En deze keer echt. Een plan, als in, ik weet wat ik wil doen volgend jaar. Ik dénk dat ik het weet. Ik heb namelijk al heel vaak plannen gemaakt, en maar een fractie daarvan heb ik ook echt uitgevoerd. Zo was ik vroeger vastbesloten om beroemd te worden. Maakte niet uit hoe, beroemd zou ik zijn. En tot op heden ben ik dat niet, plan gefaald. Ik heb ook al vaak op het punt gestaan om mijn journalistieke zelf aan de haak te hangen om het avontuur op te zoeken, en te doen waar ik zin in had, om dan te beseffen dat ik niet eens wist waar ik zin in had, en gewoon op te staan en naar school te gaan. Want ja, zulke plannen vormden zich meestal plusminus rond opstaantijd. Ik heb ook in mijn rebelse kutkindperiode elke dag een geniaal wegloopplan uitgedokterd, maar gelukkig (enfin ja, dat kan je niet weten, voor hetzelfde geld was ik weggelopen en door een rijke superlieve Warbucks-dude geadopteerd, was nog niet zo heel slecht geweest. Mopje mama papa, love you, never wanna lose you) nooit uitgevoerd, en zo kan ik nog uren doorgaan.
Maar nu zit 'het plan' al een paar weken in mijn hoofd, en dus is het tijd om ermee naar buiten te komen. Om kritische bedenkingen te aanhoren, om bewonderende kreten in ontvangst te nemen, of gewoon om nog eens wat volk naar mijn blog te lokken. Al weet ik niet of dat nog lukt, aangezien mensen al lang niet meer van mij verwachten dat ik echt met een plan naar buiten kom. Wel, laat ik dan vandaag alle verwachtingen overtreffen door jullie mijn plan, dat eigenlijk een samenvoegsel is van allemaal kleine plannetjes.
Een van die kleine plannetjes heeft te maken met het feit dat ik ik al vrij lang een soort van vreemde fascinatie voor Spaans heb. Toen ik nog klein was, ik schat het vierde of vijfde leerjaar, en ik had alle fictieboeken uit de jeugdafdeling van de bibliotheek uitgelezen ontdekte ik de non-fictie afdeling. En op die afdeling was een rek gevuld met taalboeken voor kinderen. Ik begon met Frans, maar dat zou ik op school ook wel leren, en dus ben ik toen snel overgeschakeld op Spaans. Niet dat ik er nog iets van weet, van wat ik toen gelezen en geleerd heb, maar de fascinatie was er toen dus ook al wel. Ik spreek trouwens ook vlot Jommeke-spaans. Staat ook mooi op m'n cv.
Een tweede plannetje, dat bij iedereen wel een beetje sluimert denk ik, is dat ik veel meer van de wereld wil zien dan ik tot nu toe gedaan heb. Naast de verplichte schoolreisjes gevuld met educatief verantwoorde activiteiten, richting Frankrijk en Italië, en de traumatische wandelvakanties naar Oostenrijk die we met ons gezinnetje ondernamen tot alle kinderen groot genoeg waren om net dat tikkeltje te hard te zeuren over de verplichte wandelingen, heb ik eigenlijk nog niets gezien. Ja, nog enkele zwembaden in all inclusive-hotels, maar dat telt niet. Dus, ik wil meer zien.
Een ander plannetje dat in 'het plan' verweven zit is het uitstellen van 'het echte leven', als in een vaste job, of eventueel zelfs nog verderstuderen in de richting die ik uit wil, en die tot hiertoe onbekend is. Ik wil dus eigenlijk een beetje uitstel in het beslissen waar ik naartoe wil. Al zal ik dat waarschijnlijk nooit echt beslissen en blijf ik de rest van mijn leven uitstellen. Het zij zo. Maar met 'het plan' wil ik mezelf in ieder geval nog wat bedenktijd gunnen.
Goed, genoeg omkadering lijkt me zo, tijd voor de grote onthulling. Het plan. Het opperplan der plannen, dé invulling van academiejaar (want ja, ik blijf in academiejaren tellen tot de dood mij van die gewoonte scheidt) 2013-2014, denk ik, want niets is zeker.
Hou u vast.
Hier komt het.
Ik zou heel graag, rond half oktober 2013 het vliegtuig opspringen naar Costa Rica. Daar zou ik dan 8 weken zijn, waarvan ik 4 weken een Spaanse cursus volg, en de 4 weken daarna in het diepe gegooid word tijdens vrijwilligerswerk (dat kan trouwens vanalles inhouden, nog een reden tot nadenken dus). De rest van het academiejaar is het dan waarschijnlijk werken geblazen, als een echt volwassen mens, maar dat zien we dan nog wel. Hoe langer je op voorhand plant, hoe meer er kan misgaan, niet waar? Impulsief is nog altijd my middle name.
Dus, als alles loopt zoals 'het plan' nu is, wat nogal onwaarschijnlijk is, maar laat ons er even vanuit gaan, moet ik nu heel hard beginnen sparen, dan kan ik over een paar maandjes al beginnen voorbereiden, en ben ik terug voor jullie het weten. Want al is 8 weken niet zo heel lang, ik weet nu al dat ik gemist zal worden. Als ik ga natuurlijk, want garantie heb je nooit met mij en mijn plannen.
Zo lieve vrienden, nu weten jullie ook weer welk een exotisch plan er dezer dagen in mijn hoofd zit. Ik zit zo vol voorpret dat ik heelder dagen kan zingen. Dat kan ik ook zonder voorpret, maar nu vind ik het zelf nog leuker. Gezegend zij die met mij opgescheept zitten de komende weken, maanden, jaren.
Reiskriebelig,
L
(en dat van die kritische bedenkingen en bewonderende kreten meende ik)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten