29.4.13

Natuurfenomenen, dialecten en verraad

Omdat bekentenissen het altijd goed doen, gooi ik er vandaag nog eentje in de groep, met het risico op verbanning en een eeuwig verbod om nog terug te keren naar mijn huidige tweede thuis. Hou je vast, hier komt-ie.

Ik hou van Gent. Meer dan van Antwerpen zelfs. Net niet zo veel als ik van Lier hou, dat zou al helemaal verraad zijn, maar het komt toch in de buurt.

Ik ben zwaar verliefd op de aanwezigheid van de Leie achter elke straathoek, met bijhorende bruggetjes, en ik heb ook een gigantisch zwak voor het dialect. Dat ben ik dan, ik word niet verliefd op personen, maar op natuurfenomenen en dialecten. Als je tegen mij een uitleg begint de doen in het Gents, verwacht dan niet dat ik meteen iets terugzeg, maar blijf gewoon praten en laat mij even genieten, een eeuwig luisterend oor zal mijn dank zijn.

Pas op, Antwerpen, ik woon er ook graag hé, en ik ben absolute fan van de kleine straatjes en de mooie pleintjes en bovenal de theaters, maar ik krijg spontane kotsneigingen van die lelijke volkstrekkers als de Meir en de Groenplaats. Dat is allemaal zo grijs! Om over het lelijke Antwerpse dialect, dat er helaas bij mij ook wel wat inzit maar te zwijgen. Misschien is het omdat ik hier woon, en Gent alleen als semi-toerist ken, maar toch, niks dan liefde van deze semi-toerist (semi-, want ik vind er mijn weg meestal al zonder kaart, ik heb geen hoedje op en ik neem geen bootjes) voor Gent.

Dan rest mij enkel nog een dankwoord aan al wie mij een reden geeft om tot in Gent te komen, en de nmbs, die mij met mijn campuskaart geen enkele reden laat om niet op de trein te springen op elk vrij moment.

Ik zie je woensdag, stad naar mijn hart!
L

24.4.13

Excuses aan de gelukkigen

Vanavond wil ik mij graag excuseren. Ik wil mij excuseren voor sommige van mijn slechtgezinde momentjes. Meer bepaald voor die slechtgezinde momentjes die ik ervaar als ik in de buurt ben van gelukkige koppeltjes. Lieve vriendjes, dat is niets persoonlijks, maar helaas, ik kan er zelf niets aan veranderen. Ik wil er trouwens ook niets aan veranderen, want er is niets mis met af en toe een beetje unhappy single zijn.

Ik gun alle koppels van over de hele wereld hun geluk. Uit de grond van mijn hart. Behalve misschien enkele koppels waarvan de mannelijke helft nog niet beseft dat hij beter af zou zijn met mij, maar laten we die even buiten beschouwing laten. Ik gun het jullie echt, dat gelukkig zijn en knuffelen en kusjes en al de zever, die ik ook alleen maar zever noem omdat ik het niet heb. Maar ik word er misselijk van. En slechtgezind ook. Ik ben namelijk (en velen met mij) officieel af en toe een gefrustreerde single. Niks mis mee, dat is mijn volste recht, maar ik werk dat uit op de mensen rond mij, en dat is niet altijd eerlijk, dus voila, mijn excuses.

Voor empathische koppeltjes die nu natuurlijk overlopen van medeleven en schuldgevoelens heb ik goed nieuws, jullie moeten je voor mij niet inhouden. Echt niet. Maar verdraag dan alsjeblieft mijn gedaalde humeurpeil, trakteer mij op een pintje of een knuffel (dat laatste geldt niet voor iedereen, maar dat merk je wel als je het probeert) en geniet van jullie geluk.

Zo, ik ben al terug happy.
L

21.4.13

Daar zat ze dan...

Daar zat ze dan. Uitgezakte krullen liggen in een nestachtige bos over haar vermoeide schouders gedrapeerd. Haar nieuwe pumps achteloos in de hoek van het appartement, waar ze net ontsnapt waren aan een miniem opruimoffensief, waarmee ze zichzelf de indruk had willen geven dat ze alles op orde had. Een absurd plan, want, dat wist iedereen en zij nog het best, 'Lotte' en 'alles op orde hebben' zijn gewoonweg niet gemaakt om in eenzelfde zin gebruikt te worden. Vandaar waarschijnlijk, dat de pumps er nog liggen, exact in de positie waarin ze meteen na thuiskomst terechtgekomen zijn, het resultaat van één enkel enkelgebaar. Enfin, een linkerenkelgebaar en een rechterenkelgebaar. Het opruimoffensief had plaats moeten maken voor ander werk, dat nog net iets dringender was dan alles op orde krijgen, en daar probeerde ze zich nu op te concentreren. Koffie op de salontafel, vermoeide voeten, met blaren die allen tezamen een mooie samenvatting waren van het weekend, ernaast. De laptop op de schoot, en een kussen om te helpen haar hoofd rechtop te houden op een nek die leek te schreeuwen om een massage. Maar met facebook geopend in het ene tabblad en de betere kleinkunst in het andere dwaalden haar gedachten al snel af...


Mijn leven is overduidelijk voer voor een stationsroman. Vrijwillige uitgevers?

17.4.13

Teensletspret

Voor zij die vanmiddag een veel te brede glimlach op een klein rood fietsje hebben zien voorbijzoeven in Antwerpen, dat was ik! Vandaag was namelijk een blije dag, vandaag was mijn eerste officiële teensletsdag. En dat heb ik dan maar gevierd met een fietstochtje door Antwerpen. Want fietsen op sletsen, dat is een feest. Alles op sletsen is een feest. Want sletsen zijn bijna hetzelfde als blote voeten. Bijna!

Nog beter dan de eerste officiële teensletsdag zou dan ook mijn eerste officiële blotevoetendag zijn, maar daar is het tot mijn grote spijt nog net een half graadje te koud voor. Ook zou ik daar niet zo mee te koop mogen lopen, want blote voeten zijn nog steeds niet sociaal aanvaard. Niet dat ik mij daar iets van aantrek, ik loop nog steeds zo vaak ik kan op blote voeten rond, maar aangezien mijn mama mij dan marginaal vindt, beperk ik dat. Soms. Een beetje. Nee, niet waar, ik ben oud genoeg om mijn mama te negeren op zo'n momenten. Sorry mama! Maar als ik op blote voeten loop, voel ik me plots zo verbonden met de aarde, dan word ik een met de natuur, en komen al mijn chakra's tot rust. Ook niet waar, ik heb gewoon een hekel aan zweetvoeten hebben en mijn voeten voelen zich ook nogal snel opgesloten. 

Maar dus, daarop zullen mijn voetjes nog even moeten wachten. Sletsen is een goed alternatief, maar mijn voetjes hebben toch al duidelijk gemaakt dat ze veel liever geen schoeisel aanhebben, met behulp van een fijne blein tussen de tenen, maar het zij zo, en liever een blein moeten verdragen door mijn teensletsen, dan zweetvoeten hebben in dichte schoenen.


14.4.13

Vriendelijke groeten, anoniempje

Ik geef het toe. Ik bekijk de statistieken van deze blog heel vaak. Dat is de ijdeltuit in mij, denk ik dan. De statistieken melden dat elk bericht gemiddeld zo'n zestigtal keer wordt aangeklikt, sommige meer, sommige minder, naargelang het tijdstip, dat de meeste mensen hier terechtkomen via facebook, en dat mijn blog al een paar keer vanuit de VS is bekeken en drie keer vanuit Rusland. Maar die laatste dingen interesseren mij zo niet, want ik mik niet echt op wereldfaam. Dat zou trouwens hoogst merkwaardig zijn, met een Nederlandstalige blog. Hoewel, misschien, als Nederlands ooit een wereldtaal wordt... Men weet maar nooit!

Nee, de ijdeltuit in mij kijkt veelal naar de aantallen, maar raakt een beetje gefrustreerd van het feit dat er geen namen bij staan. Van een paar mensen weet ik het, dat ze mij lezen, maar dat zijn er geen 60, dat zijn er zelfs nog geeneens 10. Langs de ene kant is het spannend, om mijn onzinnige bedenksels met een troep anoniemen te delen, je weet nooit in welk gesprek er ineens een verwijzing naar mijn verhaaltjes komt, maar langs de andere kant wil ik het gewoon weten, want nu lijkt het gewoon alsof ik verhalen sta af te steken tegen een groep onbekenden op straat. Niet dat daar iets mis mee is, overigens.

Maak jullie bekend jongens! Kritische bemerkingen, uitgetypte lachsalvo's of huilbuien, grammaticale correcties, of gewoon nog meer onzinnige praat, zwier het online! Of blijf lekker anoniem, en gniffel wat, omdat ik toch niet weet dat jij het bent.

L

11.4.13

Ze worden zo snel groot meneer!

Dat de tijd nogal snel gaat. Zo dacht ik vanmorgen, toen ik angstaanjagend routineus en met mijn ogen nog halfdicht mijn koffie maakte. Gewoon omdat ik mij nog heel levendig kan herinneren dat ik een drietal jaren geleden nog beweerde dat ik nooit ofte nimmer koffie zou drinken. Want koffie was vies, en bovenal, koffie was voor volwassenen. Enkele maanden en een chronisch slaaptekort later ben ik duidelijk van gedacht veranderd, en nu stel ik vast dat koffie een routine is geworden. En dat was vandaag naast een letterlijke ook een figuurlijke eye-opener.

Nu zou ik een melodramatische monoloog kunnen afsteken over hoe ik voor de drempel van het echte leven sta, waarna ik mijn vleugels zal uitslaan richting het echte leven, met het echte werken en het echte alleenwonen, maar dat zal ik jullie besparen, temeer omdat ik mijn vleugels nog minstens een jaar rustig gesloten hou, ik heb nog jaren voor mij waarin ik moet vliegen, en anders worden mijn vleugels waarschijnlijk al moe van de talrijke tempo- en koersveranderingen. Maar ik studeer af én ik drink koffie, dus hoor ik wel bij de grote mensen.

Ik had het wel kunnen weten, dat ik ooit wel eens echt groot zou worden. Zo woont er bij ons om te hoek bijvoorbeeld een mevrouw, en altijd als de zon schijnt en de temperatuur klimt boven de 12 graden zit zij buiten op een bankje, te zitten. Daardoor kent ze natuurlijk heel de buurt, en elke keer als ik daar voorbij kom ziet zij het als haar taak om even aan heel Lier te laten weten dat ik toch zo groot ben geworden. Dat is goed voor een keer, maar als je daar elke week wel een paar keer passeert kan ik je verzekeren dat je het uiteindelijk niet meer hoort, en gewoon standaard glimlacht. Of een omweg maakt, als je geen zin hebt in glimlachen. Bij deze, mevrouwtje, wil ik dus graag laten weten dat mijn koffiemoment vanmorgen me het licht heeft doen zien, en dat je me dus niet meer moet vertellen dat ik groot geworden ben, want dat weet ik. Zeg dan liever dat ik er goed uitzie. Of intelligent. Of dat ik het zonnetje van de buurt ben. Dat hoor ik graag.

Groter dan ooit,
L


Noot aan de kleine broer: Bij jou geldt dat niet, dat van dat groot zijn als je koffie drinkt. Sterker nog, jij wordt nooit groot, want jij bent mijn kleine broer, gewoon, daarom.

8.4.13

Dringend gezocht!

Gzcht: m. mt kracht & talent vr koken & 1e hulp. Selectie obv motivatie, testgerecht & foto. Gebruik vn keuken & dankbaarheid in ruil.

Reden voor het uitschrijven van deze vacature: Ik ben daarnet bij het samenstellen (ik durf het zelfs niet maken te noemen) van mijn avondeten in een acute en zeer ernstige depressie gesukkeld. De pot schafte aardappeltjes uit een blik, rode kool uit een bokaal en hamburgers (hier wil ik geen commentaar op, ik blijf nog altijd student), en zelfs dat bleek te moeilijk voor mij.

De eerste hinderpaal bleek, uiteraard, het openen van de bokaal te zijn. Na een kwartier doelloos, en misschien een beetje hoogmoedig, draaien aan dat deksel, ben ik als een gek op de onderkant van de bokaal beginnen slaan. Tevergeefs natuurlijk, want ik heb totaal geen kracht. Ok, google, mijn beste vriend en tevens laatste redmiddel. Ik moest blijkbaar op de onderkant van de pot slaan, tiens, niet dus. Uiteindelijk, in een vlaag van honger en frustratie, heb ik de pot dan met brute kracht open gekregen, waarbij de rode kool net niet over mijn laptop vloog. Toen had ik het al gehad met dat eten maken, en het was nog niet eens begonnen.

Tweede hinderpaal, rara, het blik. Even tussendoor: het was zo'n blik met een handig opendoe-dingetje, dat zou dus eigenlijk geen probleem moeten zijn. Was dat even buiten mijn onhandigheid gerekend. Ik, Lotte Vercammen, slaag er dus blijkbaar in om van zo'n handig blik met een opendoe-dingetje, u raadt het al, het opendoe-dingetje eraf te trekken. Met als gevolg dat ik met een vork (want ik kan niet om met onze blikopener, dat ding haat me) dat blik heb moeten openwrikken. Rust in vrede lieve vork, je hebt er voor gezorgd dat ik niet verhongerd ben en dit wrede einde heb je niet verdiend.

Nu is ongeveer wel het moeilijkste van mijn maaltijd voorbij, zou je denken, maar nee, terwijl de rode kool op het vuur staat legt ondergetekende doodleuk haar hand naast de pot, gezellig mee op het vuur. Een verbrande pink, ook eens leuk om mee te maken.

Als je de moeilijkheidsgraad van deze maaltijd in verhouding ziet met het aantal flaters dat ik begaan heb begrijp je wel dat ik dringend hulp nodig heb, vandaar de vacature.

Heren, laat u gaan!
L

7.4.13

Vlindertjes

Ik ben verliefd. Holderdebolder halsoverkop keiverliefd. Nu, het zat er al wel even aan te komen hoor, ik had er mijn oog al een paar keer op laten vallen, en we hebben al wel enkele leuke momenten samen doorgebracht. Maar pas toen we vanmorgen samen wakker werden wist ik dat ik nu echt verliefd ben, dit moet het zijn. Dat waar alle zangers over zingen, dat waar alle films, en alle boeken over gaan. Ik wil het liefst liefdesliedjes zingen, die zich als vanzelf componeren in mijn hoofd. Ik wil naar buiten huppelen om samen allemaal leuke dingen te gaan doen, maar tegelijkertijd geraak ik mijn bed niet uit, want het is zo heerlijk in deze warmte.

Het allerliefst zou ik meteen trouwen, dat ik zeker ben dat deze leukerd heel mijn leven bij mij kan blijven, maar helaas, dat zou ten eerste wat snel zijn, en ten tweede ligt dat moeilijk. Want ik ben al een paar keer verlaten geweest, en hoewel ik elke keer weer vol vertrouwen ben dat het deze keer voor goed is, het heeft nog nooit stand kunnen houden. Maar daar staat tegenover dat ik ook nog nooit zo verliefd ben geweest als nu. Ook ben ik er van overtuigd dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, en dat er dus bijna zeker kapers op de kust zijn. Maar het kan niet zijn dat er mensen zo verliefd zijn als ik. Dat kan niet, en dus heb ik er het meeste recht op. 

Lieve, lieve zon, ik vergeef het je, dat je me de vorige keren steeds weer verlaten hebt. Wil je dan nu alsjeblieft met me trouwen? Alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft? Zoals je me vanmorgen wakker maakte, met je warmte recht op mijn gezicht, het kan niet anders dan dat wij voor elkaar gemaakt zijn. Want niets of niemand anders krijgt mij zo makkelijk wakker. IK HOU VAN JOU, zon, en als je me nu weer verlaat, ga ik de wanhoop nabij zijn en waarschijnlijk niet meer stoppen met huilen. 't Is maar dat je het weet.

Genietend van de vlinders,
L

3.4.13

Kleine dingen: de shortlist

Geluk zit in kleine dingen, zeggen ze. Ik weet niet juist hoe geluk gedefinieerd wordt, daarvoor verwijs ik u met graagte terug naar de godsdienstlessen die mij in het middelbaar op een paar uren wilden leren om gelukkig te worden en te blijven, maar ik kan wel heel veel van die kleine dingen opnoemen. Dingen waar ik, denk ik, gelukkig van word. En als dat dan niet 'het geluk' zou zijn, dan word ik er in ieder geval blij van. En blij zijn is leuk en deelbaar, dus bij deze, een shortlist.
  • Koekjes en/of chocolade eten en/of koffie drinken met mijn familie. 
  • Air 'on the G string' van Johann Sebastian Bach
  • Smarties op mijn latté
  • Kindjes die naar mij zwaaien op straat
  • Verhalen over vroeger beluisteren, liefst over mensen die ik ken
  • Volledig opgeloste kruiswoordpuzzels
  • Een tekst zonder dt-fouten
  • Flashmobs
  • Hartjes, in alle maten, kleuren en gewichten
  • Het geluid van ochtendduiven in de Sint-Gummarusstraat (ja, echt)
  • Huppelende mensen
  • Straatmuzikanten (behalve viooltrompetters)
  • Een spontane 'goeiemorgen!'
  • Alle muziek die in de categorie 'foute nineties' valt
  • Ten dans gevraagd worden (in stijl)
  • Brieven krijgen
  • 2 verschillende sokken dragen
  • ...
(Deze lijst is puur persoonlijk, en kan dus niet als maatstaf gebruikt worden)


Wie mij dus blij wil maken: dit is een goed beginpunt, maar vul vooral ook zelf aan, ik word namelijk ook blij van originele mensen in mijn omgeving.





Nog nagenietend van mijn latté met smarties on top,
L