Mensen in hokjes stoppen mag niet, zeggen ze. Hokjes schetsen waar mensen vrijwillig in kunnen springen daarentegen, dat mag bij mijn weten wel. En als het niet mocht, zou ik het toch doen. Want hokjesdenken is niet alleen bekrompen, belachelijk en triest, maar stiekem ook nog eens heel leuk. Ok, hier gaan we. Denk een hokje uit gerecycleerd karton. Elektriciteit wordt er opgewekt door een zonnepaneeltje op het dak, maar wordt eigenlijk amper gebruikt. Tegen dat hokje, net naast de ingang, staat een bakfiets, door creatieve kinderhanden in bonte kleuren geschilderd en afgeleefd door het dagelijkse gebruik. Op de bodem van het hokje liggen handgehaakte tapijtjes en in een kleine ladekast -getimmerd uit restjes hout- ligt een familievoorraad geitenwollen sokken, want de warmte van de open haard reikt niet ver genoeg om in het hele hok je voeten warm te houden. Ik noem het 'het geitenwollensokkenhok', en wie erin wil kruipen, die mag, ik oordeel niet.
Mensen die doorgaans in het geitenwollensokkenhok horen -laat me ze voor het gemak geitenwollensokken (in deze context is dat 1 woord, ja) noemen- die vullen hun dagen met het bakken van speltkoeken, het breien van sjaals, mutsen en oversized maar wel vreselijk warme vesten en het schilderen van abstracte portretten van hun 'kids', die in de tuin tussen bladerhopen huppelen en belachelijk vredelievend met elkaar omgaan dankzij een verantwoorde opvoeding op basis van de stand van de sterren. Een standaard geitenwollensok bezit geen televisie, geen play station, geen wii, niets. Een computer behoort wel tot de mogelijkheden, maar het gebruik ervan blijft beperkt, eigenlijk wordt dat alleen maar gebruikt om nieuwe breipatronen op te zoeken of recepten voor havermoutpap te delen. Want ja, de geitenwollensokkenfamilie begint elke dag met een groot bord havermoutpap en eindigt de dag met biologische thee aan het haardvuur terwijl ze met elkaar brainstormen over hoe ze nog dichter bij de natuur kunnen komen.
Om alle mensen die zich nu ongemakkelijk voelen omdat ik delen van hun levensstijl als geitenwolgesokt heb bestempeld een hart onder de riem te steken: ook ik ontbijt elke ochtend met havermout en heb een zwak voor biologische thee. Er zit namelijk een beetje geitenwollensok in elk van ons, en de beste manier om daarmee om te gaan is het te omarmen, want zo'n beetje geitenwol in je leven, dat is best gezellig. En warm. En dat is exact wat ik vandaag ook besloot te doen: de geitenwollensok in mezelf omarmen. En dus trok ik op deze vrije zondagmiddag, samen met alle geitenwollensokken van heel Amsterdam naar het bos. Jawel, deze bruisende stad heeft een bos (want waar anders moeten mensen heen om 1 te worden met de natuur?) en ik besloot om er te gaan wandelen. Lees gerust verder wanneer je uitgelachen bent.
Het is en blijft en kunstmatig aangelegd bos, en ja, je moet een beetje moeite doen om de voorbijrazende auto's en de overvliegende vliegtuigen te negeren, maar echte geitenwollensokken die zetten gewoon hun innerlijke ecofilter aan en horen daarna niets anders meer dan fluitende vogeltjes, knisperende herfstbladeren en gelukkige kinderen terwijl ze op gevoel een wandeling maken die net daar uitkomt waar ze willen zijn zodat ze net op tijd weer thuis zijn voor hun tas thee met haverkoekjes. En zo probeerde ook ik dat vandaag, tijdens mijn wandeling langs een netjes uitgestippelde, met paaltjes aangegeven, route. Die ik achterstevoren volgde, omdat ik het begin niet vond. En waarvan ik in de helft per ongeluk afweek zodat ik op een andere route terechtkwam. Die ik dan weer kwijtspeelde, waarna ik zelf de weg terug moest zoeken. Waardoor ik uiteindelijk heel lang gewandeld heb. Ik heb het geitenwollensokken nog niet helemaal onder de knie, maar hé, gelukkig zijn er nog andere hokjes waar ik in pas.
Morgen laat ik de bureausul in mij weer los voor een paar dagen, waarna de losgeslagen jongere het mag overnemen. Hokjesdenken is plezant!
L
26.10.14
15.10.14
The big 10
Ik heb slecht nieuws jongens. Er is minder Lotte Vercammen op aarde.
Er is minder van mezelf aanwezig in dit universum dan ruim ongeveer 5
maanden geleden. Uiteraard ben ik enkel wat kleine kantjes
kwijtgespeeld. Laat ons zeggen dat ik een beetje luiheid heb laten
vallen, tesamen met een tikkeltje ongeduld en ook mijn neiging tot
opgeven heb ik achter me gelaten. Die drie samen, goed voor het
equivalent van 10 pakken suiker, 20 chihuahapuppy's of iets meer dan 3
keer de box van de volledige Harry Potter-serie (de boeken,
welteverstaan) zijn voltooid verleden tijd. Jep, dat hebt u goed
gelezen, daar zo tussen de lijnen, ik ben afgevallen zoals dat heet, en
wel 10 kg. Nu ben ik niet zo de persoon die bij elk verloren grammetje
een eetdagboek publiceert (dat zou behoorlijk saai zijn, aangezien ik
nog steeds niet kan koken) en grafieken bijhoudt op de muur van de
slaapkamer, maar deze mijlpaal, the big ten, die moest ik toch maar even
delen, al was het maar om de mensen die mij een tijdje niet meer gezien
hebben te waarschuwen voor mijn onweerstaanbare, superstrakke,
ongelooflijk sexy lichaam (stel dat iemand die mij niet kent dit leest: dit is een mop, geen zorgen).
Waarom? Omdat ik mezelf al eens graag een uitdaging bezorg en deze er een was die ik al iets te lang had uitgesteld. Bovendien bezat ik belachelijk weinig conditie en maakten die kapoenen van McDonald's iets te veel winst aan mij. Nu kan ik ten minste met de trap naar de derde verdieping (niet dat ik dat doe) zonder achteraf een half uur met een knalrode kop en mijn tong op mijn tenen te zitten. Natuurlijk ga ik niet alleen met de eer lopen, want de meeste lof komt Evy toe. Evy en ik, we zitten in de laatste week van ons trainingsprogramma, wat wil zeggen dat ik -in theorie- volgende week 5 km zou moeten kunnen lopen. Maar of ik dat nu haal of niet, het zal me worst wezen, want dat ik tegenwoordig al uit mijn zetel kom om in mijn sportschoenen te schieten na een werkdag, dat is al meer dan ik -en geef toe, jullie ook, ja jullie daar, die dachten dat ik een eeuwige tamzak was die gedoemd was tot een toekomst in de zetel met in de linkerhand de zapper en de rechterhand in een kom chips- ooit had kunnen dromen.
Positieve bijwerkingen van deze succesvolle uitdaging, naast de conditie dan? Hallo complimenten! Jongens, ik zou bijna gaan zweven (gelukkig heb ik nog net genoeg massa nodig om nog even op de aarde te blijven), want wat worden mensen plots lief als je er een tikkeltje beter uitziet (niet dat ik gezegd wil hebben dat ik er voorheen slecht uitzag)! Natuurlijk draait het nog steeds om mijn innerlijk, dat op een beetje meer doorzettingsvermogen na hetzelfde is gebleven, maar bon ja, ik ga nu ook niet boos worden om complimenten, zo zit ik dan ook weer niet in mekaar. Bovendien is boos worden verspilling van kostbare energie die ik goed genoeg kan gebruiken voor mijn looptochtjes (of de wandeling terug, als ik verdwaal en plotsklaps heel ver van huis ben als de training afgelopen is -dit is een puur hypothetische situatie. Of misschien niet..
Lieve mensen, maak je geen zorgen, ik ben nog steeds ik. Onhandig als steeds (getuige daarvan mijn baas, die een sprintje naar de toiletten moest ondernemen omdat ik een hete tas thee over mezelf had gekeild en er nergens papier in de buurt was), luid als steeds (getuige daarvan mijn mama, die geregeld al eens een weekend van mijn aanwezigheid kan genieten) en uiteraard tof als ik altijd al was en altijd ook zal blijven (getuige daarvan het universum).
