Ik wéét wat ik later wil worden!

Mensen op het internet, hou jullie vast aan de takken van de bomen, aan je zetelleuning, aan je buurman, hou jullie gewoon goed vast, want ik wéét wat ik later wil worden. Ziezo, nu even bekomen.

De grote verlichting kwam er tijdens een aflevering van 'Iedereen beroemd' vorige week. Een herhaling zelfs, en meteen ook de eerste keer dat ik dat programma volledig gezien heb. En daar zit misschien wel mijn grote fout. Had ik het programma eerder bekeken, dan had ik misschien eerder geweten wat ik later wilde worden. Maar langs de andere kant, zou ik dan misschien iets anders willen worden hebben (ik heb geen idee van de juiste volgorde van deze drie werkwoorden), enfin, we zullen het nooit weten. Feit is, dat ik vorige week een aflevering heb gezien, waarin ik kennisgemaakt heb met een gepensioneerd koppel, waarvan ik de naam niet meer weet, maar het zal wel iets in de trant van Marcel en Leona geweest zijn, dus laat ons die namen aanhouden voor de gemakkelijkheid. Marcel was naast amateurtoneelspeler ook veldwachter, en Leona was voltijds huisvrouw. En ik voel nu al verontwaardiging komen van alle kanten want, oh Lotte, heb jij er nu echt twintig jaar over gedaan om te beseffen dat je huisvrouw wil worden? Nee. Ook geen veldwachter trouwens, en amateurtoneelspeler ben ik nu al, dus dat kan ik later niet meer worden. Gepensioneerd wil ik wel graag worden, maar dat is nu niet bepaald een doel.

Maar Marcel en Leona, en daar draait het mij om, twijfelden geen seconde -of zo kwam het toch zo over- toen de 'Iedereen beroemd'-reporter bij hen aanbelde en vroeg om te blijven slapen. En of dat nu door de camera's komt of niet, Marcel en Leona hebben vanaf die seconde-die-geen-seconde-was mijn levensdoel vastgelegd. En dat dan nog eens bevestigd door 's ochtends voor dag en dauw naar de bakker te gaan om hun gaste verse croissants aan te kunnen bieden. Wel zo'n mensen, en ik ben er zeker van dat er genoeg zijn, ook al zijn er geen camera's om die te filmen, maken de wereld mooi.

Beste mensen hier aanwezig, ik onthul hier en nu wat ik later écht wil worden, en dat is even gastvrij als Marcel en Leona. Nu weten jullie het. Mijn ultieme levensdoel is vanaf nu de gastvrijheid zelve zijn.  Enfin, eigenlijk vanaf 'later'. Voorlopig ben ik daar nog maar beperkt verantwoordelijk voor, aangezien ik halftijds thuis woon, waar mama en papa nog altijd beslissen wie of wat er in huis komt, en halftijds op kot, waar ik rekening moet houden met een zusterlijke roommate, al is ons appartement wel een van de gastvrijste appartementen van Antwerpen. Maar ik beloof jullie nu, wereld, dat ik als ik alleen woon, of samen met mijn prins op het witte paard die vanzelfsprekend mijn idealen deelt, zal proberen een thuis te zijn voor ieder die daar behoefte aan heeft. Dat is 'romantisch' voor 'wie bij mij aanbelt, vriendelijk is en niet de ambitie heeft om van mij te profiteren mag binnen.' Hetzij onder bepaalde voorwaarden, want ik wil wel gastvrij zijn, maar ik ambieer niet om een daklozencentrum te worden, daar zijn andere plaatsen voor die daar beter voor geschikt zijn.

Zo, en dan nu publiceren, zodat ik het kan terug lezen als ik even mijn doelen uit het oog verlies. En als u mij nu wil excuseren, ik ga op zoek naar een gastvrije man om mijn plannen uit te kunnen voeren.

Werkende aan mijn eigen gastvrije toekomst,
L