The big 10

Ik heb slecht nieuws jongens. Er is minder Lotte Vercammen op aarde. Er is minder van mezelf aanwezig in dit universum dan ruim ongeveer 5 maanden geleden. Uiteraard ben ik enkel wat kleine kantjes kwijtgespeeld. Laat ons zeggen dat ik een beetje luiheid heb laten vallen, tesamen met een tikkeltje ongeduld en ook mijn neiging tot opgeven heb ik achter me gelaten. Die drie samen, goed voor het equivalent van 10 pakken suiker, 20 chihuahapuppy's of iets meer dan 3 keer de box van de volledige Harry Potter-serie (de boeken, welteverstaan) zijn voltooid verleden tijd. Jep, dat hebt u goed gelezen, daar zo tussen de lijnen, ik ben afgevallen zoals dat heet, en wel 10 kg. Nu ben ik niet zo de persoon die bij elk verloren grammetje een eetdagboek publiceert (dat zou behoorlijk saai zijn, aangezien ik nog steeds niet kan koken) en grafieken bijhoudt op de muur van de slaapkamer, maar deze mijlpaal, the big ten, die moest ik toch maar even delen, al was het maar om de mensen die mij een tijdje niet meer gezien hebben te waarschuwen voor mijn onweerstaanbare, superstrakke, ongelooflijk sexy lichaam (stel dat iemand die mij niet kent dit leest: dit is een mop, geen zorgen).

Waarom? Omdat ik mezelf al eens graag een uitdaging bezorg en deze er een was die ik al iets te lang had uitgesteld. Bovendien bezat ik belachelijk weinig conditie en maakten die kapoenen van McDonald's iets te veel winst aan mij. Nu kan ik ten minste met de trap naar de derde verdieping (niet dat ik dat doe) zonder achteraf een half uur met een knalrode kop en mijn tong op mijn tenen te zitten. Natuurlijk ga ik niet alleen met de eer lopen, want de meeste lof komt Evy toe. Evy en ik, we zitten in de laatste week van ons trainingsprogramma, wat wil zeggen dat ik -in theorie- volgende week 5 km zou moeten kunnen lopen. Maar of ik dat nu haal of niet, het zal me worst wezen, want dat ik tegenwoordig al uit mijn zetel kom om in mijn sportschoenen te schieten na een werkdag, dat is al meer dan ik -en geef toe, jullie ook, ja jullie daar, die dachten dat ik een eeuwige tamzak was die gedoemd was tot een toekomst in de zetel met in de linkerhand de zapper en de rechterhand in een kom chips- ooit had kunnen dromen.

Positieve bijwerkingen van deze succesvolle uitdaging, naast de conditie dan? Hallo complimenten! Jongens, ik zou bijna gaan zweven (gelukkig heb ik nog net genoeg massa nodig om nog even op de aarde te blijven), want wat worden mensen plots lief als je er een tikkeltje beter uitziet (niet dat ik gezegd wil hebben dat ik er voorheen slecht uitzag)! Natuurlijk draait het nog steeds om mijn innerlijk, dat op een beetje meer doorzettingsvermogen na hetzelfde is gebleven, maar bon ja, ik ga nu ook niet boos worden om complimenten, zo zit ik dan ook weer niet in mekaar. Bovendien is boos worden verspilling van kostbare energie die ik goed genoeg kan gebruiken voor mijn looptochtjes (of de wandeling terug, als ik verdwaal en plotsklaps heel ver van huis ben als de training afgelopen is -dit is een puur hypothetische situatie. Of misschien niet..

Lieve mensen, maak je geen zorgen, ik ben nog steeds ik. Onhandig als steeds (getuige daarvan mijn baas, die een sprintje naar de toiletten moest ondernemen omdat ik een hete tas thee over mezelf had gekeild en er nergens papier in de buurt was), luid als steeds (getuige daarvan mijn mama, die geregeld al eens een weekend van mijn aanwezigheid kan genieten) en uiteraard tof als ik altijd al was en altijd ook zal blijven (getuige daarvan het universum).

Doe de groeten aan mijn verloren vetjes, als je ze tegenkomt!
L