Vriendelijke groeten, anoniempje

Ik geef het toe. Ik bekijk de statistieken van deze blog heel vaak. Dat is de ijdeltuit in mij, denk ik dan. De statistieken melden dat elk bericht gemiddeld zo'n zestigtal keer wordt aangeklikt, sommige meer, sommige minder, naargelang het tijdstip, dat de meeste mensen hier terechtkomen via facebook, en dat mijn blog al een paar keer vanuit de VS is bekeken en drie keer vanuit Rusland. Maar die laatste dingen interesseren mij zo niet, want ik mik niet echt op wereldfaam. Dat zou trouwens hoogst merkwaardig zijn, met een Nederlandstalige blog. Hoewel, misschien, als Nederlands ooit een wereldtaal wordt... Men weet maar nooit!

Nee, de ijdeltuit in mij kijkt veelal naar de aantallen, maar raakt een beetje gefrustreerd van het feit dat er geen namen bij staan. Van een paar mensen weet ik het, dat ze mij lezen, maar dat zijn er geen 60, dat zijn er zelfs nog geeneens 10. Langs de ene kant is het spannend, om mijn onzinnige bedenksels met een troep anoniemen te delen, je weet nooit in welk gesprek er ineens een verwijzing naar mijn verhaaltjes komt, maar langs de andere kant wil ik het gewoon weten, want nu lijkt het gewoon alsof ik verhalen sta af te steken tegen een groep onbekenden op straat. Niet dat daar iets mis mee is, overigens.

Maak jullie bekend jongens! Kritische bemerkingen, uitgetypte lachsalvo's of huilbuien, grammaticale correcties, of gewoon nog meer onzinnige praat, zwier het online! Of blijf lekker anoniem, en gniffel wat, omdat ik toch niet weet dat jij het bent.

L