Afscheid van 699 vrienden

Kijk, vandaag zag ik dit:

Kort samengevat: met al die sociale shit op onze telefoons en computers zijn we eigenlijk asocialer dan ooit. Ik zag dit en ik dacht 'wow, herkenbaar dit, laat ik het delen op facebook'. En het duurde even, maar na een minuut of wat drong de ironie van de situatie toch wat tot mij door. Dus wend ik me maar weer tot mijn blogje, dat ik dan weer iets persoonlijker vind dan Facebook, maar nog belangrijker, dat ik tegenwoordig ook gebruik om mezelf te dwingen mijn innerlijk geplande projecten waar te maken. Want ja, ik heb weer een plan, het heeft zich gevormd door dit filmpje, en ik kon er verder niets tegen doen. Nee, ik heb mezelf niet onder controle, maar ik heb daar dan ook geen problemen mee, dat houdt het hier spannend. Want vanaf morgen, heb ik mezelf beloofd, deactiveer ik mijn Facebook. Voor een week.

Het kan misschien belachelijk klinken, maar laat me even de situatie schetsen: ik ben licht tot zeer verslaafd (nee, ik wil er niet over praten, snif snif, ik zal het wel gewoon schrijven) en dat komt door de onfortuinlijke combinatie van mijn onwaarschijnlijke FOMO (fear of missing out ofte, de angst voor het missen der belangrijkheden) en mijn woonplaats op ca. 3 uur treinen van de meeste belangrijkheden in mijn leven. Die twee zaken dan weer gecombineerd met mobiel internet en wifi overal maken dat ik altijd en overal op facebook te vinden ben. Waar ik, hoe leuk jullie ook zijn, toch niet echt significant gelukkiger van word. 

Maar daartegen trek ik dus vanaf morgen ten strijde (ter info: ik zie dit in mijn hoofd als een gevecht tussen mezelf, met houten zwaard tegen mr. Fomo, een klein schattig groen draakje dat ik eigenlijk liever geen pijn wil doen wegens te schattig, maar hij zal mij anders toch brandwonden bezorgen, want hij spuwt wel vuur, dus moet ik wel), mijn facebook wordt gedeactiveerd (Mark Zuckerberg vertelde me dat je dan later nog alles kan terugroepen, en als dat niet zo is moet iemand mij heel snel tegenhouden), en dat van morgenochtend (ik wil eerst nog jullie reactie zien, duh) 9 uur tot volgende week zaterdag 9 uur. Tenzij praktische redenen (lees: mijn bed) mij daartoe verhinderen, dan kan het tijdstip iets aangepast worden.

Zal het jullie treffen? Nee, natuurlijk niet, mijn facebookposts zijn niet levensnoodzakelijk, en wie nood heeft aan af en toe een beetje Lotte in zijn leven (en dat heeft iedereen, geef maar toe) kan mij nog altijd bellen of gewoon naar hier komen. Dat is zelfs leuker, want dan heb je mij voor jou alleen en dan moet je al mijn hilarische grappen, briljante verhalen en ongeziene wijsheden niet delen met die 698 -oh boy een grote kuis dringt zich op- zogenaamde vrienden. Zal het mij treffen? Ja, want ik heb nu eenmaal de gewoonte (en ik zeg expres al niet 'behoefte') om bij elk vrij (of niet zo vrij maar wel saai) moment even te gaan kijken wat jullie daar allemaal aan het uitsteken zijn, en die zal er dus uit moeten. Mag ik nog andere social media gebruiken? Ja, dat mag ik, want ik bepaal toch lekker mijn eigen spelregels en ik moet natuurlijk ook mijn 100 happy days onderhouden. Moet ik dat hier perse met de grote klok aankondigen terwijl niemand het zelfs zou merken als ik het niet gezegd had? Ja, want ik ben ik, en ik wil gelukwensen achteraf. 

Tot over een week, ongetwijfeld helemaal afgekickt en vrij van elke facebooknood,

L

Noot: Volgens het filmpje ga ik de man van mijn leven tegenkomen door dit project. Niet dat dat mijn hoofddoel is (echt waar voor een keer eens niet, beloofd), maar hey, mooi meegenomen, right?