgehongerde honden, een varken dat volgende maand geslacht wordt (gelukkig wist ik dat op voorhand, dus heb ik er maar geen band mee opgebouwd), en een handvol kippen. We zijn heel het domein zowat afgelopen, en onze chauffeur en tevens de man die over alles wel iets blijkt te weten heeft ook van elke plant (mais, zoete limoen, niet zo zoete limoen, sinaasappel, en nog andere dingen waarvan ik de naam vergeten ben) een vrucht of 7 geplukt om aan ons te laten proeven (op onze aanvraag heeft-ie zelfs een sinaasappel in stukken gesneden om aan het paard te geven). Nadien bleek de vrouw des huizes yucca en platanos gemaakt te hebben voor ons. Yucca smaakt een beetje als patatten, en platanos zien eruit als bananen, maar zijn alleen lekker als ze klaargemaakt zijn. Van de overgebleven limoenen heeft meneer de gids ook nog een limonade gefabriceerd, waarvan ik onder dwang (want ik ben verkouden, en dus denken ze dat ik griep heb, rare mensen) een halve beker heb moeten opdrinken. Vitamineboost!
Nog over die verkoudheid: Mensen vinden het hier heel raar dat ik geen medicijnen neem. Al van mijn eerste hoestje riep de vrouw des hostels mij uit mijn kamer om te vragen of ik geen medicijnen wilde, en op school (waar ze het dus 'gripa' noemen) waren ze bijna verontwaardigd toen ik zei dat ik eigenlijk liever geen medicijnen neem. De apothekers zijn hier dan ook heel druk bezocht (er zijn er trouwens ook relatief veel).
Bon, vandaag dan nog en dan zijn we weer rond. Vandaag zijn we naar een fort geweest (heel hoog gelegen, en ja, dat hebben we te voet gedaan), dat vroeger een gevangenis was. Daar hebben we de gezellige celletjes gezien, de folterkamertjes, waaronder een dat gebruikt werd voor psychologische foltering, het was er namelijk helemaal donker, en als gevangenen daar een paar maanden of jaren zaten werden ze gek, en een ander dat gebruikt werd voor fysieke foltering, en waar je de bloedspatten nog zag op de muur (bloed spat ver weg, trouwens). Ranzigste dat ik tot hiertoe heb gezien. Gelukkig was de omwalling rond het fort ook best de moeite waard. Er zijn 4 torentjes, waarvan een een balustrade heeft, om te genieten van het uitzicht, maar wat niet wegneemt dat je op de andere 3 niet opkan, wat ik dus uiteraard ook wel gedaan heb. Supermooi uitzicht, en best een vet gevoel, om daar zo zonder balustrade te staan (ik ben een pussy, ik weet het).
De terugweg daarnet was haast even gezellig als de heenweg (met z'n zessen in de laadbak), met als extraatje nog een heerlijk tropische bui. Kijk, zo'n ding kan verfrissend zijn, maar niet als je met een rotvaart erdoor knalt in een open auto. Gelukkig besefte meneer chauffeur/gids/allesweter dat ook, en heeft-ie ons even laten schuilen in een bushokje. Eind goed, al goed, en alweer een ervaring en een verwilderde haardos rijker werd ze voor de deur van het hostel afgezet.
Tot schrijfsssss,
L
PS: Morgen is mijn voorlaatste dag in de school, en dus heb ik een 'examen'. Ik zou het appreciëren mochten alle goede vibes naar hier komen, want een goede test is beter voor mijn humeur én mijn ego. Thanks.
11.11.13
Vermist (en ook weer teruggevonden): Vrolijkheid
't Is te veel. Te veel reisverslagen, te veel foto's, te veel enthousiasme. Ik weet dat wel, en ik neem het jullie dus ook niet kwalijk als jullie mij ontvrienden/ontvolgen/niet meer lezen, maar ik probeer dat dan maar gewoon te verantwoorden door te zeggen dat het grotendeels voor mezelf is, dat ik zo veel deel. Om niets te vergeten, en om de verhalen bij thuiskomst een beetje binnen de perken te houden. Bij deze: sorry. Deze is er eentje dat niet per sé gaat over het feit dat ik aan de andere kant van de wereld zit, maar wel terug over waar het hier om draait, en dat is mezelf en vrolijkheid, zij het dan ietsje anders dan normaal.
'Vrolijkheid is een manier van leven' staat er hier bovenaan, in koeien van letters.Vind ik nog steeds waar, maar ook ik moet bekennen (en daarmee ook een beetje een open deur intrappen): Ik ben het ook niet altijd, dat kan iedereen die mij een beetje kent bevestigen. Ik probeer het wel, het grootste deel van de tijd, maar soms is het gewoon niet nodig. Ik kan echt heel goed hele middagen/avonden binnen blijven, bij voorkeur met een pot ijs, een kilo chocolade en een beetje rustige muziek, een filmpje of een boek. En dan ben ik meestal ook niet vrolijk. Niet persé verdrietig, boos, of iets anders negatiefs, maar gewoon niet vrolijk. En daar is niets, maar dan ook niets mis mee. Want ijs is lekker, chocolade is lekker, en muziek, films en boeken zijn ook altijd goed (tenminste, als ik ze zelf kies). En geen van die zaken heeft ook maar heeft belang bij vrolijkheid.
Vanmiddag heb ik een hele middag op mijn bed gezeten/gelegen/gehangen, met mijn ipod in mijn oren, boek en laptop binnen handbereik, en voor de rest heb ik niets gedaan. Niet met iemand gesproken, niet buiten geweest (ah nee, het regende, en dan buitenkomen is te veel uitschuifgevaar), en nee, ook niet vrolijk geweest. Maar ook niet verdrietig, en ook niet boos. Omdat dat kan, en omdat dat mag (hoor mij mezelf overtuigen ;-)). En dan doe ik dat bij voorkeur als ik niemand zie, hoor, spreek of lees. Dan stop ik daar op een gegeven moment ook gewoon mee, uit verveling (saai hoor, niet vrolijk zijn), of, zoals in dit geval, omdat ik niet anders kan.
Na het uitlezen van een boek en het luisteren van mijn favo ik-ben-niet-zo-vrolijk-nummers (heb ik speciale afspeellijsten voor, voorbereid zijn heet dat) ben ik namelijk per ongeluk hier verzeild geraakt en voor ik het wist had ik alles teruggelezen, vanaf het begin. Met verschillende gniffeltjes, nog veel meer glimlachjes, en af en toe een tikkeltje weemoed, wegens terug gekatapulteerd naar het moment van schrijven. 95% van de berichten is van het vrolijke soort, een prestatie om trots op te zijn, wat ik dan ook ben. Ik ben nogal snel trots op mezelf. Zo ook op het feit dat ik mezelf wel weer vrolijk krijg. Altijd. Al kost dat soms iets meer tijd dan vandaag, en heb ik daar dan heel soms ook hulp bij nodig (dit heb ik volgens mij nooit eerder zo expliciet toegegeven, een primeur, dames en heren!). Gelukkig heb ik fijne en knuffelbare vrienden, dat helpt. Altijd.
Al terug onder de vrolijken,
L
Noot: Ik krijg hier trouwens geen knuffels, feel free om er wat te sturen, een noodvoorraadje kan nooit kwaad!
'Vrolijkheid is een manier van leven' staat er hier bovenaan, in koeien van letters.Vind ik nog steeds waar, maar ook ik moet bekennen (en daarmee ook een beetje een open deur intrappen): Ik ben het ook niet altijd, dat kan iedereen die mij een beetje kent bevestigen. Ik probeer het wel, het grootste deel van de tijd, maar soms is het gewoon niet nodig. Ik kan echt heel goed hele middagen/avonden binnen blijven, bij voorkeur met een pot ijs, een kilo chocolade en een beetje rustige muziek, een filmpje of een boek. En dan ben ik meestal ook niet vrolijk. Niet persé verdrietig, boos, of iets anders negatiefs, maar gewoon niet vrolijk. En daar is niets, maar dan ook niets mis mee. Want ijs is lekker, chocolade is lekker, en muziek, films en boeken zijn ook altijd goed (tenminste, als ik ze zelf kies). En geen van die zaken heeft ook maar heeft belang bij vrolijkheid.
Vanmiddag heb ik een hele middag op mijn bed gezeten/gelegen/gehangen, met mijn ipod in mijn oren, boek en laptop binnen handbereik, en voor de rest heb ik niets gedaan. Niet met iemand gesproken, niet buiten geweest (ah nee, het regende, en dan buitenkomen is te veel uitschuifgevaar), en nee, ook niet vrolijk geweest. Maar ook niet verdrietig, en ook niet boos. Omdat dat kan, en omdat dat mag (hoor mij mezelf overtuigen ;-)). En dan doe ik dat bij voorkeur als ik niemand zie, hoor, spreek of lees. Dan stop ik daar op een gegeven moment ook gewoon mee, uit verveling (saai hoor, niet vrolijk zijn), of, zoals in dit geval, omdat ik niet anders kan.
Na het uitlezen van een boek en het luisteren van mijn favo ik-ben-niet-zo-vrolijk-nummers (heb ik speciale afspeellijsten voor, voorbereid zijn heet dat) ben ik namelijk per ongeluk hier verzeild geraakt en voor ik het wist had ik alles teruggelezen, vanaf het begin. Met verschillende gniffeltjes, nog veel meer glimlachjes, en af en toe een tikkeltje weemoed, wegens terug gekatapulteerd naar het moment van schrijven. 95% van de berichten is van het vrolijke soort, een prestatie om trots op te zijn, wat ik dan ook ben. Ik ben nogal snel trots op mezelf. Zo ook op het feit dat ik mezelf wel weer vrolijk krijg. Altijd. Al kost dat soms iets meer tijd dan vandaag, en heb ik daar dan heel soms ook hulp bij nodig (dit heb ik volgens mij nooit eerder zo expliciet toegegeven, een primeur, dames en heren!). Gelukkig heb ik fijne en knuffelbare vrienden, dat helpt. Altijd.
Al terug onder de vrolijken,
L
Noot: Ik krijg hier trouwens geen knuffels, feel free om er wat te sturen, een noodvoorraadje kan nooit kwaad!
10.11.13
De geest van de lamp! Ik heb 'm ontmoet! (En ook is mijn weekend gewijzigd)
Holy Guacamole (heb ik hier vorige week gegeten, was superlekker)! Post ik gisteren nog dat ik op weekend ga, en dan ben ik nu al weer aanwezig op het wereldwijde web. Als ik jullie was, ik zou mij niet snappen. Geen paniek, ik ben hier net om het uit te leggen, want ik heb nu toch tijd over!
Maar eerst...Hoe het weekend tot hiertoe gelopen is. Vrijdagmiddag, meteen na school (heel slecht voor mijn concentratie trouwens, en die is op vrijdag altijd al niet bepaald denderend) zijn we (Poolse man, Duitser, Nederlands meisje en ik) op de bus gesprongen naar Rivas, alwaar onze wegen zouden scheiden. 't Is te zeggen, Poolse man is doorgereisd naar Ometepe, en wij drieën zijn op de bus naar San Juan del Sur gestapt. We hadden niet bepaald een plan, dus wanneer we daar aankwamen hebben we halsoverkop beslist naar welk strand we zouden gaan (Maderas), en hebben we de goedkoopste taxichauffeur uitgezocht die ons over een hels pad -lees: meer water dan weg- naar Playa Maderas zou brengen. Omdat we nog niet meteen een hostelplan hadden heeft meneer chauffeur ons bij een willekeurig hostel afgezet, Hostel 3 hermanos. Nu, dat ding lag midden op het strand, en zou ons 10 dollar kosten, wat niet heel veel is, dus we waren nogal snel verkocht. Mijn 2 compagnons surfen heel graag, dus zij meteen een plankje huren en het water in, maar ik besloot te wachten tot zaterdag voor mijn surfdebuut.
Terwijl ik op mijn handdoek wat lag te tannen begon mijn hoofd tussen alle andere paradijselijke omzwervingen door een klein rekensommetje te maken. 2 nachten hostel, plus een surfles (nee, ik durf niet zonder les, niet proberen om mij te overhalen), plus de huur van een surfplank, plus eten, zo veel budget had ik gewoon niet bij ten eerste, en ten tweede wilde ik zo veel ook niet uitgeven aan dit weekend. Dus had ik heel veel opties -gelukkig had ik ook veel strandtijd om ze allemaal te overdenken- waaruit diegene die ik nu heb gekozen (vrijdag- en zaterdagochtend genieten van het strand en een andere keer surfen) als winnaar geselecteerd werd. Omdat ik elders al goedkopere lessen had gezien, en omdat dit stukje zee eigenlijk vooral bevolkt werd door belachelijk goede surfers die -aan hun idioot blonde haren te zien- ook al te lang tussen hun golfjes hadden gezeten. Daar ga ik me dus mooi niet tussen belachelijk maken. Enfin, ik ben dus zaterdag al naar huis gedaan, maar ik heb wél genoten van dat kleine paradijsje, en de zon, en het strand, en het kampvuur, en het lekkere eten, en de smoothies,...
Gelukkig heb ik mij ook op de busrit terug nog best goed geamuseerd, zo op mijn eentje. Ik heb de zogenaamde busverkopers kunnen observeren, die zo lang de bus stilstaat onafgebroken passeren met frèèèèèscos, churriiiiitos, pasteles de piña de piña, en heelder maaltijden in plastieken zakjes. Verder heb ik maar één verkoper van mij af moeten slaan, omdat die net iets te opdringerig fruit aan mijn borsten wilde verkopen. Jammer dat die daar geen zin in hadden. Ik heb ook genoten van het afschudden van al die taxichauffeurs die mij in Rivas kwamen vertellen dat de bus pas over 2 uur kwam, en dat die er minstens 2 uur over zou doen tot in Granada, en dat ik dus beter voor een vriendenprijsje van 8 dollar een taxi zou nemen. Het voelt echt heel goed om dan een half uur daarna op de bus te stappen, om anderhalf uur dààrna thuis te zijn. Voor nog geen euro. IN YOUR FACE, leugenaartjes!
Om mijn dag dan nog eens helemaal compleet te maken ben ik op weg van de bus naar huis de geest van Aladdin tegengekomen. Ok, misschien niet de echte, want hij was niet blauw, maar zwart, en hij kwam niet uit Bagdad, maar uit Mexico. Maar hij deed me er toch écht aan denken. Ik stapte uit de bus, en het regende, dus ik was echt met crazy muizestapjes superlangzaam voort aan het schuifelen, kwestie van niet nog eens tegen de Nicaraguaanse korst te gaan, en opeens *POEF* loopt-ie naast mij en hoor ik 'You look tired, you need to smiiiile, it's only rain!' (met zo'n typische dikke-neger-stem, weet je wel), goed ja, dan moest ik wel lachen, en toen is hij gezellig nog een heel stuk met mij meegewandeld, én heeft-ie mijn Spaans nog getest. Fijn wandelingetje, fijne kerel, al ga ik José Limon toch maar niet toevoegen op facebook, zoals hij vroeg.
Nu heb ik nog een hele dag weekend over morgen, dus dan moet ik nog iets leuks verzinnen om te gaan doen. De artisanale markt in Masaya is alvast een optie, hangmatjes kijken for the win!
Tot over 5 weken alweer!
L
Maar eerst...Hoe het weekend tot hiertoe gelopen is. Vrijdagmiddag, meteen na school (heel slecht voor mijn concentratie trouwens, en die is op vrijdag altijd al niet bepaald denderend) zijn we (Poolse man, Duitser, Nederlands meisje en ik) op de bus gesprongen naar Rivas, alwaar onze wegen zouden scheiden. 't Is te zeggen, Poolse man is doorgereisd naar Ometepe, en wij drieën zijn op de bus naar San Juan del Sur gestapt. We hadden niet bepaald een plan, dus wanneer we daar aankwamen hebben we halsoverkop beslist naar welk strand we zouden gaan (Maderas), en hebben we de goedkoopste taxichauffeur uitgezocht die ons over een hels pad -lees: meer water dan weg- naar Playa Maderas zou brengen. Omdat we nog niet meteen een hostelplan hadden heeft meneer chauffeur ons bij een willekeurig hostel afgezet, Hostel 3 hermanos. Nu, dat ding lag midden op het strand, en zou ons 10 dollar kosten, wat niet heel veel is, dus we waren nogal snel verkocht. Mijn 2 compagnons surfen heel graag, dus zij meteen een plankje huren en het water in, maar ik besloot te wachten tot zaterdag voor mijn surfdebuut.
Terwijl ik op mijn handdoek wat lag te tannen begon mijn hoofd tussen alle andere paradijselijke omzwervingen door een klein rekensommetje te maken. 2 nachten hostel, plus een surfles (nee, ik durf niet zonder les, niet proberen om mij te overhalen), plus de huur van een surfplank, plus eten, zo veel budget had ik gewoon niet bij ten eerste, en ten tweede wilde ik zo veel ook niet uitgeven aan dit weekend. Dus had ik heel veel opties -gelukkig had ik ook veel strandtijd om ze allemaal te overdenken- waaruit diegene die ik nu heb gekozen (vrijdag- en zaterdagochtend genieten van het strand en een andere keer surfen) als winnaar geselecteerd werd. Omdat ik elders al goedkopere lessen had gezien, en omdat dit stukje zee eigenlijk vooral bevolkt werd door belachelijk goede surfers die -aan hun idioot blonde haren te zien- ook al te lang tussen hun golfjes hadden gezeten. Daar ga ik me dus mooi niet tussen belachelijk maken. Enfin, ik ben dus zaterdag al naar huis gedaan, maar ik heb wél genoten van dat kleine paradijsje, en de zon, en het strand, en het kampvuur, en het lekkere eten, en de smoothies,...
Gelukkig heb ik mij ook op de busrit terug nog best goed geamuseerd, zo op mijn eentje. Ik heb de zogenaamde busverkopers kunnen observeren, die zo lang de bus stilstaat onafgebroken passeren met frèèèèèscos, churriiiiitos, pasteles de piña de piña, en heelder maaltijden in plastieken zakjes. Verder heb ik maar één verkoper van mij af moeten slaan, omdat die net iets te opdringerig fruit aan mijn borsten wilde verkopen. Jammer dat die daar geen zin in hadden. Ik heb ook genoten van het afschudden van al die taxichauffeurs die mij in Rivas kwamen vertellen dat de bus pas over 2 uur kwam, en dat die er minstens 2 uur over zou doen tot in Granada, en dat ik dus beter voor een vriendenprijsje van 8 dollar een taxi zou nemen. Het voelt echt heel goed om dan een half uur daarna op de bus te stappen, om anderhalf uur dààrna thuis te zijn. Voor nog geen euro. IN YOUR FACE, leugenaartjes!
Om mijn dag dan nog eens helemaal compleet te maken ben ik op weg van de bus naar huis de geest van Aladdin tegengekomen. Ok, misschien niet de echte, want hij was niet blauw, maar zwart, en hij kwam niet uit Bagdad, maar uit Mexico. Maar hij deed me er toch écht aan denken. Ik stapte uit de bus, en het regende, dus ik was echt met crazy muizestapjes superlangzaam voort aan het schuifelen, kwestie van niet nog eens tegen de Nicaraguaanse korst te gaan, en opeens *POEF* loopt-ie naast mij en hoor ik 'You look tired, you need to smiiiile, it's only rain!' (met zo'n typische dikke-neger-stem, weet je wel), goed ja, dan moest ik wel lachen, en toen is hij gezellig nog een heel stuk met mij meegewandeld, én heeft-ie mijn Spaans nog getest. Fijn wandelingetje, fijne kerel, al ga ik José Limon toch maar niet toevoegen op facebook, zoals hij vroeg.
Nu heb ik nog een hele dag weekend over morgen, dus dan moet ik nog iets leuks verzinnen om te gaan doen. De artisanale markt in Masaya is alvast een optie, hangmatjes kijken for the win!
Tot over 5 weken alweer!
L
8.11.13
Vulkanen, potten, voedsel
Hier ben ik alweer! Snel nog even neerpennen (aka typen) welke -figuurlijk- halsbrekende toeren ik heb uitgehaald, want dat ben ik jullie wel verschuldigd (helemaal niet waar, maar dat klinkt wel een pak beter dan 'anders vergeet ik het). Te beginnen met de blijde mededeling dat ik ein-de-lijk gezelschap heb gekregen op school (de Zwitserse activiteitenskippers achterwege gelaten), dus ik heb me deze week écht geamuseerd (de vorige ook wel hoor, want gelukkig weet je niet wat je mist als je het nooit hebt gehad, gezelschap in dit geval).
De eerste activiteit heb ik zelf geskipt, want die had ik vorige week al gedaan. Nee, ook niet waar, maar de klok van mijn laptop stond een uur achter, dus was ik volledig gereed om te vertrekken toen ik op de keukenklok opeens zag dat de activiteit al een half uur bezig was. Alleen bij Lotte Vercammen, ladies and gentlemen! Gelukkig had ik ze écht vorige week al gehad (apies kijken, remember?), dus was het geen ramp. Dinsdags was er weer een kookles, maar deze keer met meer (4 Duitsers, 1 Pool, 1 Hollandse en mezelf, om precies te zijn) en dus ook voor meer. Deze keer ben ik er in geslaagd om ananaspasteitjes én churrito's te maken (enfin, deels te maken) én ze dan nog lekker te vinden ook. Goed bezig, Vercammen!
Woensdag stond er een bezoek aan San Juan del Oriente gepland, weer een pueblo blanco, waar zo goed als elke bewoner zijn huis heeft volgestouwd met vazen en dergelijke, en leeft van de verkoop daarvan. Dat was ook gelijk de plek waar ik ontdekte dat ik niks geen aanleg heb voor potten draaien. Je kan niet alles kunnen, denk ik dan, ik kan wel andere dingen. Heel gefascineerd staren naar andere mensen die dat doen, bijvoorbeeld, kan ik su-per-goed. Heel gezellig, dat dorpje, enkel licht teleurstellend dat er helemaal niets wits te zien is in die pueblos blancos, maar daar heb ik me overgezet.
Vandaag zijn we dan (eindelijk) naar een vulkaan geweest. Wat zeg ik, naar 2 vulkanen. De vulkaan Masaya en een andere die er vlak naast ligt (of zoiets). Dat we daar hele warme, lelijke helmen voor moesten opzetten, dat namen we er wel bij. Zo lang ik niet bedacht dat er mensen voor mij vast even hard hadden in gezweet als ik vandaag viel dat best mee. Een krater was actief, de andere helemaal volgroeid met bosachtige toestanden. Dat weet ik, omdat ik op de rand heb gestaan (zelf naartoe gewandeld. Een stukje.). Jongens, wat was me dat toch een machtig uitzicht.
Eerst zijn we met ons minibusje (we zijn ten slotte met z'n velen) tot aan de actieve krater gereden, echt vet, dat ding rookt als een gek en ziet er echt te cool uit. Daarnaast lag een andere krater, maar dan net nog een stukkie hoger, dus dat moesten we nog even wandelen. Goed, ik heb bergbeklimmersbenen (jarenlang naar Oostenrijk geweest, weet je wel) dus dat was een stukje cake voor mij. Na een kwartiertje waren we al 'boven', dus konden we in de krater kijken. Helemaal groen en wederom vet mooi. Nu is zo'n krater rond, en kan je daar dus helemaal rond wandelen, maar dat gaat in 'curves' zeg maar. Wij stonden op dat moment in een dalletje, maar we konden eventueel nog wel twee 'punten' verder wandelen. Nu heb ik wel bergbeklimmersbenen, maar mijn conditie is nog steeds ver zoek, dus ja, ik twijfelde. Maar aangezien ik hier toch ben om grenzen te verleggen, ben ik er lekker voor gegaan.
Op een gegeven moment (al een piek en een half dal verder) kwamen we een bordje tegen waarop stond dat het verboden was om verder te gaan, maar na even checken bij de profesor en onze chauffeur (toffe keirels jongeuuh!) zijn we toch maar doorgelopen. Want dit was Nicaragua, en die andere mensen gaan toch ook naar boven? Het was wel effe een steil stukkie, maar met veel gehijg en een tong op mijn zweterige voeten ben ik er geraakt. En dat dat het waard was. Vanop die top kon je Granada, Masaya en 2 meren zien. Mooi jongens, mooi! En ook was ik gewoon heel trots, dat ik daar op geraakt was (mama, papa, moeke, vake, bomma, bompa, jullie kunnen dat maar beter ook zijn!), al was het dan maar een twintigtal minuutjes gaan (als het dat al was).
Een steil stuk afdalen (met van die lekkere losse steentjes) is trouwens nog moeilijker dan er op geraken, wisten jullie dat? Waarschijnlijk wel, ik trouwens ook, was het gewoon even vergeten. Oh, trouwens, all stars zijn niet het ideale vulkaanbeklimschoeisel (hou die verwijten voor jullie zelf, thanks), en nog minder het ideale vulkaanafdaalschoeisel. Gelukkig wilde de sympa chauffeur mijn handje vasthouden, anders had ik nu ergens onderin een vulkaan gelegen. Ook een ervaring, maar toch liever niet, bedankt.
Dit weekend ga ik met klasgenootjes naar San Juan del Sur, ofte, het strand, YAY!
Muchos besossssss,
L
De eerste activiteit heb ik zelf geskipt, want die had ik vorige week al gedaan. Nee, ook niet waar, maar de klok van mijn laptop stond een uur achter, dus was ik volledig gereed om te vertrekken toen ik op de keukenklok opeens zag dat de activiteit al een half uur bezig was. Alleen bij Lotte Vercammen, ladies and gentlemen! Gelukkig had ik ze écht vorige week al gehad (apies kijken, remember?), dus was het geen ramp. Dinsdags was er weer een kookles, maar deze keer met meer (4 Duitsers, 1 Pool, 1 Hollandse en mezelf, om precies te zijn) en dus ook voor meer. Deze keer ben ik er in geslaagd om ananaspasteitjes én churrito's te maken (enfin, deels te maken) én ze dan nog lekker te vinden ook. Goed bezig, Vercammen!
Woensdag stond er een bezoek aan San Juan del Oriente gepland, weer een pueblo blanco, waar zo goed als elke bewoner zijn huis heeft volgestouwd met vazen en dergelijke, en leeft van de verkoop daarvan. Dat was ook gelijk de plek waar ik ontdekte dat ik niks geen aanleg heb voor potten draaien. Je kan niet alles kunnen, denk ik dan, ik kan wel andere dingen. Heel gefascineerd staren naar andere mensen die dat doen, bijvoorbeeld, kan ik su-per-goed. Heel gezellig, dat dorpje, enkel licht teleurstellend dat er helemaal niets wits te zien is in die pueblos blancos, maar daar heb ik me overgezet.
Vandaag zijn we dan (eindelijk) naar een vulkaan geweest. Wat zeg ik, naar 2 vulkanen. De vulkaan Masaya en een andere die er vlak naast ligt (of zoiets). Dat we daar hele warme, lelijke helmen voor moesten opzetten, dat namen we er wel bij. Zo lang ik niet bedacht dat er mensen voor mij vast even hard hadden in gezweet als ik vandaag viel dat best mee. Een krater was actief, de andere helemaal volgroeid met bosachtige toestanden. Dat weet ik, omdat ik op de rand heb gestaan (zelf naartoe gewandeld. Een stukje.). Jongens, wat was me dat toch een machtig uitzicht.
Eerst zijn we met ons minibusje (we zijn ten slotte met z'n velen) tot aan de actieve krater gereden, echt vet, dat ding rookt als een gek en ziet er echt te cool uit. Daarnaast lag een andere krater, maar dan net nog een stukkie hoger, dus dat moesten we nog even wandelen. Goed, ik heb bergbeklimmersbenen (jarenlang naar Oostenrijk geweest, weet je wel) dus dat was een stukje cake voor mij. Na een kwartiertje waren we al 'boven', dus konden we in de krater kijken. Helemaal groen en wederom vet mooi. Nu is zo'n krater rond, en kan je daar dus helemaal rond wandelen, maar dat gaat in 'curves' zeg maar. Wij stonden op dat moment in een dalletje, maar we konden eventueel nog wel twee 'punten' verder wandelen. Nu heb ik wel bergbeklimmersbenen, maar mijn conditie is nog steeds ver zoek, dus ja, ik twijfelde. Maar aangezien ik hier toch ben om grenzen te verleggen, ben ik er lekker voor gegaan.
Op een gegeven moment (al een piek en een half dal verder) kwamen we een bordje tegen waarop stond dat het verboden was om verder te gaan, maar na even checken bij de profesor en onze chauffeur (toffe keirels jongeuuh!) zijn we toch maar doorgelopen. Want dit was Nicaragua, en die andere mensen gaan toch ook naar boven? Het was wel effe een steil stukkie, maar met veel gehijg en een tong op mijn zweterige voeten ben ik er geraakt. En dat dat het waard was. Vanop die top kon je Granada, Masaya en 2 meren zien. Mooi jongens, mooi! En ook was ik gewoon heel trots, dat ik daar op geraakt was (mama, papa, moeke, vake, bomma, bompa, jullie kunnen dat maar beter ook zijn!), al was het dan maar een twintigtal minuutjes gaan (als het dat al was).
Een steil stuk afdalen (met van die lekkere losse steentjes) is trouwens nog moeilijker dan er op geraken, wisten jullie dat? Waarschijnlijk wel, ik trouwens ook, was het gewoon even vergeten. Oh, trouwens, all stars zijn niet het ideale vulkaanbeklimschoeisel (hou die verwijten voor jullie zelf, thanks), en nog minder het ideale vulkaanafdaalschoeisel. Gelukkig wilde de sympa chauffeur mijn handje vasthouden, anders had ik nu ergens onderin een vulkaan gelegen. Ook een ervaring, maar toch liever niet, bedankt.
Dit weekend ga ik met klasgenootjes naar San Juan del Sur, ofte, het strand, YAY!
Muchos besossssss,
L
4.11.13
Muggen, cocktails en de Grote Oceaan.
Dit weekend heb ik voor het eerst een nachtje buiten Hostel Mexicana doorgebracht. Hoewel het afscheid van die heerlijke veren die mij heelder nachten in mijn rug porren me zwaar viel, is zo'n weekend weg écht wel voor herhaling vatbaar. We zijn naar Surfing Turtle Lodge geweest, da's een hostel op Isla Los Brasiles of zoiets, bij Poneloya, en dat is dan weer bij Leon, een stad die naar 't schijnt lijkt op Granada, maar dan zonder de toeristen. De reis erheen was al een onderneming op zich, dus laten we daarmee beginnen.
De trip ging als volgt: Van het hostel naar het busstation in Granada wandelen/Met de bus naar Managua/Met een taxi naar een ander busstation in Managua/Met de bus naar Leon/Met een taxi naar Poneloya/Te voet naar het bootopstapplaatsje/Met een bootje naar het eiland/Met paard en kar naar het hostel, dat wil dus zeggen: vroeg genoeg vertrekken om nog een beetje dag over te hebben. We zijn dan ook om half 8 de deur uitgegaan (maar een half uurtje later dan gepland, not bad hu?).
De eerste bus was een comfortabel minibusje, waarin we zelfs allemaal een zitplaats hadden, maar daarmee was het comfortabelste deel van de trip al wel voorbij. De volgende stap was eigenlijk meteen op een ander minibusje richting Leon, maar de rij die voor die bus stond aan te schuiven was vergelijkbaar met wat ik zag voor de caravan van Bram en Jana op de laatste Thuisdag, heel lang wachten dus. Gelukkig had een taxichauffeur in de buurt geld geroken, en wist die ons te vertellen dat hij ons naar een nabijgelegen busstation kon brengen waar een andere bus naar Leon passeerde, goed, dat hebben we dan maar gedaan. Met 6 in een taxi, dat kan hier allemaal, maar zo gauw er politie in het vizier kwam gingen onze raampjes wel heel snel dicht, of daar nu ledematen uithingen of niet.
Enfin, wij op de volgende bus, die dus iets minder comfortabel was, gezien het wiel van de bus op de plaats zat waar normaal mijn beenruimte hoorde te zijn. Ik zat naast een aardige man die het echt heel amusant vond dat ik maar een paar woorden Spaans spreek en zichzelf dus ook kostelijk heeft geamuseerd met het voeren van een gesprek met mij. Ik heb zelfs nog een koekje gekregen, hoera! Nog tijdens dezelfde rit nog klonk er opeens een superluide knal. Een van mijn reisgenootjes, die aan de overkant van het gangpad zat, sprong bijna op de schoot van een van de twee Nicaraguanen waartussen ze geklemd zat. Het klonk alsof de onderkant van de bus eraf viel, het bleek een klapband te zijn. Geen probleem, geen paniek, we zijn even naar een primitieve garage naast de weg gereden (dat rijden voelde trouwens hetzelfde als anders, ze rijden hier altijd nogal wiebelig), en we moesten zelfs de bus niet uit.
De rest van de trip verliep rustig met als hoogtepunt toch nog een hobbelig ritje met paard en kar, waarbij de helft van ons op de rand van de kar moest zitten wegens geen plaats meer op het bankje. Avontuur, dames en heren! Uiteindelijk zijn we na een reis van een vijftal uren toch aangekomen bij het hostel, dat bestond uit een rieten dak, met daaronder een bar met daaraan schommels in plaats van krukken (een tip voor alle bars in België), 2 zetels en een tafel of 2. Verderop was er dan nog een dak waaronder nog een grote tafel stond, met daarrond wat hangmatten en een ping-pongtafel. Het hostel lag direct op het strand, op een 50-tal meter van het water (ik ben slecht in schatten, het kan ook meer zijn).
In een recordtempo bevonden we ons dan ook in de oceaan, want van zo'n reis ga je plakken en stinken. De stroming was wel echt supersterk, en de golven zijn de Nieuwpoortse golven bij rode vlag maal 50, waardoor ik meer op de grond lag dan wat anders. Het was hier trouwens ook rode vlag, verboden te zwemmen voor kinderen dus, en op eigen risico, maar in een surfing hostel zijn en dan niet zwemmen? Kan niet hé.
's Avonds hebben we (met de andere gasten, uiteraard) een feestje gebouwd, inclusief kampvuur, salsadansende locals (ik heb mezelf na een paar pogingen nu definitief gedoopt tot hopeloos geval), een paar toch wel zeer mooie venten, spelletjes en een gitaar. En cocktails. En Toña. Ondanks dat alles zijn we de dag erna toch nog op tijd uit bed geraakt, omdat een van de vrij tot zeer knappe venten kwam verkondigen dat er kleine schildpadjes waren, en dat we die in zee zouden zetten. Wie kan daar nee tegen zeggen (tegen die schildpadjes weliswaar), al is dat dan op zondag om half 7? Dus hebben we een ochtendlijke schildpadrace gehouden. De mijne was een beetje scheef en supertraag (enige gelijkenis met mezelf berust op puur toeval), dus helaas, ik was kansloos.
Voor de rest van de dag ben ik tam geweest op het strand en in de hangmat (mijn arme voetje was een beetje oververmoeid denk ik), en tegen 14u moesten we alweer naar huis vertrekken, wilden we daar geraken zonder al te ver in het donker te moeten reizen. De paard-en-kar-passage was zo mogelijk nog hobbeliger dan in de heenweg (misschien omdat ik dit keer op de rand zat), en daarbij kwam nog eens dat er ondertussen een horde muggen de aanval inzette op onze benen, terwijl wij machteloos waren, want er was geen plaats om te bewegen. De rest van de terugreis verliep verbazend vlot, met dank aan de vreemde man die ons tijdens onze wandeling van de boot naar een bus/taxi in zijn laadbak heeft geladen en afgezet aan een busstation.
Ik ben verbrand, zit van top tot teen (voetzool) onder de muggenbeten, heb een ranzig dikke voet, en ben niet bepaald uitgerust, maar ik heb een zeer fijn weekend achter de rug. Meer van dat!
Besos para todos!
L
De trip ging als volgt: Van het hostel naar het busstation in Granada wandelen/Met de bus naar Managua/Met een taxi naar een ander busstation in Managua/Met de bus naar Leon/Met een taxi naar Poneloya/Te voet naar het bootopstapplaatsje/Met een bootje naar het eiland/Met paard en kar naar het hostel, dat wil dus zeggen: vroeg genoeg vertrekken om nog een beetje dag over te hebben. We zijn dan ook om half 8 de deur uitgegaan (maar een half uurtje later dan gepland, not bad hu?).
De eerste bus was een comfortabel minibusje, waarin we zelfs allemaal een zitplaats hadden, maar daarmee was het comfortabelste deel van de trip al wel voorbij. De volgende stap was eigenlijk meteen op een ander minibusje richting Leon, maar de rij die voor die bus stond aan te schuiven was vergelijkbaar met wat ik zag voor de caravan van Bram en Jana op de laatste Thuisdag, heel lang wachten dus. Gelukkig had een taxichauffeur in de buurt geld geroken, en wist die ons te vertellen dat hij ons naar een nabijgelegen busstation kon brengen waar een andere bus naar Leon passeerde, goed, dat hebben we dan maar gedaan. Met 6 in een taxi, dat kan hier allemaal, maar zo gauw er politie in het vizier kwam gingen onze raampjes wel heel snel dicht, of daar nu ledematen uithingen of niet.
Enfin, wij op de volgende bus, die dus iets minder comfortabel was, gezien het wiel van de bus op de plaats zat waar normaal mijn beenruimte hoorde te zijn. Ik zat naast een aardige man die het echt heel amusant vond dat ik maar een paar woorden Spaans spreek en zichzelf dus ook kostelijk heeft geamuseerd met het voeren van een gesprek met mij. Ik heb zelfs nog een koekje gekregen, hoera! Nog tijdens dezelfde rit nog klonk er opeens een superluide knal. Een van mijn reisgenootjes, die aan de overkant van het gangpad zat, sprong bijna op de schoot van een van de twee Nicaraguanen waartussen ze geklemd zat. Het klonk alsof de onderkant van de bus eraf viel, het bleek een klapband te zijn. Geen probleem, geen paniek, we zijn even naar een primitieve garage naast de weg gereden (dat rijden voelde trouwens hetzelfde als anders, ze rijden hier altijd nogal wiebelig), en we moesten zelfs de bus niet uit.
De rest van de trip verliep rustig met als hoogtepunt toch nog een hobbelig ritje met paard en kar, waarbij de helft van ons op de rand van de kar moest zitten wegens geen plaats meer op het bankje. Avontuur, dames en heren! Uiteindelijk zijn we na een reis van een vijftal uren toch aangekomen bij het hostel, dat bestond uit een rieten dak, met daaronder een bar met daaraan schommels in plaats van krukken (een tip voor alle bars in België), 2 zetels en een tafel of 2. Verderop was er dan nog een dak waaronder nog een grote tafel stond, met daarrond wat hangmatten en een ping-pongtafel. Het hostel lag direct op het strand, op een 50-tal meter van het water (ik ben slecht in schatten, het kan ook meer zijn).
In een recordtempo bevonden we ons dan ook in de oceaan, want van zo'n reis ga je plakken en stinken. De stroming was wel echt supersterk, en de golven zijn de Nieuwpoortse golven bij rode vlag maal 50, waardoor ik meer op de grond lag dan wat anders. Het was hier trouwens ook rode vlag, verboden te zwemmen voor kinderen dus, en op eigen risico, maar in een surfing hostel zijn en dan niet zwemmen? Kan niet hé.
's Avonds hebben we (met de andere gasten, uiteraard) een feestje gebouwd, inclusief kampvuur, salsadansende locals (ik heb mezelf na een paar pogingen nu definitief gedoopt tot hopeloos geval), een paar toch wel zeer mooie venten, spelletjes en een gitaar. En cocktails. En Toña. Ondanks dat alles zijn we de dag erna toch nog op tijd uit bed geraakt, omdat een van de vrij tot zeer knappe venten kwam verkondigen dat er kleine schildpadjes waren, en dat we die in zee zouden zetten. Wie kan daar nee tegen zeggen (tegen die schildpadjes weliswaar), al is dat dan op zondag om half 7? Dus hebben we een ochtendlijke schildpadrace gehouden. De mijne was een beetje scheef en supertraag (enige gelijkenis met mezelf berust op puur toeval), dus helaas, ik was kansloos.
Voor de rest van de dag ben ik tam geweest op het strand en in de hangmat (mijn arme voetje was een beetje oververmoeid denk ik), en tegen 14u moesten we alweer naar huis vertrekken, wilden we daar geraken zonder al te ver in het donker te moeten reizen. De paard-en-kar-passage was zo mogelijk nog hobbeliger dan in de heenweg (misschien omdat ik dit keer op de rand zat), en daarbij kwam nog eens dat er ondertussen een horde muggen de aanval inzette op onze benen, terwijl wij machteloos waren, want er was geen plaats om te bewegen. De rest van de terugreis verliep verbazend vlot, met dank aan de vreemde man die ons tijdens onze wandeling van de boot naar een bus/taxi in zijn laadbak heeft geladen en afgezet aan een busstation.
Ik ben verbrand, zit van top tot teen (voetzool) onder de muggenbeten, heb een ranzig dikke voet, en ben niet bepaald uitgerust, maar ik heb een zeer fijn weekend achter de rug. Meer van dat!
Besos para todos!
L
2.11.13
Empanadas en ladetomben
Dat betekent dus dat 25% van mijn tijd hier er al op zit... Valt een beetje tegen, want er staat nog best veel op mijn mentale to do-list (al is die vatbaar voor wijzigingen natuurlijk). Afgezien van wat lichamelijke ongemakken (lees: een lelijke, dikke, rode voet en een geschaafde knie) door mijn eigen onhandigheid ben ik hier nog steeds een heel tevreden mensje. Maar omdat ik dus deze week niet zo mobiel was heb ik dus ook niet zo veel gedaan.
Op dinsdag hadden we op school de kookactiviteit. Op het bord stond 'Empanadas blablaquesoshizzlewizzle', enfin, iets waar een kookkluns als ik echt geen letter wijzer van word. Behalve dan dat het iets met kaas zou zijn, ok, geen probleem, dat lust ik. Ik had trouwens ook meer schrik om een vinger af te hakken of groenten ergens ver weg de tuin in te lanceren dan dat ik schrik had dat ik het niet zou lusten. Om te beginnen hebben we een slaatje gemaakt (waarvoor ik tomaten echt in miniscule stukjes heb moeten snijden, zonder daar stukjes vinger in te verwerken, uitdaging? Check.), maar daarna kwamen de empanadas, ook wel 'het echte werk' genoemd.
Empanadas worden hier dus gemaakt van die befaamde nepbananen, waarvoor ik altijd heel erg moet uitkijken als ik echte bananen wil kopen. Die nepbananen heten eigenlijk platanos en zijn groenten (mindfuck? Check.). Enfin, die hebben we dus gekookt en daarna geplet met een vork. Van dat ranzige goedje moesten we dan rondjes kneden (jammer dat ik iets te enthousiast werd en zo vergat dat ze uit het kokend water kwamen), om daar een plak kaas (de kaas hier is trouwens niet echt heel lekker) in te placeren en het dan toe te vouwen en de randjes dicht te pletten. Daarna werden die dingen gefrituurd en klaar waren onze empanadas blablaquesoshizzlewizzle.
Uiteraard hebben we ze ook zelf opgegeten (ik ga hier voor de full experience, niet meer of niet minder), en dat aan een tafel die bekleed was met het lelijkste tafelkleed dat ik in jaren heb gezien, maar bon, het gaat om de sfeer, nietwaar? Het was niet het ranzigste, maar ook niet lekkerste dat ik ooit heb gegeten, maar het feit dat ik nu weer nieuwe skills (platanos pletten en brijvouwen) aan mijn cv kan toevoegen maakt veel goed.
Dinsdagavond was de avond des onheils waarop mijn voet veranderde in iets dat gelijkwaardig is aan een gemiddelde varkensbil, dus vanaf dan tot vandaag heb ik niet veel meer gedaan. Jawel, vandaag ben ik naar het kerkhof geweest, omdat het morgen El Dia de Los Muertos is (vind ik veel duidelijker dan Allerzielen, trouwens, ik ga dat invoeren in België). Maar behalve het feit dat ze hun doden daar (als ze geld genoeg hebben) in een soort van ladekast (boven de grond dus) steken (een ladetombe is misschien een beter woord), dat je ook een plekje in een ladekast kan huren (doden wiens huur niet meer betaald wordt worden in een soort hok opgeborgen), en dat zij die niet zo veel geld hebben op het natuurlijkste, en naar mijn gevoel ook mooiste plekje van de begraafplaats écht begraven worden, met een eenvoudig kruis erop, heb ik daar niet zo veel over te vertellen.
Dit weekend ben ik out of office/hostel, trouwens, maar dat vertel ik volgende week wel.
Hasta luego!
L
Op dinsdag hadden we op school de kookactiviteit. Op het bord stond 'Empanadas blablaquesoshizzlewizzle', enfin, iets waar een kookkluns als ik echt geen letter wijzer van word. Behalve dan dat het iets met kaas zou zijn, ok, geen probleem, dat lust ik. Ik had trouwens ook meer schrik om een vinger af te hakken of groenten ergens ver weg de tuin in te lanceren dan dat ik schrik had dat ik het niet zou lusten. Om te beginnen hebben we een slaatje gemaakt (waarvoor ik tomaten echt in miniscule stukjes heb moeten snijden, zonder daar stukjes vinger in te verwerken, uitdaging? Check.), maar daarna kwamen de empanadas, ook wel 'het echte werk' genoemd.
Empanadas worden hier dus gemaakt van die befaamde nepbananen, waarvoor ik altijd heel erg moet uitkijken als ik echte bananen wil kopen. Die nepbananen heten eigenlijk platanos en zijn groenten (mindfuck? Check.). Enfin, die hebben we dus gekookt en daarna geplet met een vork. Van dat ranzige goedje moesten we dan rondjes kneden (jammer dat ik iets te enthousiast werd en zo vergat dat ze uit het kokend water kwamen), om daar een plak kaas (de kaas hier is trouwens niet echt heel lekker) in te placeren en het dan toe te vouwen en de randjes dicht te pletten. Daarna werden die dingen gefrituurd en klaar waren onze empanadas blablaquesoshizzlewizzle.
Uiteraard hebben we ze ook zelf opgegeten (ik ga hier voor de full experience, niet meer of niet minder), en dat aan een tafel die bekleed was met het lelijkste tafelkleed dat ik in jaren heb gezien, maar bon, het gaat om de sfeer, nietwaar? Het was niet het ranzigste, maar ook niet lekkerste dat ik ooit heb gegeten, maar het feit dat ik nu weer nieuwe skills (platanos pletten en brijvouwen) aan mijn cv kan toevoegen maakt veel goed.
Dinsdagavond was de avond des onheils waarop mijn voet veranderde in iets dat gelijkwaardig is aan een gemiddelde varkensbil, dus vanaf dan tot vandaag heb ik niet veel meer gedaan. Jawel, vandaag ben ik naar het kerkhof geweest, omdat het morgen El Dia de Los Muertos is (vind ik veel duidelijker dan Allerzielen, trouwens, ik ga dat invoeren in België). Maar behalve het feit dat ze hun doden daar (als ze geld genoeg hebben) in een soort van ladekast (boven de grond dus) steken (een ladetombe is misschien een beter woord), dat je ook een plekje in een ladekast kan huren (doden wiens huur niet meer betaald wordt worden in een soort hok opgeborgen), en dat zij die niet zo veel geld hebben op het natuurlijkste, en naar mijn gevoel ook mooiste plekje van de begraafplaats écht begraven worden, met een eenvoudig kruis erop, heb ik daar niet zo veel over te vertellen.
Dit weekend ben ik out of office/hostel, trouwens, maar dat vertel ik volgende week wel.
Hasta luego!
L
Abonneren op:
Posts (Atom)