Grootmoeders en oneerlijkheden

Mijn grootmoeder heeft altijd gelijk. Ze heeft gelijk als ze zegt dat ik mijn kauwgom maar in de eerstvolgende vuilbak moet gooien, ze heeft gelijk als ze zegt dat ik te snel praat, ze heeft gelijk als ze haar kleinkinderen veel te druk noemt, ja, ze heeft zelfs gelijk als ze haar op het randje van gemene opmerkingen 'per ongeluk' net te luid mompelt om onverstaanbaar te zijn. En hoewel na dat laatste heel vaak wel 'oh, sorry suske' volgt, een kern van waarheid zal er altijd inzitten, zo gaat dat immers met grootmoeders. Meestal ben ik dan de eerste om luidkeels te protesteren, want nee, wij zijn niet te druk, en nee, ik praat niet te snel, en ga zo maar door. Maar sommige grootmoederlijke waarheden zijn zo mogelijk nog waarder dan anderen. Vorige week hoorde ik diezelfde grootmoeder, tussen twee reeksen van protesten omdat we 'haar' afwas aan het doen waren 'het leven is toch niet eerlijk hé' zuchten, en daarmee sloeg ze zo de nagel op de kop dat zelfs ik niets meer wist te mompelen dan 'da's waar moeke, da's waar', om dan snel de keuken in te vluchten.

Lotte de spraakwaterval met de mond vol tanden. Dat ik dat zelf nog ooit heb mogen meemaken, ik sta versteld. Misschien was het wel omdat dat ene zinnetje perfect samenvatte wat ik, en ik vermoed mijn hele familie met mij, al allemaal had gedacht toen mijn tante het verhaal van haar 'nieuwe vriend' deed (Als je één blog moet kiezen om te lezen, ga dan hier weg en rep je naar de hare http://www.bloggen.be/greetvanhoutven). En van zo'n oneerlijkheid word zelfs ik stil, zij het dan voor even, want een halve minuut erna stond ik met een handdoek in mijn hand alweer luidkeels alle grootmoederlijke redenen waarom we toch vooral niet moesten afwassen te weerleggen. Met in het achterhoofd 'het leven is niet eerlijk'. En dat daar niets tegen in te brengen is, en dat we dan enkel kunnen helpen terugvechten, zoals we bij andere onrechtvaardigheden ook doen. En de hoop dat dat zinnetje niet al te vaak meer uitgesproken of gedacht moet worden. Nergens meer, voor niemand meer, maar vooral, en vergeef me dat egoïsme, door mijn grootmoeder niet meer. Mij is altijd geleerd dat eerlijkheid belangrijk is, wel, van mij mag het leven best wat eerlijker worden.

Voor een keertje in alle ernst,
L