Het zwarte schaap onder de bloggers

Omdat sinds mijn facebookbreak niemand hier nog terechtkomt (geef toe, ofwel is mijn facebookpauze afgelopen en ben je achterstallige posts aan het inhalen, ofwel ben je hier nog nooit geweest en ben je hier geheel per ongeluk beland, wat ik overigens toejuich) besloot ik op een goede vrijdagavond om op zoek te gaan naar manieren om mijn favoriete uitlaatklep aan nog meer mensen te laten zien. Want hoe meer mensen mijn idioterieën lezen -geen zorgen, ik neem mezelf nog steeds niet al te serieus- hoe groter de kans dat een invloedrijk iemand hier ooit ladderzat terechtkomt en zegt: "bundel en publiceer dat meisje haar hersenspinsels, want ze is briljant!!".

Nu wil het toeval, en mijn karakter, dat ik anders ben dan de rest van het internet, want de meeste, en waarschijnlijk ook best bekeken blogs op het wereldwijde web zijn te categoriseren onder beautyblog, foodspiration, fitness motivation of online knutselhoek. Even recapituleren hoe ik in elkaar zit: hoewel ik graag opschep over mijn Start-to-run-pret ben ik nog altijd geen fitnessgoeroe te noemen, mijn beautyroutine bestaat voornamelijk uit een plens water en een tandenborstel en mijn maaltijden zijn geslaagd als ik nog 10 vingers heb en de pot nog proper krijg. Dus nope, voor mij geen "hoe maak je je in 15 minuten prachtig op voor een nieuwe werkdag", om nog maar te zwijgen over "met deze 28 tracks hou je je 2 uur durende fitroutine moeiteloos vol" of "93 soorten vitamines in 1 eenvoudig gerecht", daar ben ik niet voor gemaakt. Tenzij er een markt is voor "de deur uit zonder je ogen te hoeven openen", "douchen na het sporten: een recensie" of "pas op, het gasvuur kan warm zijn"?

Verder heb ik ook geen kinderen waar ik hilarische anekdotes over kan vertellen (verhalen genoeg over andere mensen in mijn omgeving, dat wel, maar dat mag dan weer niet van de wet, in wat voor een land leef ik ook), ben ik met mijn twee linkerhanden niet geschikt voor het creëren van dromenvangers gemaakt uit oude gummilaarzen en beschik ik over het fotografisch inzicht van een halfblinde mensaap. Conclusie: ik ben een catastrofale blogger die geen moer te zoeken heeft in de moderne blogwereld. Houdt mij dat tegen? Uiteraard niet, dan had je dit hier niet zitten lezen. Bovendien zou mijn hoofd ontploffen als ik al mijn kronkels binnen zou moeten houden en zouden mijn vrienden weglopen als ik alles wat ik hier uitkraam ook werkelijk zou willen vertellen. Ik blog dus uit pure noodzaak. En omdat het werkelijk ontzettend vervelend is dat niemand mijn onzin leest als het niet op facebook komt (foei, jullie, zogenaamd trouwe lezers), moet ik op zoek naar andere luisterende oren. Of lezende ogen, in dit geval. Dus, sorry, liefste medebloggers, ik vind jullie nagellakpatroontjes, vlechtnesten, quinoashakes en dagelijkse workouts echt heel indrukwekkend, en ik doe het jullie niet na, maar gun mij ook een deeltje van jullie publiek. Iemand moet toch het zwarte schaap van de blogwereld worden, niet?

Op naar testproducten waarvan ik niet weet hoe ze te gebruiken, gratis energierepen en elke week een persreis!
L

Noot: ik meen het, ik heb mijn blog aan Bloglovin gelinkt. Nu moet ik alleen nog uitvinden hoe dat werkt. Ik ben echt een loser-blogger.

Muizenissen

Het is niet eerlijk, universum, dat als 2 meisjes alleen in een appartement wonen dat er net dan een muis in dat appartement komt huizen. Een muis is nog optimistisch uitgedrukt trouwens, want als ik het internet moet geloven (en ik doe heel erg mijn best om dat niet te doen) zitten er best wat als je er al 1 ziet. Maar bon, voorlopig zagen we er toch echt telkens maar 1 tegelijk dus blijven we vasthouden aan ons ene huismuisje. Wat niet wegneemt dat we er niet blij mee zijn. Kijk hé, universum, het is niet dat wij echt vreselijke feministes zijn die van de daken lopen te schreeuwen dat we onafhankelijk willen zijn, en dat we geen mannen nodig hebben, nee. Ik heb wel degelijk mannen nodig voor bepaalde dingen, en dat ontken ik dan ook niet. Ik heb daar geen extra bewijzen voor nodig.

Zo ligt mijn ketting al weken van mijn fiets en panikeer ik nu al bij de gedachte ooit terug te moeten verhuizen en dus zetels naar buiten te moeten sleuren. Je moet niet vragen of het al bij mij opgekomen is om het zelf tegen een muis op te nemen. Onze muis is briljant, en ik heb heel veel bewondering voor dat beestje -je moet al heel wat doorgemaakt hebben om het lokaas van een val te kunnen eten om daarna lustig door te leven- maar ze hoort hier niet. Ik heb het gevoel dat onze nieuwe roomie, Franklin voor de vrienden trouwens, hier niet de kansen krijgt die hij verdient. En ik heb ook het gevoel dat Franklin nodig dood moet of we krijgen te maken met 2 meisjes met een zenuwinzinking alleen in een appartement. En daar heeft niemand baat bij.

Want jongens, zo'n muisje in huis, het is geen pretje. Want je slaapt niet, ah nee, er trippelt iets door de kamer dat elk moment op je bed kan komen zitten om aan je oorlel te knabbelen. Je hoort elk klein geluidje, want op je hoede zijn wordt een tweede natuur. En als klap op de vuurpijl heb je doorheen het hele appartement het indringende aroma dat mogelijks herkend wordt als de niet-zo-vaak-schoongemaakte kooi van je hamsters zaliger, want muizen pissen blijkbaar constant.

Franklin heeft in zijn leven al een viertal vallen ontlopen, waarbij hij de keuze had tussen pindakaas, choco, kaas en chocolade. Franklin heeft al een vuilniszak, een doos havermout en een kersenpitkussen kapot gebeten. Franklin heeft al een volledig zakje gif opgegeten, maar Franklin is nog steeds niet dood. Franklin, mijn lieve vrienden, is een pain in the ass. Wie onze ongewenste roomie komt vangen en/of dood maken krijgt dan ook dan ook een beloning in de vorm van 2 uiterst dankbare Lottes en zelfgemaakte koekjes in de vorm van sneeuwmannen (ja ik heb een nieuw talent ontdekt).

In de hoop van een snelle muizendood,
L