Het project heeft een naam!

Speciaal voor wie er op zit te wachten: een update van PROJECT NICARAGUA! (ja, ik heb het plan een naam gegeven, de hoofdletters en het uitroepteken horen erbij)

Eigenlijk is het dus vooral voor mezelf, want er is echt nog niet zo veel gebeurd, maar ik ben wel nog altijd extreem gelukkig met elke stap die gezet wordt, omdat bij elke stap die gezet wordt het besef dat ik dit compleet geschifte plan (voor mij dan toch) echt aan het doorzetten ben, groeit. En als ik gelukkig ben, dan deel ik dat maar al te graag, dussssss, bij deze, een stand van zaken!

1. Ik heb mijn application form toegestuurd gekregen, zijnde een formulier met allemaal vragen over mij, mijn mentale toestand, mijn dieet (beetje beledigend wel, dat formulier) en wie te contacteren bij heimwee (vrijwilligers?). Daarop heb ik ook een top 3 van projecten moeten invullen, wat ik dus echt al heel erg spannend vond, want dat zijn dus wel 4 weken hé, dat ik daar moet zitten, werken en kindjes gelukkig moet (proberen) maken. Ik heb nu al medelijden met de kids die daar met mij en mijn kersverse Spaanse taalskills in aanraking gaan komen. Nu, de reden waarom ik Nicaragua heb gekozen (naast pure pesterij voor mensen die moeilijk namen onthouden uiteraard) was eigenlijk vooral de fijne projecten, dus mijn keuze zat al wel zowat in mijn hoofd. Mijn top 3 ziet er dus uit als volgt:

1. Het RITMO-muziekproject. Iets met muzieklessen en kleine kindjes, die net groot genoeg zijn. Geen moeilijke keuze. 
2. De Mobile Library. Iets met veel boeken en Nicaraguaanse boekenwurmen. Wederom de evidentie zelve.
3. Dit was de moeilijkste, omdat alle andere projecten nogal op elkaar leken, maar dat is uiteindelijk een project geworden waar nogal veel vrijwilligers zitten (en waar ik dus niet constant Spaans zou moet praten, hurray!), die kindjes van de kleuter- en lagere school opvangen na school en ook helpen tijdens de lessen in de scholen. Een minder evidente keuze, maar dat moet mij ook nog wel lukken. 

2.  Ik heb mijn paspoort aangevraagd! Mijn eerste, echte paspoort. Ja, het is de eerste keer dat ik Europa verlaat, nog een reden om extra-zenuwachtig, en bijgevolg irritant opgedraaid te zijn dus. Enkel jammer dat ik alleen nog maar pasfoto's van het 4e middelbaar vond, maar ah well, zo veel ben ik niet veranderd, en pasfoto's zijn zelden of nooit flatterend. Ook jammer dat het mevrouwtje dat mij in het stadskantoor verder hielp dat blijkbaar vaker doet en duidelijk niet in mijn enthousiasme deelde. Het was een uitdagende oefening in zelfbeheersing voor mij, maar ik heb geen liedjes gezongen, geen dansjes gedaan, haar niet geknuffeld, ik heb zelfs niet verteld waarom ik een paspoort nodig had. Ik kan niet garanderen dat ik mezelf nog zo in de hand zal hebben als ik het ding ook effectief in handen krijg. Zo'n paspoort is trouwens marginaal duur, dus ik ben wel van plan van er de komende 5 jaar optimaal gebruik van te maken. Mogelijke reispartners of -ideeën mogen zich aanmelden bij mij.

3. Ik heb mij al een paar keer gewaagd aan een vluchtige vliegticketzoektocht, en werd ferm in de verleiding gebracht door een ticket met een tussenstop van een uur of 18 in New York, maar daarvoor moet ik wachten tot ik mijn application form heb opgestuurd, en daarvoor moet ik wachten tot ik mijn paspoort effectief in handen heb.

4. Ik heb een to-do-list/boek in mijn nachtkastje gelegd (en in al mijn enthousiasme gelijk het handvat van de schuif getrokken), want uiteraard denk ik aan de onnozelste dingen op de meest onmogelijke momenten (en op die momenten bevind ik mij meestal in mijn bed, want daar breng ik nogal veel tijd door sinds ik vakantie heb), en als ik die dan niet opschrijf, dan zijn ze kwijt, en kwijte ideeën zijn doodzonde. Bovendien is alle voorpret leuk, en geniet ik daar dus graag optimaal van. Ik recycleer die voorpret trouwens ook door alles wat ik opschrijf heel vaak terug te lezen. Over mijn plannen praten hoort daar trouwens ook bij, sorry aan al wie ik de komende 4 maanden nog ga irriteren met mijn Centraal-Amerikaans gezeik, dus aan iedereen die ik nog tegenkom, vrees ik.


Wat ik in ieder geval al lang gemerkt heb: zo'n reisplannen zijn ideaal om andere vage of onbestaande toekomstplannen te camoufleren. Top!

In volle verwachting van de volgende episode: 'Lotte haalt haar paspoort af - de musical',
L

Noot: Wie niet een beetje kan doen alsof ie geïnteresseerd is in mijn reisplannen kan mij beter mijden tot volgend jaar of zo. Ik ben namelijk teleurgesteld als ik mensen niet interesseer.