Ik heb weer een heleboel eerste keren achter de rug, dus wordt het weer eens tijd om het wereldwijde web daarvan op de hoogte te stellen! Mijn eerste nachten in Casa Martirio, mijn eerste huilbui, mijn eerste straatmaaltijd, en mijn eerste dag bij La Esperanza.
Om te beginnen bij het begin, mijn eerste nachten hier. Ik heb er nu 3 achter de rug, en hoezeer ik ook hoopte dat er hier iets anders in de lucht zat of zo, zodat ik terug kon uitslapen, het mag niet zijn. 6 uur, en niet later, enfin ja, ik denk dan maar zo (voorbeeldpositivo, ikke), dan heb ik meer aan mijn dag! Verder slaap ik wel goed hoor, het is alleen een beetje warm, want ik durf mijn ventilator niet aanzetten, omdat die klinkt alsof hij elk moment uit het plafond kan vallen, en ik denk dat ik dat liever niet meemaak, want da's verschieten.
Next, ha, dat is waar de dramaqueens op zaten te wachten, uiteraard, mijn eerste huilbui! Omdat ik mijn lieve vriendjes te hard mis? Is uiteraard wel zo, maar nope! Omdat ik ontroerd was door de schattige kindjes? Is ook zo, maar nope! Omdat mijn lievelingsbikini kapot is gegaan? Ook waar, maar nope! Omdat ik naar mijn lievelingsfilm der lievelingsfilms aan het kijken was? Had gekund, want dat deed ik ook, maar nope! Omdat ik mezelf weer eens heb zeer gedaan? Zal ongetwijfeld ook wel gebeurd zijn, een teen is gauw gestoten, maar nope! Hou je vast, want het is heel stom, kinderachtig tot de zevenendertigste graad, en misschien was het ook gewoon dat kleine druppeltje dat de emmer van deze alinea deed overlopen, maar ik vond mijn knuffelhondje niet meer. Oh drama! Oh queen! Ik had 'm achtergelaten in mijn vorige hostel (stomme geit), en in eerste instantie was dat groezelig driepotige ding daar niet terug te vinden. Enfin, traantje hier, traantje daar, nachtje geslapen (drie nachten zonder hond dus hé) en de volgende ochtend een bericht dat mijn goede gehandicapte vriend terecht was. Iedereen, maar eigenlijk vooral ik, gelukkig, eind goed, al goed!
Volgende! Mijn eerste straatmaaltijd! Straatvoedsel, dat houdt in, supergoedkope maaltijden die je kan afhalen op -u raadt het goed- straat, supergemakkelijk, supergoedkoop, superlekker. Ik lijk Jeroen Meus wel. Ik heb dus gisteren gegeten: 1 enchilada, en een Spaans taartje (tortilla dus), voor een tweetal euro. Ik was voldaan, het was lekker, en daarenboven worden die dingen ingepakt in bladeren. Van bomen, die bladeren. Hoe heerlijk zeg! Werd ik wederom helemaal vrolijk van!
En dan het laatste, en ongetwijfeld een van de belangrijkste eerste keren: mijn eerste werkdag. Het is allemaal een beetje gek op dit moment, omdat er geen lessen meer zijn (zomer!), maar enkel excursies. Dus dat is wat ik de komende twee weken waarschijnlijk ga doen, meegaan op excursie, en daarna start de summer school, en wat dat inhoudt is nog een raadsel. Vandaag (en blijkbaar voor de zoveelste keer) was de excursie een toer door de stad, langs de kerken en toestanden. Elke vrijwilliger krijgt een kind toegewezen (en omgekeerd dus ook), want ja, er zijn meer vrijwilligers dan kinderen op die excursies. Enfin, mijn chico, Andy, was een supercute manneke. Een beetje groezelig, maar héél enthousiast over alles wat hij zag, en ook altijd oplettend of ik nog wel in de buurt was ("voluntariaaaa!"). De topper voor hem was volgens mij de ster op de half-afgewerkte nepkerstboom in het parque central, maar daar ben ik niet zeker van, want ik verstond nog niet de helft van wat hij zei en heb dus vooral gewoon heel enthousiast geknikt als hij me weer iets wou aanwijzen. Om twaalf uur had ik alweer gedaan, dus moet ik dringend op zoek naar namiddagactiviteiten, want de laatste chicklit uit de boekenkast (ok, het waren er maar twee) gaat er vanavond nog aan, en constant met een laptop op schoot is te warm (geen probleem, skypen kan ik wel, prioriteiten!).
Tot de volgende, lieverdjes (en niet-zo-lieverdjes, die ook) L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten