Ik heb al een paar maanden de start to run-podcast op mijn ipod staan. Ik heb 'm nog niet gehoord, laat staan ernaar geluisterd, maar hij staat er wel op. Sinds levend aanmoedigingskanon Evy haar podcast vernieuwd heeft en het 'ik loop niet op verouderde muziek'-excuus dus (helaas) definitief verleden tijd is, vond ik het weer eens hoog tijd om nog eens te gaan doen alsof ik sportief ben, of het op z'n minst wil zijn. Ja, doen alsof. Want ik ben niet sportief, en ik wil het ook absoluut niet zijn. Sporten is namelijk ongezond, want uit zelfgecreëerde statistieken blijkt dat 99% van de sporters ooit een blessure oploopt, en ik heb geen zin in blessures, want dan kan ik niet meer huppelen. Maar mijn conditie mag wel wat beter. En dat is zacht uitgedrukt. Ik weet eigenlijk zelfs niet of ik nog van een conditie mag spreken. Is dat standaard, een conditie? Heeft iedereen dat? En kan een conditiepeil negatief zijn? Als in 'ik heb een conditie van -893842'? Is er een benedengrens aan dat conditiepeil? Zo ja, zit ik op die benedengrens, zo nee is mijn conditiepeil oneindig laag tot onbestaande. Om even te illustreren, als ik -ietwat gehaast omdat ik weer iets vergeten ben- naar de tweede verdieping loop bij ons thuis (alwaar zich mijn slaap- en schatkamer bevindt) klink ik daarna minstens 10 minuten als een hyperventilerende hardloper die net drie marathons achter de kiezen heeft (dat is misschien licht overdreven, ik ben nog nooit een hyperventilerende hardloper die net drie marathons achter de kiezen heeft tegengekomen). Om nog maar te zwijgen over de recuperatietijd die ik nodig heb na een fietstochtje tegen de tijd.
Maar ik ga er iets aan doen, of dat probeer ik mezelf toch al 3 maanden wijs te maken. Al lijkt het alsof de goden (aka de stemmetjes in mijn hoofd) echt niet willen dat ik mijn sportschoenen (het zijn er nochtans mooie, met roze strepen) weer eens aantrek. Het is om te beginnen al heel lang heel koud geweest, en iedereen weet dat dat ongunstig is voor beginnende lopers, zeker met ijzel en 2 linkervoeten. En daarna had ik het opeens heel druk met mijn stage, maar dan liep ik hele dagen met camera's te sleuren, dus dat was dan al mijn dagelijkse beweging. Toen was ik opeens mijn ipodoortjes kwijt, en zonder iemand die in mijn oor brult dat ik echt goed bezig ben kan ik niet lopen, natuurlijk. En nog daarna was ik toevallig vergeten dat ik een betere conditie wilde. En toen ik dat terug wist was het dus opeens vandaag, en vandaag was het ehm, regenachtig. Bovendien was ik niet mentaal voorbereid, en dat is cruciaal, want om optimaal te kunnen afzien moet ik voorbereid zijn, en mezelf dus al op voorhand overladen met medelijden en compensaties. Extra chocolade bijvoorbeeld. Maar nu ga ik echt snel beginnen. Niet morgen, want dan wordt het te warm en dan gaat Frank Deboosere zeker en vast zeggen dat ik geen grote inspanningen mag doen, en dan moet ik luisteren, want Frank weet daar alles van. En daarna is het alweer woensdag, en midden in de week beginnen, dat kan mijn autistische zelf niet aan. Volgende week dan maar. Tenzij mijn ipod in de wasmachine terechtkomt, er muizengezinnetje in mijn loopschoenen is komen wonen, of ik echt geen zin heb. Want echt geen zin hebben is ook een excuus.
Ik kijk nu al uit naar het ultieme vertrouwen dat Evy weer in me zal hebben, ondanks het feit dat ik nog nooit verder dan week 3 geraakte, naar de douches achteraf, naar mijn knalrode kop na pakweg 3 minuten, naar de genante knikjes van herkenning bij iedereen die ik tegenkom op mijn route, ken en echt, echt niet meer kan negeren, naar de moeilijke 'extra pauze of door het rood lopen?'-dilemma's, en uiteraard naar het moment dat ik weer aan iedereen kan vertellen dat ik loop. Zonder daarbij te vertellen dat ik eigenlijk bedoel dat ik afwisselend loop en wandel, dat het verschil tussen die 2 minimaal is, en dat ik het hou op 20 minuten per dag, drie keer per week.
Vol goede voornemens,
L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten