The sound of tradition

Ja, we hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag was hij er eigenlijk. De zekerheid in duistere kerstperiodes, de baken in een zee van home alone's en madagascar's. Vanavond was het eindelijk weer de Sound of Music op tv. Zo vaak gespeeld dat hij indien niet digitaal grijsgedraaid zou zijn, zo vaak meegezongen dat de liedjes erfgoed zijn (en daarmee bedoel ik: vanbuiten, in 2 talen, maar misschien is dat er lichtjes over), en voor mezelf: zo vaak gekeken dat ik mij in de loop der jaren al met bijna elk personage verbonden heb gevoeld. Want dat soort film is het dan ook wel. Er zijn zo veel personages, dat ieder er zichzelf wel in terugvindt. En ik ben dan zo wispelturig dat ik mezelf in ieder personage terugvind. Ideale combinatie zijn we vanavond, mijn film en ik.
 
Heel vroeger was ik Brigitta. Altijd. Want Brigitta liep altijd met een boek rond, net als ik, kwam te laat, net als ik, en ja, had de mooiste solozinnetjes, net als, u raadt het al, ik. Die fase heeft lang geduurd, maar is natuurlijk niet eeuwig (want ik zit nu bijvoorbeeld niet meer in het schoolkoor, en dus krijg ik ook geen solo's meer). Nog vroeger ben ik natuurlijk ook wel Gretl geweest. Ik kon namelijk ook niet fietsen, had (ok, heb) af en toe ook een pijne vinger, en ik was (ok, ben) onnoemelijk schattig. Ook met de kinderen in het algemeen waren, en zijn, er ontelbare raakpunten. Ik ben even bang geweest van onweer, maar ben daar snel mee gestopt, toen bleek dat er niemand met mij wilde zingen over rozen en witte jurkjes, ik kon vroeger ook geen notennamen, maar heb ze dan uiteindelijk wel geleerd, zij het dan op een iets conventionelere manier, en ik heb een periode gehad (ja, daar zijn soms nog stuiptrekkingen van waar te nemen) waarin ik enkel huppelde.

Maar uiteraard, lijk ik het allervaakst op het hoofdpersonage, ik mag bijna zeggen dat ik een soort van tweede Maria ben. Ik heb ook veel in de bergen gewandeld (ok, verplicht en tegen mijn zin, want ik mocht niet lopen, huppelen of dansen wegens te gevaarlijk/onhandig, maar toch), als ik begin gitaar te spelen laat ik het vaak ook na een paar noten over aan de geluidsband, en mijn gezaghebbers op school hebben ongetwijfeld ook liederen gezongen over mijn -onschuldige- onhandelbaarheid. En weten jullie nog, de scène waarin Maria danst met de kapitein en opeens knalrood wordt en al? Mogelijks had ik iets soortgelijk voor met een wel heel knappe Zweed in een Nicaraguaanse bar. Met dat verschil dat Maria niet gedronken had en de naam van haar kapitein wel weet, maar oh well, de grote lijnen zijn er.

En als klap op de vuurpijl, zeg nu zelf, de levensfase waar ik me nu bevind is toch exact de situatie die Maria doormaakt op haar trip van het klooster naar de kapitein? Noodgedwongen een einde gemaakt aan een plezierreisje, onderweg naar de job van haar leven, waar ze ook de man van haar leven zal ontmoeten, en onderweg irriteert ze iedereen die ze tegenkomt door overmatig zingen en dansen. Exact wat ik nu doe, zeg ik u.

 The lord, who- of whatever dat dan mag zijn, heeft een ferme poort dichtgeslagen, al zal ik die poort naar het verder nog onbekende Latijns-Amerika nog wel eens terug openstampen, eens ik weer wat geld heb, maar ergens, zo zegt Maria, heeft hij dus ook een raam opengezet. Laat ons hopen dat dat een raam van mijn formaat is, en dat ik het snel vind. En dat het niet te hoog boven de grond zit, want dan geraak ik er zeker ook niet bij, met mijn bescheiden lengte. En dat ik misschien ook wat hulp krijg van een moeder Overste, want zeg nu zelf, Maria heeft nu niet bepaald hard moeten zoeken naar haar raam, dat dan ook nog eens de grootte van een uit de kluiten gewassen terrasdeur heeft.

Ik ga op zoek naar mijn eigen, wijd openstaand raam, waar ongetwijfeld ook al een straaltje zomerzon door komt piepen.
L

Noot:
Ik ben heel blij dat ik me nog niet heb kunnen vergelijken met de barones, die in heel de film niets meer of niets minder dan awkward is, of met nonkel max, die vreselijk irritant en pushy is of met douchebag-avant-la-lettre (of moet ik telegram zeggen, woeha!) Rolf. En ook niet met Liesl. Ik zou nooit langs een regenpijp op een balkon geraken.