Doe de groeten aan mijn verloren vetjes, als je ze tegenkomt!
L
Waarom? Omdat ik mezelf al eens graag een uitdaging bezorg en deze er een was die ik al iets te lang had uitgesteld. Bovendien bezat ik belachelijk weinig conditie en maakten die kapoenen van McDonald's iets te veel winst aan mij. Nu kan ik ten minste met de trap naar de derde verdieping (niet dat ik dat doe) zonder achteraf een half uur met een knalrode kop en mijn tong op mijn tenen te zitten. Natuurlijk ga ik niet alleen met de eer lopen, want de meeste lof komt Evy toe. Evy en ik, we zitten in de laatste week van ons trainingsprogramma, wat wil zeggen dat ik -in theorie- volgende week 5 km zou moeten kunnen lopen. Maar of ik dat nu haal of niet, het zal me worst wezen, want dat ik tegenwoordig al uit mijn zetel kom om in mijn sportschoenen te schieten na een werkdag, dat is al meer dan ik -en geef toe, jullie ook, ja jullie daar, die dachten dat ik een eeuwige tamzak was die gedoemd was tot een toekomst in de zetel met in de linkerhand de zapper en de rechterhand in een kom chips- ooit had kunnen dromen.
Positieve bijwerkingen van deze succesvolle uitdaging, naast de conditie dan? Hallo complimenten! Jongens, ik zou bijna gaan zweven (gelukkig heb ik nog net genoeg massa nodig om nog even op de aarde te blijven), want wat worden mensen plots lief als je er een tikkeltje beter uitziet (niet dat ik gezegd wil hebben dat ik er voorheen slecht uitzag)! Natuurlijk draait het nog steeds om mijn innerlijk, dat op een beetje meer doorzettingsvermogen na hetzelfde is gebleven, maar bon ja, ik ga nu ook niet boos worden om complimenten, zo zit ik dan ook weer niet in mekaar. Bovendien is boos worden verspilling van kostbare energie die ik goed genoeg kan gebruiken voor mijn looptochtjes (of de wandeling terug, als ik verdwaal en plotsklaps heel ver van huis ben als de training afgelopen is -dit is een puur hypothetische situatie. Of misschien niet..
Lieve mensen, maak je geen zorgen, ik ben nog steeds ik. Onhandig als steeds (getuige daarvan mijn baas, die een sprintje naar de toiletten moest ondernemen omdat ik een hete tas thee over mezelf had gekeild en er nergens papier in de buurt was), luid als steeds (getuige daarvan mijn mama, die geregeld al eens een weekend van mijn aanwezigheid kan genieten) en uiteraard tof als ik altijd al was en altijd ook zal blijven (getuige daarvan het universum).
Doe de groeten aan mijn verloren vetjes, als je ze tegenkomt!
L
6.10.14
Met de fiets door Amsterdam: een praktische gids
Nog voor ik deftig kon wandelen en dus ook nog voor ik mij deftig kan herinneren -zo gaat de legende- pendelde ik op een miniatuurfietsje heen en weer tussen twee tantes. Niets geen driewieler, niets geen aanzetwieltjes, gewoon, the real thing. Fiets door of ga keihard op je bek met heel je familie er rond. Zo leerde ik nog voor ik de vijf essentiële elementen van het leven -lezen, liedjes zingen, eten, drinken en dansen- onder de knie had dat ik moest blijven trappen trappen trappen en potverdekke voor mij moest kijken! Al snel had ik, met dank aan de geroutineerde en licht tirannieke aanpak, de basis in de benen en ontplooide daarnaast ook de belangrijkste zijtakken van het vak: het vallen zonder huilen (huidig level: expert, volgende module 'vallen en luid lachen': voltooid), slalommen tussen bomen (huidig level: onbekend wegens bedroevend weinig bomen op het fietspad), fietsen door putten (level: Lier) en van hellingen zoeven met de voeten overal behalve op de trappers (level: vrij tot zeer geoefend en bijgevolg ook frequent nagestaard). Maar dat alles, al deze zorgzaam ontwikkelde vaardigheden blijken hier, waar ik meer fiets dan ooit, onbruikbaar. Want alles is anders in Amsterdam.
Ik ben nu al ongeveer 7 maanden trotse inwoner van de Nederlandse hoofdstad, en in die 7 maanden die ik hier ben heb ik al mijn geleerde skills (bijna allemaal, gelukkig zijn er wel nog hellingen waar ik met mijn voeten op de buis af kan zoeven) opzij moeten zetten om bijna weer van nul te beginnen. Want fietsen in Amsterdam, lieve mensen, dat is niet eenvoudig. Wie denkt dat hij omdat hij elders kan fietsen ook in Amsterdam kan fietsen komt bedrogen uit en belandt vaak in de gracht. Letterlijk. De stad -en dan meer bepaald de fietsers, want wie niet fietst heeft ook geen stem- heeft zijn eigen verkeersregels, en die staan niet zomaar ergens opgeschreven nee, die laten zich gelden, en wie niet mee is wordt genadeloos afgemaakt. Je gaat mee in het systeem, of je komt niet aan op je bestemming. Gelukkig ben ik snel van begrip en mag ik mezelf nu officieel een doorwinterd (eigenlijk doorzomerd in mijn geval) Amsterdamcruiser noemen. En omdat jullie vast ook allemaal snel op bezoek gaan komen en ik niet wil dat jullie cultuurgechoqueerd raken zet ik alvast de belangrijkste regels op een rij. Heel binnenkort zal dit een van de bestverkopende literatuurwerken in het illegale circuit worden, dus profiteer ervan, nu ik het hier nog gratis publiceer.
Op de fiets door Amsterdam: een gids.
1. Wie fietst heeft voorrang.
2. Indien 2 fietsers elkaar tegenkomen op een kruising heeft hij/zij die het snelste fietst voorrang. Tenzij de tragere fietser een uitzonderlijk agressieve uitstraling heeft, dat soort mensen verleen je ook liever voorrang.
3. Eigenbelang is de basis van elke fietstocht. Moet jij vaart maken om een brug op te raken? Dan moet alles wijken of wachten voor jou. Laat je niet in met hoffelijkheid of dankbare handgebaren, nee, neem wat je toekomt en zorg dat je die brug op raakt. Niets helpt je opgebouwde fietsersattitude sneller naar de vaantjes dan moeten afstappen op een helling.
4. Wees snel. Wat er ook gebeurt, zorg dat je zo snel mogelijk fietst. Vertragen voor bochten, onduidelijke verkeerssituaties of -lichten is je reinste tijdverlies en helpt ook niet bij het opbouwen van je reputatie als vervaarlijk fietser.
5. Wie fietst heeft voorrang.
6. Heb je kinderen? Laad ze op je eigen fiets tot die vol zit. Enkele opties zijn schuin zittend op de buis of rechtstaand op de bagagedrager. Indien je toch meer kinderen wil, koop een bakfiets. Kinderen laat je niet zelfstandig fietsen voor hun 12e levensjaar, daar worden ze moe van.
7. Wie fietst heeft voorrang.
8. Let er bij het vastmaken van je fiets op dat je ook andere fietsen extra beveiligt. Een barricade rond gestalde fietsen is snel gemaakt en volledig diefstalproof, solidariteit is de hoeksteen van de fietsscene!
9. Kom je aan een kruispunt waar verkeerslichten staan? Negeer ze, want zij hebben geen brein en zijn dus ondergeschikt. Het enige dat van belang is is of er geen politieagenten in de buurt zijn. Andere auto's stoppen heus wel, je bent ten slotte een fietser.
10. Tot slot, en onthou vooral dit: wie fietst heeft voorrang. Overstekende voetgangers hebben geen recht van spreken, parkerende auto's moeten uit hun doppen kijken en ja, ook politieagenten te paard zijn ondergeschikt aan deze basisregel. Jij, beste fietser, jij bent in je gelijk.
Dus recht die rug, zet je moordlustigste gezicht op, voeten op de trappers (tenzij je bergaf gaat), handen aan de remmen (beginnende Amsterdammers kennen misschien de voorrangsregeling nog niet, wees dan even sympathiek en rij er niet te hard tegen) en gaan! Eens je de regels doorhebt is dit een waar fietsparadijs!
L
Ik ben nu al ongeveer 7 maanden trotse inwoner van de Nederlandse hoofdstad, en in die 7 maanden die ik hier ben heb ik al mijn geleerde skills (bijna allemaal, gelukkig zijn er wel nog hellingen waar ik met mijn voeten op de buis af kan zoeven) opzij moeten zetten om bijna weer van nul te beginnen. Want fietsen in Amsterdam, lieve mensen, dat is niet eenvoudig. Wie denkt dat hij omdat hij elders kan fietsen ook in Amsterdam kan fietsen komt bedrogen uit en belandt vaak in de gracht. Letterlijk. De stad -en dan meer bepaald de fietsers, want wie niet fietst heeft ook geen stem- heeft zijn eigen verkeersregels, en die staan niet zomaar ergens opgeschreven nee, die laten zich gelden, en wie niet mee is wordt genadeloos afgemaakt. Je gaat mee in het systeem, of je komt niet aan op je bestemming. Gelukkig ben ik snel van begrip en mag ik mezelf nu officieel een doorwinterd (eigenlijk doorzomerd in mijn geval) Amsterdamcruiser noemen. En omdat jullie vast ook allemaal snel op bezoek gaan komen en ik niet wil dat jullie cultuurgechoqueerd raken zet ik alvast de belangrijkste regels op een rij. Heel binnenkort zal dit een van de bestverkopende literatuurwerken in het illegale circuit worden, dus profiteer ervan, nu ik het hier nog gratis publiceer.
Op de fiets door Amsterdam: een gids.
1. Wie fietst heeft voorrang.
2. Indien 2 fietsers elkaar tegenkomen op een kruising heeft hij/zij die het snelste fietst voorrang. Tenzij de tragere fietser een uitzonderlijk agressieve uitstraling heeft, dat soort mensen verleen je ook liever voorrang.
3. Eigenbelang is de basis van elke fietstocht. Moet jij vaart maken om een brug op te raken? Dan moet alles wijken of wachten voor jou. Laat je niet in met hoffelijkheid of dankbare handgebaren, nee, neem wat je toekomt en zorg dat je die brug op raakt. Niets helpt je opgebouwde fietsersattitude sneller naar de vaantjes dan moeten afstappen op een helling.
4. Wees snel. Wat er ook gebeurt, zorg dat je zo snel mogelijk fietst. Vertragen voor bochten, onduidelijke verkeerssituaties of -lichten is je reinste tijdverlies en helpt ook niet bij het opbouwen van je reputatie als vervaarlijk fietser.
5. Wie fietst heeft voorrang.
6. Heb je kinderen? Laad ze op je eigen fiets tot die vol zit. Enkele opties zijn schuin zittend op de buis of rechtstaand op de bagagedrager. Indien je toch meer kinderen wil, koop een bakfiets. Kinderen laat je niet zelfstandig fietsen voor hun 12e levensjaar, daar worden ze moe van.
7. Wie fietst heeft voorrang.
8. Let er bij het vastmaken van je fiets op dat je ook andere fietsen extra beveiligt. Een barricade rond gestalde fietsen is snel gemaakt en volledig diefstalproof, solidariteit is de hoeksteen van de fietsscene!
9. Kom je aan een kruispunt waar verkeerslichten staan? Negeer ze, want zij hebben geen brein en zijn dus ondergeschikt. Het enige dat van belang is is of er geen politieagenten in de buurt zijn. Andere auto's stoppen heus wel, je bent ten slotte een fietser.
10. Tot slot, en onthou vooral dit: wie fietst heeft voorrang. Overstekende voetgangers hebben geen recht van spreken, parkerende auto's moeten uit hun doppen kijken en ja, ook politieagenten te paard zijn ondergeschikt aan deze basisregel. Jij, beste fietser, jij bent in je gelijk.
Dus recht die rug, zet je moordlustigste gezicht op, voeten op de trappers (tenzij je bergaf gaat), handen aan de remmen (beginnende Amsterdammers kennen misschien de voorrangsregeling nog niet, wees dan even sympathiek en rij er niet te hard tegen) en gaan! Eens je de regels doorhebt is dit een waar fietsparadijs!
L
Abonneren op:
Posts (Atom)