Voor zij die vanmiddag een veel te brede glimlach op een klein rood fietsje hebben zien voorbijzoeven in Antwerpen, dat was ik! Vandaag was namelijk een blije dag, vandaag was mijn eerste officiële teensletsdag. En dat heb ik dan maar gevierd met een fietstochtje door Antwerpen. Want fietsen op sletsen, dat is een feest. Alles op sletsen is een feest. Want sletsen zijn bijna hetzelfde als blote voeten. Bijna!
Nog beter dan de eerste officiële teensletsdag zou dan ook mijn eerste officiële blotevoetendag zijn, maar daar is het tot mijn grote spijt nog net een half graadje te koud voor. Ook zou ik daar niet zo mee te koop mogen lopen, want blote voeten zijn nog steeds niet sociaal aanvaard. Niet dat ik mij daar iets van aantrek, ik loop nog steeds zo vaak ik kan op blote voeten rond, maar aangezien mijn mama mij dan marginaal vindt, beperk ik dat. Soms. Een beetje. Nee, niet waar, ik ben oud genoeg om mijn mama te negeren op zo'n momenten. Sorry mama! Maar als ik op blote voeten loop, voel ik me plots zo verbonden met de aarde, dan word ik een met de natuur, en komen al mijn chakra's tot rust. Ook niet waar, ik heb gewoon een hekel aan zweetvoeten hebben en mijn voeten voelen zich ook nogal snel opgesloten.
Maar dus, daarop zullen mijn voetjes nog even moeten wachten. Sletsen is een goed alternatief, maar mijn voetjes hebben toch al duidelijk gemaakt dat ze veel liever geen schoeisel aanhebben, met behulp van een fijne blein tussen de tenen, maar het zij zo, en liever een blein moeten verdragen door mijn teensletsen, dan zweetvoeten hebben in dichte schoenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten