Het project heeft een naam!

Speciaal voor wie er op zit te wachten: een update van PROJECT NICARAGUA! (ja, ik heb het plan een naam gegeven, de hoofdletters en het uitroepteken horen erbij)

Eigenlijk is het dus vooral voor mezelf, want er is echt nog niet zo veel gebeurd, maar ik ben wel nog altijd extreem gelukkig met elke stap die gezet wordt, omdat bij elke stap die gezet wordt het besef dat ik dit compleet geschifte plan (voor mij dan toch) echt aan het doorzetten ben, groeit. En als ik gelukkig ben, dan deel ik dat maar al te graag, dussssss, bij deze, een stand van zaken!

1. Ik heb mijn application form toegestuurd gekregen, zijnde een formulier met allemaal vragen over mij, mijn mentale toestand, mijn dieet (beetje beledigend wel, dat formulier) en wie te contacteren bij heimwee (vrijwilligers?). Daarop heb ik ook een top 3 van projecten moeten invullen, wat ik dus echt al heel erg spannend vond, want dat zijn dus wel 4 weken hé, dat ik daar moet zitten, werken en kindjes gelukkig moet (proberen) maken. Ik heb nu al medelijden met de kids die daar met mij en mijn kersverse Spaanse taalskills in aanraking gaan komen. Nu, de reden waarom ik Nicaragua heb gekozen (naast pure pesterij voor mensen die moeilijk namen onthouden uiteraard) was eigenlijk vooral de fijne projecten, dus mijn keuze zat al wel zowat in mijn hoofd. Mijn top 3 ziet er dus uit als volgt:

1. Het RITMO-muziekproject. Iets met muzieklessen en kleine kindjes, die net groot genoeg zijn. Geen moeilijke keuze. 
2. De Mobile Library. Iets met veel boeken en Nicaraguaanse boekenwurmen. Wederom de evidentie zelve.
3. Dit was de moeilijkste, omdat alle andere projecten nogal op elkaar leken, maar dat is uiteindelijk een project geworden waar nogal veel vrijwilligers zitten (en waar ik dus niet constant Spaans zou moet praten, hurray!), die kindjes van de kleuter- en lagere school opvangen na school en ook helpen tijdens de lessen in de scholen. Een minder evidente keuze, maar dat moet mij ook nog wel lukken. 

2.  Ik heb mijn paspoort aangevraagd! Mijn eerste, echte paspoort. Ja, het is de eerste keer dat ik Europa verlaat, nog een reden om extra-zenuwachtig, en bijgevolg irritant opgedraaid te zijn dus. Enkel jammer dat ik alleen nog maar pasfoto's van het 4e middelbaar vond, maar ah well, zo veel ben ik niet veranderd, en pasfoto's zijn zelden of nooit flatterend. Ook jammer dat het mevrouwtje dat mij in het stadskantoor verder hielp dat blijkbaar vaker doet en duidelijk niet in mijn enthousiasme deelde. Het was een uitdagende oefening in zelfbeheersing voor mij, maar ik heb geen liedjes gezongen, geen dansjes gedaan, haar niet geknuffeld, ik heb zelfs niet verteld waarom ik een paspoort nodig had. Ik kan niet garanderen dat ik mezelf nog zo in de hand zal hebben als ik het ding ook effectief in handen krijg. Zo'n paspoort is trouwens marginaal duur, dus ik ben wel van plan van er de komende 5 jaar optimaal gebruik van te maken. Mogelijke reispartners of -ideeën mogen zich aanmelden bij mij.

3. Ik heb mij al een paar keer gewaagd aan een vluchtige vliegticketzoektocht, en werd ferm in de verleiding gebracht door een ticket met een tussenstop van een uur of 18 in New York, maar daarvoor moet ik wachten tot ik mijn application form heb opgestuurd, en daarvoor moet ik wachten tot ik mijn paspoort effectief in handen heb.

4. Ik heb een to-do-list/boek in mijn nachtkastje gelegd (en in al mijn enthousiasme gelijk het handvat van de schuif getrokken), want uiteraard denk ik aan de onnozelste dingen op de meest onmogelijke momenten (en op die momenten bevind ik mij meestal in mijn bed, want daar breng ik nogal veel tijd door sinds ik vakantie heb), en als ik die dan niet opschrijf, dan zijn ze kwijt, en kwijte ideeën zijn doodzonde. Bovendien is alle voorpret leuk, en geniet ik daar dus graag optimaal van. Ik recycleer die voorpret trouwens ook door alles wat ik opschrijf heel vaak terug te lezen. Over mijn plannen praten hoort daar trouwens ook bij, sorry aan al wie ik de komende 4 maanden nog ga irriteren met mijn Centraal-Amerikaans gezeik, dus aan iedereen die ik nog tegenkom, vrees ik.


Wat ik in ieder geval al lang gemerkt heb: zo'n reisplannen zijn ideaal om andere vage of onbestaande toekomstplannen te camoufleren. Top!

In volle verwachting van de volgende episode: 'Lotte haalt haar paspoort af - de musical',
L

Noot: Wie niet een beetje kan doen alsof ie geïnteresseerd is in mijn reisplannen kan mij beter mijden tot volgend jaar of zo. Ik ben namelijk teleurgesteld als ik mensen niet interesseer.

Uitstelgedrag en roze strepen

Ik heb al een paar maanden de start to run-podcast op mijn ipod staan. Ik heb 'm nog niet gehoord, laat staan ernaar geluisterd, maar hij staat er wel op. Sinds levend aanmoedigingskanon Evy haar podcast vernieuwd heeft en het 'ik loop niet op verouderde muziek'-excuus dus (helaas) definitief verleden tijd is, vond ik het weer eens hoog tijd om nog eens te gaan doen alsof ik sportief ben, of het op z'n minst wil zijn. Ja, doen alsof. Want ik ben niet sportief, en ik wil het ook absoluut niet zijn. Sporten is namelijk ongezond, want uit zelfgecreëerde statistieken blijkt dat 99% van de sporters ooit een blessure oploopt, en ik heb geen zin in blessures, want dan kan ik niet meer huppelen. Maar mijn conditie mag wel wat beter. En dat is zacht uitgedrukt. Ik weet eigenlijk zelfs niet of ik nog van een conditie mag spreken. Is dat standaard, een conditie? Heeft iedereen dat? En kan een conditiepeil negatief zijn? Als in 'ik heb een conditie van -893842'? Is er een benedengrens aan dat conditiepeil? Zo ja, zit ik op die benedengrens, zo nee is mijn conditiepeil oneindig laag tot onbestaande. Om even te illustreren, als ik -ietwat gehaast omdat ik weer iets vergeten ben- naar de tweede verdieping loop bij ons thuis (alwaar zich mijn slaap- en schatkamer bevindt) klink ik daarna minstens 10 minuten als een hyperventilerende hardloper die net drie marathons achter de kiezen heeft (dat is misschien licht overdreven, ik ben nog nooit een hyperventilerende hardloper die net drie marathons achter de kiezen heeft tegengekomen). Om nog maar te zwijgen over de recuperatietijd die ik nodig heb na een fietstochtje tegen de tijd.

Maar ik ga er iets aan doen, of dat probeer ik mezelf toch al 3 maanden wijs te maken. Al lijkt het alsof de goden (aka de stemmetjes in mijn hoofd) echt niet willen dat ik mijn sportschoenen (het zijn er nochtans mooie, met roze strepen) weer eens aantrek. Het is om te beginnen al heel lang heel koud geweest, en iedereen weet dat dat ongunstig is voor beginnende lopers, zeker met ijzel en 2 linkervoeten. En daarna had ik het opeens heel druk met mijn stage, maar dan liep ik hele dagen met camera's te sleuren, dus dat was dan al mijn dagelijkse beweging. Toen was ik opeens mijn ipodoortjes kwijt, en zonder iemand die in mijn oor brult dat ik echt goed bezig ben kan ik niet lopen, natuurlijk. En nog daarna was ik toevallig vergeten dat ik een betere conditie wilde. En toen ik dat terug wist was het dus opeens vandaag, en vandaag was het ehm, regenachtig. Bovendien was ik niet mentaal voorbereid, en dat is cruciaal, want om optimaal te kunnen afzien moet ik voorbereid zijn, en mezelf dus al op voorhand overladen met medelijden en compensaties. Extra chocolade bijvoorbeeld. Maar nu ga ik echt snel beginnen. Niet morgen, want dan wordt het te warm en dan gaat Frank Deboosere zeker en vast zeggen dat ik geen grote inspanningen mag doen, en dan moet ik luisteren, want Frank weet daar alles van. En daarna is het alweer woensdag, en midden in de week beginnen, dat kan mijn autistische zelf niet aan. Volgende week dan maar. Tenzij mijn ipod in de wasmachine terechtkomt, er muizengezinnetje in mijn loopschoenen is komen wonen, of ik echt geen zin heb. Want echt geen zin hebben is ook een excuus.

Ik kijk nu al uit naar het ultieme vertrouwen dat Evy weer in me zal hebben, ondanks het feit dat ik nog nooit verder dan week 3 geraakte, naar de douches achteraf, naar mijn knalrode kop na pakweg 3 minuten, naar de genante knikjes van herkenning bij iedereen die ik tegenkom op mijn route, ken en echt, echt niet meer kan negeren, naar de moeilijke 'extra pauze of door het rood lopen?'-dilemma's, en uiteraard naar het moment dat ik weer aan iedereen kan vertellen dat ik loop. Zonder daarbij te vertellen dat ik eigenlijk bedoel dat ik afwisselend loop en wandel, dat het verschil tussen die 2 minimaal is, en dat ik het hou op 20 minuten per dag, drie keer per week.

Vol goede voornemens,
L

Feest! Toekomst! Cake!

Hoera voor Little Lotte, en een beetje hoera ook voor mezelf! Vandaag word ik een jaar gelezen. In theorie dan. Mijn eerste post was exact 365 dagen geleden (hij ging over sokken, weet je nog?). Dat er daarna een stilte van een half jaar is geweest, dat laten we even buiten beschouwing. Er zijn ook baby's die het eerste half jaar engelachtig stil zijn en daarna ineens etters worden, en dat eerste half jaar wordt ook meegerekend bij verjaardagen. Ik was niet zo'n baby, trouwens. De geruchten doen de ronde dat ik al babbelde nog voor ik goed en wel geboren was, en dat ik tot op heden nog niet gestopt ben. Kan zijn, ik weet dat niet, want ik herinner mij niet zoveel meer van mijn eerste jaren, feit is wel dat ik nu, en eigenlijk sinds ik het mij kan herinneren, nogal veel babbel. En blijkbaar is bloggen het nieuwe babbelen.

En dat brengt mij bij het doel van deze blog. Nu ik een jaar besta vind ik het hoog tijd om mijn doelstellingen aan te passen. Een jaar geleden ben ik hiermee begonnen om mijn onzin kwijt te raken en eventueel een enkeling te entertainen, maar ik voel nu dat ik klaar ben voor het grote werk. Natuurlijk behoud ik de oorspronkelijke doelen, maar ik voeg er wat aan toe. Ik zou graag de komende maanden, jaren, via deze pagina pleiten voor de rechten van de vrolijke mens. Zo wil ik ijveren voor de sociale aanvaarding van dansen aan de bushalte. Of voor 'het levenslied' als verplicht vak op de lagere school. Of voor een glimlachquotum voor nieuwslezers. Zo'n dingen. En als ik dan binnen afzienbare tijd 'invloedrijkste blogster van de 21e eeuw' genoemd word dan word ik beroemd! Een BB, beroemde blogster. En dan word ik uitgenodigd voor allerlei crazy events, waar iedereen kruipt voor mij, om toch maar een kleine vage vermelding te krijgen hierzo. Ik kijk er alvast naar uit.

Als ik even terugkijk op het afgelopen jaar moet ik wel toegeven dat mijn blogje nog lang niet alle verwachtingen heeft ingelost. Zo ben ik op het moment een boek aan het lezen over een vrouw die verhuisd is naar Parijs en van daaruit een blog bijhield over haar leven daar (Een verhaal dat gebaseerd zou kunnen zijn op manuscripten voor mijn toekomstige biografie). En zij heeft via haar blog een lief gevonden. Dat heb ik dus nog niet voorgehad. Jammer. Ik heb ook nog geen crazy aanbiedingen gehad om ergens gratis op reis te gaan en in ruil daarvoor even casual de hotelnaam te vermelden hier. Jammer. Voorts heb ik ook nog geen telefoon gehad van een uitgever die superenthousiast is om mijn onzin te publiceren, tegen waanzinnige betaling, uiteraard. Jammer. Maar ik blijf hopen.

Maar hoera, een eerste verjaardag, een mijlpaal in een blogleven. Ik plan voorlopig nog even door te gaan, afhankelijk van mijn toekomstige grillen natuurlijk. Voor hetzelfde geld heb ik over een jaar een drieling gebaard, ben ik twee keer getrouwd, heb ik een landhuis met 7 paarden, een reservaat vol cavia's en een geit en heb ik dus helemaal geen tijd meer om jullie daarvan op de hoogte te houden. Maar dat lijkt mij weinig waarschijnlijk, want geiten zijn zo mijn ding niet.

Ik vier de vooravond van de verjaardag van Little Lotte alvast met een avondje op mijn favoriete troon, in mijn favoriete pyjama, een boeboeks-t-shirt van een jaar of 10 oud dat ooit oversized was, met het boek over de Parijse blogster op mijn schoot (hoe toevallig is dat eigenlijk, dat ik, Parijs- en bloglover, net dat boek uit het rek sleur in de bib? Ik zie het als een teken.) en de soundtrack van Narnia op de achtergrond. Practically perfect, met andere woorden. En in de keuken wacht een zelfgemaakte marmercake, met daarop Little Lottes initialen. Niet half zo mooi als de suikerpastaparels die de moeders van tegenwoordig tijdens lunchpauzes uit hun bakfietsen lijken te toveren, en in de verste verte niet gewaagd aan de biscuits die mijn mama jaar na jaar ontwierp en waarmee ik al mijn vriendjes rond mijn vinger wond, nu nog steeds trouwens, maar het is een eigen creatie, met 2 linkerhanden en heel veel liefde gemaakt, om mijn eigen internetstekkie te eren.

Al een jaar lang een overdreven gelukkig blogster,
L

Ventenziek

Ik heb hulp nodig. Ik heb namelijk nood aan een beetje medeleven, en mijn mama is op weekend. Niet dat zij altijd medelijden heeft als ik daar nood aan heb, ik heb dat namelijk nogal vaak, maar ze kan wel doen alsof. Heel slecht doen alsof, maar ik heb er genoeg mee. Mama, ik ben ziek. Ventenziek. Dat wil zeggen, niet ziek genoeg om hele dagen in bed te liggen, maar toch genoeg om er over te zeuren. Heel hard. En om toch halve dagen in bed te liggen. Ventenziek (ik bedoel hiermee trouwens ziek zijn zoals venten, en niet ziek zijn door venten of zo) zijn bestaat dan ook voor 20% uit echte symptomen en 80% zelfmedelijden. En daar blijk ik heel goed in te zijn, in zelfmedelijden. Nu, ik heb daar ook wel recht op, want ik ben echt nooit ziek, behalve een occasionele snotneus zo nu en dan, dus ik had nog wat zelfmedelijden over van de afgelopen jaren.

Ik stop er trouwens morgen mee hoor, met dat ventenziek zijn, ik vind het vermoeiend, zo medelijden hebben met mezelf. En mijn mama is morgen ook terug thuis, dan kan ik lekker gaan vertellen dat ik een hele dag ziek ben geweest, maar dat ik er tegen haar niet over gezeurd heb. En dan krijg ik moederlijke trots, in plaats van medelijden, en da's nog veel leuker. Maar nu ga ik nog een uurtje slapen, badend in het medeleven, van jullie, maar bovenal van mezelf. Want slapen is de allerbeste oplossing tegen zelfmedelijden, en dus ook tegen ventenziektes, want wie slaapt, zeurt niet.

Hopend op nog een uurtje medelijden,
L

't Is gebeurd!

De eerste stap is gezet! Ik heb gisteren de eerste, en het moet gezegd, reuzegrote, stap gezet richting mijn tripje volgend jaar. Een tripje van 8 weken, richting Latijns-Amerika. Niet Costa Rica zoals eerst gezegd, wel buurland Nicaragua. En nu stuiter ik van hot naar her, puur van de adrenaline, want hoewel ik nog geen vliegticket, nog geen verzekering, en ga zo maar door heb, is de eerste stap toch de grootste, want dat wil zeggen dat ik de beslissing genomen heb. Ik ga! 4 weken Spaans knallen, en dan 4 weken vrijwilligerswerk. En dat is meteen de reden waarom ik voor Nicaragua heb gekozen, simpelweg omdat de vrijwilligersprojecten mij meer aanspraken, want ja, ik assisteer liever bij muzieklessen, of in een mobiele bibliotheek, dan dat ik in een creche werk, waarvoor ik net dat ietsje te onhandig ben. Want alles wat ik in mijn handen krijg laat ik toch wel eens vallen, en dan heb ik liever dat dat boeken of sambaballen zijn, dan dat het baby's zijn, toch? 

Dit alles heeft dus als effect dat ik momenteel als een topkwaliteit botsbal door het leven ga. Ik ben zenuwachtig, want ik ben nog nooit 8 weken van huis geweest, ik heb nog nooit alleen op het vliegtuig gezeten, ik spreek geen woord Spaans, en ik weet echt voor geen meter wat mij te wachten staat, maar ik ben ook echt heel blij dat de kogel nu door de kerk is, de knoop doorgehakt, en dat ik nu echt echt echt ga. Als alles in orde komt, maar daar vertrouw ik op.

Voor wie weten wil wanneer ie mij moet missen: Ik zou half oktober vertrekken, en dan dus half december terugkomen, ofwel heel depressief omdat ik mezelf compleet heb gevonden in de Nicaraguaanse levensstijl, ofwel heel gelukkig omdat ik terug frietjes kan eten. Of een mengeling van beiden. Ik verwacht bloemen, spandoeken en een flashmob als ik terugkom trouwens, begin al maar te organiseren.

By the way: om er al aan te wennen, is dit alvast mijn eerste blogpost vanuit het buitenland, ik zit namelijk op de trein richting Amsterdam. Ja, de treinen hebben hier gratis wifi, nmbs, trek uw lessen. Ik vrees nu wel dat ik het in Nicaragua met minder wifi-gerelateerde luxe ga moeten stellen, helaas.

Stuiterend van voorpret en een beetje zenuwen,
L