5000!

Hoera! Ik heb weer een reden gevonden voor een uitgebreide, emotionele speech! Want ik, allez, dit stekkie hier, heb/heeft vannacht de 5000 'views' overschreden! En ja, de helft komt van spamsites, en een ander overgroot deel is waarschijnlijk van mensen die er per ongeluk op geklikt hebben, maar wat er dan nog overblijft is nog steeds meer dan de mensen die gewoon verplicht zijn om mij te lezen (mama dus), dus ja, er zijn mensen die mij vrijwillig lezen, meer bevestiging heb ik niet nodig (maar mag altijd).

Het feit dat ik mensen een beetje kan entertainen (toch een tweetal minuten per bericht, nee?) terwijl ik zelf -hoogstwaarschijnlijk in pyjama- achter mijn computer zit met een tas koffie (en vandaag ook een boke confituur, ik offer met plezier mijn ontbijttijd op voor jullie), da's toch bangelijk? Er zijn trouwens ook mensen die dat als job doen, veel zelfs, dus als iemand mij hiervoor wil betalen, dat mag gerust hoor! Bon, nee, mopje (allez nee, als ge echt wilt, ik ga u niet tegenhouden), ik ging hier een Oscarwaardige speech neerpoten.

5000. Da's heel veel hé. Niet als ge het gaat bekijken per week of zo, dan is het ineens niet meer zo veel, maar gewoon, 5000, in zijn geheel, da's ni mis, zeg ik dan. Dat, ik zeg maar iets, hln.be een gemiddelde heeft van 5,8 miljoen views per dag, ga ik naast mij neerleggen. En daarbij, die mensen worden betaald. En die zijn met meer dan ik alleen. En die bestaan ook al langer. Dus ik ben al blij met die 5000 bij mij. Want da's al veel. Al mag het ook ietsje meer zijn (ik zou ook perfect bij een beenhouwer kunnen werken, me dunkt), want dat vindt mijn ego leuk. En als mijn ego iets leuk vindt dan word ik vrolijk, en hoe vrolijker ik ben, hoe meer zin ik heb om onzin te delen, een win-winsituatie dus, dus blijven klikken (en lezen ook, liefst) is de boodschap.

Bon, wat zit er zo naast reclame nog in een Oscarwaardige speech? Mijn favoriete deel, uiteraard: de bedankjes! Bedankt dus, computertje van me, om het zo met mij en mijn tokkelende vingers uit te houden. Bedankt ook, internet, om mijn onzin zo toegankelijk te maken (en bedankt mama en papa, om mijn internet zo toegankelijk te maken -lees: te betalen). Bedankt zetel, om een ideale schrijfplek te zijn, en bedankt bed, voor hetzelfde, maar dan op horizontale momenten. Bedankt rare snuiters, mooie muziekjes en toevallige situaties voor de inspiratie. Bedankt ook mezelf, en mijn eigen onhandigheid, voor het creëren van een soort van uitlachtv, maar dan geschreven, voor mezelf. Bedankt aan wie in het non-digitale leven niet naar mijn onzin wil luisteren, zodat ik wel verplicht ben om het hier neer te poten. En bedankt jullie, 5000 viewers (minus spam), om mijn ego zo te strelen, het is hier leuk, achter mijn computer, in mijn pyjama, met mijn tas koffie, en dat is jullie verdienste. Want als niemand dit zou lezen, zou ik gestopt zijn met bloggen na mijn eerste post (die trouwens over enkele sokken ging, ter uwer info), en nooit meer gestopt met huilen. Ik zou ook nog God en mijn mama en zo kunnen bedanken omdat ik besta, maar bon ja, die weten dat wel denk ik, dat ik daar blij om ben.

Wie mij een cadeautje wil geven om mij te feliciteren -pralines en bloemen zijn gebruikelijk, maar ook originele cadeaus (geldsommen, pony's,...) zijn welkom- kan trouwens gewoon aanbellen, ik ben thuis, want ik heb toch niets anders te doen dan in pyjama, met een tas koffie voor mijn computer zitten. Tenzij ik ergens anders inspiratie aan het opdoen ben natuurlijk, om jullie optimaal te kunnen entertainen. Steek het dan maar in de bus. In het geval van een pony moet je er misschien wel even bij blijven tot ik terug ben.

Op naar de 5,8 miljoen/dag!
L