Uit een uiterst onaangenaam, half uur durend onderzoek van ondertekende blijkt dat de regen heden ten dage, inderdaad, zuur is. Hoe ik dat heb onderzocht? Wel, dat is een gek verhaal. Of toch gek voor mijn doen.
Een situatieschets. Woensdagavond, een uur of 8. Het regent al een viertal uren aan een stuk door, miezermomentjes wisselen af met stortbuien en af en toe is het eens 2 seconden droog. Zo goed als elk mens in de regenzone had ondertussen besloten om maar lekker binnen te blijven, want je moet wel gek zijn om zo vrijwillig buiten te willen komen, maar dat was buiten mezelf gerekend. Ik heb mezelf namelijk 2 weken geleden beloofd om mijn geniale Start to Run plan, dat ik ondertussen al 4928 keer gemaakt heb en waar ik toch ook al een keer of 3 effectief mee gestart ben, maar dat ik nog nooit helemaal heb afgewerkt, nu eindelijk eens af te maken. En woensdag stond training nummer 5 gepland. Juist ja, diezelfde woensdag, toen de regen met bakken uit de lucht viel.
Kan je je de zware innerlijke strijd voorstellen die ik gevoerd heb? Nee? Ok, ik maak een schets: ten eerste is er al de basis, de strijd die ik voor elke les voer, namelijk: er zijn 2 dingen die ik niet kan (meer ook, maar er zijn er hier 2 van toepassing) en dat zijn lopen en mij oriënteren. Er zijn 2 dingen die ik nodig heb voor les 5 en alle andere lessen van Start to Run, en dat zijn, juist ja, mijn loop- en oriëntatievermogen. Dus, het is op zichzelf al moeilijk om vertrokken te raken. Maar, gelukkig zijn er ook dingen die ik wel goed kan, en daaronder versta ik, bijvoorbeeld, mezelf projectjes geven en die ook daadwerkelijk uitvoeren. Een reden dus om wel te vertrekken. Voel je de strijd al? Kwam daar dan nog eens bij dat het goot, wat op zich, door het overgrote deel van de mensheid, beschouwd wordt als ongunstige weersomstandigheden voor een toertje op loopschoenen, maar ook dat mensen claimen dat er dan zo veel zuurstof in de lucht zit, en laat dat nu net zijn waar ik een tekort aan heb, tijdens het lopen. Ik kan je vertellen, het was een heel moeilijke woensdag voor mij, en dan was ik nog niet eens vertrokken.
Maar ik kan je dus, met een sprankje (ok nee, een paar sprankjes, een soort van vuurwerk eigenlijk) trots vertellen dat na veel innerlijk gediscussieer en staren naar mijn loopschoenen alsof zij mij het antwoord zouden influisteren (je weet nooit met die ondingen) mijn pro-argumenten het gewonnen hebben van mijn contra-argumenten. Gelukkig heb ik het altijd al een klein beetje leuk gevonden om te doen wat het overgrote deel van de mensheid niet zou doen. Les 5 werd dus gelopen (en ook gewandeld, wat zelfs in de regen nog steeds mijn favoriete deel is), en het onvermijdelijke gebeurde, ik werd nat. Maar niet alleen dat, dames, heren, ik kreeg ook regen in mijn ogen. En nu komen we bij de kern van het verhaal (die eigenlijk niet de kern is, want eigenlijk is dit alles gewoon een excuus om van de daken te schreeuwen dat ik al aan les 5 ben, en dat het regende), want die regen, die pikte, waardoor nu niet alleen regen en zweet, maar ook wat traantjes over mijn gezicht stroomden. Niet alleen zag ik er dus prachtig uit, tegelijkertijd was hier het bewijs geleverd voor de zuurtegraad van onze regen. Niet dat dat nog nodig was, of dat dat er hier iets toe doet, maar door zo'n dingen te bedenken overleef ik wel mijn 24 minuten met Evy Gruyaert.
Nog 25 lessen te gaan,
L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten