31.12.13

31 december-verplichtingen.

31 december, tijd voor terugblikken, voornemens en wensen, en dat is dan ook exact wat ik ga doen. Omdat ik al mijn cadeautjes heb (ok, nog maar sinds 5 minuten geleden, maar toch), en omdat ik geen zin heb om op een feestelijke dag als deze jobsites af te schuimen en motivatiebrieven te verzinnen (hoewel ik dat hierna toch zal doen, plichtsbewust, dames en heren, is my middle name).

2013 was bij momenten stralend, fantastisch, onbeschrijflijk mooi, en bij momenten gatlelijk, onbeschrijflijk onuitstaanbaar. Zotte pieken, en even zotte dalen. Er zijn stomme dingen gebeurd, 2013, stomme dingen die niet mogen gebeuren. Niet met mij, ik bleef gespaard, maar met mensen rond mij, en dat doet zeer. Daarom, voor al die mensen (en dat zijn er verdekke veel) die -onverdiend- een moeilijk jaar hebben gehad, lief 2014, doe het alsjeblieft beter, want ik zie mijn vrienden en familie het allerliefst gelukkig en onbezorgd.

2013 is bij momenten ook fantastisch geweest voor mij. Ik heb heel veel nieuwe mensen ontmoet. Mensen die vrienden zijn, mensen die vrienden blijven, mensen waar ik superfijne dagen mee heb gehad. Ik heb mooie dingen gezien en mooie dingen beleefd. Ik ben afgestudeerd, ik heb mijn verste, langste reis ooit gemaakt, ik heb een onvergetelijke week met mijn liefste vriendinnetjes in Griekenland doorgebracht, ik heb heel veel quality time met mijn familie gehad en bovenal ik ben heel vaak gelukkig geweest. Lief 2014, graag meer van dat, als dat niet te veel gevraagd is.

Ik kan natuurlijk niet alles zomaar vragen, dus ga ik zelf ook moeite doen om er een mooi jaar van te maken. Ik neem mij voor om gelukkig te zijn en te blijven met kleine dingen (en dat geluk hier uiteraard te delen, want geluk is het enige dat verdubbelt als je het deelt, nietwaar?) (Bond zonder naam, nog mensen nodig?). Ik neem mij ook voor om minder te zeuren (en dat zouden jullie beter ook doen), want dat doe ik ook, zij het dan niet hier, minder te eten (voornemens zijn er om te breken), meer te lachen (altijd eigenlijk), heel veel vrolijke liedjes te zingen, en andere mensen blij te maken.

Verder wens ik jullie allemaal in 2014 alleen nog maar liefde, vreugde, onverwachte regenbogen, chocoladekoekjes, onvoorwaardelijke vriendschappen (daar wil ik zelf mee voor zorgen), lieve briefjes, spontane uitjes, goede boeken, pijnlijke lachbuien en verrassende glimlachen,  hopen frambozen en oneindig veel knuffels. En kansen, en de moed en de goesting om ze te grijpen. Dat wens ik dan graag, als het even kan, ook voor mezelf. Hallo job! Hallo lief! Hallo reisjes!

Liefste mensjes, maak er het beste van, en vergeet nooit te lachen, al is dat dan met jezelf.

Tot in 2014!
L



24.12.13

In primeur: de antwoorden op dé kerstvragen

Ha, de feestdagen! Een verplicht nummer voor een blogger als ik. Haha, kidding, niemand verplicht mij iets en er zijn geen bloggers zoals ik, want iedereen is uniek, maar ik ben gewoon een feestfan, dus is het eigenlijk een verplichting naar mezelf toe. Vanavond is het hop, opeens alweer Kerst, gek hoor, want gisteren was het precies nog maar oktober, enfin, niet dus. Ik heb nog geen pakjes, maar gelukkig geven wij op Kerst enkel dingen van onszelf weg, en laat ik die nu net genoeg, en zelfs te veel, hebben. Dus voor de cadeautjesjacht heb ik nog 3 dagen extra omdat onze cadeaufeesten wegens drukte en familiale verplichtingen van lieven (gelukkig doe ik daar niet aan mee) niet op de feestdagen vallen. Behalve 1 januari, jongens, waag het niet om iets anders te plannen op 1 januari, want wie dat mist, mist alles. Gelukkig heb ik dan nooit echt plannen, op de ene of de andere manier. Het is en blijft een topperiode in mijn hoofd (en dus ook in mijn omgeving, want die blijheid in mijn hoofd zet zich om in kerstliedjes overal), wegens bijna elke dag feest (want 't is niet omdat niet iedereen er kan zijn dat we dan de échte feestdagen skippen ze, zot!), bijna elke dag familie, en bijna elke dag gezelligheid.

Maar goed, aan alles zit ook een minder kantje, en omdat ik die graag wil vermijden, hier een lijstje van veelgestelde vragen tijdens de kerst- en eindejaarsperiode en hun antwoorden, dan hoeven die niet meer gesteld, moet ik mij daar ook niet meer aan ergeren en mij bijgevolg ook niet zo vaak inhouden om iemand een dreun te verkopen, want dat mag schijnbaar niet, in deze periode van vrede op aarde.

V: "En Lotte, wanneer pakte gij uwe vriend mee?" (meestal gevolgd door een onaangename lach, waaruit blijkt dat ondervragend persoon het antwoord goed genoeg weet, nu ja, dat is ook niet moeilijk)
A: Aangezien ik de goede, ongetwijfeld knappe, uitzonderlijk getalenteerde en hyperintelligente man zelf nog niet ontmoet heb weet ik dat niet. Sorry voor die onzekerheid, waar u ongetwijfeld harder onder lijdt dan ik, maar ik beloof dat ik het op zijn minst 2 weken op voorhand laat weten als ik opeens met een plus one op een feest zal verschijnen, zodat het menu aangepast kan worden mocht hij gekke allergieën hebben, of gekker nog, vegetarisch zijn.
(sidenote: knappe, getalenteerde, intelligente mannen die nu nog willen solliciteren als mijn plus one, en geloof mij, onze familiefeestjes zijn awesome, mogen dat, ik denk dat in uitzonderlijke gevallen (en dat ben ik) 2 dagen op voorhand verwittigen ook nog wel aanvaard wordt)

V:"En Lotte, hebt ge al een job?"
A: Even denken, euh, nee. Want ik ben pas 2 weken terug, en dus nog maar 2 weken op zoek. Daarbij zoek ik een job in de media, waar jobs eigenlijk onbestaande zijn, en heb ik geen ervaring en tot op heden ook geen rijbewijs (maar daar wordt aan gewerkt hoor!) wat voor de luttele jobs die er zijn toch wel vereist is, maar als iemand me iets kan aanbieden, laat het dan vooral horen!

V:"En Lotte, hoe ziet uw toekomst eruit?"
A: Ik kan u mijn toekomst beschrijven tot plusminus 2 januari, voor daarna wacht ik nog even op mijn nieuwe agenda, waarvan ik hoop dat die in een van mijn pakjes zit, bedankt voor de interesse.

V:"En Lotte, hoe was het op reis, wat hebt ge daar eigenlijk gedaan?"
A: Ik heb mij daar vooral heel goed geamuseerd en ik ben verliefd geworden op mijn Nicaraguaanse klaskindjes. Waarom ik ben teruggekomen? Omdat mijn programma daar afgelopen was. Of ik niet langer wilde blijven? Zeker wel, als u mij wil sponsoren om terug te gaan -ik hou een blog bij als wederdienst- vertrek ik per 1 januari. Het was er goed, warm, en een fantastische ervaring, maar ik ga niet al mijn verhalen nu terug vertellen, want eerlijk, het zou jullie niet zo interesseren als het mij deed.

Zo, dan zijn we daar ook even voorbij, kunnen we verder lekker kletsen over wat er in 't stad nog gebeurd is, het weer (hoewel ik door de storm heen heb geslapen, dus daar kan ik al niet over meepraten), de jeugd van tegenwoordig, de nmbs, pensioenen en andere zaken die er echt toe doen.

Ho ho ho, ik wens jullie allemaal even heerlijk eten, even leuke mensen om jullie heen, en evenveel gezelligheid toe als ik ga krijgen, en als dat mogelijk was zelfs nog meer, maar helaas, dat kan niet vrees ik.

Kerstkussen van jullie vrolijke kerstelf,
L


12.12.13

Mijn weg naar school

Ik vermoed dat ik tegenwoordig meer begin te lijken op de wekelijkse nieuwsbrief van een of andere humanitaire organisatie, maar dat is nu eenmaal waar ik op dit moment middenin zit. Geen zorgen, over 4 dagen ben ik weer in lekker fris België, waar de mensen rondom mij wonen in stenen huizen, elke week wel een keer uit eten gaan en meer dan een paar schoenen hebben. Inclusief mezelf, dus dan schrijf ik daar gezellig weer over. Maar op dit moment ben ik nog even omringd door kinderen die wonen in huizen van plastic, die met Kerst eenmalig gaan eten in een fastfoodrestaurant en daar nu al enthousiast over zijn, en die lopen op te grote of te kleine schoenen die daarnaast ook nog eens tot op de draad versleten zijn.

Elke dag wandel ik vanuit Granada-stad, waar mijn grootste zorg is of ik m'n deur wel goed afgesloten heb (Franklin de huismuis, weet je wel), naar de barrio's, waar 'La Nueve Esperanza' zich bevindt, de school waar summer school georganiseerd wordt. Een fikse wandeling, waarbij, elke dag opnieuw, het contrast tussen de twee wijken pijnlijk duidelijk wordt. Al gebeurt dat dan in gradaties.

We vertrekken vanuit ons huis in het toeristische, nogal luxueuze deel van Granada, via de calle la Calzada, waar talloze restaurants hun terrassen klaarzetten voor de massa toeristen die ze vandaag zullen ontvangen. Dit deel van de stad is nog maar net wakker wanneer we vertrekken, maar al snel komen we terecht op de markt. Nogal smerig, nogal druk, en het wemelt er van de mensen die al uren op zijn en ofwel net hun dagelijkse boodschappen ingeslagen hebben ofwel groeten, fruit, vlees allerhande aan de man proberen te brengen. En af en toe passeren we een bakfiets vol (maar dan echt vol) met (levende) varkens of kleine jongens die, mand op het hoofd, de marktkramer spelen of ze nooit iets anders gedaan hebben. Wat jammer genoeg waarschijnlijk ook zo is. Na een heel eind in die straat wandelen we een zijstraat in. Oppassen voor loslopende honden, geiten en macho's! Vanaf hier worden de huizen stilaan minder luxueus, maar nog steeds is dit een van de meer welgestelde delen van Granada. Ook maken auto's vanaf dit punt steeds meer plaats voor paard & kar. Mager paard & krakkemikkige kar.

Eens we door deze wijk zijn verlaten we de verharde wegen, vanaf hier lopen we over een combinatie van zand, stenen, modder en paardenstront. Vrijwel meteen komen we bij het veld waar ook de sportlessen plaatsvinden, al moeten we dat veld dan delen met wat paarden en een occasionele koe, dat zal die kinderen worst wezen. Het uitzicht is als van in een film: Blauwe lucht, een volledig groen veld, af en toe een palmboom en vredig grazende beestjes. Maar achter dat veld ligt de wijk waar we moeten zijn. Minstens even filmisch, maar dan voor een ander soort film. Stenen huizen zijn zeldzaam, de meeste huizen hier zijn gebouwd, of eigenlijk eerder samengesteld uit hout, golfplaten, doeken en plastic zeilen. Stenen of rotsen moeten de 'daken' op hun plek houden. Hier wonen al 'mijn' kindjes, de slimme, maar verlegen Gabriella, kleine Alfredo, wijsneus Maria Belen, rebel Vladimir,... onder een dak van plastic.

Op weg naar 'La Nueve Esperanza' komen we dan ook tientallen kinderen tegen. Sommigen lopen met ons mee naar school, anderen roepen gewoon heel luid 'hola hola!', terwijl ze bij het kraantje in de straat emmers water vullen voor thuis, of terwijl ze gewoon staan te staren naar ons, gringos, voluntarios, profesores, van achter hun plastic schutting, en van nog anderen krijgen we een high five voor ze verder achter hun vriendjes aanlopen, alsof het helemaal geen 35 graden is. Maar allemaal zijn ze blij (meestal toch), en geen van allen klagen ze. Wat kan ik dan anders dan als vrijwilliger ook blij zijn (tenzij ze het uithangen in de klas, dan haal ik m'n strengste Spaans boven), en proberen hen bij te leren wat ik kan. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik ze af en toe toch écht iets kan leren, al is het dan gewoon 'geduldig zijn met vrijwilligers die je niet begrijpen', want zij leren mij ook flink wat bij, al zijn ze zich daar niet van bewust. En dan heb ik het niet over mijn Spaans.

Ik ga ze missen, die lieve niños van me,
L