Handicaps en verbazingen

Een extraatje hier, omdat mijn huis- tuin- en keukenblogje toch wel wat extra's verdient, en omdat ik hier voorlopig toch tijd te veel heb, gezien mijn gigantische sociale handicap zijnde het niet-spreken van de Spaanse taal, want niemand spreekt hier Engels, ook de vrouw des huizes (Flora dus) niet. Flora is trouwens een supergezellig dametje, type kotmadam (maar dan de Latina-versie) dat met iedereen een vlotte babbel doet. Zelfs met mij, al is vlot dan misschien wat overdreven, want onze conversaties zijn eigenlijk gewoon een chaos van Spanglish (van haar kant), mijn 3 woorden Spaans (Gracias en Buenos Dias) en veel gebaren. Maar dus, zonder Spaans kan ik hier niets aanvangen, en de Nederlandse meisjes, die voorlopig fungeren als tolk en gids, en die trouwens echt supervriendelijk zijn, zijn op een na, het huis uit dit weekend. Nu heb ik van de achtergeblevene wel al een rondleiding gekregen door de stad hier, zodat ik maandag mijn school zou moeten vinden (haha, dat geloof ik zelf niet eens), weet waar de dichtsbijzijnde supermarkt is (ver genoeg om een taxi te nemen, zeker als je weet dat die maar 10 cordoba ofte 30 cent kosten), en de straat kan vinden waar alle buitenlanders gaan eten. Ik was helaas weer mijn fototoestel vergeten, dus zal ik morgen nog eens terug moeten, om al die vrolijke kleurtjes hier (waarom is niet elk huis in België zo vrolijk? Zo moeilijk is dat toch niet? Ik wil later een groen huis.) ook aan jullie te kunnen laten zien.

Waar ik mij vandaag over verbaasd heb (onder andere, want ik verbaas mij over veel, zo zijn paarden hier graatmager, fluiten alle mannen naar alle vrouwen, staat er op elke hoek van de straat een fruitverkoper met meeneemzakjes fruitsla (Marijntje!) en bestaat er niet zoiets als zwakke weggebruikers, maar een blog is geen boek, en dus ben ik beperkt in woordjes) is dat het 'huis' hier eigenlijk gewoon een verzameling van afdakken is. De kamers zijn uiteraard wel afgesloten (met boven de deur wel nog een heel stuk open, that is), maar de keuken bijvoorbeeld, is niet afgesloten en komt gewoon uit op een binnenplaatsje (met schommelstoelen en een hangmat, paradijselijk toch?). Douches en wc's zijn op datzelfde binnenplaatsje, onder een afdak, en met een houten muur errond. Alles is hier trouwens van hout, en/of aanverwanten (karton) wat maakt dat ik ook alles hoor. De skypegesprekken in de keuken, het Spaanse geratel van Flora tegen alles en iedereen die ze tegenkomt (zelfs tegen mensen die haar niet begrijpen, dus), de muziek van de wagens die -3 kamers verder- op straat voorbijrijden, en het minifanfaretje -1 trompet en 2 trommels, maar zeker processiewaardig!- dat daarstraks achter het huis-dat-dus-niet-echt-een-huis-is voorbijkwam. Gelukkig is het hier 's nachts behoorlijk rustig.

Oh ja, nog iets dat ik nu al geleerd heb is dat 2 maanden peanuts zijn. De meisjes hier zijn hier allemaal al een maand of twee en blijven nog tot januari. Ik moet echt zwijgen dus (al vind ik mezelf nog steeds dapper). Verder ga ik nog moeten leren om maaltijden te fabriceren van dingen die ik in de supermarkt vind en die verder gaan dan Aiki noodles-maar-dan-niet-van-Aiki, maar dat is voor na dit weekend, dat ik heb gebombardeerd tot lazy, jetlag-recovery-weekend. Ik heb al wel gehoord dat de dames hier elke avond samen eten, dus misschien kan ik dan gelijk wat oer-Hollandse (want Nicaraguaans eten doen ze enkel op maandag) cooking skills afkijken. Heb ik meteen nog iets meer bijgeleerd van dit tripje dan alleen Spaans.

Adios, Amigos! (ha, dat zijn al 5 woorden!)

L

Oh, en hier, wat foto's van de gemeenschappelijke delen hier: