31.3.14

Day 9

My oldest friend is here! 

30.3.14

Day 8

Zondagse quality time!

29.3.14

Day 7

Cocktails! Zon! Vriendinnetje! Warm gemengd! 

28.3.14

Day 6

Amsterdam is leuk, Lier is leuker!

27.3.14

Day 5

Zo door Amsterdam fietsen, da's tof!

26.3.14

Day 4

Iedereen had het erover en ik dacht 'meh, ik lees niet graag historische romans.' Nu heb ik 'm uit, en ben ik daar heel erg blij om.

25.3.14

Day 3

Goeiemorgen! Ik werd wakker naast mijn trouwe bedpartner en ik was...gelukkig!

24.3.14

Day 2

Ik deed mezelf een ticketje voor 'De kleine blonde dood' cadeau. In een belachelijk mooi theater. 

23.3.14

Day 1

Happy website makes me happy! 

Een project met een hashtag

Gelukkige zondagochtend iedereen! Ik ben belachelijk vroeg wakker vandaag, en daarom start ik deze zondag met een nieuw projectje! Hoera! Hoera! Een nieuw project! Geen paniek, het houdt niets drastisch in, dus deze keer verhuis ik niet naar een ander land of andere gekke dingen, nee, het is een project dat zich voornamelijk zal uiten op social media en via mijn humeur. Maar laat ons bij het begin beginnen...

Er was eens een meisje (dat ben ik) en die las op facebook een update van vrouwenmagazine Flair (net als alle meisjes doen). Er was iets met happy en 100 days, en een soort van uitdaging, die gericht was aan heel vrouwelijk facebook, maar die het meisje (dat ben ik) uiteraard persoonlijk nam, want zo is het meisje (dat ben ik) dan ook wel weer. Enfin, de flairlink leidde mij naar www.100happydays.com -WACHT!- Nog niet klikken, laat mij eerst uitspreken, anders is het zonde van mijn zondagochtendmoeite.

100happydays daagt mensen uit om 100 dagen lang elke dag iets de fotograferen dat hen gelukkig maakt. Eerst dacht ik 'no way dat dat mij lukt, want elke dag ziet er bij mij hetzelfde uit, ik vind echt geen 100 dagen iets verschillends', maar toen, gedurende de dag bleef de uitdaging in mijn hoofd zitten (en dat gebeurt zo met alles wat je tegen mij zegt, wat ik lees, wat ik hoor, mijn hoofd is een drukke bedoening hoor), en bij elke stap die ik zette (en dat waren er veel, want de tram reed niet), elke hoofdbeweging die ik maakte zag ik wel iets dat mij blij maakte. Zo waren er mijn fluosokken (blauw en roze) die bij elke stap een beetje zichtbaar waren, een meneer die een onbekend huilend meisje troostte, een bibliotheek en was cécémel in promotie bij Albert Heijn. Dus tegen het einde van de dag dacht ik 'aaaah waarom niet?!', en vanaf dat moment is er dus een nieuwe uitdaging in mijn leven.

Ik ga mij nu, op dit eigenste moment, allez nee, nadat ik dit gepost heb inschrijven, en vanaf dan begint het. Elke dag post ik op instagram een foto met de hashtag #100happydays, en volgens de website zou ik na 100 dagen nog optimistischer moeten zijn dan ik al ben, meer complimentjes moeten krijgen, en verliefd moeten worden. Aan dat laatste twijfel ik sterk, maar met de eerste twee ben ik al content. En natuurlijk zal ik ook overmatig trots zijn als ik werkelijk eens iets 100 dagen heb volgehouden...Maar zo ver zijn we nog niet, eerst beginnen dus. Voor mensen die geen smartphone hebben of hun smartphone alleen gebruiken om te bellen en te sms'en, ik zal ook mijn best doen om mijn honderd geluksmomentjes hier te posten. Dan gebeurt er hier ook nog eens iets. Geen zorgen, ik zal niet elke dag mijn foto delen op facebook, jullie zouden nog jaloers kunnen worden, en dat wil ik jullie niet aandoen.

Spread the happiness!
L

Noot: Feel free to join me! Instagram is niet verplicht, van mij mag je ook mentaal meedoen!
Noot 2: Wie al eens in mijn gezelschap vertoeft: geen klachten over de smartphone graag, als ik jullie fotografeer betekent dat dat jullie mij gelukkig maken.

18.3.14

Trek ten strijde, tegen mijn grillen!

Weet je wat ik zwaar kut vond? Dat ik na dit weekend terug naar Amsterdam moest. Weet je wat ik echt achterlijk vind? Dat ik het zwaar kut vond om terug naar Amsterdam te moeten. Want het was ten slotte mijn eigen idee om te verhuizen, en het is hier eigenlijk echt ook wel tof. Maar toch vond ik het zwaar kut dat ik terug moest, en dat na nog maar 2 weken in the big city. Maar soms kan dat hé, iets kut vinden zonder dat echt te begrijpen? Ik vind dat dat kan. Ook ik mag mezelf af en toe wat teleurstellen. Geen zorgen hoor, ik ben maar anderhalve dag slechtgezind geweest over dat hele gegeven. Een dag omdat ik terug was, en een halve dag omdat ik het kut vond om terug te zijn. En dan ben ik gestopt en nu ben ik weer goedgezind en volgens mij heb ik ook enkel mezelf anderhalve dag verveeld met mijn humeur, eigen schuld, dikke bult.

Weet je wie zijn schuld het was (ja ja, naast die van mezelf, maar een hand in eigen boezem betekent nog altijd dat ik een hand over heb om iets of iemand anders met de vinger te wijzen hé) dat ik niet terug wilde? Die van jullie, stomme Belgen, want jullie zijn echt leuk (en dus niet stom zoals ik een zin geleden nog schreef, inconsequenties alom in mijn hoofd), en zoals clichés altijd een kern van waarheid bevatten is het ook echt zo dat je dingen pas echt begint te appreciëren als je ze niet meer hebt. Ja, frietjes, mengelmoes van Vlaamse dialecten, Belgische beleefdheid en bier, ik heb het tegen jullie, niet dat ik jullie van tevoren niet apprecieerde, maar nu dus meer dan ooit, want nee, frieten (nee, gewoon nee), dialecten (alles is gewoon Nederlands, flauw hoor), beleefdheid (verwarren ze hier soms met eerlijkheid) en bier (pis) zijn niet hetzelfde in Nederland. En ja, vriendjes, familie, figuren, stiekem ook tegen jullie. Heel stiekem hé, ga maar gewoon door alsof ik dat niet gezegd heb, want dat hoort eigenlijk nog niet, na 2 weken. Wat een ongehoord mens ben ik toch. Misschien moeten jullie dit allemaal over een paar weken opnieuw lezen, als het wel mag. Hoewel...Wie bepaalt dat eigenlijk, of dat mag of niet? Ik toch eigenlijk hé? Lees het dan maar gewoon en voel je vereerd. Voel je vereerd en werk mee aan mijn strijdplan.

Want ik zou natuurlijk mezelf niet zijn als ik het probleem niet bij de horens van de koe zou vatten vooraleer het kalf verdronken is, dus heb ik een heus strijdplan opgesteld. En een strijdplan is niet indrukwekkend als het maar een persoon betreft, dus heb ik jullie er allemaal, ongevraagd natuurlijk, bij betrokken. Ik heb namelijk een weekendschema opgesteld. En met schema bedoel ik eigenlijk gewoon een lijstje van alle komende weekends tot augustus, waarop ingevuld moet raken wat ik die weekends ga doen. En omdat ik te lui en te arm ben om elk weekend naar België te komen, en ook omdat ik niet elke week anderhalve dag slechtgezind ga zijn, en omdat ik nog zou eindigen met een NS-nmbs-gerelateerde zenuwinzinking, moeten jullie allemaal gewoon maar naar hier komen. Met bier, frieten, beleefdheid en je eigen wondermooie dialect, als het effe kan. En met een paar leuke ideeën om te doen, zodat ik de stad ook weer wat beter leer kennen. In het kort: Jullie vullen je rugzakje met Vlaamse heerlijkheden en komen op citytrip naar Amsterdam, in ruil daarvoor bied ik jullie tijdens je verblijf hier aangenaam gezelschap, mijn eigenste Lierse beleefdheid en een knuffel. En als jullie heel tof zijn zelfs een glas wijn in de gezelligste kamer van heel Amsterdam. Je ziet, een win-winsituatie, waarom zijn jullie nog niet onderweg?

Tot snel!
L

Noot: Weekbezoekjes zijn ook mogelijk. We zijn flexibel, mijn strijdplan en ik.

13.3.14

Oost west,... Fristi en sokken.

Als ik vroeger (laat ons zeggen tot een maand geleden) bij iemand ging logeren, was ik meestal een paar weken op voorhand al zenuwachtig (voor zover dat zo lang op voorhand vaststond, that is), 3 dagen op voorhand lag mijn pyjama klaar, of had ik toch al op zijn minst in mijn hoofd welke ik ging meenemen -want, echt waar, ik heb een indrukwekkende collectie pyjama's, en niet elke pyjama past voor elke gelegenheid, ik denk daar bewust over na en dat zou iedereen beter doen. Pyjama's zijn zwaar onderschatte kledingstukken-, en de dag zelf was ik niet te houden. Denk ik. Want ik denk ook dat ik dat zelf vaak niet echt doorhad. Misschien was dat omdat dat niet supervaak gebeurde, misschien omdat ik thuis gewoon weg wilde, of misschien omdat ik elke kans aangreep om te kunnen rondstuiteren, wie zal het zeggen? Ok, ik zal het zeggen, het was het laatste. Enfin, feit is, ik ben daar nog niet vanaf. De situatie is vandaag een beetje anders, want ik ga niet exact logeren, of toch wel, maar dan toch weer niet (het is verwarrend), maar het effect is hetzelfde, namelijk dat ik, een dag op voorhand al, zak gepakt, zenuwachtig als nooit tevoren (allez, nooit, laat ons 'nooit in de afgelopen week' nemen), en rondstuiterend als een kangoeroebal. By the way, ik zou graag een petitie starten voor sociale aanvaarding van de kangoeroebal in het straatbeeld. Ik mis die dingen. Dat gezegd zijnde, terug naar de essentie: Dit weekend ga ik namelijk...(tromgeroffel, spanningsopbouw, heel de bazaar)... NAAR HUIS!!!! Ik weet het wel, ik ben officieel verhuisd, en vanaf volgende week zelfs ingeschreven in Nederland, dus ja, mierenneukertjes (ik heb op school eens een hele preek gekregen omdat ik dat woord gebruikte, mevrouw zou eens moeten weten dat ik dat nu zomaar op het internet zet, hihi) onder jullie, eigenlijk ben ik thuis, maar we weten allemaal dat thuis is waar mijn hart ligt en mijn stella staat, en dat het nergens beter is, want dat het daar best is. En dat van die Stella is niet waar, want ik drink liever Jupiler of Fristi, maar we weten wel allemaal dat mijn hart (niet helemaal, maar toch voor een groot deel) in schoon, schoon (en niet alleen schoon, maar dus ook tof hé) Lier ligt, en ook een beetje in zijn, minder schone maar ook nog leuke, omgeving (met 'omgeving' nogal ruim te interpreteren).

Want hoewel ik graag in Amsterdam ben, en na 2 weken al enorme fan ben van de grachten, de mensen, en de talloze Albert Heijn's hier heb ik toch moeite met het wennen aan het overbruggen van al die grachten (4 grachten over, 2 keer per dag, per fiets, je mag het hebben hoor), het wennen aan het accent (echt waar, soms als ik mijn buren hoor praten denk ik 'jongens, praat toch effe normaal, dit is heel vermoeiend voor mij!', want uiteraard moet ik wel al hun gesprekken volgen), en de alomtegenwoordigheid van de blauwe supermarkt. Dus ben ik blij dat ik nu, na 2 weken al, weer een weekendje in mijn hometown kan doorbrengen, waar je het niet eens merkt als je een brug overfietst (in het centrum toch alleszins niet), allez ja, waar ik überhaupt al niet fiets omdat ik overal te voet naartoe kan, en waar ik 'pertang' kan gebruiken en pintjes kan bestellen in plaats van biertjes, die dan nog niet eens naar bier proeven. België, be prepared, want ik kom weer een weekend gezellig thuis wonen. En al moet ik daar dan 2 dezelfde sokken dragen (Amsterdam heeft mij nog nooit gezien met 2 dezelfde sokken trouwens mama, en ze haten mij hier nog niet en niemand heeft mij marginaal genoemd, tijd om je huisregels te herzien, denk ik dan), eten wat de pot schaft, en mijn kamer netjes houden (alle gekheid netjes op een kapstok, mijn kamer in Amsterdam valt nog heel erg goed mee hoor. Ik zie nog vloer en er zitten nog geen ratten), daar ben ik nog altijd het allerliefst. For now, want wie weet hoe snel ik verknocht raak aan Amsterdam en zijn schijtebruggen, en elke dag 2 verschillende sokken dragen. Ik zal het je zeggen: Niemand weet dat, zelfs ik, de alwetende, almachtige Lotte weet dat niet. Maar ik beloof wel dat als ik het weet, jullie het gelijk ook weten. Zo open ben ik dan wel weer.

Tot in Lier!
L




8.3.14

Little Lotte in the big city, pt. 2: Plannen, geuren en mijn hoofd

Mijn eerste vrije weekend in Amsterdam dat ik niet drijvend in koorts- en stresszweet (overdrijven, ik?) in bed doorbreng (ja, ik ben hier al een hele week, wie mist mij al?) en vanochtend was ik een vrouw met een plan. En dat -al zeg ik het zelf- geniale plan hield in: uitslapen, de tram nemen naar centrum Amsterdam, daar tijdens een verkenningstocht een leuk boek kopen, ergens een brunchachtig ontbijtje binnenspelen met mijn nieuwe leesvoer bij de hand, terug naar huis komen en dan wat rondlummelen in mijn kamer. Dus om half 10 's ochtends lekker vroeg de huisdeur achter mij dichtgetrokken, de hele dappermarkt (voor alle duidelijkheid, dat is niet het centrum, dat is achter mijn hoek) afgestruind, en op een zonovergoten en iets te aanlokkelijk terrasje op 200m van de voordeur een lekker ontbijt verslonden terwijl ik een roze glanzend tijdschrift las, en oh ja, en had ik al gezegd dat ik heel erg goed ben in plannen maken en ze dan niet uitvoeren?

Heel het tijdschrift dat ik bij m'n eten daar gelezen heb ging -knaloranje-lipsticks-voor-knalmeiden en pastelkleurige-oogschaduwpaletjes-die-je-helderblauwe-kijkers-prachtig-in-de-verf-zetten buiten beschouwing gelaten- over rebels zijn en uit je comfortzone stappen, dus ben ik dan maar naar de dichtsbijzijnde tattooshop gewandeld en heb ik 'YOLO' in comic sans ms, lettergrootte 138 op mijn linkerborst laten tatoeëren. Mopje mam, ik heb mezelf heel streng tot orde geroepen, heb het tijdschrift ergens diep onderin mijn handtas gestoken, en ben verder gegaan met het netjes binnen de lijntjes inkleuren van de plannen die ik gisterenavond zo zorgvuldig had uitgetekend.

En behalve dan mijn hoofd, dat een beetje in de war was heeft er niemand echt geleden onder mijn planwijzigingen denk ik. Behalve dan een willekeurig ontbijtzaakje in Amsterdam-centrum, dat nu opeens een klant minder had dan gepland in mijn hoofd. Op de tram ontstond er gelijk al een duidelijkere, gedetailleerde versie van mijn briljante ontdekkingsplan, nu kon er echt niets meer misgaan. Ik zou op zoek gaan naar de fameuze 9 straatjes, waar blijkbaar heel erg leuke winkeltjes te vinden zijn, en aangezien die op 3 mooie rechte lijnen liggen had ik gelijk ook de slangvormige route al snel uitgestippeld. Geloof het of niet, maar alles ging volgens plan, tot ik na straatje nummer 3, daar waar ik eigenlijk terug moest draaien om de volgende 3 straatjes te nemen plotsklaps aan de overkant van de straat een boekenwinkel zag. Oeps. Gelukkig kon ik mezelf na een kleine omweg terug op het rechte pad brengen, en heeft er wederom niemand schade geleden. Behalve mijn hoofd.

Straatje nummer 5. Straatje nummer 5 was de ontdekking van de dag. Enfin, niet het straatje, want ik wist dat dat er was, want dat had Google maps mij verteld (waarvoor dank), maar een winkeltje in het straatje. Het winkeltje in het straatje zag er vanbuiten uit als een klein, oud, versleten boekenwinkeltje. Als je het zou romantiseren, wat mijn hoofd standaard doet, zag het er een beetje zoals de toverstokkenwinkel van Harry Potter, maar dan niet met toverstokken, maar met boeken. Allez, ook niet helemaal hoor, maar bon ja, ok, je moet maar eens meegaan, misschien was het gewoon lelijk en maak ik dit ervan, dat kan. Vanbinnen zag het er ook uit als een klein, oud, versleten boekenwinkeltje. Geen verrassing dus, maar wat wel een verrassing was, was de geur. Het klein, oud, versleten boekenwinkeltje rook exact zoals het oude bureau van mijn grootvader. Nu wist ik persoonlijk niet meer echt dat er een typerende geur hing in het oude bureau van mijn grootvader, aangezien het geleden is van toen ik een jaar of 10 was dat ik daar nog geweest ben, ik was zelfs het hele bureaugegeven een beetje vergeten, maar toen ik dat boekenwinkeltje binnenkwam, pats boem patat, flashte in mijn hoofd 'wauw, het ruikt hier naar het bureau van ons vake!'. En toen was ik zo overdonderd door die geur en die vage herinnering, want ik weet niet veel meer van dat bureau, maar wel dat ik daar graag was, om de ene of de andere reden, dat ik alle moeite van de wereld heb gedaan om zo lang mogelijk interesse te veinzen in al die oude, vergeelde, vergane boeken, hoewel ik er niets aan vond, aan die boeken op zich, want de meeste begreep ik niet eens. Heel vervelend was het dan ook dat toen ik buitenkwam -het zwijgende oude, versleten vrouwtje achter de toonbank begon mij in al haar zwijgen angst aan te jagen- pats boem patat dat hele fijne, vertrouwde bureaugevoel weer helemaal verdwenen was. Gelukkig was het mooi weer en kon ik op een terrasje koffie gaan drinken om te bekomen. In mijn hoofd ben ik nu al plannen aan het maken om de komende 6 maanden nog heel vaak al die vage titels, vergeelde pagina's en de priemende blik van het enge vrouwtje te trotseren. En misschien koop ik zelfs ooit nog wel eens iets, uit dankbaarheid voor die geur, en de bijhorende associaties die mijn gekke hoofd daarbij maakt.

