Cancel de opsporingsberichten en droog jullie tranen, ik ben niet voor altijd en altijd uit de cyberspace verdwenen, ik ben hélemaal terug! Mijn digitale stilte was enkel en alleen te wijten aan een welverdiende vakantie (ik vind mijn vakanties altijd welverdiend, eigenlijk) aan de mondainste kustlijn, in de badplaats der badplaatsen, onder een stralende zon, in het gezelschap van de meest verfijnde entertainers aller tijden. We spreken hier uiteraard over het prestigieuze Nieuwpoort, waar witte sokken alomtegenwoordig en geaccepteerd zijn, waar je niet hoort of iemand nu Frans of West-Vlaams spreekt en waar de garnaalkroketten onovertroffen zijn. Wat betreft die verfijnde entertainers, daarmee bedoel ik mijn reisgezelschap, aka ons gezinnetje aangevuld met ander familiaal gespuis, waar voortdurend minimaal 5 gesprekken tegelijk aan de gang zijn, stopwoordjes met een razende snelheid worden opgepikt en overgenomen, en complexe onderwerpen als tepelplaatsing niet uit de weg worden gegaan. Dat gezelschap heeft dus de laatste twee weken in dat badstadje een appartement ingepalmd, dat omschreven werd als 'voor 8 personen', eigenlijk maar deftige slaapgelegenheid bood voor 6 personen, en op de bevolkste dagen onderdak bood aan 10 personen. En daar heb ik genoten van de vanzelfsprekende en minder vanzelfsprekende dingen die verbonden zijn aan een standaardgezinsvakantie.
Zo was er uiteraard de zee, die een abnormale aantrekkingskracht op mij uitoefent (weet je nog, ik ben dat gekke meisje dat verliefd wordt op natuurfenomenen), en dan natuurlijk die andere klassiekers: de zon (bijna altijd toch), de zee (zolang niemand het woord 'kwal' vermeldde), het strand (dat ik voor een deel heb meegenomen in mijn valies, merkte ik) en lekkere redders (de mannelijke). Avonden bracht ik door met gezelschapsspelen, bijhorende scheldtirades en occasionele gevechten, of met een hersenloze roman (wat dacht je van 'Kijk, Jane scoort!' of 'Mama zei Shit!'?) in de ene hand en een prefab cosmopolitan in de andere, want vakantie vieren is ook te lui zijn om zelf cocktails te creëren of intellectuele boeken te lezen.
Dat ik me zowat dagelijks in het openbaar in bikini moest vertonen om optimaal te kunnen profiteren van mijn vrienden zon, zee, strand en redders neem ik er graag bij, al zal dat steeds een te overbruggen drempel blijven. Gelukkig ben ik tegenwoordig nogal getraind in drempeltje-over, een eigengecreëerde versie van haasje-over. Ik geef ook toe dat ik dat probleem wat heb proberen ontwijken door of te blijven liggen op mijn handdoek, of door mijn persoonlijke zwembandjes ver onder het zeeoppervlak te verstoppen. De afstand tussen handdoek en zee werd dan ook steevast overbrugd met ingetrokken buik en kont, en een tempo waar menig snelwandelaar jaloers op zou zijn.
Het resultaat van deze 2 weken is dat ik iets bruiner ben dan voorheen (daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik meer sproeten heb gekregen, waardoor ik van ver bruiner lijk), dat ik in blijde verwachting ben van dat 'geluk in de liefde' dat samen hoort te hangen met het 'ongeluk in het spel' waar ik mee geconfronteerd ben, dat ik nu besef dat beachy hairwaves een fabeltje zijn (beachy haarnest is een beter woord) en dat mijn verwachtingen van garnaalkroketten torenhoog geworden zijn.
Ik heb nog een paar (welverdiende, uiteraard) vakantiemaanden te gaan (luxepaardje, I know), dus niet ongerust worden als ik weer even stil lijk, ook niet huilen, of depressief worden, ik kom altijd weer terug.
Schip Ahoy!
L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten