Ik ben er geraakt!

Na een reis van een twintigtaluren ben ik dan toch uiteindelijk op bestemming geraakt. Gisterenochtend om half 7 stond ik in Zaventem, gisterenavond om 21u lokale tijd ben ik gearriveerd in Hostel La Mexicana in Granada. Een tripje om u tegen te zeggen, me dunkt. Het is hier nu ook nog maar 6 uur 's ochtends, maar door jetlaggerelateerde issues ben ik wakker (hoezee!), en dus dacht ik, ik stel het internet even op de hoogte van hoe mijn reis verlopen is.

Het begon goed, met het in mijn vuistje uitlachen van de beveiligingsmensen aan de gate. Die dachten namelijk dat ik, weet ik veel, drugssmokkelaar was of zo, en vonden het dus nodig om mijn handbagagerugzak geheel uit te laden. Heel funny, als die grote sterke beveiligingsbeer er dan als eerste een knuffelhondje uithaalt. Ik hoop dat ze zich heel erg schaamden, mij zo verdenken.

Het 'doen alsof ik een zeer volwassen mens ben dat elke week alleen naar Amerika trekt' is eigenlijk al misgelopen vanaf het begin van vlucht 1. Nu moet je weten, in dat vliegtuig had ik mijn eigen persoonlijk tv'tje. Glee! Disneyfilms! Musicals! New Girl! Enfin, ik heb geprobeerd om serieus te beginnen, ik dacht bon, 'Les Misérables', die heb ik nog niet gezien, ik waag me eraan. Maar na een uurtje ben ik dan toch overgeschakeld op 'Glee- the concert' en 'Tangled' (ja, Rapunzel, ja). Als klap op de vuurpijl kon ik dan ook nog eens (op datzelfde scherm, whooot) volgen waar we volgen op een heuse bewegende kaart. Wat ik dan ook gedaan heb. Elk kwartier ongeveer. Enfin, mijn buurvrouw heeft geprobeerd om zich volwassener voor te doen (Batman, bweurk), maar ik heb wel gespot dat ze meer op mijn scherm keek dan op dat van haar, de schelm.

10 uren dus, van gefascineerd staren naar dat kaartje, goeie zithoudingen zoeken en proberen in slaap te vallen voor mijn benen dat deden (hoe kunnen mensen 10 uur in dezelfde houding zitten? Ik snap dat niet), mijn dekentje proberen te rekken zodat én mijn handen, én mijn voeten eronder konden, en bovenal mijn best doen om niet te vaak naar de wc te moeten gaan, zodat ik Batman-buurvrouw niet te vaak moest storen.

Bon, daarna heb ik de Amerikaanse douane leren kennen, superfijn, het was net de Efteling, compleet met wachtrijen, melige muziekjes en een promofilmpje, dat ons toonde dat alle Atlantanen (Atlantaers, Atlantaisten) zielsgelukkig zijn. Echt ontroerend, ware het niet dat ik daar drie kwartier gestaan heb.

Blabla, nog een vluchtje blabla, uiteindelijk, om naar schatting 20u30 plaatselijke tijd aangekomen in Managua, vlot de douane door, vlot mijn rugzak afgehaald (nee, ok, het ding heeft 3 keer moeten passeren voor ik -al compleet in paniek- het herkende), en vlot naar de uitgang, alwaar mijn vriend Donaldo me stond op te wachten, met een overlevingspakketje met extra info (o.a. 'waar koop je best een gsm', net wat ik nodig heb, want dat ding van mij werkt hier niet). Donaldo heeft me dan naar hier gebracht, een rit van een dik half uur denk ik, waarin we toch een conversatie van een paar zinnen gevoerd hebben. Kan aan mij liggen, mijn Engels is niet meer zo denderend na zo'n lange dag, heb ik gemerkt. En misschien ook omdat ik in slaap ben gevallen in de auto, dat kan ook.

Hostel La Mexicana, waar Donaldo mij gedropt heeft, is iets fijns. Ik heb hier kamer 0, en met mij zitten hier nog 6 andere meisjes, die, na een beetje Spaans geratel in het begin (oh help), gelukkig toch Nederlands bleken te zijn. En die, heel vriendelijk, mij nog eens hebben meegenomen voor een kleine rondleiding, aangezien die van Flora, lady of the house, in het Spaans was, en ik daar dus geen knijt van verstaan heb.

Vandaag trek ik naar Granada, de huisgenootjes gaan vandaag een vulkaan beklimmen in Leon, maar ik heb gepast, omdat dat vroeg vertrekken was, en dan slaap ik liever dadelijk nog wat verder, want maandag moet ik naar school!

Sorry voor de lengte, maar het was dan ook een lange dag, ah ja!

Tot de volgende!
L