Ik mis

Nu ik vastzit in het beruchte zwarte gat, heb ik tijd zat voor een update van ons Mykonosiaans avontuur, ik zou er zelfs een boek kunnen over schrijven. De meeste verhalen zouden echter onthaald worden op een 'hmm...Je had erbij moeten zijn zeker?', dus die ga ik jullie besparen (je mag me daarvoor bedanken). In plaats daarvan krijg je een korte samenvatting, gratis en voor niets! We hebben: het stadje verkend, geregeld verloren gelopen (opvallend: na een wijntje (of twee) vonden we onze bestemming altijd beter dan nuchter), het zwembad bevolkt, de ligstoelen naast het zwembad versleten (en sommige ook kapot gemaakt, oeps), ons balkonnetje gevuld (en dat mag letterlijk genomen worden, het was niet echt voorzien op 5 personen), gesocialized met mensen van werkelijk alle nationaliteiten (opvallend: ook dat ging (nog) beter met een of twee wijntjes op, nog opvallend: ik spreek heel, maar dan ook héél vloeiend Engels met een wijntje (of twee) op), vervangouders gevonden en daarvan chocolade en koekjes gekregen, een vergelijkende studie gemaakt van ligstoelprijzen op 'ons' strand (allemaal afzetters. De verhuurders, niet de stoelen), een eenmalige kennismaking gehad met de beats van Paradise Beach (of zoals Artemoula het ons zo mooi aanprees: 'Paradise bitch'), alwaar we met de boot naartoe gingen ('you can take boats to all bitches') verschillende restaurantjes uitgetest, ons tegoed gedaan aan Pita Gyros voor 2 euro 20 en de beentjes losgegooid in de beruchte Skandinavian Bar, waar de groetjes van Artemoula aan Stavros blijkbaar codetaal waren voor gratis inkom. 

Verder was ook onze terugreis een 24-uur-durend avontuur op zich. Op 24 uur valt er veel te zien, neem nu bijvoorbeeld een Griekse voetbalploeg die met dezelfde ferry onderweg waren naar een match of zo. Of 4 Griekse nonnen die aan een gigatempo rozenkransen rondzwierden, op diezelfde ferry. Maar het interessantste was ongetwijfeld de 5 uren die we al wachtend op de luchthaven doorbrachten. Het was de moeite niet om in Athene een slaapplaats te zoeken, aangezien we 's ochtends nogal vroeg moesten inchecken, dus zouden we in de luchthaven wel een dutje doen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus hebben we ons -om armleuningen en andere mensen te vermijden- op de grond geïnstalleerd. We lagen in een gang die blijkbaar uitkwam op de kapel, maar gezien die 's nachts blijkbaar niet zo populair is was er minimale passage in onze slaapgang. Nu ben ik, helaas helaas, blijkbaar niet zo'n goede grondslaper, en dus besloot mijn brein om na een uurtje of 2 slaap (ja, zelfs na 2 korte nachten is dat nog mogelijk, hoera bioritme!) toch maar weer actief te worden. Dus heb ik wat geobserveerd, en rondgedoold. Zo ben ik te weten gekomen dat de vloer in de Atheense luchthaven echt uitzonderlijk koud is, dat de Accesorize er heel de nacht open is (in tegenstelling tot de Nike-winkel, waar er niet aan nachtshopping wordt gedaan), dat er niemand opkijkt van 5 slapende wijven voor de deur van de kapel, dat er heel de nacht muziek speelt (heel bevorderlijk voor de nachtrust is dat), en dat je tot half 5 gerust op de grond kan blijven liggen, maar dan toch verplicht moet opstaan. Waarschijnlijk was het securitydametje gewoon jaloers op onze mogelijkheid tot lekker uitslapen.

Bon, nu ik dat hier allemaal uitgetypt heb kan ik verder gaan met 'melig missen'. Dat houdt in dat ik triestige muziek luister, duizend keer door de foto's ga, en dat 'mykonos', 'platis yalos' en 'artemoula' mijn meest gegooglede termen van de afgelopen 24 uur zijn. Ik mis de zon, ik mis het zwembad, ik mis de belachelijk heldere zee, ik mis de visjes in die belachelijk heldere zee, ik mis onze Britse overburen waar we tot onze grote spijt maar de laatste ochtend zijn mee beginnen praten ('Why didn't you talk to us before' - 'No, why didn't YOU talk to US before?'), ik mis Artemoula, haar 'Good evening geuuurls', haar chocolaatjes, en zelfs haar gortdroge cake, ik mis onze surrogaatmama en -papa, hun chocolade, en zelfs hun verhalen over hun dochters, ik mis de sexy Griekse baarden, ik mis de moussaka, de froyo en het veel te lekkere brood, ik mis de zwerfkatten en de pelikaan, ik mis de mooie uitzichten achter elk hoekje, ik mis de blauwe luikjes, en ik mis de 'Where you from??' in mijn oor in de Skandinavian Bar, de gratis shotjes en de -nogal repetitieve- muziekkeuze daar. Maar bovenal, en het aller- allermeest mis ik mijn lieve, lieve vriendinnetjes. Bedankt voor alles, dametjes, Mykonos gaat ons nooit, never, jamais vergeten. 

Melig missend,
L