Pakweg 80% van de tijd die ik wakker doorbreng op deze aardbol, hoor ik muziek. Hetzij via mijn heerlijke koptelefoon (rood met witte polkadots, ook wel instant vrolijkheid genoemd) of laptop, hetzij via radio's, straatmuzikanten, enfin, laat ik het 'openbare muziek' noemen. En 80% is nog te weinig. Want lieve, en ook minder lieve, mensen, net als films, is ook het leven leuker met een soundtrack, neem dat maar van mij aan.
Het is werkelijk waar ongelooflijk hoe de juiste muziek van een doodgewone wandeling een hele belevenis kan maken. Een voorbeeld: Ik wandelde onlangs over straat terwijl ik naar de soundtrack van Narnia luisterde. Ik waande mij op slag een mythische held op zijn triomftocht door de stad. En uiteraard, volledig onbewust, ga ik dan ook lopen als een mythische held op triomftocht, zodat mijn soundtrack het leven van passanten toch ook weer wat vrolijker heeft gemaakt, enfin, dat meende ik toch van hun gezichtsuidrukkingen af te leiden. Nu kan dat natuurlijk ook zijn omdat mijn onbewuste interpretatie van een mythische held op triomftocht er in werkelijkheid eerder uitziet als een gehandicapte walrus op weg naar zijn familie in Boudewijnpark, maar toch, bij de meeste passanten heb ik een glimlach kunnen ontfutselen, en daar gaat het om.
Een ander voorbeeld, en eigenlijk meer een uitdaging voor al wie het aandurft: Casual blijven doorlopen op do-re-mi uit the Sound of Music. Ik durf te wedden dat meer dan de helft van de mensen die deze uitdaging aangaan in de helft of begint te marcheren, of te huppelen. Laat je vooral gaan, marcheren is leuk, en huppelen is leuk, zelfs als je niet in de Oostenrijkse bergen langs een kabbelend beekje huppelt maar wel in een grijze straat. Huppelen heeft wel het meeste effect in het midden van een straat, weet ik uit ondervinding. Ook die ervaring is naast zeer bevrijdend voor de huppelende/marcherende persoon in kwestie, wederom aangenaam voor passanten!
Stel nu, er is geen muziek in de buurt. Het stadsbestuur heeft geen geld voor luidsprekers in de straten, de batterij van je mp3-speler is voor de verandering eens leeg, de klokkentoren is ontregeld, en het regent, dus er zijn geen straatmuzikanten. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, voor het welzijn van mij en van alle zuurpruimen op de openbare weg, fluit, neurie, zing, jodel of scandeer een lied, en geef zo die norse stadsmensen rondom je ook een soundtrack, en een beetje plezier. Want geef toe, wie heeft er nog nooit geglimlacht (op z'n minst) omdat een willekeurige passant met volle overtuiging aan het fluiten/zingen/neuriën was?
En ik pleit niet enkel voor meer muzikaliteit op straat, maar ook thuis. Zelfs binnenskamers kan een soundtrackje wonderen doen. Studeren wordt gigantisch spannend op de juiste nummers van eender welke Harry Potter-soundtrack, en koken wordt alleen maar fijner als je ondertussen kunt meebrullen met de nieuwste van Christoff en Lindsay. En voor wie een dipje heeft en er nog niet uit wil biedt de fantastische componist Yiruma een bleitvriendelijke oplossing.
Mijn boodschap en de moraal van dit verhaal: Zet die radio wat luider, zing, dans, en wees vrolijk. Want van vrolijkheid en muziek is er nooit genoeg.
Werkende aan een muzikalere wereld,
L
Noot 1: ik ben niet aansprakelijk voor vuile blikken, roddels, gehoorschade, stemschade, GAS-boetes, ongewenste verschijningen in youtube-filmpjes, etc. ten gevolge van het opvolgen van de tips uit dit blogbericht
Noot 2: Dubstep is geen geschikte levenssoundtrack. Voor niemand onder ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten