Ik moet opruimen. Heel erg dringend zelfs. Die 2 kampen, verhuis en een vakantie blijken nu echt een hele slechte combinatie te zijn geweest. Mijn kamer is een verzameling van half opgeruimde valiezen, lege draagtassen, rondslingerende schoolboeken, en crap die ik nergens voor nodig heb, maar toch maar bijhoud, voor het geval dat. Of voor het verhaal dat er achter zit. Een bloemlezing van wat er op dit moment te rapen valt? Een koffertje in de vorm van een hond (Gerard, voor de vrienden), schoenen, een paar of 8, want mijn plaats in de gezamenlijke schoenenkast is beperkt, en vol, veel knuffelbeesten, maar echt veel, ik heb toch plaats genoeg in mijn bed, een kartonnetje met strijkemblemen op, 4 flessen water, een berg sjakossen, een verzameling brooddozen in alle kleuren en maten,... Maar het is te veel en het risico op het stoten van mijn kleine teentjes wordt te groot (dat zou kunnen te maken hebben met de opengevallen valies die mijn deuropening verspert), en daar dat een van de ergste pijnen in de wereld is, is het tijd voor actie. Daarom ook dat ik nu zit te bloggen. Want tijd voor actie wil zeggen dat ik eerst nog een paar uurtjes ga uitstellen, zo zit ik in elkaar, daar valt niets aan te veranderen.
Het strijdplan zit klaar in mijn hoofd. Ik heb twee grote vuilniszakken klaarliggen, en ik ga nu écht dingen wegdoen. Geen schoenen, want ik heb vorige week al 5 paar weggedaan én da's een van de enige vlakken waarop ik nu eens écht vrouwelijk ben (natuurlijk ben ik echt vrouwelijk, punt is gewoon dat ik -behalve in mijn schoenenkast- niet echt het prototype van een lady ben), dus dat ga ik koesteren. Ik heb heel veel schoenen, maar echt heel veel, en dat ik 95% van de tijd op slippers loop is dan meestal ook gewoon omdat ik niet kan kiezen. Dus schoenen mogen niet weg. Boeken eigenlijk ook niet, want die moet ik toch altijd kunnen teruglezen, nee? En dan is er nog een resem aan emotioneel waardevolle goederen (ook wel prullaria genoemd) die absoluut bewaard moeten blijven. Een Parijs muziekdoosje bijvoorbeeld, dat uiteen hangt, maar wel nog steeds Broeder Jacob speelt. Of het goudomrande kopje dat ik meegepikt heb uit ons boshuisje en bijgevolg uren in de wind stinkt. Of het pluchen paardje dat ik kreeg van mijn meter. Of mijn zelfgemaakte kruidenrekje (het is niet omdat bompa het ineen heeft gestoken en mama het heeft geschilderd, dat ik daar niet trots op mag zijn)!
Wat er nog overblijft, denk lelijke kindersjakossen, misplaatste verjaardagcadeaus en overbodige spaarpotten (ik heb er, zonder overdrijven, 5 staan, allemaal varkens, als een grote, schattige familie. Spijtig dat ik geen geld heb om erin te steken) vliegt wél onherroepelijk in de vuilzak. Denk ik. Ik ga er nu aan beginnen. Nadat ik eerst beneden om een koekje ben geweest, want een beetje aanmoediging mag wel, nu ik voor zo'n harde taak sta. Misschien moet iemand ook de vuilzakken komen bewaken, want ik vrees dat ik anders vannacht van gedachte ga veranderen en dingen ga willen redden. En daar heb ik geen plaats voor.
Als er iemand mij een extra huis, kamer, of loods cadeau wil doen, dat mag natuurlijk ook altijd. Misschien moet ik maar wachten met opruimen tot ik zo'n aanbod krijg, dat bespaart me weer werk en een gebroken hart, want dan moet ik helemaal niets wegdoen. Ja, dat ga ik doen.
Mopje mams, ik begin meteen,
L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten