't Is te veel. Te veel reisverslagen, te veel foto's, te veel enthousiasme. Ik weet dat wel, en ik neem het jullie dus ook niet kwalijk als jullie mij ontvrienden/ontvolgen/niet meer lezen, maar ik probeer dat dan maar gewoon te verantwoorden door te zeggen dat het grotendeels voor mezelf is, dat ik zo veel deel. Om niets te vergeten, en om de verhalen bij thuiskomst een beetje binnen de perken te houden. Bij deze: sorry. Deze is er eentje dat niet per sé gaat over het feit dat ik aan de andere kant van de wereld zit, maar wel terug over waar het hier om draait, en dat is mezelf en vrolijkheid, zij het dan ietsje anders dan normaal.
'Vrolijkheid is een manier van leven' staat er hier bovenaan, in koeien van letters.Vind ik nog steeds waar, maar ook ik moet bekennen (en daarmee ook een beetje een open deur intrappen): Ik ben het ook niet altijd, dat kan iedereen die mij een beetje kent bevestigen. Ik probeer het wel, het grootste deel van de tijd, maar soms is het gewoon niet nodig. Ik kan echt heel goed hele middagen/avonden binnen blijven, bij voorkeur met een pot ijs, een kilo chocolade en een beetje rustige muziek, een filmpje of een boek. En dan ben ik meestal ook niet vrolijk. Niet persé verdrietig, boos, of iets anders negatiefs, maar gewoon niet vrolijk. En daar is niets, maar dan ook niets mis mee. Want ijs is lekker, chocolade is lekker, en muziek, films en boeken zijn ook altijd goed (tenminste, als ik ze zelf kies). En geen van die zaken heeft ook maar heeft belang bij vrolijkheid.
Vanmiddag heb ik een hele middag op mijn bed gezeten/gelegen/gehangen, met mijn ipod in mijn oren, boek en laptop binnen handbereik, en voor de rest heb ik niets gedaan. Niet met iemand gesproken, niet buiten geweest (ah nee, het regende, en dan buitenkomen is te veel uitschuifgevaar), en nee, ook niet vrolijk geweest. Maar ook niet verdrietig, en ook niet boos. Omdat dat kan, en omdat dat mag (hoor mij mezelf overtuigen ;-)). En dan doe ik dat bij voorkeur als ik niemand zie, hoor, spreek of lees. Dan stop ik daar op een gegeven moment ook gewoon mee, uit verveling (saai hoor, niet vrolijk zijn), of, zoals in dit geval, omdat ik niet anders kan.
Na het uitlezen van een boek en het luisteren van mijn favo ik-ben-niet-zo-vrolijk-nummers (heb ik speciale afspeellijsten voor, voorbereid zijn heet dat) ben ik namelijk per ongeluk hier verzeild geraakt en voor ik het wist had ik alles teruggelezen, vanaf het begin. Met verschillende gniffeltjes, nog veel meer glimlachjes, en af en toe een tikkeltje weemoed, wegens terug gekatapulteerd naar het moment van schrijven. 95% van de berichten is van het vrolijke soort, een prestatie om trots op te zijn, wat ik dan ook ben. Ik ben nogal snel trots op mezelf. Zo ook op het feit dat ik mezelf wel weer vrolijk krijg. Altijd. Al kost dat soms iets meer tijd dan vandaag, en heb ik daar dan heel soms ook hulp bij nodig (dit heb ik volgens mij nooit eerder zo expliciet toegegeven, een primeur, dames en heren!). Gelukkig heb ik fijne en knuffelbare vrienden, dat helpt. Altijd.
Al terug onder de vrolijken,
L
Noot: Ik krijg hier trouwens geen knuffels, feel free om er wat te sturen, een noodvoorraadje kan nooit kwaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten