Hola!
Een niet-zo-bewogen weekend en een bewogen maandag verder...
Na het feest in Masaya dacht ik lekker uit te slapen, maar dat lukt mij hier helaas niet zo goed (en zal ik dus moeten inhalen eens ik terug in België ben). Dus heb ik die gewonnen voormiddag lekker besteed aan...Niets. 's Middags heb ik dan een welverdiende (hihi) siesta gehouden (dat wordt stilaan een gewoonte, en daar ben ik niet rouwig om), om daarna weer naar de supermercado te trekken. Ik weet ondertussen al bijna alles staan en heb dus ook de weg gevonden naar de calala, ofte passievruchten, die hier spotgoedkoop zijn, en dat maakt mij blij. 's Avonds zijn we gezellig uit eten geweest in het restaurant van een Hollander (ik zei het toch, die zitten hier overal), en heb ik mijn eerste Nicaraguaanse biertje (Toña) gedronken, 't was niet slecht, maar Belgisch bier blijft onovertroffen, uiteraard.
De zondag was zo mogelijk nog tammer dan de zaterdag (jawel, het kan!), want het regende bijna de hele dag (en Nicaraguanen doen niets als het regent, dus wij ook niet). Mijn huiswerk (toch 2 pagina's) was dan ook de grootste prestatie van de dag. Naast het lezen van een half boek. Er staat hier trouwens een heel rek met Nederlandse boeken, waar ik heel blij mee ben, gezien het feit dat ik zelf niets bijhad om te lezen (ze zijn te zwaar, meneer).
Na een tam weekend past een actieve week, en daar ben ik vandaag dus mee begonnen. Naast een nieuwe profesora heb ik vanochtend ook een klik gekregen in mijn hoofd, ja, je hoort het goed, een klik in mijn hoofd. Ik durf, sinds vandaag, mensen aanspreken! Durfde ik al langer, maar sinds vandaag dus ook Nicaraguaanse mensen, ik heb namelijk daarstraks bananen gekocht op de markt. En dat zonder wijzen en/of uitbeelden (hoe beeld je ook in godsnaam een banaan uit?). Wat dus inhoudt dat ik ten eerste heb gevraagd of het wel bananen waren (serieus, dat weet je hier nooit), en ten tweede, dat ik heb gevraagd hoeveel ze kostten. En ik heb de antwoorden ook verstaan! Hoppa, weer een hindernis overwonnen, en met glans (zelfwaardering is belangrijk)! Challenge voor morgen: Naar de wasserette bellen om te vragen of ze mijn was willen komen halen. Dat is dus eigenlijk mijn bel-angst vs. mijn luiheid, want ik heb geen zin om met de hand te wassen. Twee vliegen in een klap, de conversatie zit al in mijn hoofd, nu de uitvoering nog (en maar hopen dat zij antwoorden zoals het in mijn hoofd zit).
Bon, na mijn les, en die magische klik zijn we vanmiddag 'las Isletas de Granada' gaan verkennen. Dat zijn kleine (maar echt, mégaklein) eilandjes in het meer van Nicaragua, een héél groot meer. Maar er ligt dus zo'n hoopje eilandjes bij elkaar bij Granada, waarrond we een boottoertje hebben gemaakt, dat mij bij momenten echt heel erg deed denken aan de Fata Morgana (weer een Eftelingreferentie, zo ben ik dan). Sommige eilandjes dienen als weekendverblijf, op sommige wonen echt mensen, die dan elke dag hun kinderen met de boot naar school brengen, een paar eilandjes zijn gewoon overwoekerd, op eentje is een begraafplaats (for real, een eilandbegraafplaats, beetje creepy, dat wel), op eentje was een restaurant, op nog een ander was een koffiefabriek en een paar eilandjes stonden ook gewoon te koop (mama, papa, dit is een hint). Maar op het allercoolste, en waarschijnlijk ook bijna allerkleinste, eilandje zaten apen. 4 schattige, superawesome apen. Serieus, daar hebben wij dus een kwartier op zitten kijken, zo boeiend dat die diertjes zijn! Ik mocht mijn versgekochte bananen ernaartoe gooien (2 van de 3 belandden effectief op het eiland, kun je nagaan hoe dicht we erbij voeren) en die aten die dus echt op hé, op nog geen 2 meter van mij! En nog vlotter en geoefender dan Marijntje! Helaas was tegen dat moment de batterij van mijn fototoestel plat, dus blijft dat beeld voor eeuwig enkel en alleen voor mij, en geloof mij maar, dat is een gemis voor jullie. Sorry!
De laatste rechte lijn terug naar de kust hebben we aan een rotvaart afgelegd (whiiiiiiii!) om een stortbui voor te zijn. Allemaal goed en wel, we stonden wel aan wal voor het regende, maar dan waren we uiteraard nog niet thuis! Dat had die schipper even goed bekeken... Enfin, dan moesten we dus nog thuis geraken. Het rijdt hier altijd vol met taxi's, behalve uiteraard als je er een nodig hebt, en dus hebben we eerst een heel eind moeten wandelen voor we überhaupt een taxi zagen. Hebben jullie weleens proberen wandelen op slippers, in de regen? Nee? Heel goed, houden zo, het is onmogelijk. En zo, beste vrienden, kwam het dat ik mijn eerste blote-voeten-ervaring in Granada heb beleefd. Dat heeft nog lang geduurd, hé? Het is trouwens niet aan te bevelen, want de stoep wordt hier heel erg glad als het geregend heeft, en dat is vervelend op blote voeten, laat mij je dat vertellen. Nee, het deed geen pijn.
Nu zit ik heerlijk met droge kleren aan te genieten van een theetje en dronken gelal van Vlaamse vrienden, het leven hier is nog steeds goed!
L
Geen opmerkingen:
Een reactie posten