Het was een drukke dag (vooral dan voor mijn hoofd), maar ik vind het hier leuk,
L

5.3.14

Litte Lotte in the big city, pt. 1

Ge zit er op te wachten hé? Een verslag van mijn eerste werkdagen? Dat is dit niet. Ha! Wie dat wil horen moet mij maar bellen, skypen, sms'en, whatsappen,... Kies je kanaal, ik ben waarschijnlijk toch je bereikbaarste vriend die in het buitenland woont! Want je begrijpt toch ook wel dat iedereen hier kan meelezen, en nu ik een professioneel mens ben (tot op bepaalde -niet zo indrukwekkende- hoogte weliswaar) moet ik ergens een lijn trekken tussen werk en privé. Nu vooral eens kijken hoe breed die lijn wordt en hoe lang ze standhoudt, maar ik vind het alvast een zeer mooie intentie van mezelf, en dat is wat telt, want zoals jullie allen weten teer ik op zelfappreciatie (en appreciatie van andere mensen natuurlijk. Hint hint.)

Hoe gaat het voor de rest met mij? Ik zou hier nu een belachelijk zielig relaas kunnen afsteken over hoe ik tijdens nacht een alleen in een nieuwe kamer in een nieuw land geworsteld heb tegen koorts, hoe ik zakdoek na zakdoek vulde en lag te rillen van de kou in mijn eigen zweet, maar laat ons het plezant en kort houden: Mijn eerste nacht heb ik niet zo goed geslapen, ik was namelijk een beetje ziek, maar daarna ging het enkel maar beter (moeilijk is dat ook niet natuurlijk, heb dus ik weer eens mooi geregeld voor mezelf). Want op zondag, toen ik lekker zielig fruitsla naar binnen zat te werken op mijn zetel onder mijn fleecedekentje (want dat is wat zieke mensen doen, en op sommige momenten doe ik nog wel wat van mij verwacht wordt) ontdekte ik namelijk Netflix. En niet alleen Netflix zelf (onbeperkt films en series kijken, hallo!), maar ook de gratis proefmaand van Netflix (gratis onbeperkt films en series kijken, hallo hallo!), dus ben ik maar beter geworden toen. Hulde dus, aan de uitvinder van de gratis proefmaanden. Hulde, hulde, hulde.

Verder heb ik de Nederlandse versie van mijn Vlaamse eet-bestel-app gevonden en getest (en goedgekeurd), ben ik fan geworden van de pakjessoep van Albert Heijn, is bijna al mijn verjaardagssnoep op en vreet ik mij daartussen nog eens te pletter op mijn werk (dat laatste is echt wel gezond hoor!), dat alles omdat ik natuurlijk hier thuis de keuken niet te lang bezet wil houden. En omdat ik ook in Nederland tot het extreem luie mensenras behoor. En ook omdat werkende mensen altijd zo heel erg moe zijn als ze thuiskomen van hun werk (waar ik nog steeds niets over ga lossen, ga weg als je nog steeds daarvoor hier bent) dat ze toch niet meer willen koken. En aangezien ik geen liefhebbende man en/of kinderen heb die kunnen koken, enfin, aangezien ik überhaupt geen man of kinderen heb, eet ik uit pakjes of van appjes. En ik vind dat lekker en makkelijk, en tof.

Tot slot: Ik ben sinds 5 dagen dus ook een fietser in Amsterdam. Fietsers mogen in Amsterdam nog meer dan in Antwerpen. Ik dus ook. Fietsers rijden in Amsterdam ook altijd alsof het een heel erg belangrijke race is. Ik niet. Ik moet nu ook niet opeens altijd gaan doen wat er van me verwacht wordt hé zeg.

Groetjes uit het land van tulpen, klompen en coffeeshops (ik heb nog geen van de 3 uitgetest, by the way)!
L